Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσίασε τον Καλλιτεχνικό Προγραμματισμό 2025-2026 έως τον Απρίλιο του 2026, κάνοντας και έναν απολογισμό της τριετίας 2022-2025, στη Συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου.
Η κα Γιάννα Καρύμπαλη – Τσίπτσιου (Πρόεδρος ΔΣ του ΚΘΒΕ) καλωσόρισε, εκ μέρους όλων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, τους δημοσιογράφους δηλώνοντας: «Ιδιαίτερες ευχαριστίες εκφράζω προς την Υπουργό Πολιτισμού κα Λίνα Μενδώνη για τη διαρκή και ουσιαστική υποστήριξη του ΚΘΒΕ, καθώς και τον Υφυπουργό Πολιτισμού, αρμόδιο για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, κ. Ιάσωνα Φωτήλα, τόσο για την τιμή να παρευρίσκεται σήμερα εδώ όσο και για την στήριξη του έργου του ΚΘΒΕ.
Περιορίζομαι να συγχαρώ και να ευχαριστήσω, για ακόμη μια φορά, τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Θεάτρου κ. Αστέρη Πελτέκη και όλους τους εμφανείς και αφανείς ήρωες της όλης προσπάθειας και να ευχηθώ καλή θεατρική χρονιά, καλώντας σας να απολαύσετε τις παραστάσεις μας. Έχοντας, μάλιστα, διανύσει έξι σχεδόν χρόνια στη Διοίκηση του ΚΘΒΕ, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και τη χαρά μου να υπηρετώ ένα Θέατρο το οποίο αποδεικνύει, θεωρώ, έμπρακτα ότι η τέχνη και ο πολιτισμός παραμένουν ζωντανά, ουσιαστικά και επίκαιρα».
O Ιάσων Φωτήλας (Υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα σύγχρονου πολιτισμού) απηύθυνε χαιρετισμό, τονίζοντας: «Το Υπουργείο Πολιτισμού όπως γνωρίζετε στηρίζει αποφασιστικά το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Το δείχνουν αυτό η δική μου συχνή παρουσία στις δράσεις του Θεάτρου, όσο και η διαχρονική στήριξη από την Υπουργό μας Λίνα Μενδώνη. Στηρίζουμε αναγνωρίζοντας τον πολιτιστικό, καλλιτεχνικό, εκπαιδευτικό και εθνικό του ρόλο. Στηρίζουμε και τα σημαντικά βήματα εξωστρέφειας, που κάνουν την Θεσσαλονίκη κέντρο διεθνούς θεατρικού ενδιαφέροντος. Στηρίζουμε και την οργανωτική και διοικητική του μετεξέλιξη σε έναν σύγχρονο οργανισμό παραστατικών τεχνών και πολιτισμού με διεθνή ακτινοβολία. Με την ευκαιρία αυτή καλώ όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας, αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης να συμμετέχουν στις παραστάσεις του Κρατικού. Τους καλώ να γίνουν κοινωνοί της μεγάλης θεατρικής περιπέτειας!»
Ο Αστέριος Πελτέκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ, παίρνοντας τον λόγο, υπογράμμισε: «Το ΚΘΒΕ υποδέχεται τη νέα θεατρική περίοδο με το σύνθημα «ΘΕΑΤΡΟ ΞΑΝΑ, ΜΑΖΙ, ΠΑΝΤΟΥ».
Τρεις λέξεις που συνοψίζουν την πορεία της τριετίας 2022-2025 η οποία ολοκληρώθηκε, σε μια φράση που συμπυκνώνει το νόημα της διαχρονικής φύσης του θεάτρου και της διαρκούς επιστροφής του στη ζωή μας, από την αρχαιότητα έως σήμερα. Ένα σύνθημα που καθρεφτίζει την πολιτιστική στρατηγική του ΚΘΒΕ η οποία διευρύνεται και εμβαθύνει με τρεις πυλώνες:
ΞΑΝΑ: Επανεκκίνηση, Αναγέννηση, Επιστροφή
«ΜΑΖΙ»: Συνύπαρξη, Αλληλεπίδραση, Συλλογικότητα
«ΠΑΝΤΟΥ»: Εξωστρέφεια, Προσβασιμότητα, Καθολική εμπειρία
Έτσι, το σύνθημα της επόμενης καλλιτεχνικής περιόδου δεν είναι απλώς τρεις λέξεις. Είναι μια υπενθύμιση και συγχρόνως μια πρόσκληση: να επιστρέψουμε στην ουσία της ανθρώπινης συνύπαρξης μέσα από την τέχνη. Να θυμηθούμε ότι το θέατρο γεννήθηκε για να μας φέρνει κοντά, να μας συγκινεί, να προβληματίζει, να γεννά ερωτήματα, να μας καθρεφτίζει. Ελάτε να το ζήσουμε ξανά, να το ζήσουμε μαζί, να το ζήσουμε παντού».
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ 2025-2026
«Θελεστίνα» του Φερνάντο ντε Ρόχας – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Σκηνοθεσία: Αστέριος Πελτέκης
Πρεμιέρα: 25|10|2025
Η «Θελεστίνα» του Φερνάντο ντε Ρόχας, η μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης σεζόν, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, σε απόδοση κειμένου και σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Αστέριου Πελτέκη. Μια «ιλαροτραγωδία» γεμάτη αλχημείες, εξαπατήσεις, δυνατά πάθη και θανάσιμα αμαρτήματα, η οποία «εξερευνά» με αριστοτεχνικό τρόπο τις ανθρώπινες αδυναμίες, την απληστία, την λαγνεία και τον έρωτα.
Με τους: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Ταξιάρχη Χάνο, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Τατιάνα Μελίδου, Γιώργο Κολοβό κ.ά.
Ένα έργο που παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρο, πέντε αιώνες μετά τη συγγραφή του, καθώς αποτελεί μια «τοιχογραφία» της ανθρώπινης φύσης, γεμάτη σαρκική επιθυμία, ηδονή, πλάνη και λύτρωση. Οι κωμικές στιγμές διαδέχονται τις δραματικές, σε ένα σκηνικό παιχνίδι ένοχων μυστικών αλλά και αποκαλύψεων και ανατροπών που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Η «Θελεστίνα» -όπως την αποκαλούσε το κοινό- και επικράτησε σαν τίτλος, δημοσιεύτηκε το 1499, έχοντας τολμηρά για την εποχή στοιχεία, τα οποία συνεχίζουν να καταπλήσσουν και να ενθουσιάζουν τους αναγνώστες. Στην συγκεκριμένη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, μέσα από την προσθήκη μια σύγχρονης Παράβασης, υπογραμμίζονται, επιπλέον, η θέση της γυναίκας, η «αρετή» της αγνότητας και η εκμετάλλευσή της καθώς και η τεράστια επιχείρηση χειραγώγησης και εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος, ανά τους αιώνες.
Kούκλες φιλοτεχνημένες από εικαστικούς καλλιτέχνες της Βόρειας Ελλάδας οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του ΚΘΒΕ και δημιούργησαν έργα τέχνης, «ζωντανεύουν», υπό την επιμέλεια της Φρόσως Λύτρα, με τους θεατές να γίνονται μάρτυρες μιας πομπής συμβόλων, μορφών και ιδεών, που αναδεικνύουν την σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας και την κοινωνική καταπίεση που υφίσταται, μέσα στο χρόνο.
*Κατάλληλο για θεατές άνω των 13 ετών
Συντελεστές:
Απόδοση κειμένου – Σκηνοθεσία: Αστέριος Πελτέκης, Μουσική: Στέφανος Κορκολής, Εικαστική σύνθεση και εγκατάσταση: Φρόσω Λύτρα, Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης, Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος, Συνεργάτις σκηνογράφος – ενδυματολόγος: Δανάη Πανά, Επιμέλεια κίνησης: Αναστασία Κελέση, Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Σαρμή, Οργάνωση Παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου, Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud
Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει η Σοφία Μανουσάκη
Διανομή:
Ζωή Ευθυμίου (Νεαρή Θελεστίνα, Β΄Θελεστίνα, Περαστική), Γιώργος Κολοβός (Καλίστο), Θάνος Κοντογιώργης (Σεμπρόνιο, Τριστάν, Περαστικός), Ελισάβετ Κωνσταντινίδου (Θελεστίνα), Χριστίνα Κωνσταντινίδου (Αλίσα, Πόρνη, Γ΄Θελεστίνα, Περαστική/ διπλή διανομή), Τατιάνα Μελίδου (Μελιβέα), Δημήτρης Μορφακίδης (Πάρμενο, Σόσια, Περαστικός), Αλεξάνδρα Παλαιολόγου (Αρεούσα, Περαστική), Σοφία Καλεμκερίδου (Ελίσια), Μίλτος Σαμαράς (Θεντούριο, Περαστικός), Εύη Σαρμή (Λουκρέθια), Ελευθερία Τέτουλα (Αλίσα, Πόρνη, Γ΄Θελεστίνα, Περαστική/ διπλή διανομή), Ταξιάρχης Χάνος (Πλεμπέριο, Περαστικός). Έκτακτη αντικατάσταση: Ιορδάνης Αϊβάζογλου, Δημήτρης Σακατζής
Χορεύτρια Έρωτας, Πόρνη, Περαστική: Αναστασία Κελέση
Φιγκυράν: Αγάπη Ουζούνη, Χρυσούλα Σαράντου
Συμμετέχουν με έργα τους οι εικαστικοί: Μαρία Αδάμου, Πέτρος Αναστασίου, Εβίτα Βουδούρη, Σαββίνα Ζήκου, Βασιλική Καραπαναγιωτίδου, Αλεξάνδρα Μπαλτζή, Ελένη Περαντζάκη, Αργυρή Στεφάνου, Ραφαήλ Τσιφλίδης, Χρυσάνθη Τρυφών, Στρατής Χατζηευστρατίου, Σμαρώ Ταχματζίδου, Θώμις Παπαδημητρίου
«Αυτή η νύχτα μένει» ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Bασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή
Θεατρική απόδοση-Σκηνοθεσία: Αστέριος Πελτέκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Mε τον Παντελή Καναράκη. Σε ρόλο έκπληξη ο Δημήτρης Παπάζογλου, συμμετέχει ο Θάνος Αλεξανδρής
Πρεμιέρα: 18|12|2025
«Είδα τόσο πάθος στη νύχτα, που νιώθω ευτυχής, γιατί ήμουνα εκεί να το νιώσω και να σας το περιγράψω».
