Καλέ ΠΟΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ; Το «δικό μας ΜΕΤΡΟ» έχει υψηλή καλλιτεχνική αποστολή!
Ε μα πια! Μπορεί να μας πήρε πάνω από δεκαετία, αλλά επιτέλους το καταλάβαμε οι κρετίνοι Θεσσαλονικείς! Και κυρίως η αφεντιά μου, η αρχικρετίνα, που ξόδεψα μπόλικο ρεύμα στον υπολογιστή και φαιά ουσία που νόμιζα ότι είχα η ανεγκέφαλη, για να κατακεραυνώνω το μετρό- φάντασμα της πόλης, Για να είμαι ακριβής, τις τρυπάρες ή σήραγγες επί το κομψότερον, που εμείς «εδώ πάνω» με πλεονάζουσα φαντασία αποκαλούμε «μετρό» και κάθε τόσο εγκαινιάζουμε με αγιασμό νέες «στάσεις», «αμαξοστάσια», «κέντρα συντήρησης συρμού», συν τον πανηγυρικό εορτασμό μετά φανών και λαμπάδων της προστάτιδας υπόγειων έργων Αγίας Βαρβάρας της Μετρόπληκτης! Η οποία -πέραν του ότι μάθαμε μια άγνωστη πτυχή της αγίας- είναι προφανές ότι μένει παντελώς ασυγκίνητη στις δεήσεις, με προκλητική προτίμηση στο πυροβολικό. Μάλλον και των αγίων η υπομονή κάποτε σώνεται, άσε που τα θαύματα στις μέρες μας είναι αλλονών εργολαβία…
Μόλις λοιπόν μου αποκαλύφθηκε -μετά από απανωτά «σημάδια»- ο πραγματικός προορισμός του έργου, η αυτοεκτίμησή μου κατακρημνίστηκε στην πιο βαθιά σήραγγα και έκτοτε αγνοείται. Ένοιωσα ηλίθια, πήγα στον καθρέφτη, έκανα το σήμα της ανοιχτής παλάμης κι έφτυσα τα μούτρα μου. Που τόσο καιρό τώρα έγραφα… κι έγραφα… και τελειωμό δεν είχα, στολίζοντας πατόκορφα πολιτικούς και κατασκευαστές για το ρεζιλίκι του αιώνα. Πιστεύοντας η μακριά νυχτωμένη, ότι στα λαγούμια που χάσκουν αδειανά πάνω από δεκαετία κι έχουν κάνει την πόλη κόσκινο, τους δρόμους εργοτάξια, την κυκλοφορία μπάχαλο, τα νεύρα κρόσσια και τα παρακείμενα μαγαζιά νεκροταφεία… ότι κάποια στιγμή ΕΝΤΟΣ του τρέχοντος αιώνος, θα πρέπει διάολε να μπουν βαγόνια! Στο ανεπαρκές και μίζερο μυαλό μου είχα βλέπεις την συμβατική εικόνα του μετρό ανά τον κόσμο: ένας υπόγειος συρμός με βαγόνια για ταχύτατη μετακίνηση εντός πόλεως. Που παραδίδεται προς χρήση σε χρόνο… κατά τι λιγότερο από το «ουδέποτε» - ομολογημένο ΚΑΙ επίσημα δια στόματος υπουργού Ζουράρι με ευφυές αστειάκι, έτσι για να διαλύονται οι ψευδαισθήσεις και του τελευταίου αιθεροβάμωνα.
Οφείλω καταρχήν να ζητήσω συγγνώμη από όσους λοιδώρησα στα γραφτά μου, καταλογίζοντας ανικανότητα, ανεπάρκεια, ανευθυνότητα, για να αναφέρω τα πιο ελαφρά μπινελίκια, γιατί τα βαριά ντρέπομαι να τα επαναλάβω… Με την ελπίδα ότι οι θιγέντες θα δείξουν κατανόηση, διότι το πρόβλημά μου ήταν εγκεφαλικό: ΔΕΝ επαρκούσε το ελλιπές εργαλείο, προκειμένου να συλλάβω την τρισμέγιστη ιδέα των εμπνευστών! Οι οποίοι μπορεί αρχικά να ξεκίνησαν για σχεδιασμό μετρό, ωστόσο μετά την άκαρπη δεκαετία και πεπεισμένοι πλέον ότι τα λαγούμια θα δουν βαγόνι μόνο σε προβολή και οι πολίτες ως έκθεμα στη ΔΕΘ, αποφάσισαν να αλλάξουν ρότα και να αξιοποιήσουν τις υπόγειες κατακόμβες. Διότι οι επιλογές δεν ήταν πολλές… ή θα έπρεπε να μπαζώσουν και να κλείσουν τις τρύπες (στο νερό), που σημαίνει φτου κι απ’ την αρχή κονδύλια, ξεφτίλα και σίγουρο λιντσάρισμα, ή θα έπρεπε κάπως να τις εκμεταλλευτούν αφού τις φεσώθηκαν.
