Η Ιδέα μου είναι;
Γράφει ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης για την Κουλτουρόσουπα.
Χαίρετε χαίρετε χαίρετε!
Τι μου κάνετε; Πως μου είστε; Πως τα καλοπερνάτε; Φαντάζομαι λιώνετε και εσείς μιας και μπήκε δυναμικά το καλοκαιράκι….
Χαθήκαμε λιγάκι το γνωρίζω, αλλά το φταίξιμο όλο δικό μου, μιας και δεν μπορούσα μία λόγω της πανδημίας να πηγαίνω θέατρο και έπειτα όταν τα πράγματα άνοιξαν λίγο είχα και εγώ τις παραστάσεις μου. “Tο Παλτό” και τελευταία το “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ”….
Τελειώνοντας με τις παραστάσεις μας έχω λίγο ελεύθερο χρόνο να παρακολουθήσω θέατρο και… να ‘μαι….
Η τελευταία παράσταση που έτυχε να παρακολουθήσω ήταν στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Metropolitan Urban Theater . Με είχε προσκαλέσει η ιδιοκτήτρια κυρία Ιφιγένεια Μανώλα λέγοντάς μου για μια παράσταση που πραγματικά αξίζει και πρέπει να δω. Όντως η παράσταση ήταν στα αλήθεια καλή αλλά το θέμα μου το εντοπίζω αλλού.
Όταν με προσκαλούν σε πρεμιέρες η γενικότερα σε παραστάσεις από σεβασμό ή εκτίμηση μου κρατάνε πρώτες σειρές. Τότε πάντα κάτι προφασίζομαι και αργώ, όχι από βεντετισμό, αλλά για να πάω να καθίσω κάπου πίσω πίσω ή στον εξώστη. Για πολλούς λόγους. Είτε γιατί δε μου αρέσουν τα σχόλια, αλλά κυρίως γιατί θέλω να αφοσιωθώ, να επικεντρωθώ στην παράσταση και να μπορώ να γελάσω, να δακρύσω, να προβληματιστώ, να σχολιάσω κάτι στα γρήγορα στην παρέα μου, χωρίς να σκεφτώ ποιον έχω δίπλα ή πίσω μου….
Αυτή τη φορά όμως δεν τα κατάφερα, παρ’ ότι πήγα αργά, μιας και το θέατρο ήταν γεμάτο. Έζησα λοιπόν αυτό που φοβόμουν. Την παρακολούθηση παράστασης από την πρώτη σειρά….. Αυτό που κατάλαβα βέβαια είναι πως τελικά όλα τα παραπάνω που σκεφτόμουν δεν ήταν όλη η αλήθεια…. Η πραγματική αλήθεια είναι ο φόβος της πρώτης σειράς όταν ξέρεις ότι πηγαίνεις σε κωμωδία διαδραστική και ο συνάδελφος υπάρχει ενδεχόμενο να κατέβει από τη σκηνή και να αρχίζει να παίζει με το κοινό!!!! Να ρωτάει ζητώντας απαντήσεις, γνώμες, να επιλέξει ο ίδιος ο θεατής την έκβαση της παράστασης, να του ζητήσει να τον βοηθήσει παίζοντας και αυτός κάτω ή πόσο μάλιστα επάνω στη σκηνή….. Έτσι βίωσα το φόβο μου για τα καλά…. Γιατί δε φτάνει που κάθισα μπροστά, αλλά η παράσταση ήταν…. διαδραστική! Όποτε περνούσε ο ή οι ηθοποιοί από μπροστά μου, τόσο και έστρεφα το βλέμμα μου αλλού για να μην συμπέσει με το δικό τους, έσκυβα κάτω δήθεν αφηρημένα ή θυμόμουν κάτι να πω η να σχολιάσω εκείνες τις στιγμές στο φίλο μου στη διπλανή θέση. Έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν κάποια στιγμή να σχολιάσουν πόσο όμορφα ήταν τα παπούτσια…. και μάλιστα όχι τα δικά μου αλλά του φίλου μου…! Για καλή μου τύχη μείναμε μόνο σε αυτό και ασχολήθηκαν, μιλούσαν με άλλα άτομα από το κοινό….
Παράλληλα όμως η ανθρώπινη περιέργεια αλλά και η παρατήρηση που έχω μάθει ως ηθοποιός, με έκανε να αρχίζω να κοιτώ και τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Ένα ογδόντα τοις εκατό να είχε υιοθετήσει την ίδια συμπεριφορά και ένα είκοσι ίσως και να μην το ένοιαζε….
Σκέφτομαι λοιπόν, αλήθεια το διασκεδάζουν; τους ευχαριστεί τους θεατές κάτι τέτοιο; Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά….
Και άντε να βοηθήσεις με μια γενική ψηφοφορία που ίσως χρειαστεί δια της ανάτασης χειρός ώστε να συνεχιστεί η έκβαση που θέλεις, αλλά να συμμετέχεις παίζοντας ή απαντώντας σε ερωτήσεις εμένα μου δυσκολεύει τη ζωή. Δεν ευχαριστιέμαι την έξοδό μου…
Ορμώμενος από αυτή την παράσταση που και πάλι να πω πως ήταν πραγματικά καλή, αρχίζω και αναρωτιέμαι γενικά χωρίς να αναφέρομαι συγκεκριμένα στην παράσταση….