Θάνος Αλεξανδρής
Ο Αστέριος Πελτέκης, μετά το Βίρα τις άγκυρες και τη Θελεστίνα επιστρέφει με τη θεατρική απόδοση ενός ακόμη λογοτεχνικού κειμένου, στη σκηνοθεσία ενός οδοιπορικού στη νυχτερινή διασκέδαση της σύγχρονης Ελλάδας.
Μια δημοσιογράφος πασχίζει να ανακαλύψει στοιχεία για τον κόσμο της νυχτερινής διασκέδασης, στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Τότε που το χρήμα έρεε, που οι άνθρωποι της μεταπολιτευτικής περιόδου, έβλεπαν μια καλύτερη ζωή να ανοίγεται μπροστά τους.
Ένας ηθοποιός κατρακυλάει από την υψηλή τέχνη στον κόσμο της νύχτας και των σκυλάδικων. Κατρακυλάει ή απογειώνεται; Πώς βιώνει το ταξίδι αυτό με τα εφόδια που κουβαλάει, σε μια σκοτεινή πραγματικότητα όπου οι άνθρωποι αφήνουν τα πάθη τους να αναδύονται αχαλίνωτα, για να επιστρέψουν το πρωί στις καθημερινές τους ζωές; Γνωρίζει τους νόμους της νύχτας και επιβιώνει στα όρια της απόλαυσης και της καταστροφής. Εκεί που οι αντιστάσεις χαλαρώνουν και που οι πελάτες εμφανίζουν τον αληθινό τους εαυτό.
Το «Αυτή η νύχτα μένει» του Θάνου Αλεξανδρή, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1994. Στο βιβλίο αποτυπώνεται η προσωπική εμπειρία του συγγραφέα, όταν αναγκάστηκε να εργαστεί σε νυχτερινά κέντρα. Απολαμβάνοντας τη διαδρομή αυτή, ο Αλεξανδρής καταθέτει έναν πλούτο εμπειρίας, που μέσα από μαρτυρίες και πραγματικά γεγονότα μας δίνουν ένα πολύτιμο υλικό για την κοινωνική πραγματικότητα της επαρχίας μέσα από τη νυχτερινή ζωή της. Δεν είναι τυχαίο που η Μαλβίνα Κάραλη χαρακτήρισε το βιβλίο ως μια «εμπεριστατωμένη κοινωνιολογική μαρτυρία για τον ευρύ χώρο που λέγεται ελληνικό σκυλάδικο». Οι νομικές σπουδές του συγγραφέα και η εκπαίδευσή του στη δραματική σχολή του Κάρολου Κουν, του έδωσαν τα εργαλεία, όχι μόνο να περιγράψει αυτά που έζησε αλλά και να τα αποτυπώσει με απόσταση και νηφαλιότητα.
Στο βιβλίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου το 2000, που απέσπασε μεταξύ άλλων και το δεύτερο βραβείο ταινίας μυθοπλασίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με την εκπληκτική μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Το 2016 μεταφέρθηκε στο θέατρο σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή και το 2022 έγινε τηλεοπτική σειρά στον Alpha.
Συντελεστές:
Θεατρική απόδοση – Σκηνοθεσία: Αστέριος Πελτέκης, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, Εικαστική σύνθεση και εγκατάσταση: Φρόσω Λύτρα, Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης, Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου, Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος, Οργάνωση παραγωγής: Αλέξης Τζίμας
Διανομή: Αντώνης Αντωνάκος, Nίνα Ακτύπη, Εύα Βάρσου, Θανάσης Δισλής, Ζωή Ευθυμίου, Στέλιος Καλαϊτζής, Σοφία Καλεμκερίδου, Παντελής Καναράκης, Γιάννης Καραμφίλης, Θάνος Κοντογιώργης, Χριστίνα Κωνσταντινίδου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Ιωάννης Μόχλας, Κατερίνα Μπουλούμη, Δημήτρης Παπάζογλου, Βασιλική Ρεϊνα, Κώστας Σαντάς, Εύη Σαρμή, Δώρα Χρυσικού
Χορευτές: Αναστασία Κελέση, Γιάννης Μάρτος
«O Βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Μετάφραση (από τα ρωσικά): Δαυίδ Μαλτέζε
Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Πρεμιέρα: 20|03|2026
Η Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα επιστρέφει με την κόρη της Άνια, στο πατρικό της σπίτι στη Ρωσία, ύστερα από πέντε χρόνια. Οι σπατάλες, η κακοδιαχείριση και η αμέλεια τη βρίσκουν βουτηγμένη στα χρέη και αντιμέτωπη με τον πλειστηριασμό του σπιτιού της και του μεγάλου βυσσινόκηπου που το περιβάλλει. Μαζί με τον αδελφό της Γκάγιεφ, δείχνουν ανήμποροι να κάνουν την οποιαδήποτε κίνηση για να αποτρέψουν την πώληση. Καθηλωμένοι από την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητά τους, στέκονται παρατηρητές μιας αναπόφευκτης εξέλιξης. Την ίδια ώρα ο Λοπάχιν, έμπορος και γιος ενός σκλάβου του πατέρα της Λιουμπόφ, είναι έτοιμος να αδράξει την ευκαιρία και να αγοράσει την ιδιοκτησία τους.
Ο Αντόν Τσέχωφ ολοκληρώνει τον Βυσσινόκηπο το 1903, με πολύ μεγάλη δυσκολία λόγω της επιβαρυμένης πλέον υγείας του. Πρόκειται για το τελευταίο του έργο, που το βλέπει με απογοήτευση να ανεβαίνει ως δράμα, ενώ ο ίδιος επιμένει πως είναι κωμωδία.
Λίγο πριν από την επανάσταση του 1905, που θα ταράξει τα θεμέλια της τσαρικής εξουσίας, και δεκατέσσερα χρόνια πριν από τη μεγάλη επανάσταση του 1917, που θα μεταμορφώσει ριζικά το πρόσωπο της χώρας, το έργο αποτυπώνει τη στιγμή ακριβώς πριν καταρρεύσει το παλιό και αναδυθεί το καινούριο. Η παλιά τάξη αποσύρεται σιγά σιγά στην ανυπαρξία, ανίκανη να προσαρμοστεί. Την αντικαθιστά μια νέα τάξη πραγμάτων, πιο σκληρή. Οι έμποροι, οι πρώην δουλοπάροικοι παίρνουν στα χέρια τους τη γη και την περιουσία εκείνων που δεν έμαθαν ποτέ να δουλεύουν.
Με φόντο την επικείμενη καταστροφή του βυσσινόκηπου, η αδυναμία επικοινωνίας οδηγεί τους χαρακτήρες σε συνεχείς μονολόγους, άσκοπες κουβέντες, χασμουρητά, πικρόχολα σχόλια, άλλοτε τρυφερές και άλλοτε προσβλητικές στιχομυθίες -λόγια που ανταλλάσσονται μέσα στην κωμικότητά τους.
Στον Βυσσινόκηπο παρουσιάζεται η σύγκρουση της παρηκμασμένης αριστοκρατίας και της αστικής τάξης, στη μεταβατική εποχή των δύο αιώνων. Η Λιουμπόφ και ο Γκάγιεφ, με την αδράνειά τους, αφήνουν την περιουσία τους να αργοπεθαίνει, επιλέγοντας για τον εαυτό τους την υπερήφανη στάση μιας μαρτυρικής θυσίας, που διαφυλάσσει το προνόμιο της ηθικής και πολιτιστικής τους υπεροχής. Μιας υπεροχής που πηγάζει από το ένδοξο παρελθόν και τα προνόμια της γνώσης και της καλλιέργειας της κοινωνικής τους θέσης. Από την άλλη, η δυναμική ορμή της νέας τάξης των εμπόρων, με όπλα την εργασία, το πείσμα, το θράσος αλλά και τα απωθημένα ολόκληρων γενεών, καβαλάει το κύμα της αλλαγής και της ανάπτυξης, ισοπεδώνοντας τις αξίες του παλιού κόσμου. Δίπλα στον βυσσινόκηπο τα τρένα πηγαινοέρχονται, καθυστερούν αλλά ταξιδεύουν διαρκώς. Θα προλάβουν τα πρόσωπα του έργου να επιβιβαστούν στο τελευταίο τρένο της ζωής τους;
Πιο επίκαιρος από ποτέ, ο Βυσσινόκηπος καθρεφτίζει εμάς που είμαστε οι χρεωμένοι και ανίκανοι αριστοκράτες, ή εμάς που δουλεύουμε για να σωθούμε, ή εμάς που ξεσηκωνόμαστε μόνο στα λόγια, πνιγμένοι από το άδικο.
