Θυμάμαι τη Ζωή Λάσκαρη. Ένας χρόνος από τον θάνατο της αγαπημένης ηθοποιού.

Αναδημοσίευση άρθρου με αφορμή  από το θάνατο της αξέχαστης Ζωής Λάσκαρη

Θυμάμαι τη Ζωή Λάσκαρη.Οι 3 συνεντεύξεις, το πριβέ γεύμα, η τελευταία παράσταση στη Θεσσαλονίκη, τα «Δημήτρια» που δεν την ήθελαν…Aχ βρε Ζωίτσα δεν σε τιμήσαμε…*

 

Τη Ζωή Λάσκαρη πρωτοείδα στο θέατρο Εγνατία της Θεσσαλονίκης το 1985. Έπαιζε με τον Κώστα Καρρά σε μια τύπου ρομαντική κωμωδία που λεγόταν «Η Ντόρις και ο γυαλάκιας». Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από τη παράσταση παρά μόνο το χαμό που γινόταν στη λαϊκή απογευματινή του Σαββάτου απο τον κόσμο που είχε γεμίσει το θέατρο. Την θυμάμαι όμως για τα καλά πολύ αργότερα όταν το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς ανέβασε το «Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»στο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Ηταν φυσικά η Μάρθα στον εμβληματικό ρόλο του Έντουαρντ Άλμπι. Η αλήθεια είναι πως στη θεατρική Θεσσαλονίκη και σε όλους τους ψευτοκουλτουριάρηδες ξίνισε η παρουσία της στο ΚΘΒΕ. Δεν τους έκατσε καλά η σταρ να παίζει σε κρατική σκηνή… Παρότι κι εγώ επιφυλακτικός μαζί της [παλιότερα είχα δει και την Καρέζη στον ίδιο ρόλο], την είδα απανωτά δυό φορές και ενθουσιάστηκα μαζί της. Ηταν πραγματικά εξαιρετική, πιστέψτε με. Την επόμενη χρονιά, το 1995, πέρασε απέναντι στο Βασιλικό, όπου έπαιξε Τενεσί Ουίλιαμς, στο «Ορφέας στον Άδη», πάλι σε σκηνοθεσία Βουτσινά. Και οι δυο παραστάσεις χαρακτηρίστηκαν επιτυχημένες, σίγουρα εμπορικά, αν και η θεατρική Θεσσαλονίκη θεωρώ ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τη «σοβαρή» θεατρική Λάσκαρη, μιλώ από το 80’ και κατόπιν που έχω εικόνα, και αυτό φάνηκε και στην επόμενη απόπειρα που έκανε στην πατρίδα της. Μέχρι να την ξαναδούμε όμως στη σκηνή πέρασαν δεκαετίες και οι εποχές άλλαξαν…

 

Κινηματογραφικά θα σημειώσω πως δεν ήταν η αγαπημένη μου, αλλά ήταν η μοναδική που μου έβγαζε μέσα από την πανέμορφη εικόνα της τσαγανό και αλήθεια, θαρραλέα και ακομπλεξάριστα άνετη να τσαλακωθεί για τον ρόλο της. Της το είπα και από κοντά, ή ταινία «Γυμνοί στον Ήλιο», ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία που είχα δει στη ζωή μου όταν η μητέρα μου πήρε παραμάσχαλα τα πιτσιρίκια της να δούνε στη Στουτγάρδη που ζούσαμε τότε, “σπάνιο” ελληνικό σινεμά…

 