Γιατί να κάνω παιχνίδι με τον κόσμο; Εξυπηρετεί κάπου; Στην έκβαση; Έχω την ανάγκη σα σκηνοθέτης να το επιβάλλω για να αναδείξω τις υποκριτικές αυτοσχεδιαστικές ικανότητες του ηθοποιού μου; Αν ναι δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Μήπως θέλω απλά να προσθέσω τη λέξη interactive η διαδραστική για διαφημιστικούς λόγους ή γιατί πουλάει; Αλλιώς ποιος ο λόγος για ένα ναι η όχι του κοινού ή μια ερώτηση που γίνεται για να γίνει, χωρίς να εξυπηρετεί κανέναν σκοπό ή στην εξέλιξη του θεατρικού; Αν πάλι γίνεται για να βγούνε συμπεράσματα, ούτε στατιστικολόγοι είμαστε ούτε ψυχαναλυτές για να τα κρίνουμε.
Δεν ξέρω γιατί έγινα τόσο γκρινιάρης μιας και έχω παραδείγματα από το μακρινό παρελθόν μου, που έτυχε πάλι πριν καμιά δεκαπέντε χρόνια να προσκληθώ στο Ράδιο Σίτυ και συγκεκριμένα στην παράσταση Caveman και εκεί δίχως να κωλώσω, πραγματικά απαντούσα μέχρι που σηκώθηκα και άρχισα να παίζω για κανένα δεκάλεπτο….
Είναι ένας λόγος που σίγουρα δε θα επέλεγα να ανεβάσω ή θα δεχόμουν να παίξω σε μια παράσταση με διάδραση χωρίς αιτία. Έστω και ένας από τους θεατές να ήξερα ότι νιώθει άβολα θα ένιωθα τύψεις ή ενοχές. Αυτό δε σημαίνει φόβος αυτοσχεδιασμού η υπερέκθεσης, νομίζω πως έδωσα τις εξετάσεις μου τόσα χρόνια, αλλά είναι θέμα σεβασμού.
Γιατί δεν αφήνεις ήσυχο τον κόσμο; Δέξου ότι έρχεται μετά από εύκολη ή δύσκολη ημέρα να διασκεδάσει ή ψυχαγωγηθεί επιλέγοντας να πάει θέατρο και να έρθει σε εσένα….
Και απορώ πως υπάρχουν ακόμη συνάδερφοι οι οποίοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα κατά πολύ, παρεισφρέοντας και σε προσωπικά δεδομένα, ασκώντας μπουλινγκ, λεκτική βία στο όνομα της αναγνωρισιμότητας τους η του είδους θεάτρου που υπηρετούν κάνοντας σύσκατο τον θεατή, δίχως να μπορεί να πει κάτι….. Στα πλαίσια της δικής του σάτιρας…
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα τα οποία παρακολουθούμε κατά καιρούς στην τηλεόραση από παραστάσεις σκετσάκια ή επιθεωρήσεις….
Αντιπαραβάλλοντας πάντα το συγκεκριμένο γεγονός, της πρώτης σειράς, της πρώτης θέσης με τα κέντρα βραδινής διασκέδασης όπου τραγουδάνε γνωστοί λαϊκοί τραγουδιστές, παρατηρώ πως δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός και ο κόσμος αντιθέτως τραβά το μικρόφωνο από τους λαϊκούς βάρδους για να πουν μαζί του έστω και παράφωνα ένα μικρό ρεφρενάκι από εποχιακό σουξέ, ή για να του δώσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης το μικρόφωνο. Το χειρότερο; για να ασχοληθούν μαζί τους, μόνο διπλό τόλουπ που δεν κάνουνε σηκωμένοι πανω στα τραπέζια. Αρκούνται μονάχα σε τεράστιες κινήσεων φιγούρες, φορώντας ό,τι πιο μικροσκοπικό η κλαρινογαμπρίστικο με τη λεπτή γραβάτα κηδείας μπορούν, ραίνοντας τον γνωστό instragramer με γαρίφαλα μαζί με το καλάθι τους!!!
Πάντως δεν είναι άξιο παρατήρησης ή συζήτησης η διαφορετική ψυχολογία του ίδιου ανθρώπου στις ίδιες συνθήκες σε διαφορετικούς περιβάλλοντες χώρους;
Όσον αφορά το θέατρο πώς μια θέση που για κάποιον μπορεί να αποτελεί φόβο για άλλους είναι ένδειξη σεβασμού, πλούτου, περηφάνιας και κοινωνικής καταξίωσης;
Θα ήθελα και τη δική σας γνώμη.
Μέχρι την επόμενη φορά να περνάτε όμορφα να βλέπετε θέατρο, πλέον ξεκινάν οι παραστάσεις στα ανοιχτά θέατρα και αφήστε εμένα να λέω τα δικά μου….
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
