κ. Έμποροι, μια (εν δυνάμει) πελάτισσα του «Ποτέ την Κυριακή» γράφει…
Αγαπητοί κ. έμποροι,
με όλο το θάρρος της… τραυματισμένης πελατειακής μας σχέσης, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη γνώμη- καημό μου, σχετικά με το θέμα του δημοψηφίσματός σας στις 2 & 3 Ιουλίου. Όπου ο Σύλλογός σας, παράλληλα με τις εκλογές θα αποφανθεί μέσω δημοψηφίσματος για το ακανθώδες ζήτημα «Μαγαζιά ανοιχτά την Κυριακή». Κατ’ αρχήν σας συγχαίρω που ως κλάδος αποφασίζετε με τρόπο απόλυτα δημοκρατικό να δώσετε μια οριστική απάντηση στο δίλημμα που τέθηκε «άνωθεν», «έσωθεν» ή «έξωθεν»… Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα της κάλπης, αν πλειοψηφήσει το «ΟΛΕΣ» ή «ΜΕΡΙΚΕΣ» Κυριακές, από τη στιγμή που το «ΠΟΤΕ την Κυριακή» δεν παίζει με τίποτα… Άκουσα ήδη εκπροσώπους σας κατά τις «πιλοτικές» απόπειρες να υπερασπίζονται με θέρμη την ιδέα του Υπουργείου, σύμφωνα με την οποία η άνεση χρόνου της Κυριακής δίνει σε μένα την πελάτισσα όλη την ευχέρεια να καταναλώνω αβίαστα, τονώνοντας την κίνηση των μαγαζιών σας.
Ειλικρινά με συγκινεί η τόση… κατανόηση από το Υπουργείο και από μερίδα(;) του κλάδου σας! Δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσο νοήμονες και ταυτόχρονα ευαίσθητοι, που επιτέλους αντιλήφθηκαν σε βάθος όλο το πρόβλημα ΧΡΟΝΟΥ που με ταλανίζει ως καταναλώτρια. Βλέπετε τις καθημερινές, με τις ανάγκες της απαιτητικής μου δουλειάς, τις κοινωνικές μου δραστηριότητες, τις κοσμικές μου υποχρεώσεις, γυμναστήρια, κομμωτήρια, ινστιτούτα, ψυχαγωγικές εξόδους, συζυγικά καθήκοντα (συν τα εξωσυζυγικά)… ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να προλάβω να ψωνίσω! Πόσα κομμάτια να γίνω πια! Και επιτέλους η κατανάλωση δεν γίνεται με άγχος… απαιτεί μια χαλαρότητα, μια ανεβασμένη ψυχολογία, μια ευδιαθεσία… σαν αυτή που μας διακατέχει τελευταία και βεβαίως μας προσφέρει η «αργία» της Κυριακής και «εύγε» στους ευφυείς εγκεφάλους με τις σπάνιες γνώσεις ψυχολογίας, που συνέλαβαν την ιδέα! Καλύτερο τονωτικό για την ρημαγμένη αγορά, ειλικρινά δεν μπορούσε να υπάρξει! Και καλύτερη λύση βεβαίως για όλους σαν εμένα, που τώρα με ανοιχτή την αγορά τις Κυριακές, θα έχω όλο τον χρόνο που μου έλειπε τις καθημερινές για να επενδύσω σε αγορές την πρόσφατη, αξιοζήλευτη αύξηση του μισθού μου που εκτόξευσε στα ύψη το –ήδη ανεβασμένο- εισόδημά μου. Και είναι λογικό με τα ανθηρά οικονομικά μου δεδομένα να επιθυμώ μια αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μου με νέες αγορές, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ προλάβαινα!
Μόνο που… όταν ξύπνησα το πρωί ήταν μια Τετάρτη σαν όλες των τελευταίων δύο χρόνων της ζωής μου. Ξέρετε, πριν δύο χρόνια ήμουν «συνάδελφός» σας, αλλά ένα ωραίο Σάββατο –τότε ακόμη τις Κυριακές ήταν κλειστά – από το σιδεράδικο του Λευτέρη στη γειτονιά μου, προμηθεύτηκα ένα ωραιότατο, γυαλιστερό λουκέτο και σφράγισα την πόρτα του συνοικιακού μαγαζιού μου. Μετά από 25 χρόνια παθιασμένης σχέσης «αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρεια» με δόξα και τιμή και δάκρυ… Έκτοτε αναζητώ εναγωνίως το πενιχρό μεροκάματο του τρόμου και… μεταξύ μας, σπάνια μου κάνει την τιμή! Όχι, δεν παίζω σκηνή από το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα», είμαι φανατική οπαδός του «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Τα αναφέρω γιατί δεν αφορούν μόνο εμένα φυσικά αλλά μια τεράστια πλειοψηφία και επιπλέον γιατί δεν θέλω να νομίζετε ότι μιλώ από την πλευρά του «βολεμένου» ή του «δημόσιου υπάλληλου», αλλά από αυτήν του «πρώην» που μπορεί να καταλάβει άριστα το ζόρι των «νυν»… Και μιλάμε για ζόρι μέχρι απελπισίας…
Όμως είναι αλήθεια ότι σε συνθήκες απελπισίας το μυαλό… μπλοκάρει και σας το αναγνωρίζω σαν ελαφρυντικό. Για τους τεχνοκράτες του Υπουργείου δεν τίθεται θέμα γιατί η απελπισία είναι άγνωστη λέξη και το μυαλό άγνωστος τόπος, οπότε εδώ λειτουργεί το «ακαταλόγιστο». Βλέπετε στη χώρα που η λογική του παραλόγου έχει αναχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία… που ο πειραματισμός κάθε πικραμένου βρίσκει πρόσφορο έδαφος… που γενικώς και ειδικώς δεν είμαστε και πολύ «στα καλά μας»… είναι από τις (πολλές) περιπτώσεις που ταιριάζει γάντι η υπέροχη ελληνική λέξη «κλαυσίγελος»! Κλάμα για την κατάντια και (πικρό) γέλιο για τα ηλίθια τερτίπια που κάποιοι με νοητική ανεπάρκεια σκαρφίζονται για την «ανακούφισή» της.