Η Λάσκαρη ερχόταν τακτικά στη Θεσσαλονίκη για δικούς της λόγους και πάντα με ακολουθία. Εξεπλάγην όταν ένα πρωινό με κάλεσε σε γεύμα. Μου φαινόταν απίστευτη η επιλογή της. Επειδή δεν είμαι των δημοσίων σχέσεων και με κολλητιλίκια ηθοποιών δεν τα πάω καλά, ένιωθα εξαιρετικά άβολα. Ούτε να αρνηθώ μια τέτοια τιμή ήθελα μα ούτε να μπω στην αυλή της… Είπα τις ανησυχίες μου στον μάνατζερ της για να ξελαφρώσω… «βρε κουτέ, ανάγκη σε έχει η Λάσκαρη; Εκτίμησε την διαφορετικότητα σου, τον χαρακτήρα σου, αυτό που κάνεις στη Θεσσαλονίκη και θέλει να φάτε παρέα, αυτό είναι όλο…» μου είπε… Βρεθήκαμε στο Ηλέκτρα Παλλάς όπου διέμενε. Αέρινη, επιβλητική, υπερβολικά μαυρισμένη αλλά και ντίβα. Αρχής εξ αρχής μου ξεκαθάρισε να την ρωτήσω ότι θέλω για να νιώσω άνετα. Μεταξύ μας μετά από δέκα λεπτά, ένιωθα τόσο οικεία που δεν αισθανόμουν πως είχα απέναντι μου μια τόσο μεγάλη σταρ. Η αλήθεια όμως είναι πως ο τρόπος και η συμπεριφορά της σε έκαναν να νιώθεις άνετα μαζί της. Χωρίς πληθυντικούς, τυπικούρες και γλειψίματα. Πιστεύω αυτά τα σιχαινόταν και η ίδια. Παράλληλα ήταν αδύνατο να ξεχάσεις πως αυτή η γυναίκα υπήρξε το πιο ποθητό πρόσωπο της ελληνικής κινηματογραφίας. Ακόμη και στα 60φεύγα εντυπωσιαζόσουν από τη φινέτσα και κομψότητα της καταλήγοντας πως οι ωραίες γυναίκες ακόμη και στα 100τους… παραμένουν εντυπωσιακές. Ένα λόγο παραπάνω να έχεις απέναντι σου το μύθο που λέγεται  Ζωή Λάσκαρη.

 

Το ένα έφερε το άλλο και η κουβέντα πήγε παραπέρα ξετυλίγοντας κάποιες προσωπικές ιστορίες, εκτιμήσεις για διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα, [πρωθυπουργός ο Γιωργάκης, τότε], για τον Μπουτάρη που τόσο αγαπά, τη Θεσσαλονίκη που βλέπει να μεταμορφώνεται, τη νεολαία που θαυμάζει να εξελίσσεται, θέατρο, βέβαια για σινεμά και άλλα πολλά χορταστικά… Ο ενθουσιασμός και ο σεβασμός μου μεγάλος για έναν άνθρωπο που πραγματικά χαιρόταν τη ζωή, έχοντας πλήρη αντίληψη του ονόματος και της καριέρας της ενώ σου επέβαλε να της μιλάς στα ίσια, να λες την άποψη σου και οπωσδήποτε να διαφωνείς! Η Λάσκαρη είχε άποψη για όλα. Όχι επιτηδευμένα αλλά με απλές και σταράτες κουβέντες της ζωής. Η συνάντηση μας καταγράφηκε όλη σε κασετόφωνο και δημοσιεύτηκε με την άδεια της, σε μορφή συνέντευξης και τίτλο «Στο τραπέζι παρέα με τη Ζωή Λάσκαρη. Η μεγάλη Ελληνίδα σταρ μιλάει στην Kulturosupa …», Νοέμβρης του 2011 ήταν..

 

Με αυτά και μ΄ άλλα και με το «ελεύθερο» που μου έδωσε, εκεί στα τελειώματα του γεύματος, της ζήτησα να με βοηθήσει στην Κουλτουρόσουπα. Να γράφει ό,τι θέλει, δηλαδή να αρθρογραφεί σε μας αλλά χωρίς μισθό! Αντ’ αυτού μου έστειλε την κόρη της. Για δυο χρονιές, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου είχε δική της στήλη και φανατικούς αναγνώστες. Η μαμά της, σκεφτόμουν τακτικά, ήταν όντως ένα ξηγημένο «αντράκι»…

Μετά χαθήκαμε για να «ξαναβρεθούμε» όταν ετοίμαζε να φέρει την παράσταση «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν στη Θεσσαλονίκη. Ηταν ένας βαρύς μονόλογος μιας εβραίας που γλίτωσε στο τσακ από τους Γερμανούς τον οποίο παρουσίασε στο θέατρο της το χειμώνα σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Άντολφ Σαπίρο και διακαώς ήθελε να φέρει στην πατρίδα της. Με συνοπτικές διαδικασίες ο φίλος της Μπουτάρης, πρόσθεσε στο πρόγραμμα των επερχόμενων 47ων «Δημητρίων» αλλά μια της επιτροπής περί των θεατρικών, σφόδρα αντέδρασε με αποτέλεσμα να γίνει χοντρό θέμα αντιπαραθέσεων, δηλαδή, [και εν ολίγοις] αν δικαιούται ένας σοβαρός θεσμός σαν τα Δημήτρια [τρομάρα τους], να περιλαμβάνουν στο πρόγραμμα τους το όνομα Ζωή Λάσκαρη… αν είναι δυνατόν!!!

