Συνέντευξη στη Ελένη Γιαννακίδου για την Κουλτουρόσουπα.
Σε δυο πολύ πετυχημένες παραστάσεις είχαμε την χαρά ν απολαύσουμε φέτος τον Νίκο Νικολάου: στους «Κωμικούς» που ανέβηκε στην Κεντρική σκηνή «Σωκράτης Καραντινός» στη Μονή Λαζαριστών και στο «Ρωμαίος και Αννέτα» που ανέβηκε την άνοιξη στη μικρή σκηνή, κι οι δυο παραγωγές του ΚΘΒΕ.
Παρακολουθώντας την πορεία του Νίκου Νικολάου τόσο στο θεατρικό σανίδι όσο και στην τηλεόραση δεν χάνω την ευκαιρία να του ζητήσω να κάνουμε μια συνέντευξη που δέχεται με χαρά.
Κ. Νικολάου ας ξεκινήσουμε απ’ το σήμερα και τις δυο αυτές εξαιρετικές παραγωγές.
Στην παράσταση «Οι Κωμικοί» υποδυόμουν τον Αυστροούγγρο Ζόζεφ Χεπ, πρωτοπόρο κινηματογραφιστή, μάστορα οπερατέρ, που ήξερε να γυρίζει το φιλμ με μαεστρία. Ήταν οπερατέρ του Παλατιού, κινηματογραφούσε δουλειές για το παλάτι και τη Βασιλική βουλή κι ήταν και το δεξί χέρι της Φίνο φιλμ αργότερα.
Η παράσταση όλη βασίστηκε πάνω σε μελέτη αρχείων από τον Δημήτρη Πιατά και αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο από το 1920 και μετά, εστιάζοντας σ ένα κομμάτι ηθοποιών που αγωνιούσε μέσα σε μπουλούκια και περιοδείες. Ιδιαίτερα μας δίνει τη δυνατότητα να μάθουμε τη ζωή του Μιχαήλ- Μιχαήλ που πρωτοστάτησε ως ο Έλληνας Σαρλό και πέθανε στο τέλος μόνος, πάμφτωχος, όλοι τον ξεπερνούσαν, πήγαιναν κάπου αλλού. Η θεματική αυτή του έργου κι η πολύ καλή ομάδα που τη δούλεψε έκανε την παράσταση να γίνει πολύ αγαπητή στο θεατρόφιλο κοινό.
(Tου τονίζω πως προσωπικά η παράσταση μου άρεσε ιδιαιτέρως και πως την παρακολούθησα με τα παιδιά μου που, αν και μεγάλη σε διάρκεια, δεν τους κούρασε καθόλου μιας κι θεματική αλλά και η ροή της παράστασης ήταν πολύ καλές. Του ζητώ να σταθεί λίγο στον ρόλο του πατέρα που παρακολουθήσαμε να υποδύεται στο έργο του Ανούιγ «Ρωμαίος και Αννέτα» σε σκηνοθεσία της Άννας Φόνσου, πριν λίγο καιρό στον Μικρό των Λαζαριστών).
Παρακολουθώντας την παράσταση και βλέποντας όλη τη σκηνική σας παρουσία εκεί, που αυτοσαρκάζεστε, κομπάζετε κι ειρωνεύεστε τους άλλους, νουθετείτε, οδύρεστε και θρηνείτε, ρόλος που ήθελε μεγάλη κατάθεση ψυχής και μάλιστα σ ένα τόσο μικρό θέατρο που έχεις τον θεατή τόσο κοντά και βλέπεις σε κάθε σου βήμα τις αντιδράσεις του, θέλω να ρωτήσω πόσο η εμφάνιση, η χροιά της φωνής, η παρουσία γενικότερα παίζει τον ρόλο, πέρα από το ταλέντο φυσικά, στην αξία και στην καριέρα ενός ηθοποιού; Και το ρωτάω αυτό, γιατί κ. Νικολάου εσείς, πέρα από το τεράστιο ταλέντο και την πείρα, διαθέτετε μια άκρως γοητευτική παρουσία και φυσικά μια βαθιά κι έντονη σε συναισθηματική φόρτιση χροιά στη φωνή σας.
