Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Τι καλοκαίρι κι αυτό. Ζεστό, υγρό και ίσως ελαφρώς εξουθενωτικό. Με αλήθειες και ψέματα. Με αυθεντικότητα και υποκρισία. Με 52 χρόνια στις ομολογουμένως ωραίες πλάτες μου και πείτε με και νάρκισσο. Έχω ακούσει και έχουν ειπωθεί τόσα τέρατα για μένα κατά καιρούς που δεν ισχύουν, που εν τέλει βαριέμαι πια να δώσω σημασία.
Κι έτσι αυτό ακριβώς το καλοκαίρι,του 2022 κάνω κι ένα ταμείο, καθώς είναι και το πρώτο μετά την ακορντεόν εποχή βάλε μέτρα, βγάλε μέτρα, κάνε καραντίνα, ανέστειλε καραντίνα.
Τι περιέχει το ας πούμε μέχρι τώρα ταμείο;
Ένα βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ζωγραφικής με θέμα το διάστημα το 1977 στα 7 μου, προς έκπληξη όλων, ειδικά της μαμάς μου που είχε χαρακτηρίσει τη ζωγραφική μου “έκτρωμα” όταν είδε την επιγραφή Β βραβείο. Με τους λοιπούς παριστάμενους να της λένε ότι δεν πρέπει να κρίνει έτσι και να μιλάει έτσι καθώς θα μπορούσαν να την ακούσουν οι γονείς του παιδιού και το ίδιο το παιδί . Οπότε η μαμά μου απάντησε : Μα εγώ είμαι η μητέρα του παιδιού. Και το παιδί μου δεν έχει ταλέντο στο σχέδιο.
Και δεν είχε άδικο. Για αυτό το λόγο δεν πήρα και την πρωτιά . Επειδή οι γραμμές μου ήταν ασταθείς =. Βραβεύτηκα τότε, όπως είπαν, λόγω σύλληψης κι ουχί εκτέλεσης.
Η πρώτη μου φορά στην Ελληνική Τηλεόραση, αφού είχε καλύψει το γεγονός. Ψάχνω το αρχείο, αλλά δεν το βρίσκω. Κι ούτε νομίζω πως θα το βρω ποτέ. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι η βράβευση είχε προβληθεί στην καθημερινή εκπομπή του δημοσιογράφου Ρούσσου “Κάθε Μέρα Μεσημέρι”. Και στη συνέχεια Αγγλικά, Γαλλικά, Ωδείο κι ενόργανη στο γυμναστήριο του Μπερδανοπούλου.
Και μετά εφηβεία φουλ στο σινεμά, τη μουσική, το στίβο και το κολύμπι, αλλά και την αυτοικανοποίηση. Τον είχα κάνει κοινώς λάστιχο.
Κι ενώ αρχικά ήθελα ή νόμιζα πως ήθελα να περάσω στη Νομική, τελικά βρέθηκα στη δημοσιογραφία, καθώς εμπεριείχε την παρατήρηση πολλών τεχνών κι επιστημών. Ωστόσο συνειδητοποίησα πως αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν τα ΤΕΦΑΑ και η Δραματική Σχολή.
Αλλά εκπαιδεύτηκα καλά στη δημοσιογραφία και την υπηρέτησα με όρεξη κι αξιοπρέπεια . Όχι ότι δεν βρέθηκαν στο δρόμο μου προϊστάμενοι που παρενέβαιναν και όχι για καλό πάντως.
Μετά από σχεδόν 20ετή πορεία στα ΜΜΕ και με την ταυτόχρονη τότε είσοδο μου στον κόσμο της τέχνης, μετεξέλιξα την προηγούμενη εμπειρία μου αναδρομικά σε έναν αρκετά επιτυχημένο ρόλο “καθημερινής σειράς” που διήρκεσε χρόνια, έτσι για να συνδέσω τη δημοσιογραφία με το θέατρο. Ούτως η άλλως τη δημοσιογραφία την αντιμετώπιζα ακόμη και τότε που την υπηρετούσα ενεργά ως παραστατική τέχνη.
Πάντως ο σκηνοθέτης παραγωγός ηθοποιός Αλέξανδρος Λιακόπουλος , όταν τον γνώρισα στις περιβόητες παραστάσεις του Σκρατς στο θέατρο Βίλκα την άνοιξη του 1997 μου χε πει, όταν του εκμυστηρεύθηκα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο επαγγελματικά, να με αναλάβει με αποκορύφωμα το ανέβασμα της παράστασης “Γλυκό Πουλί της Νιότης” στο πλευρό της Μαίρης Χρονοπούλου. Όμως τόσο το τότε σοβαρό ατύχημα της Μαίρης αλλά και η δική μου ατολμία απομάκρυναν το ενδεχόμενο αυτό. Συνέχιζα όμως να ψάχνω την ευκαιρία. Και παραλίγο να μου τη δώσει το 2003 η μετέπειτα φίλη και δασκάλα μου στην υποκριτική Αθηνά Παππά με ένα βουβό κινησιολογικό ρόλο στην παράσταση που ήταν εμπνευσμένη από το συνολικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπιντερ. Που την ανέβασε στον Τεχνοχώρο του Κακλέα.