Για σάς όμως, μόνο στο μπλοκάρισμα μπορώ να αποδώσω την εκτίμηση ότι είναι ο ΧΡΟΝΟΣ που μου λείπει ως καταναλωτή! Γιατί άντε… πες ότι πνίγομαι τις καθημερινές και μου μένει μόνο η Κυριακή να επισκεφτώ τα μαγαζιά… και άντε και τα επισκέφτηκα… χάζεψα τις βιτρίνες, θαύμασα τη διακόσμηση, είδα τι θα φορεθεί τη φετινή σεζόν, καλημέρισα τους ταλαίπωρους πωλητές που ξεροσταλιάζουν στην πόρτα, πήρα το κουλούρι μου από τον πλανόδιο, αχ, τι ωραία που είναι η βόλτα της Κυριακής… και σε μια κρίση ενθουσιασμού κάνω το απονενοημένο διάβημα και περνώ το κατώφλι! Και αν μεν είσαι ο ίδιος πίσω από τον πάγκο, θα μου στρώσεις κόκκινο χαλί να περάσω… αν όμως βρίσκεται ο άτυχος/ κακοπληρωμένος/ ανασφάλιστος/ κατάκοπος υπάλληλος που ενδόμυχα θα συγκρίνει τη χαρά τη δικής μου «αργίας» με την πίκρα της δικής του «δουλείας»… μια πεσμένη ψυχολογία φυσιολογικά θα την έχει, ασορτί με την πεσμένη μούρη, που μόνο για «αύξηση πωλήσεων» δεν ενδείκνυται. Πες όμως ότι ξεπερνώ και την (ολοφάνερη) πίκρα του πωλητή, ψαχουλεύω το εμπόρευμα με όλη την «άνεση χρόνου» που έχω, ρωτάω, ξαναρωτάω, συγκρίνω, κατεβάζω ράφια και πες ότι κάπου καταλήγω. Και κάνω να ανοίξω το πορτοφόλι… Γιατί θα πρέπει να πληρώσω, έτσι δεν είναι;
Και καταμεσής στην… έρημο Σαχάρα, κουδουνίζουν 2 ευρουλάκια και 50 λεπτά. Όσο ακριβώς κάνει ο ελληνικός στο διπλανό καφέ που στάμπαρα… και λυπάμαι που θα σε πικράνω αγαπητέ έμπορε, αλλά θα κάτσω να τον πιω για να ολοκληρώσω ευχάριστα την κυριακάτικη βόλτα μου, γιατί όπως είδες με τα μάτια σου, είναι η μόνη αγορά – επένδυση που αντέχει το πορτοφόλι μου. Οπότε μοιραία, ακόμα κι αν μείνεις ανοικτός 365 μέρες το χρόνο και σε 24ωρη βάση, κάτι σαν τα επείγοντα περιστατικά, οι μόνοι που θα αξιωθούν μια επιπλέον «κυριακάτικη» αύξηση του τζίρου θα είναι κλασικά οι καφετεριούχοι κι οι ταβερνιάρηδες, που άλλωστε ποτέ δεν τους έλειψε. Πολύ θα ήθελα να στηρίξω το μέτρο και τη γενναία σου απόφαση να θυσιάσεις ακόμη και την Κυριακή (τη δική σου και των υπαλλήλων σου) από την οικογένεια και την ξεκούρασή σας, αλλά δεν είναι θέμα χρόνου, σε βεβαιώ! Έτσι και… βρέξει ευρώ, υπόσχομαι να σου «σηκώσω» το μαγαζί τη Δευτέρα για να ξεκουραστείς κι εσύ μια Κυριακή σαν άνθρωπος! Και να μη διαψεύσεις τον μεγάλο Ζαμπέτα όταν έγραφε: «Κυριακή γιορτή και σχόλη να ‘ταν η βδομάδα όλη κι η Δευτέρα να ‘ταν μόνο, κάνα δυο φορές το χρόνο…»
Με τιμή
Μια «καθημερινή» (εν δυνάμει) πελάτισσα…
Φωτογραφικό υλικό