Γελάει. Η ερώτησή σου Ελένη με πάει χρόνια πίσω όταν η μεγάλη ηθοποιός Ελένη Νενεδάκη πάντα έλεγε «Αχ , πώς να το κάνεις, το Θέατρο θέλει ωραία αγόρια κι ωραία κορίτσια». Παίζουν ρόλο λοιπόν κι η φωνή, το παράστημα, το ταλέντο, η εσωτερική τρέλα, η θεία τρέλα του θεάτρου που χωρίς αυτήν δεν μπορείς να εκτεθείς. Οφείλεις, όταν θέλεις να είσαι ηθοποιός, να χτίζεις, να επιλέγεις καριέρες που στήνονται με ΟΧΙ, να είσαι αληθινός, να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές του ρόλου τι μπορεί να κρύβεται…. Η ικανότητα αυτή βοηθάει να τελέσεις πολλά πράγματα.
Έχετε πει όχι σε συνεργασίες που σας έχουν προταθεί;
Φυσικά κι έχω πει και μάλιστα ένα μου ΌΧΙ κατέληξε σε ΝΑΙ και με μεγάλη επιτυχία. Θα σε παραξενέψει αλλά αφορά την συμμετοχή μου στη σειρά «Παρά πεντε». Όταν μου πρότειναν να παίξω εμβόλιμος για κάποια επεισόδια, τον ρόλο ενός από τους κακούς, εκείνου του Δημοσθένη Πολίτη, αρχικά αρνήθηκα. Εγώ ήθελα δουλειές που να μετέχω από την Αρχή έως τη Μέση και το Τέλος και τους είπα πώς οι συνάδελφοι έχουν πάρει τη φόρα τους να μην μπω κι εγώ… Τέλος πάντων, με πείθουν και το κάνω συγκρατημένος στην αρχή αλλά με ένα υπέροχο αποτέλεσμα σε ένα καλοφτιαγμένο σίριαλ που κάθε φορά που προβαλλόταν στην οθόνη χτυπούσε κόκκινο στην τηλεθέαση και με μεγάλη αποδοχή ακόμη και χρόνια μετά στις επαναλήψεις.
Στο ΚΘΒΕ όμως έχετε πει ΝΑΙ και η συνεργασία αυτή κρατά χρόνια. Πείτε μας για αυτή τη σχέση σας με το Κρατικό Θέατρο και την καλλιτεχνική ζωή της πόλης μας. Θυμάμαι, χρόνια πριν, είχα παρακολουθήσει την Ασκητική του Καζαντζάκη στο μικρό Θέατρο των Λαζαριστών κι ήταν μια παράσταση που ταξίδεψε σ όλη την Ελλάδα και μάλιστα έφτασε μέχρι τη μακρινή Κίνα….
Πράγματι, η παράσταση αυτή βασισμένη στο φιλοσοφικό κείμενο του Καζαντζάκη με έξι άνδρες πρωταγωνιστές ταξίδεψε στην Κίνα για να μετέχει στο Φεστιβάλ του Πεκίνου και έτυχε μεγάλης αποδοχής με το έργο ν ανεβαίνει έχοντας υπέριτλους στα αγγλικά και κινέζικα. Το ΚΘΒΕ ως πρεσβευτής της Τέχνης του Ελληνικού θεάτρου ήρθε σ επαφή με συλλόγους θεατρικούς στην Κίνα και διαπίστωσε πως αγαπούν πολύ τον Καζαντζάκη στη χώρα αυτή και μελετούν τα έργα του.
