«In TempoThess»
Από τη Βένια Αδαμάκου - Κάθε 20 του μηνός.
Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε την Ελληνογαλλίδα Κλεμεντίν Αθανασιάδη.
.
Η Clémentine κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να αναδείξει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που κατοικούν στα ακριτικά νησιά της χώρας μας, όπως οι Αρκίοι. Μέσω της μικρού μήκους ταινίας της Το τελευταίο παιδί των Αρκιών έφερε στο προσκήνιο την προσπάθεια που καταβάλλουν οι εκπαιδευτικοί, καθώς και οι ντόπιοι, ώστε να κρατήσουν ζωντανό τον τόπο τους.
-Πες μου λίγα λόγια για σένα. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου σε κάποιον που δε σε γνωρίζει;
Είμαι Eλληνογαλλίδα. Ελληνίδα από την πλευρά του πατέρα μου, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παρίσι. Όταν ήμουν παιδί, ερχόμασταν τακτικά στην Ελλάδα για να επισκεφτούμε την οικογένεια. Ενώ ήμουν έφηβη δεν ήταν εφικτό να ερχόμαστε τόσο συχνά. Στη Θεσσαλονίκη επέστρεψα το 2012 για έξι μήνες για να μάθω ελληνικά. Ήθελα να μπορώ να επικοινωνώ με τη γιαγιά μου, τις θείες μου και τα ξαδέρφια μου. Τότε άρχισα να γράφω και τα πρώτα μου άρθρα για την ελληνική οικονομική κρίση. Από το 2015 έρχομαι πολύ συχνά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, μια θορυβώδη, χαοτική πόλη που αγαπώ. Μένω μεταξύ Παρισιού και Αθήνας.
-Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο;
Εδώ και αρκετά χρόνια, εργάζομαι ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες. Παρόλο που με ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος και τα ντοκιμαντέρ, τώρα κάνω τα πρώτα μου βήματα ως σκηνοθέτης. Δεν μπορώ να πω όμως ότι ασχολούμαι ακόμα συστηματικά με το σινεμά. Το τελευταίο παιδί των Αρκιών είναι μια ταινία μικρού μήκους αλλά έγινε με σκοπό να προβληθεί στην τηλεόραση και να μεταδοθεί για χάρη συγκεκριμένου ρεπορτάζ. Νομίζω ότι οι «κώδικες» του κινηματογράφου είναι πολύ διαφορετικοί και έχω ακόμα πολλά να ανακαλύψω.
-Το ντοκιμαντέρ σου «Το τελευταίο παιδί των Αρκιών» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Αυτή η συνεργασία είναι σημαντική για μένα γιατί πρώτα απ 'όλα είναι μόλις η δεύτερη μικρού μήκους ταινία μου. Δεύτερον, η οικογένειά μου έχει καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, όπως και η Μαρία, η δασκάλα που προβάλλεται στο ντοκιμαντέρ. Έτσι, η συμμετοχή μου συμβολίζει πολλά για μένα!
-Ήταν εύκολα τα γυρίσματα στο νησί των Αρκιών;
Ήταν, ναι. Οι άνθρωποι ήταν ευγενικοί, φιλόξενοι και ανοιχτοί να μας μιλήσουν. Το νησί είναι όμορφο και μικρό, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά εύκολο να μετακινηθείς. Το να κάνεις γυρίσματα σε αυτές τις συνθήκες σε ένα νησί είναι πολύ ωραίο! Βέβαια, δε γυρίσαμε καθόλου πλάνα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, γιατί τότε θα ήταν πολύ διαφορετικά.
-Ως εκπαιδευτικός δε μπορούσα παρά να συγκινηθώ με την προσπάθεια της Μαρίας να διδάξει όσα ήξερε στον μικρό Χρήστο. Πώς αισθανθήκατε όταν βρεθήκατε στην τάξη τους;
Νομίζω ότι η Μαρία έδωσε ό,τι μπορούσε στον Χρήστο. Το ενδιαφέρον της δεν περιοριζόταν μόνο στην τάξη. Έπαιρνε πολύ σοβαρά τη δουλειά της μαζί του. Πίστευε πραγματικά σε αυτόν και τόνιζε πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκαναν μαζί. Φυσικά, γνωρίζονταν πολύ καλά, καθώς περνούσαν αρκετές ώρες μαζί και είχαν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο δέσιμο.
