Από τη στήλη «Ιδέα μου είναι;» του Κρίτωνα Ζαχαριάδη για την Κουλτουρόσουπα
Τί κάνετε; Πώς μου είστε;
Ελπίζω γεροί και δυνατοί χωρίς να έχετε χάσει το κουράγιο και τη δύναμή σας…Υπομονή λίγο ακόμη… οι επόμενες δυο εβδομάδες είναι δύσκολες…. χαχαχαχα
Δυο λέξεις: τραγελαφικό και κλαυσίγελος! Ααααα και παρεμπιπτόντως… Καλό μήνα και προσέξτε μη σας γελάσουν, ως είθισται να λέμε, με μικρά αθώα ψέματα για το καλό…
Άλλοι λένε πως το έθιμο αυτό ξεκίνησε από Κέλτες ψαράδες την εποχή του ψαρέματος που ξεκινούσε 1 Απριλίου και όταν δεν θα είχαν ψαριά λέγαν τα ψέματα των …ψαράδων.
Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως οι ρίζες του εθίμου αυτού κρατάν από τους Γάλλους, οι οποίοι γιόρταζαν την πρωτοχρονιά 1 Απριλίου μέχρι που ο βασιλιάς Κάρολος (ο εννιά) το 1564 το άλλαξε και το όρισε 1 Ιανουαρίου. Κάποιοι που εξακολουθούσαν να γιορτάζουν το νέο έτος 1 Απριλίου δεχόντουσαν δωράκια για πλάκα από τους άλλους… Αυτή είναι και η επικρατέστερη άποψη…

Στην Ελλάδα ήρθε το έθιμο αυτό και κρατήσαμε τη βασική μαγιά, του να λέμε αθώα ψεματάκια αυτή την ημέρα, με σκοπό να ξεγελάσουμε το θύμα μας. Αν τα καταφέρουμε η τύχη θα είναι με το μέρος μας την υπόλοιπη χρονιά.
Πολλές όμως είναι και οι φορές που ανατρέχουμε στο παρελθόν και λέμε… Αποκλείεται, δεν το ζήσαμε, είναι ψέμα, όχι με τίποτα δε συνέβει… Οπότε και αποφάσισα να μοιραστώ δυο τρεις τέτοιες θεατρικές στιγμές μαζί σας…

Μια παράσταση παιδική που μου ήρθε πρώτη και συμμετείχα σαν ηθοποιός ήταν και αυτή όπου έζησα και τα πρώτα μου βρεφικά βήματα στο σανίδι στο θέατρο Εγνατία. Τότε οι παραστάσεις αν ήταν καλές και είχαν το γνωστό όνομα σκηνοθέτιδας κρατούσαν από Οκτώβριο μέχρι και Απρίλιο. Ξεκινώντας από τα απλά, να πω πως σε αυτή την παράσταση, επειδή υποδυόμουν δώδεκα ρόλους, έβγαινα από την σκηνή κάπως και εμφανιζόμουν κάπως αλλιώς…. οπότε μέσα σε αυτές τις γρήγορες αλλαγές μια φορά βγήκα χωρίς να έχω βγάλει από αφηρημάδα την κρεμάστρα και ο ήρωας μου ήταν λες και πλακώθηκε στα γυμναστήρια και τις πρωτεΐνες… εγώ δεν το είχα καταλάβει και οι συνάδερφοι επάνω στη σκηνή με τρόπο, μέσα από τα λόγια τους, με πνιχτά γέλια, ίσως και με νοήματα, προσπαθούσαν να μου το δώσουν να το καταλάβω..
Στην ίδια παράσταση ένας από τους ρόλους μου, εμφανιζόταν από πίσω από τα καθίσματα και περνούσε από τον μεσαίο κεντρικό διάδρομο της πλατείας για να φτάσει στη σκηνή. Τότε παιδιά που παρακολουθούσαν ίσως την πρώτη τους παράσταση με ακουμπούσαν για να δουν ότι είμαι αληθινός, μιας και αποτελούσα ήρωα από παραμύθι που γνώριζαν. Αυτές τις στιγμές τις κρατώ πραγματικά μέσα μου και τις θεωρώ μαγικές.
Όπως όμως μαγικές ήταν και οι στιγμές που περνούσαμε και ως κακοί ρόλοι του έργου από έξω και μπαίναμε στον κεντρικό διάδρομο μαζί με δυο συναδέρφους και επειδή τα παιδιά ταυτίζονταν την ώρα που περνούσαμε, βρίζαν, τραβούσαν τα ρούχα μας και άλλες πάλι συμφωνημένα με το ένα δύο τρία ζουλούσαν τους χυμούς που πίναν προς τα πάνω μας! Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ενώ συμβαίνων τα παραπάνω, επειδή στο θέατρο είχαμε διαφορετικά σχολεία και για κάποιο λόγω μισιόντουσαν τα παιδιά μεταξύ τους, παίζαμε και παράλληλα ζούσαμε έναν εμφύλιο με βροχή ποπ κορν να πέφτουν από τον εξώστη και λουκάνικα από χοτ ντογκ να ίπτανται την ώρα που έπρεπε εμείς να τρέξουμε να ξιφασκίσουμε και να χορέψουμε στη σκηνή στάζοντας χυμό και μυρίζοντας μουστάρδα!!! Και όχι δεν είναι ψέμα… και η παράσταση ήταν και η πιο επιτυχημένη….!!!