Η παράσταση βέβαια είχε ανέβει στην Ελλάδα σε σημαντικούς χώρους όπως στο Φουαγιέ της ΕΜΣ, στο Αρχαίο Θέατρο στο Δίον, στην Πλάκα , στο μεγάλο Θέατρο Φρυνίχου…. Μετά την επιτυχία της Ασκητικής ο Αντρέας Κουτσουρέλης ανέβασε με το Κρατικό το “Δάφνες και Πικροδάφνες», έργο της νεότερης ελληνικής δραματουργίας, ξεκινώντας την πρεμιέρα του από την Ξάνθη και έχοντας ως σταθμούς 24 πόλεις της Βόρειας Ελλάδος. Το ΚΘΒΕ απ τη μεριά του, ως κρατικός φορέας, έχει παιδευτικό χαρακτήρα κι απευθύνεται σε κάθε Έλληνα φορολογούμενο από το Διδυμότειχο έως τη Γαύδο και με έργα από την Αρχαία Τραγωδία και το κλασικό ρεπερτόριο έως και νέες δουλειές για πειραματικές παραστάσεις. Είμαι στο Κρατικό την τελευταία δεκαετία, αγάπησα τον χώρο και τους συναδέλφους, υπηρέτησα κι ως Αναπληρωτής Διευθυντής του.
-Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, περιγράψτε μας την πορεία σας…
Ελένη, ανδρώθηκα στο Εθνικό. Το αρχαίο κείμενο ήταν το πρώτο μέλημά μου. Αριστούχος πρωτοετής του Εθνικού πάτησα στην Επίδαυρο με τον Γιάννη Βούρο και μετείχαμε στον Χορό στο «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Υπήρξαν σπουδαίες συνεργασίες με Τεράστιους σκηνοθέτες του Θεάτρου όπως τους: Μινωτή, Αλέξη Σολωμό, Κώστα Μπάκα με το κρητικό Θέατρο, έπαιξα ρόλους πολλούς και καθοριστικούς για την πορεία μου με δασκάλους μεγάλους, συνεργάστηκα με πολλούς μεγάλους, γνωστούς ηθοποιούς .
Στην Τηλεόραση πάντως γίνατε αγαπητός στους νέους μέσα από έναν αντιπαθητικό ρόλο, στο «Παρά Πέντε», όπως προαναφέραμε, όμως η συμμετοχή σας στη σειρά «Χαρά αγνοείται» ήταν άκρως καθηλωτική, Θυμάμαι, όταν παιζόταν στην τηλεόραση , δεν ήθελα να χάνω επεισόδιο, είχε κι ως θεματική του την εξαφάνιση μιας νέας κοπέλας που έκανε τον θεατή να ταυτίζεται με την αγωνία των ηρώων και να θέλει να μετέχει στην επίλυση του μυστηρίου ….
Το σίριαλ αυτό είχε βασιστεί πάνω σε μια Ισπανική Format. Οι Ισπανοί Σεναριογράφοι είναι εξαιρετικοί. Βέβαια στην δική τους εκδοχή ο ένοχος της υπόθεσης ήταν άλλος. Στην Σουηδία είχε γίνει και ταινία. Τα « Σκονισμένα Σύννεφα» επίσης ήταν μια σειρά στον ΑΝΤ1 με εξωτερικά γυρίσματα. Ένα επεισόδιο το γυρίζαμε σε οχτώ μέρες. Απ’ την άλλη πλευρά, στον Κινηματογράφο, η ταινία «Άπνοια» του Άρη Μπαφαλούκα είχε πάρει το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όλη η ταινία γυρισμένη στη Μήλο. Για τον αναρχισμό ως θεματική του είχε η ταινία «Dogs, catsandrats» του Αδριανού Γεωργαντά που είχε κι αυτή η συμμετοχή μου το ενδιαφέρον της και η ταινία είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Γενικότερα, οφείλουμε ως ηθοποιοί να αποδίδουμε είτε στο Θέατρο είτε στον Κινηματογράφο πράγματα που δίνονται ευγενικά στο κοινό με κυρίαρχο στόχο τη Λύτρωση.