Συντελεστές:
Μετάφραση (από τα ρωσικά): Δαυίδ Μαλτέζε, Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Με τους: Αντίνοο Αλμπάνη, Βασίλη Ευταξόπουλο, Γιολάντα Μπαλαούρα, κ.ά.
*Η τελική διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
ΘΕΑΤΡΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
«SILLILAB: No difference between ho ho ho!!!» – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Κείμενο – Σκηνοθεσία- Χορογραφία: Ρούλα Πατεράκη
Πρεμιέρα: 31|10|2025
Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση
Η Ρούλα Πατεράκη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θέατρου, επιστρέφει στο ΚΘΒΕ υπογράφοντας τo κείμενο, τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της νέας παραγωγής με τίτλο «Sillilab: No Difference Between Ho Ho Ho!!!». Το έργο είναι αφιερωμένο στον κορυφαίο μαθηματικό του 20ού αιώνα, Τζον φον Νόιμαν και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε πανελλήνια πρώτη.
Η Ρούλα Πατεράκη, η διακεκριμένη καλλιτέχνις που ξεχωρίζει για την αεικίνητη σκέψη και τις διαρκείς δημιουργικές αναζητήσεις της, αυτή τη φορά δημιουργεί ένα δικό της τολμηρό θεατρικό σύμπαν μέσα από το οποίο «εξερευνά», με πρωτότυπο αφηγηματικό τρόπο, το πνεύμα και το έργο ενός πραγματικού «ήρωα» της επιστήμης, μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας και «υπερδιάνοιας» του 20ού αιώνα που άλλαξε τον ρου της ανθρωπότητας και της τεχνολογίας.
Στο πρωτοποριακό θεατρικό έργο «Sillilab: No Difference Between Ho Ho Ho!!!» οι ηθοποιοί γίνονται μηχανές που συναντιούνται για να μιλήσουν για τον Νόιμαν και τη συγκλονιστική πορεία ζωής του, η οποία χάραξε νέους δρόμους και παραμένει απαράμιλλη κι ανεξίτηλη. Μιλούν για εκείνον, οι γυναίκες της ζωής του, η μητέρα του, η κόρη του, οι συνεργάτες αλλά και όλοι οι σπουδαίοι επιστήμονες του 20ου αιώνα, μέσα από τη μοναδική σκηνική γλώσσα της Ρούλας Πατεράκη σε μια παράσταση που συνδυάζει το ανθρώπινο με το τεχνητό και συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.
Ένα έργο που, με επίκεντρο μια μυθική μορφή της επιστήμης, μας υπενθυμίζει ότι οι μηχανές, μέσα από το νόμο της τεχνολογικής εξέλιξης, μπορούν να ξεπεράσουν την ανθρώπινη φύση, προβάλλοντας το «δράμα» της μηχανής με τον άνθρωπο και ταυτόχρονα το «δράμα» της σκέψης ενός επιστήμονα που υπήρξε πραγματικός «Αρμαγεδδώνας» για την ανθρωπότητα.
«Sillilab: No Difference Between Ho Ho Ho!!!»
«Απόπειρα απεγνωσμένης διάσωσης μίας τέχνης παλιάς και τραγικής, όπως είναι το θέατρο. Η τέχνη αυτή, ενώ ψυχορραγεί, την ίδια στιγμή, δίνει τον καλύτερο εαυτό της στα επιτεύγματα του σκηνοθέτη στον 20ο αιώνα. Άραγε, υπάρχει ελπίδα να αφυπνιστεί διστακτικά και πειραματικά μέσα από την μυθολογία της προόδου, η οποία οδηγεί τον κόσμο στο όριο της τεχνολογικής «μοναδικότητας» αλλά και στο χείλος τής Αβύσσου; Αυτή είναι η σκέψη που κυριαρχεί στην απόπειρα – παράσταση «Sillilab: no difference between ho ho ho!!!», μια παράσταση ηθοποιών, ηθοποιών, ηθοποιών, κλπ κλπ κλπ» Ρούλα Πατεράκη
Συντελεστές:
Κείμενο-Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Ρούλα Πατεράκη Σκηνικά: Άγγελος Μέντης Κοστούμια: Ευαγγελία Κιρκινέ Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος Video art: Γιάννης Πούλκας Βοηθοί σκηνοθέτη: Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Μαρία Καραμήτρη, Θοδωρής Ντουρντουρέγκας Βοηθός χορογράφου: Στέλλα Εμινόγλου Σύμβουλοι δραματουργίας: Χρίστος Νταρακτσής, Ανδρομάχη Χρυσομάλη Φωτογραφίες-Dj παράστασης: Νίκος Μαυράκης Οργάνωση παραγωγής: Πέτρος Κοκόζης
Sillilab Corporation: Μαριάννα Αβραμάκη, Πελαγία Αγγελίδου, Μομώ Βλάχου, Νατάσσα Δαλιάκα, Άννα Ευθυμίου, Δημήτρης Καραγιάννης, Μαρία Καραμήτρη, Αίγλη Κατσίκη, Νίκος Μαυράκης, Χρίστος Νταρακτσής, Iωάννα Παγιατάκη, Χρήστος Παπαδημητρίου, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Πεσεξίδης, Θάνος Φερετζέλης, Κοσμάς Φοντούκης
Διανομή:
Άννα Ευθυμίου (Σάρα), Ιωάννα Παγιατάκη (Μαργκαρέτε Καν Φον Νόιμαν), Μομώ Βλάχου (Μαριέττε Κόβεσι), Χρίστος Νταρακτσής (Φεγιέρ Λίποτ), Κοσμάς Φοντούκης /Δημήτρης Καραγιάννης (Γιουτζίν Γουίνγκερ), Θάνος Φερετζέλης/ Νίκος Μαυράκης (Μάικλ Νόιμαν), Γιάννης Πεσεξίδης (Χρονικογράφος άντρας), Ιωάννα Παγιατάκη (Χρονικογράφος γυναίκα), Νατάσσα Δαλιάκα/ Γιάννης Πεσεξίδης (Artintel), Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Φωνή Φον Νόιμαν, Silli Fon Nόιμαν), Δημήτρης Καραγιάννης/ Νίκος Μαυράκης (Silli Γουίνγκερ), Αίγλη Κατσίκη/ Νατάσσα Δαλιάκα (Μαρίνα Φον Νόιμαν), Μαριάννα Αβραμάκη/ Μαρία Καραμήτρη(Κλάρα Νταν), Νίκος Μαυράκης/ Θάνος Φερετζέλης (Υπερυπολογιστής), Δημήτρης Καραγιάννης/ Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Ρίτσαρντ Φάινμαν), Νίκος Μαυράκης /Δημήτρης Καραγιάννης/ Θάνος Φερετζέλης (Έντουαρντ Τέλερ)
«Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Πρεμιέρα: 20|12|2025
«Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλίστωρ» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Ένα παιχνίδι λόγου με έντονα στοιχεία παρωδίας και σαρκασμού το οποίο πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Σάμιουελ Μπέκετ.
ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Τι διαφορές έχουμε να λύσουμε;
ΚΑΖΙΜΙΡ: Δεν θέλουμε και οι δύο να γίνουμε ο βασιλιάς;
ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Αυτό είναι ομοιότητα δεν είναι διαφορά.
Δύο Δελφίνοι, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς. Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ. Πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ. Ή μήπως όχι; Ανάμεσά τους ένας υπηρέτης, υπεύθυνος για την ασφάλειά τους, φροντίζει ταυτόχρονα όλη τη διαδικασία της αναμονής. Πώς λειτουργεί όμως η αναμονή, όταν το μεγάλο ρολόι δίνει λάθος μηνύματα για τον χρόνο; Πότε θα φτάσει η μεγάλη απόφαση και ποιος από τους δύο Δελφίνους είναι κατάλληλος για τον θρόνο;
Μία παράσταση με πολυσήμαντους συμβολισμούς και διαχρονικές συνδέσεις, ένα έργο ευφυές, πολυεπίπεδο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών με την εξαιρετική ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του και τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του.
Συντελεστές: Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος, Σκηνικά – Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας, Κίνηση – Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Παπανικάνδρου, Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου, Οργάνωση παραγωγής: Άννα Μαρία Γάτου, Αθανασία Ανδρώνη
Παίζουν: Δημήτρης Ναζίρης (Φιλιντόρ), Έφη Σταμούλη (Καζιμίρ), Στέλιος Χρυσαφίδης (Υπηρέτης)
Φιγκυράν: Δημήτρης Γαλανάκης, Νίκος Κουφόπουλος, Λευτέρης Κωνσταντίνου, Άγγελος Μανωλίδης – Τζημινόπουλος, Άγγελος Ξάνθης, Χρήστος Παναγιωτόπουλος, Κωνσταντίνος Στούμπης
«Ήλιος με ξιφολόγχες» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Θεατρική διασκευή: Γιώργος Σκαμπαρδώνης- Ελένη Ευθυμίου
Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Πρεμιέρα: 14|03|2026
Η Ελένη Ευθυμίου επιστρέφει στο ΚΘΒΕ, λίγα χρόνια μετά την παράσταση της Μεγάλης Πλατείας του Νίκου Μπακόλα, αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία του τελευταίου μυθιστορήματος του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, με κέντρο την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Θεσσαλονίκη, 1931.
