Είδε η Μαρία Γρηγοριάδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Μετά την επιτυχημένη παγκόσμια πρεμιέρα της πρωτότυπης παράστασής του “Salema Revisited” ο Αντώνης Φωνιαδάκης παρουσίασε το νέο του έργο στις 23 & 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Στόχος του καταξιωμένου χορογράφου ήταν να συνδέσει την παράδοση με τη σύγχρονη εποχή, την κρητική μουσική με το σύγχρονο χορό, να αποδώσει το κρητικό πνεύμα και τη λεβεντιά μέσα από το ανδρικό και γυναικείο σώμα. Είδαμε την παράσταση στις 23 Οκτωβρίου και μας εντυπωσίασε ο ασυνήθιστος αλλά και αρμονικός αυτός συνδυασμός.
Αναλυτικότερα, μέσα από την παράσταση έγινε αντιληπτό το πώς η παράδοση μπορεί να επηρεάσει, να συνεχίσει να ζει αλλά και να εξελίσσεται μέσα από το σήμερα. Η παράσταση τόσο μουσικά όσο και χορογραφικά είχε σαφείς αναφορές στην παράδοση της Κρήτης και τους χορούς της. Τόσο η πρωτότυπη μουσική του Πάρι Περυσινάκη όσο και οι διασκευές του πάνω σε τρία παραδοσιακά τραγούδια που ακούστηκαν μας μετέφεραν με έναν ιδιαίτερο τρόπο στους ήχους και στις δονήσεις αυτού του μοναδικού νησιού. Η πενταμελής ορχήστρα, αναπόσπαστο και ζωτικό τμήμα της παράστασης, βρίσκονταν πάνω και στο πίσω μέρος της σκηνής ώστε με αυτόν τον τρόπο να κατέχει το δικό της ρόλο στα δρώμενα και να γίνεται φανερός ο διάλογος μουσικής-χορού. Οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί, άμεσοι, και επικοινωνιακοί τόσο με τους χορευτές όσο και με το κοινό. Οι Γιώργος Σκορδαλός, Πάρις Περυσινάκης, Γιώργος Μακρής, Πέτρος Βαρθακούρης, Βαγγέλης Καρίπης μας συνεπήραν με την παραδοσιακή μουσική και τα όργανα της Κρήτης και δικαίως στο τέλος εισέπραξαν ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα.
Αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι μουσικοί και η μουσική ήταν η ψυχή της παράστασης τότε οι χορευτές και ο χορός τους ήταν η ζωή, η καρδιά και το σώμα της που για μια ώρα περίπου μας καθήλωσαν. Δέκα χορευτές, πέντε γυναίκες και πέντε άνδρες, μέσα από άρτιες χορογραφίες, αρμονικές κινήσεις, πληθωρικές ερμηνείες κατάφεραν να μας διηγηθούν μια ιστορία πλούσια και γεμάτη με τα πιο βαθιά, αρχέγονα και ουσιώδη συναισθήματα. Η σύνδεση της ζωής του ανθρώπου, του σώματος, της ψυχής του με τη γη, τον έρωτα, την πάλη, τον αποχωρισμό, τους ανθρώπους γύρω του, τα φύλα, αποδιδόταν κατά τη διάρκεια καταιγιστικών χορογραφιών, με κυκλικές κινήσεις, “πάλεμα” σωμάτων και επιλεγμένα βήματα από κάποιους από τους 25 παραδοσιακούς κρητικούς χώρους.
Στην αρχή όλα ξεκίνησαν κάπως ήρεμα με ήσυχους και ένρινους ήχους, απαλές κινήσεις, συνήθως δυο χορευτών που κάλυπταν αρμονικά όλο το χώρο της σκηνής. Καθώς όμως οδεύαμε προς την κορύφωση της παράστασης, η μουσική δυνάμωνε κι όλα αποκτούσαν μια διαφορετική ένταση, παλμό και ζωντάνια. Όλοι οι χορευτές ήταν στη σκηνή και επιδίδονταν σ’ ένα ξέφρενο “σάλεμα”, σαν μια μυσταγωγική τελετή εκτόνωσης και απελευθέρωσης σώματος και πνεύματος που τους έκανε να φαίνονται σα να μην πατούν στο έδαφος.