Οι νέοι σήμερα λυτρώνονται με τη συμμετοχή τους σε θεατρικές ομάδες ή βλέποντας παραστάσεις ως θεατές ;
Εκδηλωμένο το φαινόμενο «Πάω να γίνω ηθοποιός». Σήμερα είναι ελεύθερη η διαδικασία και δυστυχώς περνούμε μια περίοδο εμπορευματοποίησης των παιδιών πάνω στην αγάπη τους να γίνουν ηθοποιοί. Υπάρχουν δεκάδες σχολές και βγαίνουν πάνω από 1000 ηθοποιοί τον χρόνο. Περιφέρονται για casting και πολλές φορές απογοητεύονται, χάνουν τις ελπίδες τους. Νομίζω πως αυτό πρέπει να τελειώσει. Αρκετές φορές εργαστήρια λειτουργούν χωρίς να πιστοποιούν τους ηθοποιούς και τα νέα παιδιά βρίσκονται χωρίς κάποιο passportστα χέρια τους να προχωρήσουν.
Η Πολιτεία οφείλει να παρέμβει με Νομοσχέδιο, να ενισχύσει το Θέατρο με μια Ακαδημία Θεάτρου και να ενδυναμώνει τις προσπάθειες των Δήμων και της Περιφέρειας στο κομμάτι της Τέχνης. Και φυσικά, στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, το θέατρο λυτρώνει. Και ελευθερώνει τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν νόημα στη ζωή τους ακόμα κι όταν βρίσκονται εξαρτημένοι από ουσίες και πάθη. Δούλεψα ως δραματοθεραπευτής με νέους ανθρώπους 18 χρόνων και άνω σε 6μηνο πρόγραμμα. Μέσα από το θέατρο προσπαθούσαν να εκφράσουν συναισθήματα που πίστευαν πως είχαν ακρωτηριαστεί.. Κλείναμε χώρους και κάναμε μια μικρή παράσταση. Οι νέοι άνθρωποι μέσα από την Τέχνη εκείνη την στιγμή έσωζαν τη ζωή τους.
-Γέννημα– θρέμμα Αθηναίος, πώς σας φαίνεται ο Βορράς και ειδικότερα η Θεσσαλονίκη που ζείτε εδώ κατά περιόδους για τις παραστάσεις και για τα μαθήματα υποκριτικής που παραδίδετε στο Κρατικό;
Θυμάμαι πως πολλές φορές μοίραζα την βδομάδα στα δύο ανάμεσα στον Βορρά και την Αθήνα . Όταν γυριζόταν το σίριαλ “H εκδρομή» Δευτέρα, Τρίτη , Τετάρτη ξυπνάγαμε στην Κουτσούφλιανη στη Νάουσα για τα γυρίσματα και Πέμπτη Παρασκευή ανέβαινα στην Αθήνα που έκανα τα μαθήματα που προανέφερα. Μου αρέσει η ύπαιθρος, μου αρέσει ειδικότερα η Θεσσαλονίκη κι οι άνθρωποί της. Είναι διαφορετικοί οι ρυθμοί της καθημερινότητας εδώ, η πόλη είναι όμορφη, απλωμένη στη θάλασσα… Μου αρέσει το κέντρο αλλά κι οι εξοχές της: Ο Χορτιάτης, πιο έξω η Περιστερά αλλά και η περιοχή της Καλαμαριάς και το Πανόραμα …..
Όση ώρα μιλάμε, βλέπω ένα Νίκο Νικολάου ευγενικό, με χαμόγελο και διάθεση να απαντήσει σ ότι ρωτάω , ανθρώπινο, χωρίς να επαίρεται για τη δουλεία του, για τις συνεργασίες του, ηθοποιό και δάσκαλο μαζί, κι αυτό ίσως ν αποτελεί και παράδειγμα προς μίμηση για τα νέα παιδιά που επιθυμούν να ακολουθήσουν μια μεγάλη θεατρική διαδρομή και να χτίσουν καριέρες. Αφήνω για το τέλος την άποψή του και τη συμβουλή του γι’ αυτούς “Σε γενικό κανόνα ο ηθοποιός χτίζει την υστεροφημία του, πάντοτε όμως έχοντας ως κριτήριο των επιλογών του τη δημιουργία , την ευχαρίστηση με όσα καταφέρνει χωρίς συμβάσεις κι υποχωρήσεις έχοντας στο νου του πως , ακόμα και λάθη αν κάνει, θα πρέπει να βασίζεται στις καλές και ποιοτικές δουλειές κι εκεί το κοινό θα τον επιβραβεύσει».