Ένας πυρακτωμένος ποντικός γίνεται η αφορμή για μια πυρκαγιά σε εβραϊκό συνοικισμό. Ο ταγματάρχης Γόρδιος Κλήμεντος, στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει τα αίτια της φωτιάς, ανακαλύπτει μια γιάφκα – και ένα θαμμένο πτώμα. Καθώς ερευνά, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη σκοτεινή πλευρά μιας πόλης που βράζει: πλούτος, μεγαλοαστική πολυτέλεια, μόδα, υψηλή ραπτική, χοροί και ευρωπαϊκές πολιτιστικές τάσεις συνυπάρχουν με φτώχεια, εξαθλίωση, προσφυγιά, συσσίτια και παρανομία.
Ένα πολυπολιτισμικό κέντρο που αδυνατεί να ομογενοποιηθεί. Κι ανάμεσα στις ρωγμές, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται ήσυχα, σταθερά –η αρχή των φασιστικών μορφωμάτων.
Ο ταγματάρχης προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία, καθώς φλέγεται από το πάθος του για την Ντανιέλ∙ μια γυναίκα διαφορετική, «μιαν Ουτοπία επιθυμητή κι αβάσταχτη, εκτός χρόνου, εντελώς ασύμβατη με τη γύρω του πραγματικότητα».
Ώσπου μια μέρα, ο συνοικισμός του Κάμπελ γίνεται στάχτη –και χαράσσεται ανεξίτηλα μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της πόλης.
Το μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη Ήλιος με ξιφολόγχες κυκλοφόρησε το 2023. Ο συγγραφέας ακολουθώντας την πορεία του κεντρικού του ήρωα Γόρδιου Κλήμεντου, ζωντανεύει την περίοδο της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης, με αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα και πραγματικά γεγονότα που σημάδεψαν την πόλη το 1931. Μια δυνατή περιήγηση σε μια εποχή που πέρασε, αφήνοντας αμυδρά τα σημάδια της μέσα από μνήμες και αφηγήσεις στις επόμενες γενιές. Μια μυθοπλαστική προσωπική ιστορία που διασταυρώνεται με την πραγματική Ιστορία της Θεσσαλονίκης στα μεταβατικά χρόνια πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή: Γιώργος Σκαμπαρδώνης – Ελένη Ευθυμίου, Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
*Η διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
ΦΟΥΑΓΙΕ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
«Το τέλος του έρωτα» του Pascal Rambert – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Αποστολόπουλος
Mουσική: Martyn Jacques/ The Tiger Lillies
Πρεμιέρα: 22|10|2025
«To τέλος του έρωτα» του Pascal Rambert, σε προσαρμογή – σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου είναι η νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ που έρχεται τον Οκτώβριο στο Φουαγιέ του Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Δύο ηθοποιοί, ένα παράξενο σκηνικό, η στοιχειωμένη μουσική του Martyn Jacques και των Tiger Lillies και η ανατρεπτική σκηνοθεσία του Γρηγόρη Αποστολόπουλου, σε ένα έργο σκληρό, για την αλήθεια μιας σχέσης. Ένα σύγχρονο έργο γραμμένο με όρους «θεάτρου του παραλόγου», από έναν από τους πιο επιτυχημένους θεατρικούς συγγραφείς της Γαλλίας.
*Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών
Λίγα λόγια για το έργο
Μέσα σε μια αίθουσα μπαίνει ένας Άντρας και μια Γυναίκα. Ένας Καλλιτέχνης και η Μούσα του. Μια τελευταία συνάντηση. Μια τελευταία τελετή. Αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον χώρο η απόφαση έχει παρθεί. Η σχέση τους διαλύεται, ο γάμος τους βρίσκεται υπό αίρεση, ο έρωτάς τους είναι νεκρός. Δύο διαφορετικές οπτικές, και δύο διαφορετικοί χαρακτήρες στα όρια του …πολέμου. Μια μάχη σώμα με σώμα, με όπλα τους τις λέξεις, που εκτοξεύονται χωρίς έλεος. Η κοινή τους πορεία κομματιάζεται ενώ οι μνήμες, που επαναφέρουν, μαρτυρούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Μοιράστηκαν κάποτε το ίδιο παρελθόν; Κοίταξαν με τον ίδιο τρόπο τη ζωή τους; Κατάφεραν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον ή κατασκεύασαν τον μύθο του κοινού τους βίου και του Έρωτά τους όπως κατασκεύαζαν την τέχνη τους; Είναι όλα αλήθεια ή ακόμη μια θεατρική παράσταση; Τώρα που όλα έχουν παγώσει, στη σκληρή αποτύπωση του απολογισμού τους, ποιος από τους δύο θα καταφέρει να επιβιώσει βγαίνοντας από αυτό το δωμάτιο;
Ο Γάλλος δραματουργός Pascal Rambert έγραψε «Το τέλος του έρωτα» για δύο ηθοποιούς το 2011. Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν την ίδια χρονιά γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Η Γαλλική Ακαδημία Τεχνών το ανακήρυξε το 2012 το καλύτερο σύγχρονο γαλλικό θεατρικό έργο και έχει παιχτεί με ιδιαίτερη επιτυχία σε 25 χώρες. Στο «Τέλος του έρωτα» ο λόγος αποκτά έντονη σωματικότητα μέσα από δυναμικό λόγο, όπου το ποιητικό και το παραληρηματικό στοιχείο εναλλάσσονται με τη σκληρή ορθολογική πραγματικότητα, σε ένα λεκτικό ρινγκ, που ο κάθε παίκτης δέχεται σιωπηλά τα χτυπήματα, μέχρι να έρθει η ώρα της δικής του αντεπίθεσης.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Αποστολόπουλος, Προσαρμογή – Mood creator: Στέφανος Τσιτσόπουλος, Σκηνικά: Δανάη Πανά, Κοστούμια: Paul Wilkins, Μουσική: Martyn Jacques/The Tiger Lillies, Κίνηση: Αναστασία Κελέση, Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος, Visuals: Βαγγέλης Μολυβιάτης, Post Production: Dada-Art, Ηχογράφηση/Ηχοληψία/Επεξεργασία μουσικής: Τίτος Καρυωτάκης, Βοηθός σκηνοθέτη: Χρύσα Ζαφειριάδου, Οργάνωση παραγωγής: Άννα Μαρία Γάτου
Διανομή: Δημήτρης Σιακάρας (Σταν), Ερατώ Μαρία Μανδαλενάκη (Όντρεϊ)
«Οι γείτονες από πάνω» του Σεσκ Γκέι – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Cesc Gay, Los vecinos de arriba
Μετάφραση: ΄Ερι Κύργη – Σκηνοθεσία: Νικολέτα Φιλόσογλου
Πρεμιέρα: 19|12|2025
Παρασκευή βράδυ ο Χούλιο επιστρέφει στο σπίτι του από τη δουλειά και έρχεται αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη έκπληξη. Η Άνα, η γυναίκα του, έχει προσκαλέσει για φαγητό τους γείτονες – το ζευγάρι που μένει στον επάνω όροφο. Πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι που κατά τον Στέφανο δεν δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό στους κανόνες της ομαλής συμβίωσης σε μια πολυκατοικία. Από την άλλη, ο Σάλβα και η Λάουρα καταφθάνουν στο καινούργιο τους διαμέρισμα προσφέροντάς τους αναπάντεχες εκπλήξεις και κερνώντας τους ένα κοκτέιλ ελευθερίας, αυθορμητισμού και απρόσμενων αποκαλύψεων ·γιατί ένα απλό δείπνο μπορεί να ξεγυμνώσει όχι μόνο τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά, αλλά και την αλήθεια για το πόσο εύθραυστη —ή πόσο αληθινή— μπορεί να είναι μια σχέση. Άρα η ίδια η ζωή.
Ο Cesc Gay έγραψε τους Γείτονες από πάνω [Losvecinos de arriba] το 2015 και παρουσιάστηκε στο Teatre Romea της Βαρκελώνης, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Στη συνέχεια το έργο μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 2020 [Sentimental] και προτάθηκε για πέντε βραβεία Goya. Επιπλέον έχουν γίνει άλλες τρεις κινηματογραφικές μεταφορές του έργου, στην Ιταλία (Vicini di casa, 2022), στην Ελβετία (The Neighbours from Upstairs, 2023) και στη Γαλλία (Maybe More, 2024).
Οι Γείτονες από πάνω είναι μια ατακαδόρικη, απολαυστική κωμωδία, που καυτηριάζει σχέσεις βυθισμένες στη ρουτίνα της καθημερινότητας αλλά και ζευγάρια αποξενωμένα, που χάνουν τη μεταξύ τους επικοινωνία και επιβιώνουν ξεχνώντας τις επιθυμίες τους. Ο Cesc Gay ανοίγει το παράθυρο του σπιτιού ενός τέτοιου ζευγαριού, ρίχνοντας φως στη σχέση τους και μας αφυπνίζει, στέλνοντας «φρέσκο αέρα» στη συμβατική τους ζωή.
