Συνέντευξη στον Πρόδρομο Μαυρίδη.
.
Κουβεντιάζοντας με μια ηθοποιό, ποτέ δε ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσει η συζήτηση. Απόφοιτος του Εθνικού, Πτυχιούχος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου μας είπε σκέψεις και εμπειρίες της από τη φοίτηση της στη θεατρική σχολή. Και όχι μόνο….
Κουβεντιάζοντας με μια ηθοποιό, ποτέ δε ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσει η συζήτηση. Απόφοιτος του Εθνικού, Πτυχιούχος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου μας είπε σκέψεις και εμπειρίες της από τη φοίτηση της στη θεατρική σχολή. Και όχι μόνο….
-Θεωρείς ότι κάποιος για να γίνει ηθοποιός είχε πάντα μέσα του την «κλίση», ή θεωρείς ότι προκύπτει σαν ανάγκη μετά από αντίστοιχα ερεθίσματα;
Πιστεύω πως το παιχνίδι του θεάτρου ενυπάρχει σε όλους μας. Αυτό που περιγράφεις ως κλίση είναι η εξωστρέφεια αυτού του πράγματος που έχουμε όλοι μέσα μας. Προσωπικά, δεν του είχα δώσει όνομα μέχρι και τα 20. Τώρα πια μπορώ να σου πω ότι από κάπου πηγάζει, θυμάμαι δηλαδή από παιδί, όταν μου έλεγαν να παίξουμε κάτι τα ξαδέρφια μου, ενθουσιαζόμουν τόσο με κάποιο σκετς που θα το δείχναμε στους γονείς μας (γέλια). Αν βέβαια ρωτήσεις τους συμμαθητές μου από το σχολείο, θα σου πουν ότι δε πίστευαν πως θα ακολουθήσω ένα τέτοιο δρόμο, οπότε μάλλον δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση… Θυμάμαι έντονα όμως, ότι στις λίγες παραστάσεις που είχα πάει, φεύγοντας, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είμαι εκεί (στη σκηνή). Πολλά ταλέντα ενυπάρχουν στον άνθρωπο, αλλά χωρίς την καλλιέργειά τους, δεν υπάρχει de facto επιτυχία.
-Στα 18 πέρασες στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και έχεις πια ολοκληρώσει και εκείνες τις σπουδές σου. Η ιστορία πως συνεχίστηκε;
Ενώ ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο, τη χρονιά των Πανελληνίων κατάλαβα ότι δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Είχα βέβαια καλλιτεχνικές ανησυχίες που όμως δεν εκτονώνονταν κάπου. Μπήκα λοιπόν σε μια θεατρική ομάδα από την οποία μεταπήδησα με τη βοήθεια του Γιώργου Μπινιάρη στην παλιά του ομάδα. Όλο αυτό κατέληξε σε μια πολύ όμορφη καλοκαιρινή παρουσίαση και ένα μετέπειτα 13ήμερο θεατρικό σεμινάριο στη Λέρο. Μετά από όλα αυτά γύρισα άλλος άνθρωπος. Σιγουρεύτηκα για την επιλογή μου και αφότου τελείωσα την Ψυχολογία, ξεκίνησα την προετοιμασία για το Εθνικό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2
-Έδωσες όμως και στο Κ.Θ.Β.Ε., όπου πέρασες και εκεί.
Είχα φτάσει το ηλικιακό όριο και είπα να τα παλέψω και τα δύο. Η απόφαση όμως στο ποια σχολή θα ακολουθήσω ήταν και πρακτική λόγω απόστασης. Φυσικά και προτιμούσα τη σχολή του Εθνικού, αλλά συνέβη το εξής παράδοξο. Ενώ έτρεχε η δεύτερη φάση στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη είχε ήδη ξεκινήσει ο κύκλος σπουδών. Αφότου βγήκαν τα αποτελέσματα και ερχόμενη εδώ (Αθήνα), μετά από κάποιες μέρες μαθημάτων (στο Κ.Θ.Β.Ε.) πίστευα ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος. Πάνω, είχαμε γνωριστεί με τους υπόλοιπους, είχαμε εξοικειωθεί με το χώρο και η ομάδα ήταν «έτοιμη» για ξεκίνημα. Στην Αθήνα, ήταν όλα ξένα, ο χώρος, οι καθηγητές.
