Πεθαίνοντας στο σανίδι της Ελλάδας… Από τον Ιάκωβο Μυλωνά.
Πάλι άλλο θέμα ήθελα να γράψω αλλά το πρόβλημα υγείας που είχα την προηγούμενη βδομάδα άλλαξε τις προτεραιότητες μου. Φυσικό θα μου πείτε, γιατί όταν κάποιος φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να πάρει ανάσα και νιώθει ότι πεθαίνει, αλλάζουν τα πάντα γύρω του.
Να πω όμως ότι είμαι καλύτερα στην υγεία μου. Να πω επίσης ευχαριστώ σε όλο τον κόσμο που ενδιαφέρθηκε. Δέχτηκα δεκάδες τηλεφωνήματα και εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από φίλους, συγγενείς, γνωστούς και απλούς θαυμαστές.
Τα κανάλια, οι εφημερίδες, τα site, ήταν όλα εκεί να μου ευχηθούν περαστικά και να ενδιαφερθούν για ότι πέρασα. Είναι πολύ συγκινητικό όλο αυτό για μένα γιατί κατάλαβα πως όλη αυτή η προσπάθεια που κάνω τόσα χρόνια δεν έχει πάει χαμένη. Η ζωή μου μετράει, η γνώμη μου μετράει, αν πάθω κάτι υπάρχουν γύρω μου τόσοι άνθρωποι που θα νοιαστούν.
Περικαρδίτιδα ήταν η διάγνωση. Φλεγμονή στη μεμβράνη γύρω απ’ την καρδιά η οποία προκλήθηκε μου είπαν από ίωση ή από κάποιο μικρόβιο. Δεν είναι θανατηφόρο αλλά μπορεί να γίνει αν υποτροπιάσει.
Οπότε χρειάζεται προσοχή και πολλά φάρμακα για πολύ καιρό. Κι όλα αυτά στα καλά καθούμενα.
Στις περισσότερες συνεντεύξεις που μου πήραν γι αυτό το θέμα ή ποιο συχνή ερώτηση ήταν αν είχα τον υπουργό υγείας μπροστά μου τι θα του έλεγα. Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση δεν είναι τωρινή. Είναι ίδια εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν πολιτικοί που είναι επαγγελματίες ψεύτες αλλά πάντα ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχαν και κάποιοι που ασχολήθηκαν με τα κοινά για να κάνουν καλό. Δεν ξέρω τι μεσολαβεί ανάμεσα στη στιγμή που κάποιος ασχολείται με την πολιτική για να κάνει καλό και τη στιγμή που έρχεται η ώρα να κάνει πράξη αυτό που υποσχέθηκε. Ξέρω όμως το αποτέλεσμα.
Η ΨΕΥΤΙΑ στο μεγαλείο της. Μας λένε ψέματα κατάμουτρα. Μας παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα που δεν ξέρω από ποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας την έκλεψαν. Οι πολιτικοί μας είναι ψεύτες! Γι αυτό καταλήξαμε εδώ που καταλήξαμε. Αντί να πουν την αλήθεια στο λαό για να ξέρουμε τι μας γίνεται, μας έχουν φλομώσει στο παραμύθι και στις υποσχέσεις.
Τι να το κάνω αν κάποιος έχει καλές προθέσεις. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος με τέτοιους ανθρώπους. Αν χάσω εγώ τη ζωή μου, αν μείνω ανάπηρος ή αν χάσω κάποιο δικό μου πρόσωπο με ευθύνη άλλου τι θα ‘ρθει να μου πει ο οποιοσδήποτε; Ότι ήθελε να κάνει καλό; Να το βράσω αυτό το καλό.
Έχουν καταστρέψει μια χώρα όλοι αυτοί που φάγανε με χρυσά κουτάλια και δεν πήγε κανένας φυλακή, όλοι αυτοί που άλλα υποσχέθηκαν και άλλα έκαναν. Όλοι αυτοί που είπαν ψέματα και καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό σε δεκαετίες μιζέριας, ανεργίας και φτώχειας.