Συντελεστές:
Μετάφραση: ΄Ερι Κύργια, Σκηνοθεσία: Νικολέτα Φιλόσογλου
*Η διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
«Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος – Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Πρεμιέρα: 27|02|2026
«Και θέλω […] να σου κάνω μασάζ στον λαιμό και να σου φιλάω τις πατούσες και να σου κρατάω το χέρι και να βγαίνουμε να φάμε μαζί και να μη με νοιάζει να μου τρως το φαΐ […] και να σε θέλω πρωί πριν χαράξει αλλά να σε αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα και να σου φιλάω την πλάτη και να σου χαϊδεύω το δέρμα…»
Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις (διαφορετικές;) φωνές εναλλάσσονται σε μια διαδοχή μονολόγων, που συναντώνται, αλληλοεπιδρούν και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια ιδιότυπη αφήγηση – μετέωρη στον χρόνο και στον χώρο.
Η Σάρα Κέην γράφει το Λαχταρώ [Crave] το 1998. Το έργο περιλαμβάνει έναν από τους πιο δημοφιλείς και ωραιότερους σύγχρονους ερωτικούς μονολόγους. Πρόκειται για ένα ποιητικό, αφαιρετικό κείμενο, για το οποίο η συγγραφέας δίνει ελάχιστες πληροφορίες. Γραμμένο λίγους μήνες πριν την αυτοκτονία της, η Κέην απελευθερώνει τη γραφή της, απομακρύνεται από την εξέλιξη της πλοκής και της σκηνικής δράσης και επικεντρώνεται στη γλώσσα και στις λέξεις.
Ένα κείμενο που μιλάει για τη λαχτάρα διαφυγής από τα τραύματα που έχουν εγγραφεί στο σώμα αλλά και για τη λαχτάρα διαφυγής από τον πόνο και από τη ζωή. Η μνήμη έχει παγιδεύσει τα πρόσωπα σε μια συνεχή αναβίωση του παρελθόντος, σε έναν κόσμο που η αγάπη εμφανίζεται μόνο μέσα από την απουσία της. Η θεατρική δράση μετατοπίζεται στον λόγο μέσα από την επιτελεστικότητα της γραφής – μια επιλογή που η Κέην θα ακολουθήσει και στο τελευταίο της έργο.
«Tο Crave παραμένει το πιο ερμητικό, μηδενιστικό και σκοτεινό έργο της Κέην, η οποία λαχταρά να αγαπηθεί και να αγκιστρωθεί από κάπου μέχρι και την ύστατη στιγμή. Λιτό, με μια οδυνηρή, ασάλευτη ησυχία σε σχέση με τα προηγούμενα έργα της και μια μοναξιά που γιγαντώνεται φράση τη φράση μέχρι που ο θάνατος να μοιάζει βάλσαμο».
(Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Σύγχρονη Βρετανική Δραματουργία: Το θέατρο στα μούτρα ως ανάγνωση της κοινωνικής τοπογραφίας του 1990, ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ, Θεσσαλονίκη 2020, σ. 298).
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
*Η διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ – ΣΚΗΝΗ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΟΣ
«Έγκλημα και τιμωρία» του Θανάση Τριαρίδη – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Πρωτότυπη Θεατρική Μεταφορά: Θανάσης Τριαρίδης – Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Πρεμιέρα: 03|10|2025
Μετά την περσινή επιτυχία και τη μεγάλη αποδοχή από τους θεατές η παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» επιστρέφει, για 2η χρονιά, στη Σκηνή Σωκράτης Καραντινός της Μονής Λαζαριστών, από την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου.
Ο κόσμος του Ντοστογιέφσκι συναντά τον όλεθρο του Ολοκαυτώματος, σε μια παράσταση, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, η οποία παρουσιάζεται σε πρωτότυπη θεατρική μεταφορά του Θανάση Τριαρίδη και σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη.
Ένα νεαρός φοιτητής της Νομικής και επίδοξος συγγραφέας, στην Αγία Πετρούπολη του 1865, ο Ροντιόν Ρασκόλνικωφ, δολοφονεί με μπαλτά την γριά τοκογλύφο Αλιόνα Ιβάνοβνα – λογαριάζοντας την ως “μία ψείρα” που πρέπει να εξαληφθεί από την ηθικό ορίζοντα της ανθρωπότητας. Καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία για την ενοχή του ο αστυνόμος Πορφύριος Πέτροβιτς προσπαθεί να τον πιέσει ψυχολογικά ώστε να οδηγηθεί στην ομολογία. Η Σόνια, η Διάφανη Πόρνη, έρχεται να αγαπήσει τον εφιάλτη του Ροντιόν – για να τον πάρει μέσα της και να τον μετασχηματίσει σε αγάπη. Ο Αρκάντι Σβιντριγκάιλοφ ενσαρκώνει το κυνικό κακό που κατισχύει, η Ντούνια, η αδελφή του Ρόντια, θύμα του Αρκάντι, ανασυστήνει την θυσιαστική αγάπη. Πού βρίσκεται η φύση των ανθρώπων – στον αρχέγονο φόνο ή στην επινοημένη ηθική; Υπάρχει Θεός ή όλα επιτρέπονται; Γιατί ο Ροντιόν βλέπει στο όνειρό του τους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς; Γιατί οι άντρες σκοτώνουν και οι γυναικες σώζουν; Και με ποια διαδρομή η Πουλχερία Ρασκολνίκοβα, η μητέρα του Ροντιόν, δίνει μια προσωπική διέξοδο στην ανθρώπινη τραγωδία που απλώνεται δίχως όρια στην συνθήκη της νεωτερικότητας;
Δημοσιευμένο από τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στα 1866, το «Έγκλημα και Τιμωρία» θεωρείται το κορυφαίο μυθιστόρημα του παγκόσμιου πολιτισμού – το σημείο μηδεν της ανθρώπινης πνευματικότητας, το οριακότερο κείμενο όλης της δυτικής λογοτεχνίας. Στον Ρασκόλνικωφ συναντιούνται ο Χριστός με τον Διάβολο, ο Άμλετ με τον Υπεράνθρωπο, ο Δον Ζουάν με τον Γκρέγκορ Σάμσα. Στην Σόνια περιέχεται όλη η χαμένη ανθρωπότητα που σφαγιάστηκε χωρίς ελπίδα, που κλείστηκε μέσα σε θαλάμους αερίων, που έγινε καπνός σε καμινάδες κρεματορίων – κι όμως, και πέρα από κάθε λογική προσδοκία, γυρεύει να δικαιωθεί όχι δια της εκδίκησης αλλά δια της αγάπης.
Στην θεατρική μεταφορά του Θανάση Τριαρίδη η δράση συναιρείται σε οχτώ πρόσωπα – ενώ στην σκηνή βρίσκεται και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ως ένας ααπό τους πρωταγωνιστές του εφιαλτικού σύμπαντος. Μέσα στο έργο ανακαλείται προφανώς ο Άμλετ (ως συνδεόμενο όριο με τον Ρασκόλνικωφ), η Κόλαση του Δάντη, ο Νίτσε, ο Φρόιντ και ο Κάφκα (που ορίζουν την εποχή του Χάους – συνεπώς και καθε σύγχρονη ανάγνωση του κόσμου πριν από αυτήν). Ενώ στον τρόπο που η Πουλχερία γίνεται δραματουργικά το πρόσωπο-κλειδί του έργου προφανώς αντανακλάται ο αυτοθυσιαστικός ενσυναισθητικός κόσμος του Αντρέι Ταρκόφσκι.
Τέλος, στα όνειρα του Ρασκόλνικωφ και της Σόνιας γίνεται η σύνδεση που χαρακτηρίζει όλη την δραματουργία του Τριαρίδη: Οι Θάλαμοι Αερίων του Άουσβιτς εισβάλλουν κυρίαρχοι, ως διαρκής εφιάλτης του μέλλοντος. Σύμφωνα με την πάγια θέση του Τριαρίδη μετά το Άουσβιτς, δεν μπορεί υπάρξουν οι μεγάλες καταστατικές αφηγήσεις της ανθρωπότητας δίχως να το συμπεριλάβουν στο πλέγμα τους – χωρίς να προσπαθήσουν να το δούνε και να το μετρήσουν, γύρω και μέσα τους.
Συντελεστές:
Πρωτότυπη Θεατρική Μεταφορά: Θανάσης Τριαρίδης – Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Γιάννης Παρασκευόπουλος Κοστούμια – Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης Τραγούδι παράστασης: Γιάννης Αγγελάκας Χορογραφία: Τάσος Παπαδόπουλος Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Σόνια Καϊτατζή Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)
Διανομή:
Tάρικ – Δημήτρης Ελ Φλάιτι (Ρασκόλνικωφ), Αγγελική Κιντώνη (Σόνια), Φανή Καλογήρου Βαλτή (Ντούνια), Γιάννης Παρασκευόπουλος (Πορφύριος), Στέλιος Καλαϊτζής (Σβιντριγκάιλοφ), Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Ντοστογιέφσκι), Δημήτρης Καυκάς (Ντιμίτρι Ραζουμίχιν), Έφη Σταμούλη (Πουλχερία)
Φίλοι, Κατάδικοι, Θαμώνες Ταβέρνας, Κλώνοι των Ηρωίδων και των Ηρώων: Θανάσης Δισλής, Εύη Κουταλιανού, Τίτος Μακρυγιάννης, Μάρα Μαλγαρινού, Μαρία Νεφέλη Παρασκευοπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Στέλιος Χρυσαφίδης
Φιγκυράν: Φίλοι, Κατάδικοι, Θαμώνες Ταβέρνας, Κλώνοι των Ηρωίδων και των Ηρώων: Κλειώ Λάγου, Νίκος Χάψαλης
«Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Ροδή Στεφανίδου – Ένκε Φεζολλάρι – Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Πρεμιέρα: 12|12|2025
Η θεατρική μεταφορά του εμβληματικού βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου «Η αγάπη άργησε μια μέρα», σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος συνυπογράφει μαζί με τη Ροδή Στεφανίδου και τη διασκευή – δραματουργική επεξεργασία, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, μετά την τεράστια επιτυχία της προηγούμενης σεζόν.