Μετά από πάρα πολύ καιρό δέθηκε το πράγμα και κατάλαβα ότι ήταν η σωστή επιλογή. Γιατί πέραν αυτού στην Αθήνα υπάρχουν περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες.
-Εκτός από τις κρατικές σχολές, έχεις σχηματίσει εικόνα για τις ιδιωτικές σχολές; Ήταν στις επιλογές σου;
Έχω πολλούς αξιόλογους φίλους που έχουν τελειώσει κάποια ιδιωτική σχολή. Αλλά πιά είναι θέμα εργατικότητας. Μπορείς να πας σε μια κακή σχολή, αλλά να είσαι εργατικός και να το βάλεις τόσο πείσμα, που να εξελιχθείς φοβερά στον κλάδο σου. Το μέτρο σύγκρισης με το Εθνικό, είναι για μένα τα 10ωρα μαθήματα, επί 3 χρόνια, χωρίς Σαββατοκύριακα, γιορτές και αργίες σε σύγκριση με τα 6ωρα μαθήματα των ιδιωτικών. Όλα όμως είναι σχετικά. Γιατί έτσι κι αλλιώς η γνώση πάνω στο αντικείμενο είναι άπειρη. Απλά ο καθηγητής σου, προσπαθεί να σου μεταλαμπαδεύσει ένα μηχανισμό τον οποίο ξέρει και αν λειτουργεί σε σένα οκ… Είτε χαλαρότερα, είτε με μαστίγιο.. Και ό,τι είναι αποδοτικότερο σε κάθε σπουδαστή. Το καλό είναι ότι όλα αρχίζουν μετά τη σχολή και ουσιαστικά δεν τελειώνουν ποτέ και πάντα πρέπει να είσαι στην αναζήτηση. Έτσι κι αλλιώς βαριόμαστε πολύ εύκολα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 4
Μα νομίζω σε κάθε επάγγελμα πρέπει να νιώθεις μαθητής και ότι έχεις κι άλλα να ανακαλύψεις.
Αυτό μας κρατάει είναι το ότι μονίμως πρέπει να αλλάζουμε. Σε κάθε δουλειά υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής. Μία εβδομάδα; Ένα μήνα; Εμείς αλλάζουμε και προσαρμοζόμαστε κάθε μήνες! Γι’ αυτό και πολλές φορές κάνουμε στην άκρη σκέψεις , γνώσεις, σχολές και βουτάμε στο παίξιμο, σχεδόν αυτό-αναιρώντας όποια γνώση έχουμε πάρει.
Τί θα έλεγες σε κάποιον που δεν ξέρει τι επικρατεί σε μία σχολή, κρατική και μη; Τί να προσέξει;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ασχοληθείς με τίποτε άλλο, οπότε ή κάποια στιγμή θα το δεχτεί ο οργανισμός σου, ή θα τα παρατήσεις. Γιατί αναγκάζεσαι να γίνεις οικογένεια με κάποια άτομα που το μόνο που δεν κάνετε μαζί είναι ο ύπνος! Βλέπεις πολύ γρήγορα τα καλά και τα κακά. Και τα δικά σου, που δεν τα είχες εντοπίσει. Αυτό όμως δε σημαίνει απομόνωση από φίλους, οικογένεια. Απλά όταν βρεις την ισορροπία σου όλα θα πάρουν τη θέση του, βάσει της αξίας που έχει πάρει πλέον η έννοια του χρόνου. Αλλά πρέπει να αφοσιωθείς στις σπουδές γιατί αυτό πια είναι η προτεραιότητα σου. Και αυτό για να τα κάνεις αυτά τα 3 χρόνια να αξίζουν.
–Η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου αποφοίτησε από τη σχολή Δραματικής τέχνης του Εθνικού Θεάτρου το καλοκαίρι του 2018.
–Συμμετέχει στην παράσταση «Ανθρωποφύλακες» που θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αμαλία, 5 – 8 Δεκεμβρίου. Τη παράσταση είδε η «Κ» και σχολιάζει εδώ.
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