-Είναι σημαντικό να προβάλλονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στα ακριτικά νησιά. Πιστεύεις ότι μέσω της ανάδειξής τους στο ντοκιμαντέρ είναι πιθανό να αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο;
Όχι, δεν το νομίζω και δεν είχα αυτή την αξίωση κάνοντας τη συγκεκριμένη ταινία μικρού μήκους. Ίσως όμως μέσω αυτής να κατάφερα να επισημάνω κάποια σοβαρά ζητήματα και κάποιοι να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή στα ελληνικά νησιά δεν είναι μόνο όπως προβάλλεται στα καρτ ποσταλ.
-Πόσο καιρό χρειάστηκε να μείνετε στο νησί; Τι σε εντυπωσίασε στην καθημερινότητα των ντόπιων;
Στην αρχή πήγα εκεί για 4 ημέρες, για να γνωρίσω τα άτομα με τα οποία ήδη μιλούσα συχνά μέσω τηλεφώνου. Στη συνέχεια επέστρεψα με τον Sebastien Daguerressar, διευθυντή φωτογραφίας για 9 ακόμη μέρες. Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι η έλλειψη οποιασδήποτε δομής. Δεν υπάρχει γιατρός, φαρμακείο, σούπερ μάρκετ, αστυνομία... Ο κόσμος παραπονιέται πολύ γι' αυτό, γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο να τραυματιστεί κάποιος πολύ ή να αρρωστήσει. Επίσης, τους χειμώνες εξαιτίας των δυνατών ανέμων, οι κάτοικοι απομονώνονται πλήρως από την υπόλοιπη χώρα. Στην πραγματικότητα αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι.
-Ο Χρήστος χάρηκε με τη διαδικασία των γυρισμάτων;
Νομίζω ότι ο Χρήστος χάρηκε που μας έβλεπε και γνώρισε νέο κόσμο. Μερικές μέρες, ήταν πολύ ενθουσιασμένος που ήταν μαζί μας. Ωστόσο κάποιες στιγμές, ήταν κουραστικό για αυτόν. Μερικές φορές δηλαδή, όπως και κάθε άλλο παιδί στην ηλικία του, δεν ήθελε να μιλήσει άλλο και προτιμούσε να μείνει για λίγο μόνος.
-Στις σελίδες σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβάλλεις τα προβλήματα της κοινωνίας μέσω των άρθρων σου. Τι είναι αυτό που σε ώθησε να τα αναδείξεις;
Αυτό που μου αρέσει στη δουλειά μου ως δημοσιογράφος είναι να αφήνω τους άλλους να μιλήσουν, να τους αφήνω να εκφραστούν. Δουλεύουμε ως μεσάζοντες, ώστε να αναδειχθούν όσα πρέπει και να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό.
-Σκοπεύεις να δημιουργήσεις και άλλα ντοκιμαντέρ;
Ναι, δουλεύω σε άλλα έργα. Επειδή όμως δεν έχει τελειοποιηθεί τίποτα ακόμα και είμαι πολύ προληπτική, προτιμώ να μην πω τίποτα προς το παρόν!
-Ποια θα είναι τα επόμενα σου βήματα; Πού στοχεύεις;
Θα ήθελα να κάνω μια μεγαλύτερη ταινία αφήνοντας την ιστορία να διαδραματιστεί χωρίς να υπάρχει η εξωτερική φωνή του αφηγητή αυτή τη φορά.
photos: Emilien Urbano, Sébastien Daguerressar
Ευχαριστούμε!
5
5
Clémentine Athanasiadou social media: Facebook. ..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