«Ακόμα και οι γιοί τρέμανε τη “σκιά” του πατέρα αφέντη, πού επίσης μέσα από το αίσθημα ιδιοκτησίας απαιτούσαν απ’ αυτούς να γίνουν σπουδαίοι, όχι ευτυχισμένοι, σπουδαίοι, πάντα στα μέτρα της δικής τους βαρβαρότητας και αμορφωσιάς».
Στο Νεοχώρι της Κρήτης, την περίοδο της Κατοχής, η πολυμελής οικογένεια Φτενούδου, ζει υπό το βάρος της ενοχής, της θρησκευτικής καταπίεσης και των άκαμπτων ηθικών κανόνων της επαρχίας. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον, η μικρότερη κόρη, Ερατώ, η πολυαγαπημένη της μητέρας της, ερωτεύεται έναν Ιταλό στρατιώτη, που κρύβεται στο υπόγειο του σπιτιού τους και μένει έγκυος από αυτόν. Μετά τον θάνατο του πατέρα, η μεγάλη κόρη της οικογένειας αναλαμβάνει τα ινία του σπιτιού, επιβάλλοντας τη θέλησή της μέσα από την απόλυτη υπακοή στο αναχρονιστικό σύστημα αξιών, τον ενσωματωμένο μισογυνισμό, τα μίση και τα απωθημένα της ερωτικής στέρησης. Ταυτόχρονα, η ανάγκη προάσπισης της εικόνας μιας φαντασιωσικής υπεροχής της οικογένειας Φτενούδου, την οδηγεί σε μια άνευ νοήματος μεγαλομανία, που ανατροφοδοτεί την κοινωνική υποκρισία: αποκρύπτει (ή θανατώνει) ό,τι πλήττει την οικογενειακή τιμή και επιδεικνύει κάθε ανούσια σύμβαση που προσδίδει κύρος στην παρηκμασμένη τους ζωή. Σε αυτό το περιβάλλον κάθε μορφή αγάπης και έρωτα αποκλείεται, ποινικοποιείται και διώκεται. Κάθε ανάγκη για ζωή μαραίνεται.
Το έργο
Η αγάπη άργησε μια μέρα, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου, γραμμένο το 1994, το οποίο έγινε τηλεοπτική επιτυχία το 1997. Η συγγραφέας εστίασε στα μυθιστορήματά της στην πάλη για την ανεξαρτησία των γυναικών και στη γυναικεία χειραφέτηση. Το έργο πραγματεύεται την τόλμη που απαιτεί η ελευθερία καθώς και τον αγώνα ενάντια στην επιβολή και τον αυταρχισμό. Μια απεικόνιση της πατριαρχικής κοινωνίας και του βαθιά ριζωμένου μισογυνισμού.
Συντελεστές: Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Ροδή Στεφανίδου, Ένκε Φεζολλάρι, Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι, Σκηνικά-κοστούμια: Δανάη Πανά, Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης, Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου , Βίντεο: Άντα Λιάκου, Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης, Οργάνωση Παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος, Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Λαβαντσιώτης, Τάκης Συνδουκάς, Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud
Διανομή: Υρώ Λούπη, Ιωάννα Παγιατάκη, Λίλιαν Παλάντζα, Πολυξένη Σπυροπούλου, Δανάη Σταματοπούλου, Άννη Τσολακίδου, Μαρία Χατζηιωαννίδου
«Ζορμπάς» του Νίκου Καζαντζάκη – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Διασκευή – Απόδοση-Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Πρεμιέρα: 07|03|2026
Ο Λευτέρης Γιοβανίδης αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και τη θεατρική προσαρμογή του Ζορμπά, μεταφέροντας το μυθιστόρημα για πρώτη φορά στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
«Μη θλίβεσαι, Ζορμπά, θα ξανασμίξουμε πάλι και θα βάλουμε […] σε πράξη το μεγάλο μας σχέδιο: Να χτίσουμε μοναστήρι όπως το θέμε εμείς, χωρίς Θεό, χωρίς διάολο, με λεύτερους ανθρώπους…» Νίκος Καζαντζάκης, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
Στο λιμάνι του Πειραιά, αναμένοντας το καράβι για την Κρήτη, ο αφηγητής συναντά τον Ζορμπά. Ύστερα από λίγες κουβέντες οι δύο άντρες αποφασίζουν να δουλέψουν μαζί. Ένα ορυχείο λιγνίτη – κληρονομιά του αφηγητή- πρέπει να τεθεί σε λειτουργία. Ο Ζορμπάς δέχεται την πρόταση και ακολουθεί το «αφεντικό» στην αποστολή του. Οι ρόλοι μοιράζονται, η σχέση εδραιώνεται. Μαζί θα φτάσουν στην Κρήτη θα γνωρίσουν την τοπική κοινωνία και θα θέσουν τα σχέδιά τους σε εφαρμογή. Η γνωριμία των δύο αντρών θα μετατραπεί σε δυνατή φιλία. Ο τρόπος που ζει ο Ζορμπάς ανοίγει νέα μονοπάτια στη σκέψη και στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του «αφεντικού». Ο Ζορμπάς δεν αναλύει τη ζωή, την καταναλώνει. Καταβροχθίζει κάθε της απόλαυση και αγκαλιάζει με χιούμορ τα πάθη του και τις απολαύσεις της σάρκας. Το «αφεντικό» είναι ο άνθρωπος των βιβλίων, της σκέψης, των προοδευτικών ιδεών, της θεωρίας. Ο Ζορμπάς είναι γήινος, άνθρωπος της πράξης και του αυθορμητισμού. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο ξένοι, θα ξεπεράσουν το μεταξύ τους χάσμα και θα προσπαθήσουν να συναντηθούν. Συνδέονται και συνυπάρχουν έχοντας έναν κοινό πόθο: την αγάπη τους για την ελευθερία, που την αναζητούν μέσα από διαφορετικές διαδρομές.
Ο Νίκος Καζαντζάκης ολοκληρώνει το Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά το 1943. Το μυθιστόρημα γράφεται προς τιμήν του Γιώργη Ζορμπά, που ο Καζαντζάκης γνώρισε αρκετά χρόνια πριν και αποτέλεσε για τον ίδιο όχι μόνο πηγή έμπνευσης αλλά και έναν «ψυχικό οδηγό», που σημάδεψε τη ζωή του. Τον άνθρωπο αυτόν τίμησε με το μυθιστόρημά του, σχολιάζοντας πικρά στον πρόλογό του: «Κι έτσι ο Ζορμπάς, ο γεμάτος σάρκα και κόκαλα, κατάντησε στα χέρια μου μελάνι και χαρτί».
Το μυθιστόρημα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και το 2002 συμπεριλήφθηκε σε λίστα της Guardian με τα 100 Καλύτερα Βιβλία όλων των Εποχών. Έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για το θέατρο ενώ παράλληλα γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ως μιούζικαλ. Η κινηματογραφική του μεταφορά το 1963 σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, με πρωταγωνιστή τον Άντονι Κουίν στον ομώνυμο ρόλο, έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, με το συρτάκι στο φινάλε της ταινίας, αποτέλεσε για χρόνια σήμα κατατεθέν της ελληνικότητας, αναδεικνύοντας τουριστικά τη χώρα μας διεθνώς.
Συντελεστές:
Διασκευή – Απόδοση – Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Με τους: Πασχάλη Τσαρούχα κ.α.
*Η τελική διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ – ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Ξανθιά φράουλα» του Μίνο Μπελέι – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Απόδοση – Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Ρήγας
Πρεμιέρα: 18|10|2025
Η «Ξανθιά Φράουλα» του Μίνο Μπελέι είναι η νέα παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που θα παρουσιαστεί στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Ένα έργο που έρχεται να μας δείξει τη χαρά, την αγάπη, την ίντριγκα, την αθωότητα, την διαφορετική κανονικότητα του καθενός, σε απόδοση, σκηνοθεσία & μουσική επιμέλεια του Αλέξανδρου Ρήγα, στην πρώτη του συνεργασία με το ΚΘΒΕ.
Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής. Είναι η μαμά, που τα βράδια, μας λέει πάντοτε τα ωραιότερα παραμύθια. Αυτά που μας μαγεύουν και μας επηρεάζουν περισσότερο. Τα παραμύθια του θεάτρου, είναι ιστορίες για την πραγματικότητα, για τις ζωές μας και για την αλήθεια.