Αλλά το Θεσσαλονίκη-Αθήνα για 2-3 μήνες, τόσο για πρόβες όσο και για παραστάσεις ήταν την περίοδο εκείνη απαγορευτικός συνδυασμός.
Δύο χρόνια μετά έγινε ακόμη μια προσπάθεια. Θα έκανα αντικατάσταση στις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης σε έναν ηθοποιό που δε μπορούσε να ανέβει. Με το έργο Rrraus, που είχε σαφείς αναφορές στη μεγάλη ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη που όπως είναι γνωστό θεωρήθηκε από το ΚΚΕ κατάσκοπος των Γερμανών κι εκτελέστηκε μετά την απελευθέρωση κι ετάφη σε ομαδικό τάφο. Το ΚΚΕ ζήτησε χρόνια αργότερα συγνώμη για την υπόθεση της Ελένης Παπαδάκη. Σε αυτήν την παράσταση είχε αναδειχθεί και το ταλέντο του μουσικού Δημήτρη Μαραμή που υποδυόταν τον Εβραίο μουσικό από τη Θεσσαλονίκη. Τόσο το θόλο τοπίο με τον παραγωγό που θα αναλάμβανε την παράσταση στη Θεσσαλονίκη όσο και η φωτιά που είχε προξενήσει μεγάλες ζημιές στο Θέατρο Αυλαία όπου και θα ανέβαινε η παράσταση ματαίωσε την εκδοχή της Θεσσαλονίκης.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, έπεσα τελικά στην “παγίδα” του θεάτρου που είχα ήδη στήσει μόνος μου στα τέλη του 2009 .Κι από τότε όλα τα άλλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μαθήματα υποκριτικής και κίνησης, στούντιο δραματικής τέχνης, θεατρικές παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη , ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, performances, εκθέσεις κτλ . Και βέβαια τόσο η επισφράγιση της καλλιτεχνικής μου πρεμιέρας από την Αθηνά Παππά,όσο και η συμπόρευση μου επί σειρά ετών στο Θέατρο με τον Κωνσταντίνο Ρόδη.
Κάπου στο 2014 προστίθεται σε όλα αυτά και η τεράστια αγάπη μου μέχρι αφοσίωσης στον ερασιτεχνικό αγωνιστικό αθλητισμό, πρώτα και κύρια κολυμβητικό.
Οι Ναυαγοσώστες του Παπαδιαμάντη στο Μέγαρο και ο Πουαρό του Orient Express στην αυθεντική τραπεζαρία του θρυλικού τρένου έβαλαν στο παιχνίδι και ορισμένους συνκολυμβητές μου στο πλευρό επαγγελματιών με δικό μου προσωπικό ρίσκο.
Κι ενώ όλα έβαιναν δημιουργικά και με προοπτικές, οι καραντίνες και η θρομβοεμβολή με πήγαν πίσω. Και με έκαναν και ολίγον φοβικό. Δεν ένιωθα σύνδεση με μένα και δεν ήξερα πως να επιστρέψω .
Τώρα όμως νιώθω έστω και με αργό αλλά σταθερό ρυθμό την επιστροφή μου σε μια πρώτης φάσης κανονικότητα. Σαν εισαγωγή,πρόλογος ενός νέου κύκλου που είμαι πολύ περίεργος που θα με οδηγήσει. Να μας ευχηθώ υγεία και δημιουργικότητα, καθώς χωρίς αυτά δεν πάμε σχεδόν πουθενά.
Πάντως πριν ακριβώς από 40 χρόνια, 3 Ιουλίου 1982, γιόρτασα τα 12α γενέθλια μου στον Αϊ Γιάννη του Πηλίου στις κατασκηνώσεις της ΧΑΝΘ. Υπάρχει και μια φωτογραφία, μερικές μέρες μετά, αμέσως μετά τη στιγμή που σκόνταψα κι έπεσα στον τελικό των 80 μέτρων, στη λεγόμενη “Μικρή Ολυμπιάδα”, όπου οι 12 σκηνές κατέβαζαν ομάδες στο μπάσκετ, στο στίβο, στην κολύμβηση και άλλα αθλήματα.
Τότε έχασα το σχεδόν σίγουρο αργυρό μετάλλιο από το πέσιμο μου, αλλά σηκώθηκα κι όχι μόνο τερμάτισα,αλλά πέρασα κι έναν αθλητή, καθώς τερμάτισα 5ος στους 6. Και ναι έκλαψα, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι ότι αν και όλα είχαν κριθεί, ωστόσο σηκώθηκα και ολοκλήρωσα τον αγώνα μου. Ακόμη και σήμερα, συνεχίζω να αγωνίζομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όσο θα πέφτω τόσο θα σηκώνομαι και δε θα αφήνω τίποτε ανολοκλήρωτο, ακόμη κι εάν το τελικό αποτέλεσμα είναι από στραβωμένο έως στραπατσαρισμένο. Κι εν τέλει who cares ή καλύτερα what the fuck…!!!
Χρόνια μου πολλά και να με χαίρεστε και να σας χαίρομαι !!!
«Kif Express»
Κάθε 5, 15 και 25 του μηνός.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
