Θίασος ή «Δεύτερη Οικογένεια»; | Κρίτωνας Ζαχαριάδης

Από τη στήλη Η Ιδέα μου είναι;

Γράφει για την Κουλτοτρόσουπα.

Χαίρετε χαίρετε χαίρετε!

Τι μου κάνετε; Πώς μου είστε; Πώς τα καλοπερνάτε;

Σκεφτόμουν πως πάντα τις ημέρες των εορτών θα ήθελα να τις περνάω με ανθρώπους που μου λείπουν από την καθημερινότητά μου και δεν τους βλέπω λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και αυτοί είναι οι φίλοι μου και η οικογένειά μου.

Έτσι τη μία εβδομάδα που είχα για διακοπές, προσπάθησα να την περάσω κατ’ αυτό τον τρόπο…. βγαίνοντας πολύ με αυτούς τους ανθρώπους, πηγαίνοντας στα σπίτια τους, παίζοντας επιτραπέζια ή καλώντας τους στο δικό μου…. Και πάλι δε μου έφτασαν με τίποτα οι ημέρες… και ούτε τους είδα όλους….

Κάπου εκεί όμως συνειδητοποίησα πως είχα την ανάγκη και κάποιων ανθρώπων που ενώ τους βλέπω καθημερινά στη δουλειά ήθελα να τους συναντήσω και αυτούς έξω από τον εργασιακό χώρο. Να παίξουμε, να γελάσουμε, να πιούμε καφέ να αστειευτούμε να πούμε και άλλες μαλακίες….

Έτσι κατάλαβα το ποσό σημαντικό ρόλο στη ζωή μου παίζουν οι συνεργάτες μου και πως πραγματικά αυτό το δέσιμο είναι κάτι το μαγικό που σε κάνει να νιώθεις προστατευμένος σε μια ” Δεύτερη Οικογένεια”.

Μη σας φαίνεται υπερβολικό, αλήθεια δενόμαστε όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας μας: εσωστρεφής, εξωστρεφής, αστείος, σοβαρός, αυθόρμητος, μετρημένος κλπ…. Όλοι οι συνεργάτες αλλά κυρίως θα έλεγα με τους συναδέρφους ηθοποιούς. Από την πρώτη στιγμή επιμεριζόμαστε το βάρος της ευθύνης για μία παράσταση.

Βιώνουμε τις ίδιες δυσκολίες στον εν δυνάμει “Matrix” μας. Δυσκολίες που αφορούν την εύρεση του χαρακτήρα μας, τη σχέση μας με τους άλλους ήρωες που συλλειτουργούμε σε αυτόν τον επίπλαστο κόσμο που δημιουργούμε….

Προβληματιζόμαστε από κοινού πάνω σε κάθε απαίτηση του έργου, του συγγραφέα, του σκηνοθέτη, λογική ή παράλογη. Αλληλοστηριζόμστε και αλληλοβοηθιόμαστε για το κοινό καλό. (Όταν δεν υπάρχουν δύστροποι, παράξενοι δύσκολοι ή ντίβες χαρακτήρες).

Ακόμη όμως και να υπάρχουν αυτοί που προαναφέραμε και έχουν επιλεχθεί από την παραγωγή ή τον σκηνοθέτη ώστε να συνυπάρχουμε στο ίδιο έργο, ακόμη και αυτούς, όλοι μαζί προσπαθούμε να τους συνετίσουμε ή να τους αντιμετωπίσουμε. Ίδια άγχη και πανομοιότυπες ανησυχίες για τα λόγια, για το χρόνο που ποτέ δεν φτάνει, για να θυμηθούμε που λέμε τί, σε ποιες στιγμές και από ποιο σημείο….. όντας.

Καλά…. δε σας μίλησα ακόμη για τα καμαρίνια…;

Πίσω στα καμαρίνια και μέχρι να έρθει η στιγμή να βγούμε, να είμαστε εκεί… να τονώσουμε το ηθικό του

“συμπαίκτη” σε περίπτωση που του είπε κάτι ο σκηνοθέτης και τον έριξε ψυχολογικά, αλλά περνώντας ή κρατώντας τα λόγια του συναδέλφου ώστε να μας λέει τις ατάκες του.

Η κορύφωση όμως του δεσίματος είναι το πραγματικό νοιάξιμο, ακούγοντας την καθημερινότητα των συμπρωταγωνιστών στα παρασκήνια, τις εκμυστηρεύσεις τους, τα προσωπικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους, ακόμη ακόμη όταν και εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να εναποθέσουμε κάπου αυτό που κουβαλάμε και μας ταλανίζει από την εκτός Θεάτρου ζωή.

Τα ίδια σκηνικά βέβαια τα συναντάμε σε μεγαλύτερο βαθμό όχι μόνο στη διάρκεια των προβών αλλά και κατά τη χρονική διάρκεια των μηνών των παραστάσεων. Γιατί σκεφτείτε, αν αυτά τα βιώνουμε στην αρχή της γνωριμίας μας όταν προσπαθούμε να συχνοτιστούμε, σε τι κλίμακα μπορεί να συμβαίνουν αργότερα που έχουμε γνωριστεί… έτσι αλλά και αλλιώς… Και στα δύσκολα και στα όμορφα και στις πιέσεις αλλά και στις εντάσεις.