Η τύπισσα επέμενε στις θέσεις της παρόλο που δεν είχε δει τη παράσταση και για αυτήν οι σπουδαίοι συντελεστές δεν αποτελούσαν ποιοτικό κριτήριο ενώ το τζέρτζελο συνεχιζόταν με νέες δηλώσεις Δημάρχου, Αντιδημάρχου [ο Σπύρος Πέγκας ήταν τότε], μελών από τα Δημήτρια με αποτέλεσμα να παραιτηθεί η «ειδικός» και να τα «πάρει» η δημοφιλής πρωταγωνίστρια. Για όλα αυτά τα παρατράγουδα της ζήτησα να μιλήσει στην «Κ», όπως και έκανε, χωρίς για άλλη μια φορά, μασήσει τα λόγια της [δημοσιευμένη στο σαιτ της Ζ.Λ. ΕΔΩ] 

Η Ζωή Λάσκαρη ήταν ένας περήφανος χορτασμένος άνθρωπος, δεν ζητούσε ελεημοσύνη και δεν υπήρξε ποτέ μίζερη και κακή, ακόμη και εκεί που βαλλόταν. Με γενναιοδωρία προσκάλεσε τη «λεγάμενη» να ρθει να την δει και αν δεν της άρεζε να της το έλεγε κατάματα. Αυτό ήθελε και ποθούσε, ντομπροσύνη απ΄ όλους… αλλά και δικαιοσύνη.

 

Τελικώς ανέβηκε στα πλαίσια των Δημητριών για ένα μόλις τριήμερο στην ΕΜΣ, ωστόσο η δεκαέξι χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση της σε θεατρική σκηνή της Θεσσαλονίκης με το έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ, Μάρτιν Σέρμαν, «Ρόουζ», δεν ευτύχησε.  Η πρεμιέρα είχε απίστευτα και αδικαιολόγητα τεχνικά προβλήματα σε βαθμό να μην ακούγεται, ενώ δεν είχε και την αναμενόμενη ανταπόκριση του κοινού. Την επόμενη εβδομάδα μεταφέρθηκε στο θέατρο Αριστοτέλειον με καλύτερη ευτυχώς ανταπόκριση. Μια παράσταση που πραγματικά ξεχώρισε για την πλούσια φροντισμένη παραγωγή και την επιβλητική παρουσία της Ζωής Λάσκαρη στη σκηνή. Ωστόσο η Θεσσαλονίκη μετά από τόσα χρόνια δεν αγκάλιασε το παιδί της όπως όφειλε… Δυστυχώς για όλους εμάς που ζούμε εδώ και δεν μετακινούμαστε εύκολα στην πρωτεύουσα ήταν και η τελευταία της θεατρική παρουσία στην πόλη που την γέννησε.

 

Όταν ξεκίνησα την ιστορία με τα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης, η πρώτη μου επιλογή ήταν η Ζωή Λάσκαρη. Την πρώτη χρονιά ως άπειρος στη διοργάνωση [άσε που δεν ήξερα και πως θα μας βγει η τελετή] δεν επέμενα στην άρνηση της, την επόμενη ήμουν αρκετά επίμονος. Τα Κουλτουροβραβεία όφειλαν να τιμήσουν τη μεγαλύτερη ελληνίδα σταρ με την τεράστια καριέρα και που η Θεσσαλονίκη δεν έχει τιμήσει ποτέ. Αλλα ούτε και τότε αποδέχτηκε την πρόταση για προσωπικούς λόγους. Άνοιξη του 2017 ετοίμαζα τη τρίτη διοργάνωση επικοινωνώντας ξανά με το γραφείο της. Ίσως ήταν η στιγμή, ίσως ήταν “αλλού”, δεν έδωσε και πάλι σημασία, άσε που βαρέθηκε, μου είπαν, τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Να το ξαναδούμε του χρόνου μου απάντησαν. Με πείραξε η άρνησή της αλλα δεν επέμενα…

Αιφνιδίως η Ζωή Λάσκαρη έφυγε από τη ζωή τη Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017 στον ύπνο της. Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν θα ξανακούσω το γέλιο της… τουλάχιστον…

 

υγ: οι 3 συνεντεύξεις και τα βίντεο που συνόδευαν τις παρουσίες μας στις εκδηλώσεις της Ζωής Λάσκαρη, τα πρώτα τα καταβρόχθισε όταν τα τίναξε ο σερβερ μας, ενώ τα δεύτερα, 1000 και πλέον θεατρικά βιντεάκια στο youtube μας τα έκλεισαν Σεφερλήδες και σία… Δεν θα τους το συγχωρέσω ποτέ.