Οι δέκα χορευτές (Δέσποινα Λαγουδάκη, Εύη Οικονόμου, Μάρω Σταυρινού, Στεφανία Σωτηροπούλου, Άννα Μαρία Φωτιάδου, Christian Denice, Γεώργιος Κοτσιφάκης, Νίκος Γρηγοριάδης, Jan Labner, Ανέστης (Τάσος) Νίκας) με τη μοναδική τους ευλυγισία και φυσική κατάσταση, την εκλεπτυσμένη κινητικότητα τους και την έντονη εκφραστικότητά τους ερμήνευσαν με υψηλό επαγγελματισμό και αισθητική κάθε βήμα, κάθε απαιτητικής χορογραφίας. Το κοινό παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα ενώ μια ξεχωριστή ενέργεια είχε περάσει μέσα σ’ όλους μας. Οι μουσικοί προέτρεπαν τους θεατές να δώσουν κι αυτοί ρυθμό χτυπώντας παλαμάκια, άλλοι χτυπούσαν ρυθμικά τα πόδια τους στο ξύλινο δάπεδο κι έτσι μια εσωτερική ρυθμικότητα διαδόθηκε και κάλυψε όλη την Αίθουσα Φίλων Μουσικής. Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη πάλλονταν κι αυτοί στο ρυθμό της μουσικής, δίνοντας έμφαση στην ένταση του χορού κάθε στιγμής.
Καθώς τελείωσε η παράσταση το κοινό ξέσπασε σ’ ένα παρατεταμένο χειροκρότημα προς όλους τους συντελεστές της. Μπορεί η διάρκειά της να ήταν μόνο μια ώρα όμως όταν τελείωσε φύγαμε γεμάτοι συναισθήματα, ήχους , εικόνες και ενέργεια. Η καταιγιστική της ταχύτητα ήταν κατάλληλα διαμορφωμένη μέσα σε αυτήν την ώρα έτσι ώστε να μην κουράσει αλλά να χορτάσει το κοινό χωρίς υπερβολές αλλά με απόλυτη συνοχή από την αρχή ως το τέλος.
Συμπερασματικά, το “Salema Revisited” του Αντώνη Φωνιαδάκη δεν ήταν μόνο μια άρτια χορευτική παράσταση αλλά μια μυσταγωγική τελετουργία διάδοσης της κρητικής παράδοσης και του κρητικού πνεύματος που μας οδήγησε σε μια απελευθέρωση ψυχής. Ήταν μια παράσταση- φόρος τιμής προς τη γενέτειρα του χορογράφου μέσα από τη δική του σύγχρονη και καλλιτεχνική ματιά. Μια παράσταση γεμάτη Κρήτη χωρίς όμως να έχει τίποτα το συνηθισμένο. Ο μοναδικός και πρωτότυπος τρόπος που συνδυάστηκε το παλαιό με το σύγχρονο, η ένταση με την ηρεμία, το φως με το σκοτάδι, ο ρυθμός με τη μελωδία, μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι, καλλιτέχνες, δημιουργοί που αντλούν στοιχεία του παρελθόντος και τα μετουσιώνουν σε κάτι καινούργιο με σεβασμό και αφοσίωση. Τέτοιου είδους παραστάσεις ίσως είναι αυτές που χρειάζεται το κοινό κάθε ηλικίας ώστε να λάβει πλούσια και αξιόλογα ερεθίσματα και να γίνουν πιο προσιτοί οι διάφοροι πολιτιστικοί χώροι που έχουν την ευθύνη να προβάλουν αξιόλογα, ποιοτικά και σύγχρονα έργα.
Δείτε και αυτό: Τι θα δείτε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Νοέμβρη.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..