Και πρέπει να είμαστε εκεί, ό,τι και αν έχουμε, ό,τι και αν έχει συμβεί στη ζωή μας. Γιατί είμαστε επαγγελματίες και δώσαμε ενα λόγο.

Αυτή την επικοινωνία λοιπόν, το πιστεύω, πως δεν την έχουμε ούτε με την οικογένειά μας! Ακραίο ίσως αλλά ναι… Μπορεί να υπάρχει η αγάπη και ο καβγάς αλλά δεν υπάρχει σε όλα αυτά τα επίπεδα.

Δε ζούμε με κανένα μέλος του οικογενειακού δέντρου τόσο πυκνά όλους αυτούς τους δεσμούς, όλες αυτές τις συνθήκες, όλες αυτές τις διαστάσεις παράλληλα σε δύο ταμπλό. Σε δύο ζωές.. Την μία πίσω από τη σκηνή και την άλλη επάνω στη σκηνή μέσω του ρόλου μας που καλούμε να φέρουμε εις πέρας και να φτάσουμε σε ένα κοινό περιβάλλοντα χώρο, συνάμα με τους άλλους συνηθοποιούς.

Δε μιλάω καν για την προσπάθεια της κοινής διάστασης του ρυθμού και της επικοινωνίας με το σώμα, με τα μάτια, με κάθε αντιληπτική ικανότητα ανεξαρτήτως του τι μπορεί να μας εχει συμβεί προσωπικά ή στις μεταξύ μας επαγγελματικές σχέσεις. Νομίζω πως αυτές οι συνθήκες μας αναγάγουν σε μία δική μας διάσταση την οποία και θεωρούμε μαγική ή εξωπραγματική και αποδεικνύει κατά ένα πολύ μικρό ποσοστό ένα κομμάτι της δουλειάς μας, το οποίο μας κάνει να την αγαπάμε τόσο. Και πάλι να πω ότι εστιάζω στο κομμάτι της δουλειάς σε σχέση με τη σχέση που αναπτύσσουμε με τους συναδέρφους μας.

Εννοείται πως δεν είναι όλα τόσο ρόδινα πάντα, αλλά γι’ αυτό παρομοίωσα τους συντελεστές μιας παράστασης η οποία θα ανέβει αρχικά για μια σαιζόν και έπειτα βλέπουμε….. ως “Δεύτερη Οικογένεια” . Τώρα αν κάνω εχθρούς ή με τον άλλο ηθοποιό δε θέλω να υπάρχω, απλά δε θα υπήρχε αυτό το κείμενο.

Και όταν τελειώνουν μετά οι παραστάσεις, τι είναι αυτό που μένει;

Οι αναμνήσεις, οι εικόνες, οι στιγμές, οι κοινές ματιές…. που σταματούσε ο χρόνος…. και ξεκινούσαν…. και τελείωναν διάλογοι σε κλάσματα δευτερολέπτου… που τους θυμάσαι ακόμα.

Τα κομμάτια της ζωής εκείνων των χρονικών στιγμών που σου εκμυστηρεύτηκε ο συνάδελφος, οι στιγμές που ήρθατε κοντά ή και πολύ κοντά, αλλά και οι πιο ηλίθιες λεπτομέρειες των βιωμάτων που σου ανέφερε πάνω στην έξαψη της αναμονής και του δημιουργικού άγχους ο χι ψι ηθοποιός.

Οι λέξεις που άκουγες εκτός Θεάτρου και τύχαινε να υπόνονταν στην παράσταση και κατευθείαν σου έφερναν στο μυαλό αυτόν που την έλεγε, τον τρόπο που την έλεγε, αλλά και πως τις συνέχιζε!

Πέφτει η αυλαία και μαζί με αυτή ολοκληρώνεται και η κοινή συμπόρευση και καταρρέει, εξαϋλώνεται ο θεσμός της “Δεύτερης οικογένειας” όπου με τον κάθε έναν πέρασες σε αυτό το διάστημα όλες τις σχέσεις: πατέρα, μητέρα, αδερφού, παππού, γιαγιάς ή συζύγου.

Και τις έχεις απλά ταξινομημένες και αρχειοθετημένες στα σκοτεινά σεντούκια της μνήμης σου δίνοντας στην κάθε σου ” Δεύτερη οικογένεια ” τον τίτλο της παράστασης. Και όσο και αν το θέλεις, όσο και αν το υπόσχεσαι στον εαυτό σου ή στους άλλους, το ξέρεις πολύ καλά εξ’ αρχής… Δύσκολα να ξαναβρεθείτε η ίδια σύσταση παρέας έστω και για καφέ. Τελείως ουτοπικό…. Κακό ψέμα!

Όλοι θα έχουμε πέντε διαφορετικές δουλειές, άλλος θα λείπει σε άλλη πόλη, άλλος θα έχει τηλεόραση ή πρόβες για κάτι, άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη….

Είθε λοιπόν όλοι οι συνάδερφοι να καταφέρουν να ξαναβρεθούν με όποια. “Δεύτερη Οικογένεια” ένιωσαν πιο κοντά… Έστω και με κάποιο μέλος της….

Για όλο τον κόσμο όμως να ευχηθώ υγεία και αγάπη! Αγάπη προς όλους αλλά κυρίως σε αυτούς που αγαπάμε και δυστυχώς τους θεωρούμε δεδομένους και τους έχουμε σκουπιδοτενεκέδες συναισθημάτων….

Σας φιλώ γλυκά και ραντεβού… στα θέατρα!