«Θεμελίων Θάρρος». Για τους Εκκλησιάζοντες των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Κάποτε τηρούνταν ένα βάρβαρο έθιμο: στα θεμέλια των σπιτιών και των γεφυριών γεννιόταν και μια θυσία. Ακόμη κρατώ στη μνήμη μου τη θυσία του πετεινού μας στα θεμέλια του σπιτιού μας. Σε αυτή τη θυσία, ανέκαθεν όφειλαν τα κτίσματα τη σταθερότητα και τη δύναμή τους στον Χρόνο. Τα θεμέλια απαιτούν θυσίες. Όσο πιο βαθιά μπήγουν τα νύχια τους στη γη, τόσο πιο γερά κι ακλόνητα θεωρείται ότι είναι. Στο όνομα αυτών των θεμελίων, όπου ο πολιτισμός μας ακροβατεί γεμάτος ενοχές για το υπερβατό και φθόνο για το υπερβαίνον, ανθρώπινες ζωές έχουν θυσιαστεί, χιλιάδες βλέμματα έχουν παραμείνει απλανή και αναποφάσιστα, χέρια και πόδια έχουν ανακατευτεί φύρδην μίγδην στο βεληνεκές της Ιστορίας.
Το Κατεστημένο φυγείν αδύνατον. Στέκεται αγέρωχο και πλήρως συνειδητοποιημένο της ισχύος Του, κάπου στη γωνιά της Ιστορίας, άηχο στις κραυγές μας και υπομονετικό. Πράγματι, το Κατεστημένο έχει παγιώσει πλέον τη θέση του ως το απόλυτο αίτιο οποιασδήποτε σφαγής, εκμετάλλευσης, διαπόμπευσης και χειραγώγησης των κοινών θνητών… ή αλλιώς της κοινής μας γνώμης. Η χειραγωγημένη άποψη και συμπεριφορά του πλήθους των ημετέρων αποτελεί έναν ασθμαίνων αριθμητή κλασμάτων με κοινό παρονομαστή το τρίπτυχο: Κράτος-Εκκλησία-Δημοσιογραφία. Το Τρίπτυχο του Κατεστημένου μειδιά κάτω από τα μουστάκια του: ο αντίλογος και η αμφισβήτηση έτι καί νυν αποτελούν ζητούμενα μιας κοινωνίας που πάσχει από έλλειψη εσωτερικής δύναμης και σοφίας. Η αντιπαράθεση “Κράτος-Εκκλησία-Δημοσιογραφία vs Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια”, ως ένα διαφορετικό survivor αξιών και ιδανικών, τίθεται ως ερώτημα στη βάση του πολιτισμού μας. Προσ-καλείται και προ-καλείται να απαντηθεί.
Το Κράτος και η Πατρίδα, η Εκκλησία και η Θρησκεία, η Δημοσιογραφία της tv και η Οικογένεια έχουν άραγε τη δυνατότητα να συν-πληρώσουν η μία την άλλη ή θα συνεχίσουν να αποτελούν δύο αλληλοαποκλειόμενες όψεις του ίδιου νομίσματος που πετιέται χαριτωμένα στον αέρα από ένα αθώο παιδί; Στον βωμό του κέρδους και του συμφέροντος, οι έννοιες αυτές έχουν αλλοιωθεί, σαν ένα ληγμένο τρόφιμο που διατηρείται στο ψυγείο για πολλά χρόνια, χωρίς να υπάρχουν εμφανή σημάδια ότι έχει ουσιαστικά χαλάσει. Έχει αλλοιωθεί, παρόλο που η εικόνα του παραμένει ακέραιη. Και περιμένει υποκριτικά να αποσυρθεί πρώτα το ψυγείο, για να δικαιολογήσει τον προορισμό του στον κάδο των σκουπιδιών.
Η παράσταση Εκκλησιάζοντες των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου στο θέατρο Αυλαία εκθέτει με απαράμιλλο χιούμορ και καυστική διάθεση τα κακώς κείμενα των Μοναστηριών και της Εκκλησίας σε συνάρτηση με τους εκπροσώπους του Κράτους, τους βουλευτές, και τους δημοσιογραφίσκους – φορείς μιας κατ΄επίφαση άρτιας και υπεύθυνης ενημέρωσης. Τρεις μοναχοί διαγράφουν τη σκηνή του θεάτρου με τα σώματά τους. Άλλοτε διαπληκτίζονται, άλλοτε προσεύχονται, άλλοτε συνομωτούν, με στόχο το κέρδος. Γίνονται άνθρωποι καθημερινοί, γήινοι, πλήρεις αδυναμιών κι ελαττωμάτων, εκπορνεύονται και “εκπίπτουν”. Προσδοκούν και οι ίδιοι μιαν ανάσταση, κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους και κάτω από τα ράσα τους. “Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά”. Ένας βουλευτής κι ένας δημοσιογράφος φέρνουν στην επιφάνεια τα πάθη κι αποκαλύπτουν εύγλωττα τις ατασθαλίες των μοναχών. Η δράση των προσώπων αυτών και κυρίως της γυναίκας με το λευκό φόρεμα δραματοποιεί ακόμη περισσότερο την τάση της μονής για το εύκολο και γρήγορο κέρδος, διακωμωδώντας την με απλότητα, ευρηματικότητα και δίχως την πρόθεση της προσβολής. Η αγάπη για τον Άνθρωπο, η μετάνοια και η συγχώρεση είναι δυνάμεις ψυχής. Δεν περιορίζονται σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο, ούτε εξαγοράζονται. Ίσως και να συχνάζουν στα παγκάκια της πλατείας.
.
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω το τραγούδι “Χαιρετίσματα” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
Δίσκος: Χαιρετίσματα – Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου – Copyright: 1987 – Δισκογραφική εταιρία: Minos
Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω,
θέλω να μείνω οπαδός φανατικός,
αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω
και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,
εγώ κρατάω την ουσία
κι ονειρεύομαι,
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω,
σας αγαπάω,
μα δεν παντρεύομαι.
Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη,
ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά,
απ’ το ραδιόφωνο σας στέλνω με αγάπη,
τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,
εγώ κρατάω την ουσία
κι ονειρεύομαι,
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω,
σας αγαπάω,
μα δεν παντρεύομαι.
Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω,
ν’ αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών,
είμ’ απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ’ έξω,
γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα, ούτε παππιόν.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,
εγώ κρατάω την ουσία
κι ονειρεύομαι,
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω,
σας αγαπάω,
μα δεν παντρεύομαι.
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: Προσεχώς
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
