Σκέψεις του Βασίλη Παλαιολόγου με αφορμή την παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή».

Σκέψεις του ηθοποιού Βασίλη Παλαιολόγου με αφορμή την παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή».
Ένα κείμενο του Βασίλη Παλαιολόγου για τους δρόμους της ζωής με αφορμή την παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή», οπου πρωταγωνιστεί, βασισμένη στον δίσκο του 1969 των Μίμη Πλέσσα, Λευτέρη Παπαδόπουλου. Η παρασταση παρουσιάζεται  στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Οι δρόμοι.

“Ένας μακρύς, δύσκολος -με κάποια ανοίγματα κατά μήκος του- δρόμος, που σε πάει μακριά ή κοντά, ανάλογα με την απόσταση που μπορείς ή σε αφήνουν, να διανύσεις. Ένας άλλος παράλληλος που δεν θα συναντηθεί ποτέ με τον δικό σου ή ένας δρόμος που τέμνει κάθετα την πορεία σου και μπορεί να σε φέρει και σε επαφή με τον παραπάνω παράλληλο δρόμο,που λέγαμε. Ένας δρόμος στο τέλος του δικού σου που ανοίγεται σε δύο νέες κατευθύνσεις. Τόσοι πολλοί δρόμοι. Και άλλοι τόσοι προορισμοί.
Ποιον να πάρεις και ποιον να αφήσεις; Πάντα θα υπάρχει μέσα μας το «αν είχα πάει από την άλλη» σενάριο. Η αλήθεια είναι πως κάθε δρόμος θέλει κόπο και υπομονή για να περπατηθεί. Για να σε βγάλει κάπου. Σε ένα ξέφωτο που όλα θα είναι όπως τα φαντάστηκες ή θα γίνουν έτσι αφούβάλεις και συ το χέρι σου. Μια ζωή το δικό μας ένστικτο δουλεύει με συνθήκες gps. Μας λέει που να πάμε, που να στρίψουμε, μας δίνει εναλλακτικές για κοντινές και πιο μακρινές διαδρομές, καμία φορά μας στέλνει και κάπου λάθος. Το καλό είναι να μην σταματήσουμε.

Κάτι ωραίο θα βγει και από το λάθος. Δύναμη, αλήθεια, μάθημα, εμπειρία, όλα είναι στο παιχνίδι. Το καλό με τους ανοιχτούς δρόμους είναι πως πάντα μπορείς να γυρίσεις πίσω και να πας από την άλλη. Μόνος ή με παρέα αυτό εξαρτάται από μας ή από το σύμπαν που λέει και μια ψυχή best seller.

Μια ασφαλής πληροφορία λέει πως κατά καιρούς θα περπατήσουμε κατά μήκος του δρόμου και με φάτσες που δεν γουστάρουμε. Εκεί, λέω εγώ, πρέπει να ανοίξουμε βήμα και να πάμε πιο γρήγορα. Σε περιπτώσεις παρόμοιας βλακείας ή πας πιο γρήγορα ή στρίβεις. Τελεία. Μαζί δεν θα βγάλει σε κάτι καλό. Ο καθένας μας, λοιπόν, τραβάει το δρόμο του ή ανοίγει καινούργιο. Και ας έρθει μετά ο Δήμος να κοτσάρει όποια πινακίδα θέλει στο δρόμο αυτό.

Η πραγματικότητα είναι πως κάνοντας τον απολογισμό, αυτόν που γίνεται πίνοντας διπλό εσπρέσσο και κάνοντας δαχτυλίδια καπνού, κάπου εκεί, στο τέλος της ζωής, θα γυρίσουμε το κεφάλι και θα δούμε κάτι μαγικό: θα δούμε από πού ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Θα είναι ο μόνος δρόμος, ο τόσο μακρύς που θα μπορούμε να δούμε την αρχή του. Και αν έχουμε τη δύναμη θα πούμε: ας πάμε λίγο πιο κάτω”.

Φωτογραφικό υλικό