Μία τέτοια ιστορία, γεμάτη αλήθεια, είναι η «Ξανθιά Φράουλα». Το θεατρικό έργο του Μίνο Μπελέι, που τόλμησε στον καιρό του να μιλήσει για τα μπερδέματα των σχέσεων, την επικίνδυνη στασιμότητα, την ανάγκη για πάθος, την ανάγκη για τον αιώνιο καλοκαιρινό έρωτα, μέσα από τα μάτια, τη σχέση και το σπίτι δύο αντρών. Και ενός τρίτου, νέου… που εμφανίζεται για να ταράξει τα νερά και να τρομάξει την νηνεμία, που καμιά φορά, λένε, είναι αρχή προβλημάτων. Τόσο απλά, τόσο καθημερινά, ο Μπελέι, μας δείχνει πως οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους είναι ίδιοι. Πως ο έρωτας, η ζήλεια, η διεκδίκηση, δεν έχουν εθνικότητα, φυλή και φύλο.
Η «Ξανθιά Φράουλα» ήταν από τα πρώτα έργα που προσπάθησαν και κατάφεραν να απενοχοποιήσουν το κοινό στο θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Στη «Ξανθιά Φράουλα», οι ήρωες δεν προσπαθούν αποδείξουν τίποτα. Η ζωή και ο έρωτας είναι αυταπόδεικτοι. Ένα ζευγάρι αντρών, ο Ντομένικο και ο Αντόνιο, με τους καυγάδες του, τις ζηλοτυπίες, τα υπονοούμενα, τις χαρές, την ανία που μπορεί να φέρει μια μακρόχρονη σχέση / συμβίωση, βρίσκονται μπροστά σε μία αλλαγή. Έναν νέο, τον Μαρτσέλο, ιδιαιτέρως ευπαρουσίαστο και γοητευτικό, που έρχεται ως επισκέπτης στο διαμέρισμά τους, φέρνοντας μαζί του πολλές ταραχές, αλλαγές, περιπέτειες και κυρίως διεκδικήσεις. Καθώς το διακύβευμα είναι να σωθεί μία ιστορία αληθινής αγάπης…
Συντελεστές:
Απόδοση – Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Ρήγας, Σκηνικά – Κοστούμια: Δανάη Πανά, Φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας, Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαίρη Ανδρέου, Οργάνωση παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη
Διανομή: Γιώργος Παπαδάκος (Μαρτσέλο), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Φάμπιο), Νίκος Τσολερίδης (Αντόνιο), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Ντομένικο)
*Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών
«Τρέμω» του Ζοέλ Πομμερά – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Μετάφραση: Θοδωρής Καφάσης – Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Άρης Κακλέας
Πρεμιέρα: 13|12|2025
Ένας παρουσιαστής εμφανίζεται στη μισοσκότεινη σκηνή και υπόσχεται στους θεατές μια ιδιαίτερη βραδιά, στο τέλος της οποίας ο ίδιος θα πεθάνει μπροστά στα μάτια τους. Από εκείνη τη στιγμή ένας παράδοξος κόσμος ξετυλίγεται μέσω διαδοχικών σκηνών, παρουσιάζοντάς μας οικεία αλλά και παράξενα πρόσωπα. Ο ρεαλισμός συναντά το μεταφυσικό σε μια κινηματογραφική αφήγηση, με την οποία ο συγγραφέας επιχειρεί να συναντήσει την πραγματικότητα μέσω της μυθοπλασίας.
Άρης Κακλέας
Για τον Ζοέλ Πομμερά η πραγματικότητα δεν είναι κάτι σταθερό αλλά μια δημιουργική διαδικασία, κατά την οποία ο καθένας προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του και τη ζωή του. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο κεντρικό πρόσωπο του έργου, στον παρουσιαστή, που κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας με στόχο την από-ιδανικοποίηση του εαυτού του. Εκεί εκτυλίσσεται ένα θέαμα τρόμου, όπου ένας βίαιος κόσμος γεμάτος εικόνες ξεπροβάλει μέσα από ένα σκοτεινό σόου, που θυμίζει καμπαρέ, με σουρεαλιστικά στοιχεία, μουσικές, τραγούδια και υποβλητικούς φωτισμούς.
Ο Ζοέλ Πομμερά παρουσίασε με τον θίασο του, Louis Brouillard, το έργο Τρέμω (1) [Je tremble (1)] το 2007 και το καλοκαίρι του 2008 το παρουσίασε για δεύτερη φορά μαζί με το Τρέμω (2) [Je tremble (2)], σαν δύο επεισόδια. Το θέατρό του χαρακτηρίζεται ως μεταδραματικό, καθώς η διαδικασία της γραφής επιτελείται παράλληλα με τις πρόβες, δηλαδή διαμορφώνεται με βάση αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Τα κείμενά του επανεγγράφονται όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να αποδώσουν την αυθεντικότητα και την αλήθεια που ο ίδιος επιζητά μέσα από τη γραφή του. Το Τρέμω (1) και Τρέμω (2) ανεβαίνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ ο συγγραφέας παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Θοδωρής Καφάσης, Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Άρης Κακλέας, Σκηνικά: Σάκης Μπιρμπίλης – Άρης Κακλέας, Κοστούμια: Θώμις Παπαδημητρίου, Μουσική: Γιώργος Πούλιος, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Συνεργάτης από πλευράς ΚΘΒΕ για σκηνικά και κοστούμια: Δανάη Πανά, Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Ανδρέου, Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
Διανομή: Μομώ Βλάχου, Ξένια Γραμματικού, Τάρικ – Δημήτρης Ελ Φλάιτι, Ελένη Θυμιοπούλου, Δημήτρης Μορφακίδης, Ολυμπία Μπουλογεώργου, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Χρήστος Τσάβος
«Νέκυια 20 kg» του Σάκη Σερέφα – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Χρυσομάλη
Με τον Τάσο Παλαντζίδη
Πρεμιέρα: 06|03|2026
Μια σύγχρονη κατάβαση στον Άδη της μνήμης και της απώλειας.
Το έργο του Σάκη Σερέφα, «Νέκυια 20 kg», εμπνέεται από τη ραψωδία λ της Οδύσσειας όπου ο Οδυσσέας συνομιλεί με τους νεκρούς για να μάθει τον δρόμο της επιστροφής.
Εδώ, όμως, η «κάθοδος» δεν είναι επική αλλά προσωπική: Μια γυναίκα και ένας άντρας επιχειρoύν να επικοινωνήσουν με τις σκιές του παρελθόντος, κουβαλώντας το βάρος του πένθους και της μνήμης. Τα ‘’20 kg’’ γίνεται μέτρο μιας εσωτερικής δοκιμασίας, το βάρος που κουβαλά ο καθένας μας όταν ζητά να ξανασυναντήσει όσους έχει χάσει.
Ο Σάκης Σερέφας υφαίνει με χιούμορ και συγκίνηση ένα ποιητικό κείμενο – τελετουργία, όπου το καθημερινό συναντά το αρχέγονο και το ατομικό πένθος συνομιλεί με το συλλογικό.
Η «Νέκυια 20 kg» είναι μια παράσταση για την ανάγκη μας να συνεχίσουμε τον διάλογο με τους απόντες, για την αδυναμία μας να δεχτούμε τη σιωπή, για την εμμονική, τρυφερή μας προσπάθεια να κρατήσουμε τους νεκρούς ζωντανούς μέσα από τις λέξεις.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Χρυσομάλη
*Η διανομή του έργου είναι υπό διαμόρφωση και θα ενημερωθείτε μόλις ολοκληρωθεί.
ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Πολυξένη» – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Καθημερινές παραστάσεις για σχολεία και κάθε Κυριακή στις 11 π.μ.
Πρεμιέρα: 2|11|2025
«Πολυξένη», το τρυφερό και συγκινητικό έργο της Στέλλας Μιχαηλίδου μια παράσταση που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους θεατές, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στην Παιδική Σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου. Ένα έργο που αναδεικνύει την ανάγκη της αποδοχής του διαφορετικού, τη σημασία του να είσαι ξεχωριστός/ή, να παλεύεις χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου και να συνδέεσαι με τους ανθρώπους εκείνους, με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς και να αγαπηθείς ουσιαστικά.
Η Στέλλα Μιχαηλίδου γράφει ιστορίες και θεατρικά έργα για παιδιά. Σκηνοθετεί και χορογραφεί θεατρικές παραστάσεις , ενώ παράλληλα διδάσκει Κινησιολογία καθώς και Σκηνοθεσία παραστάσεων που απευθύνονται σε παιδιά και νέους, στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Με τις παραπάνω ιδιότητες, αλλά και αυτήν της ηθοποιού, συνεργάστηκε με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης για είκοσι συνεχή χρόνια καθώς και με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο και άλλες σκηνές.
Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συνεργάστηκε άλλες τρεις φορές ως σκηνοθέτις και χορογράφος των παραστάσεων: «Ο Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου (2009) «Οικογένεια Νώε» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου (2016) και «Σε μένα μιλάς» του Ράινερ Χάχφελντ (2017) που αποτέλεσαν και μεγάλες επιτυχίες της Παιδικής και της Εφηβικής Σκηνής του ΚΘΒΕ.
Ο Κύκλος Ελληνικού Παιδικού βιβλίου τίμησε τo βιβλίo της «Πολυξένη» με το βραβείο για το κείμενο και την εικονογράφηση (2015), ενώ συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων.