Και έκαναν το δεύτερο φυσικά, ως πιο ανώδυνο από κάθε άποψη και μάλιστα με τον πλέον ευφάνταστο τρόπο, που το λειψό μου μυαλό δεν έφτανε να συλλάβει. Διότι μετέτρεψαν τις άδειες υπόγειες στοές σε… εναλλακτική καλλιτεχνική σκηνή!!! Και μη πάει ο νους σε τίποτα περιθωριακά σχήματα, τίποτα βαρεμένους που «ψάχνονται» ή σκοτεινούς τύπους που «φτιάχνονται» σε υπόγεια… Κάθε άλλο!!! Τα λαγούμια φιλοξενούν παρακαλώ, δρώμενα υψηλής κουλτούρας και με τη σύμπραξη των πλέον επίσημων φορέων της πόλης!!! Του Δήμου, της ΚΟΘ, του ΑΠΘ, του ΠΑΜΑΚ, του ΚΘΒΕ… Καθώς από τις σήραγγες στα έγκατα της γης, έχουν παρελάσει (μετά κράνους) η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, η Συμφωνική Ορχήστρα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με έργα Μπαχ να δονούν το νεκρό εργοτάξιο, σύσσωμος ο Δήμος σε συνέντευξη τύπου, παρουσιάζοντας ατμοσφαιρικά το πρόγραμμα των Δημητρίων, πρόσφατα το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με εμπνευσμένο θεατρικό δρώμενο και σίγουρα έπεται βαρβάτη συνέχεια, διότι… μόλις ανοίξαμε και σας περιμένουμε! Η επιτυχία της νέας υπόγειας καλλιτεχνικής σκηνής είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη, διότι καταρχήν τόσο αυθεντική εναλλακτικότητα, μόνο στις ρωμαϊκές κατακόμβες των προχριστιανικών χρόνων μπορείς να συναντήσεις και ουδεμία σχέση με ντεμέκ «εναλλακτικούς χώρους» τύπου σιταποθήκης, στάβλου, καρβουνιάρικου, καπνομάγαζου, ξεχαρβαλωμένου εργοστασίου κλπ.
Διότι, όπως και να το κάνουμε, άλλο το μίζερο επίγειο με συμβατικές πόρτες, παράθυρα, τοίχους, κι άλλο η υποβλητική, σκαμμένη σήραγγα με την ευεργετική τσιμεντίλα ολούθε, την αυθεντική ατμόσφαιρα παρατημένου εργοταξίου, τη σκοτεινή- κατασκότεινη ενέργεια από τα βάθη της γης! Ικανή να αναδείξει στο έπακρο χωρίς καμία επιπλέον παρέμβαση ή επιβάρυνση, οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση με «κολασμένη» θεματολογία, από χορό και μουσική μέχρι εικαστικά και θέατρο, καθώς έχεις έτοιμη, κατάλληλη θριλοειδή ατμόσφαιρα. Δεν μπορώ ας πούμε να φανταστώ ιδανικότερο χώρο για το «Το φάντασμα της όπερας», αν και είμαι σίγουρη ότι οι διαχειριστές των στοών το έχουν ήδη περιλάβει στο μελλοντικό ρεπερτόριο, μαζί με αρκετές ακόμα, υψηλού επιπέδου επιλογές- παρουσιασμένες στο κατώτατο γήινο επίπεδο ως ευφυέστατη πρωτοτυπία, για θεατές που στην προηγούμενη ζωή υπήρξαν τυφλοπόντικες και στην παρούσα απολαμβάνουν το φυσικό τους χώρο.
Ομολογουμένως, η πρωτοτυπία και έμπνευση σπάνε κόκαλα (τα νεύρα προηγήθηκαν και πάνε για σέρβις), ωστόσο παρόλο τον θαυμασμό, μια μικρούλα απορία ξεμυτίζει: μήπως η νέα εναλλακτική σκηνή, μας στοίχισε κάτι τις παραπάνω, ποικιλοτρόπως; Σύμφωνοι, η πόλη πάσχει από μεγάλες σκηνές, αλλά μήπως θα μας ερχόταν πιο φτηνά και βολικά να χτίζαμε π,χ… 5 Σκάλες του Μιλάνου; Κι αν θέλαμε οπωσδήποτε υπόγεια και εναλλακτικά, μήπως να σκάβαμε δυο- τρεις κατακόμβες ευρύχωρες και με λίγα μεροκάματα ενός εκσκαφέα σε δυο βδομάδες να ξεμπερδεύαμε; Ήταν απαραίτητο άραγε όλο αυτό το πολυδάπανο, δωδεκαετές χάος για μερικές συναυλίες και παραστάσεις; Λέω εγώ, με το λειψό μυαλό… Γιατί από τη άλλη σκέφτομαι, ότι για να «νομιμοποιούν» το χάος, την ξεφτίλα, τον εμπαιγμό οι επίσημοι φορείς της πόλης, «απενοχοποιώντας» τα με καλλιτεχνική αξιοποίηση - που στα μάτια μου φαντάζει ως ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερος εμπαιγμός του τύπου «παίζω (κυριολεκτικά) με τον πόνο σου» - κάτι παραπάνω θα ξέρουν σίγουρα. Η μέχρι τώρα πορεία τους και οι τελευταίες εμπνευσμένες ιδέες, μου παρέχουν όλες τις εγγυήσεις να τους εμπιστευτώ απόλυτα. Άλλωστε αυτό με συμβουλεύει και ο θεράπων ψυχίατρος… Και μου υποσχέθηκε ότι όταν η αγωγή προχωρήσει για τα καλά, θα πάψω να βλέπω εφιάλτες με φαντάσματα μετά μουσικής και κυρίως, θα πάψω να αντιδρώ.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΠίτσαΣτασινοπούλου #Θεσσαλονίκη #ΜετρόΘεσσαλονίκης #ΚαλλιτεχνικέςΕκδηλώσειςΣτοΜετρο
