Θυμάμαι την Τζένη Καρέζη. Μια μαρτυρία με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από το θάνατο της…
Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 27 Ιουλίου, από την ημέρα που η Τζένη Καρέζη, έπειτα από μία γενναία μάχη με τον καρκίνο, έφυγε από κοντά μας…
….Έξω από το θέατρο Αθήναιον στην οδό Ακαδημίας, δεν γινότανε χαμός. Τα εισιτήρια όμως που έκοψα μια ώρα πριν από το ταμείο, ήταν από τα τελευταία. 5η σειρά, όλο δεξιά… Μια σημαντική θέση.
Ήμουν φαντάρος τότε στην Αθήνα και είχα ραντεβού έξω από το θέατρο με μια κοπέλα που είχα γνωρίσει πρόσφατα για να δούμε μαζί την Τζένη Καρέζη. Έπαιζε στο καινούριο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Διαμάντια και Μπλουζ».
.
Θυμάμαι ανεβήκαμε λίγα σκαλοπάτια, περάσαμε στο φουαγιέ όπου δέσποζαν αφίσες και φωτογραφίες του καλλιτεχνικού ζευγαριού, το μπαρ σε μια γωνία και στην ευθεία η αίθουσα θεάτρου. Ένας αμφιθεατρικός χώρος, σαν μια μικρή Επίδαυρος.
Ένα κύριος μας τακτοποίησε στις θέσεις μας, 5η σειρά, τέρμα δεξιά. Δίπλα μου ακριβώς, ένα τραπεζάκι, ένα φωτιστικό πάνω του, μια καρέκλα και νομίζω μια κορνίζα. Ήταν μια γωνιά, ένα μέρος όπου “έπαιζε” στην παράσταση και δεν το ήξερα…
Πολλά από το έργο δεν θυμάμαι σήμερα. Μόνο γενικά. Μια οικογένεια με στενές σχέσεις και προδοσίες, με μικρές καθημερινές μελαγχολίες, αλλά και εντάσεις απρόβλεπτες που τους απογειώνουν… Πρωταγωνίστρια η Άννα, μια ισχυρή προσωπικότητα, που όμως ξοδεύτηκε στο πουθενά. Επιθυμεί μια ήρεμη ζωή, αγαπά την τζαζ, τις συναυλίες, τις μυστικές συναντήσεις, τις μακρινές μοναχικές βόλτες, τις πρωινές ώρες όταν δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ντύνεται συνήθως απλά, προτιμά το άσπρο χρώμα, δεν φοράει κοσμήματα, πίνει αμέτρητους καφέδες και καπνίζει.
Μαζί με την Καρέζη παίζουν ο Κώστα Καζάκος, η Βάνα Πεφάνη, η Αλεξάνδρα Παυλίδου, ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος, η Μαρίκα Τζιραλίδου και ο Αίας Μανθόπουλος. Την σκηνοθεσία κάνει ο Βασίλης Παπαβασιλείου.
Η Τζένη Καρέζη ήταν η αγαπημένη μου ηθοποιός, από τότε που άρχισα να βλέπω ελληνικό κινηματογράφο στην τηλεόραση. Της είχα απίστευτη αδυναμία και μου άρεσε τόσο στα κωμικά της, όσο και στα δραματικά της. Ότι είχε γυρίσει αυτή η γυναίκα με εντυπωσίαζε ο τρόπος που τα ερμήνευε. Μια ταύτιση μοναδική και νομίζω τα κατάφερνε τόσο καλά και στα δυο είδη. Πως μπορώ να την ξεχάσω μεταξύ άλλων, στα «Κόκκινα Φανάρια», στη «Λόλα», στο «Ένας Μεγάλος Ερωτας», αλλά και στην «Μια τρελή Οικογένεια», στο «Δεσποινίς Διευθυντής», στο «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος» και φυσικά στο «Τζένη-Τζένη».
Είχα την τύχη να την δω στο θέατρο αρκετές φορές, αλλά πώς να ξεχάσω το σοκ που δέχτηκα, μικρούλης τότε, όταν έμπαινα μόνος μου στο θέατρο Χατζώκου στη Θεσσαλονίκη για να την δω στο «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ», η στην αλησμόνητη εκείνη παράσταση στο θέατρο Δάσους να παίζει την Μήδεια. Μεγάλες ταινίες, μεγάλες παραστάσεις.
Όπως και αυτή στα «Διαμάντια και μπλουζ». Είμαστε στα μισά… Έχω ταυτιστεί με το έργο. Έχω δεθεί μαζί της. Την βλέπω τόση ώρα να κινείται πέρα, δώθε στην σκηνή. Είναι άρρωστη και το ξέρουμε, παίρνει φάρμακα και αυτό φαίνεται πάνω της. Ίσως και να πονάει αλλά δεν το καταλαβαίνουμε… Η φωνή της όμως, αυτή η υπέροχη χαρακτηριστική φωνή, δεν έχει αλλοιωθεί.
Σε μια πράξη του έργου, τραγουδάει ένα τραγούδι που έχει γραφτεί ειδικά για εκείνη. Το ερμηνεύει τόσο αισθαντικά, τόσο μοναδικά. Είναι εξαιρετική. Δεν χορταίνω να την βλέπω… Σε μια σκηνή του έργου, έρχεται και κάθεται ακριβώς δίπλα μου, στο ένα μέτρο απόσταση. Κάθεται στο σαλονάκι. Με τη φόρα που έχει, μου έρχεται το άρωμα της. Ένα σχεδόν βαρύ άρωμα. θα το έλεγα «καλλιτεχνικό». Της πήγαινε. Της ταίριαζε.
Και τώρα που το σκέφτομαι, έχω ακόμα την αίσθηση αυτού του αρώματος… Έκατσε δίπλα μου κάμποσο. Τόσο, όσο νομίζω χρειάστηκε ένας θαυμαστής της να της περιεργαστεί και να την χαρεί από κοντά…
Να δω αυτά τα υπέροχα μάτια,
να παρατηρήσω τις εκφράσεις της,
το βλέμμα της,
την ανάσα της.
Ξανάρθε άλλη μια φορά σε εκείνη την γωνιά και έκατσε «δίπλα» μου. Άρεσε το έργο, άρεσε η Καρέζη, δεν θυμάμαι πόσες αυλαίες είχε. Εκείνο το βράδυ αποθεώθηκε από το κατάμεστο Αθήναιον.
Ήταν Σάββατο 30 Μαρτίου. Βραδινή. Την επόμενη μέρα, έδωσε την τελευταία της παράσταση γιατί εσπευσμένα εισήχθη στο νοσοκομείο λόγω επιδείνωσης της κατάστασης της.
Την θυμάμαι τακτικά, χωρίς να παρακολουθώ τις ταινίες της. Την ξεχώριζα και την θαύμαζα πάντα. Ήμουν αυτό που λένε, “Καρεζικός”.
Βρισκόμουν σε διακοπές, όταν η Τζένη Καρέζη κατέληξε. Ήταν 27 Ιουλίου του 1992. Στεναχωρήθηκα παρά πολύ και ακόμα κλαίω γι αυτή τη γυναίκα που τόσο σύντομα έφυγε απο τη ζωή. Είχε να δώσει πολλά… αλλά….
Φωτογραφικό υλικό