Λίγα λόγια για το έργο
Ποια είναι η Πολυξένη; Το κοριτσάκι με το γαλάζιο τριαντάφυλλο στο μάγουλο, που δυσκολεύεται να μιλήσει γρήγορα όπως τα υπόλοιπα παιδιά, και στο σχολείο νιώθει πολύ πολύ ξένη; Αλλά όταν τραγουδάει η γλώσσα της πάει ροδάνι;
Είμαι η θάλασσα, είμαι κοράλλι Είμαι εσείς και όλοι οι άλλοι Παιδάκι είμαι, είμαι χορτάρι Είμαι ό,τι εσείς και όλοι οι άλλοι
Η Πολυξένη είναι ένα κορίτσι που μιλάει με τα πάντα: το πινέλο, τα πουλάκια, τους φανταστικούς της φίλους. Μόνο με τους ανθρώπους δυσκολεύεται. Μαζί τους τα πράγματα περιπλέκονται και εκείνη φοβάται και προσπαθεί να αμυνθεί. Θα καταφέρει να σπάσει το τοίχος της μοναξιάς της; Θα μπορέσει να επικοινωνήσει, να εμπιστευτεί και να αγαπήσει;
Σημείωμα συγγραφέα – σκηνοθέτριας
Η Πολυξένη είναι ένα παιδί που ενώ αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες βρίσκει τη δύναμη και το κουράγιο να αντισταθεί και να υπάρξει «ολόκληρο». Η πλούσια φαντασία και η ευαισθησία της αποτελούν ένα μεγάλο οπλοστάσιο. Αντλεί απ’ αυτό εμπιστοσύνη και σεβασμό για τον εαυτό της και παλεύει ενάντια στον σκληρό και αδιάφορο κόσμο που την έχει απομονώσει.
Στέλλα Μιχαηλίδου
Η Πολυξένη είναι ένα έργο για τη διαφορετικότητα, τη σχολική βία, τη μοναξιά, τη σκληρότητα της απώλειας, τη δύναμη της φαντασίας και του παιχνιδιού, τον ρόλο των συναντήσεων
της Πολυξένης τα πρόσωπα αυτά είναι ο υπέροχος παππούς της, ο φωτεινός και ευαίσθητος κύριος Χάρης και μια άστεγη γυναίκα.
Στην ερώτηση του κυρίου Χάρη: «Αλήθεια παιδιά, τι είμαστε στ’ αλήθεια;», η Πολυξένη απαντάει: Είμαι δρομέας, είμαι σκυτάλη Μικρούλι μήνυμα σ’ άδειο μπουκάλι Παιχνίδι είμαι, είμαι κρυφτό Μια πόρτα είμαι στον ουρανό! Εμείς πώς θα απαντούσαμε; Στέλλα Μιχαηλίδου
Συντελεστές: Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέλλα Μιχαηλίδου, Σκηνικά – Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου, Μουσική: Κώστας Βόμβολος, Κίνηση: Αλέξης Τσιάμογλου, Φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας, Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας, Animation: Μπάμπης Βενετόπουλος, Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Διδασκάλου, Βοηθός φωτισμού: Τουλίν Οσμάν, Οργάνωση παραγωγής: Ειρήνη Χατζηκυριακίδου
*Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Αναστασία Νεαμονίτη
Διανομή (με σειρά εμφάνισης): Αφηγητές: Ο θίασος, Γαλάτεια Αγγελή (Πολυξένη), Άννα Κυριακίδου (Μαμά), Θοδωρής Πολυζώνης (Παππούς), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Δασκάλα), Χριστίνα Ζαχάρωφ (Λυδία), Γιάννης Τσιακμάκης (Κωνσταντίνος), Βασίλης Κουλακιώτης (Μαθητής, Άκραμ), Δημήτρης Καρτόκης (Άντρας, Κύριος Χάρης), Μελίνα Αποστολίδου (Άστεγη)
Χορευτής: Ρέβο Κουαχασβίλι – Φιγκυράν: Γιάννης Ακριβόπουλος, Βασιλική Σάρλη
ΕΦΗΒΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ –ΣΚΗΝΗ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΟΣ
«Οι Διψασμένοι» (Assoiffés) του Wajdi Mouawad – ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Μετάφραση Αλέξης Τζίμας – Σκηνοθεσία, Σκηνογραφική ιδέα, Μουσική: Γιάννης Τσεμπερλίδης
Παραστάσεις μόνο για σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Πρεμιέρα: 18|11|2025
Η νέα παραγωγή της Εφηβικής Νεανικής Σκηνής του ΚΘΒΕ «Οι Διψασμένοι» (Assoiffés) του Ουαζντί Μουαουάντ (Wajdi Mouawad) έρχεται τον Nοέμβριο στη Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), σε μετάφραση Αλέξη Τζίμα και σε σκηνοθεσία – μουσική & σκηνογραφική ιδέα του Γιάννη Τσεμπερλίδη, με παραστάσεις για σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Έναρξη: Κυριακή 18/11/2025
Γιάννης Τσεμπερλίδης
Ο Ουαζντί Μουαουάντ (Wajdi Mouawad) είναι ένας από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Στις 1 και 2 Αυγούστου 2025 παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σε παγκόσμια πρεμιέρα, το νέο του έργο «Ο όρκος της Ευρώπης», που σκηνοθέτησε, σε μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και του La Colline – Τhéâtre National, του οποίου είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής την τελευταία δεκαετία.
«Οι Διψασμένοι», ένα έργο για εφήβους, που ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, έχει παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία από την Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το 2009. Γραμμένο με ευαισθησία, μας μεταφέρει σε εκείνη τη μεταβατική περίοδο της ζωής, που τα όνειρα και η απελπισία βιώνονται στα όριά τους. Που οι δυνάμεις του έρωτα και του θανάτου μάχονται για να κυριαρχήσουν, σε έναν αγώνα αναζήτησης της ομορφιάς και του νοήματος της ζωής.
Λίγα λόγια για το έργο
Δύο σώματα αγκαλιασμένα ανασύρονται από τον βυθό, δεκατέσσερα χρόνια μετά την εξαφάνιση ενός εφήβου. Ο δικαστικός ανθρωπολόγος Πολ-Εμίλ Μπορεγκάρ-Νουβό αναλαμβάνει να βρει στοιχεία για την υπόθεση και ανατρέχει στις 6 Φεβρουαρίου του 1991, την ημέρα του Αγίου Γκαστόν. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το δικό του παρελθόν, τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες του. Μια σχολική εργασία τον είχε τότε οδηγήσει στην επινόηση της Νορβέζ∙ενός κοριτσιού που επέλεξε να σιωπήσει, κλεισμένη στο δωμάτιό της, όταν βρέθηκε μπροστά σε μια τρομακτική αποκάλυψη. Την ημέρα του Αγίου Γκαστόν ο Μπουν, ένα μεγαλύτερο αγόρι, προσπαθώντας να αντισταθεί στην ασχήμια της καθημερινότητάς του, θα συναντήσει τη Νορβέζ σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αλέξης Τζίμας, Σκηνοθεσία – Σκηνογραφική ιδέα – Μουσική: Γιάννης Τσεμπερλίδης
Διανομή: Λίλη Αδρασκέλα, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Δημήτρης Σακατζής
ΕΦΗΒΙΚΗ – ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΚΘΒΕ
Μονή Λαζαριστών, Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Έναρξη: Κυριακή 18|11|2025
Παραστάσεις μόνο για σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Τρίτη – Παρασκευή: 10.30
ΔΡΑΣΗ – ΒΡΕΦΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ – ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Κου-κουτί!» – ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Σύλληψη Ιδέας: Ελένη Γιαννούση, Σωτήρης Ρουμελιώτης, Ιόλη Ρώσσιου – Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Ελένη Γιαννούση, Σωτήρης Ρουμελιώτης
Πρεμιέρα: 25|10|2025
«Κου-κουτί!», η παραγωγή της Δράσης – Βρεφικού Προγράμματος του ΚΘΒΕ επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά στο Βασιλικό Θέατρο.
Ένα ανθρωπάκι βρίσκεται ανάμεσα σε λευκά χαρτόκουτα. Όταν προκύψει η ανάγκη να φτιάξει σπιτάκια για αυτό και τους φίλους του, ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά του, αφού με τη φαντασία του τα κουτιά αποκτούν χρώμα, μορφή, κίνηση. Μια παράσταση που παρασύρει τους μικρούς θεατές σε ένα παιχνίδι ανακάλυψης και δημιουργίας, καθώς ένα άσπρο μικρό “κου-κουτάκι!” κρύβει μέσα του απεριόριστες δυνατότητες. Επίσης το «κου-κουτί!» μας υπενθυμίζει την ανάγκη του κάθε πλάσματος να φτιάξει τη φωλίτσα του, να κατοικήσει το δικό του «σπίτι» και τελικά να νιώσει ασφάλεια στο καταφύγιο που πλάθει μέσα στον μεγάλο κόσμο.
Το πρόγραμμα απευθύνεται σε βρέφη και νήπια από 18 μηνών έως 4 ετών.
Συντελεστές:
Σύλληψη Ιδέας: Ελένη Γιαννούση, Σωτήρης Ρουμελιώτης, Ιόλη Ρώσσιου, Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Ελένη Γιαννούση, Σωτήρης Ρουμελιώτης, Σκηνογραφία: Σωτήρης Ρουμελιώτης, Μουσική: Ιόλη Ρώσσιου, Oργάνωση παραγωγής: Ματίνα Παγουλάτου, Μαρία Χατζηαγγελίδου
Διανομή: Δημήτρης Σακατζής
Βασιλικό Θέατρο
Κάθε Σάββατο στις 12.00