Ένα ακόμη περιστατικό το οποίο σκέφτομαι ότι πέρασε σαν ψέμα και μπορώ να μοιραστώ, είναι κάποια άλλη χρονιά, πάλι στη Θεσσαλονίκη, σε μια άλλη μεγάλη σκηνή της πόλης μας.
Έπαιζα σε ένα έργο ενηλίκων του Ιάκωβου Καμπανέλη όπου και υπήρχε μια σκηνή πολέμου. Εκεί ότι ρόλο και να είχαμε ντυνόμασταν και βγαίναμε σαν πολεμιστές στρατιώτες και στεκόμασταν για αρχή ταμπλό βιβάν (ακίνητοι δηλαδή). Αυτή ήταν η σκηνοθετική οδηγία.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι βγαίναμε ξυπόλητοι.. Είχαμε συγκεκριμένες θέσεις, οι δυο στρατοί αριστερά και δεξιά της σκηνής, αλλά εγώ, με κλειστά τα φώτα πήγα και στάθηκα μισό μέτρο πιο δεξιά από εκεί που έπρεπε. Η σκηνή με καπνούς… ανάβουν τα επιδαπέδια σποτάκια φωτισμού τα οποία και ήταν πράσινα. Εκεί συνειδητοποιώ ότι κάθισα, στάθηκα πάνω από το σποτάκι φωτισμού το οποίο και πατούσα με το πόδι! Έλα όμως που άνοιξαν τα φώτα αρχίσαμε να παίζουμε και εγώ ήμουν από αυτούς που έπρεπε να μείνω ακίνητος… Πέραν ότι έμοιαζα σαν βατράχι άρχιζε να καίγεται και το πόδι μου… Ώσπου κάποιος από τη δική μας τη μεριά πυροβολεί και μαζί με τον αντίπαλο στρατιώτη που σκοτώσαμε ξαφνικά δείχνω πως λαβώθηκα από την ίδια σφαίρα και άρχισα να σκοτώνομαι και εγώ!!!
Παύση….. Όλοι σύξυλοι! Συνάδερφοι ηθοποιοί και θεατές!
Κλείνουν τα φώτα βγαίνουμε και από πίσω σχεδόν για τα υπόλοιπα είκοσι λεπτά ακούγαμε πνιχτούς καγχασμούς και γέλια δίχως να έχουμε συνέρθει, για την σφαίρα που ενώ σκότωσε εξοστρακίστηκε και συνέχισε τη διαδρομή της…
Τέτοιες λοιπόν εκατοντάδες στιγμές φαντάζομαι ο κάθε ηθοποιός και σκηνοθέτης έχει να μοιραστεί.
Σας ανέφερε κάποια σοφτ ενδεικτικά περιστατικά, τα οποία μπορούσε κανείς να μοιραστεί και κλείνω με το πιο πρόσφατο και αγαπημένο. Ενώ παίζαμε σε ένα δραματικό, συγκινητικό έργο, έρχεται κάποια κυρία και μου λέει….: Μπράβο ήσασταν ο καλύτερος δολοφόνος βιαστής που γνώρισα ποτέ μου. Το έργο ήταν «Το Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ και η κυρία μου μιλούσε για μια σειρά στην οποία συμμετείχα πριν δεκατέσσερα χρόνια.
Εκεί αλήθεια τι απαντάς;; Χαχαχα
Αυτές ήταν κάποιες στιγμές που έζησα σαν ψέμα στο θέατρο και είπα σήμερα λόγω της ημέρας να σας τις αφηγηθώ! Αν έχετε και εσείς, θα χαρώ να μου τις στείλετε και τις πιο αστείες να δούμε αν μπορούμε να τις δημοσιεύσουμε!
Καλό μήνα και προσοχή!
Φωτογραφικό υλικό