Ο κόσμος πεθαίνει και δεν υπάρχει κανείς να ενδιαφερθεί. Οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία είναι άθλιες. Και με απλή γρίπη να πας σ’ ένα νοσοκομείο που εφημερεύει, με πνευμονία θα φύγεις. Που δε θα φύγεις, αλλά λέμε τώρα.
Πρέπει να υπάρξει μια καινούρια γενιά πολιτικών που να λέει την αλήθεια στο λαό. Πρέπει να ξέρουμε!
Δε μας ενδιαφέρει πια ποιος είναι ο λιγότερο χειρότερος, μας ενδιαφέρει κάποιος που να νοιαστεί και να πει τα πράγματα με τ’ όνομα τους!
Και αυτή την καραμέλα πλέον ότι ‘’κάναμε λάθη και το αναγνωρίζουμε’’ να την καταπιούν και να τους κάτσει στο λαιμό. Που έκανες λάθος ρε φίλε; Στην οικογένειά σου και την κατέστρεψες; Μπράβο σου, να το πληρώσεις!
Εδώ μιλάμε όμως για έναν ολόκληρο λαό, για μια ολόκληρη χώρα. Το λάθος σου κοστίζει σε 11.000.000 ανθρώπους. Το λάθος σου επηρεάζει 11.000.000 άτομα. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος πολιτικός πει ότι έκανε λάθος να κατασχεθεί όλη η περιουσία του, να παραιτηθεί και αν δεν είναι για φυλακή να πάει στο καλό για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Βέβαια όλη αυτή η εμπειρία με το θέμα της υγείας σε κάνει να αναρωτιέσαι για τα πράγματα που έχουν αξία στη ζωή. Ας επικεντρωθούμε όμως περισσότερο στο θέατρο.
Πάντα έλεγα ότι το επάγγελμα μου είναι ο έρωτας της ζωής μου, η μεγαλύτερη μου αγάπη, είναι τα γυαλιά με τα οποία βλέπω τον κόσμο. Βασικά το επάγγελμα μου είναι η ζωή μου η ίδια. Αυτό συνεχίζω να το λέω και τώρα.
Έτσι κι αλλιώς αν δεν το πιστεύεις αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσεις σε αυτό το δύσκολο χώρο που λέγεται θέατρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις ούτε ένα λιθαράκι στον πολιτισμό της χώρας σου.
Απλά τώρα βλέπω διαφορετικά το δύσκολο και τι σημαίνει πλέον αυτό για μένα.
Όταν παρουσιάζεις μια παράσταση, ανεξάρτητα αν παίζεις μόνο ή έχεις κι άλλα καθήκοντα πάντα το βασικό σου θέλω είναι να αρέσει στον κόσμο. Ιδίως στον κόσμο που πληρώνει για να σε δει.
Μετά υπάρχουν κλίμακες. Είναι οι φίλοι σου, οι γνωστοί σου, οι συνάδελφοι σου, οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί θεάτρου, οι άγνωστοι που κέρδισαν κάποια πρόσκληση αλλά ήθελαν να δουν εσένα, οι άγνωστοι που κέρδισαν μια πρόσκληση αλλά θα πήγαιναν να δουν τον οποιοδήποτε αρκεί να ήταν δωρεάν.
Οι περισσότεροι απ’ τους πιο πάνω έρχονται καλοπροαίρετα. Να δουν μια παράσταση και να περάσουν λίγη ώρα ξεφεύγοντας απ’ τα προβλήματα τους ή να περάσουν λίγη ώρα κατανοώντας λίγο καλύτερα τα προβλήματα τους.
Εσύ όταν παίζεις αυτό έχεις στο μυαλό σου. Να κάνεις καλό. Να προσφέρεις κάτι στον συνάνθρωπό σου. Να τον διασκεδάσεις, να τον προβληματίσεις, να του ανοίξεις καινούρια μονοπάτια.
Η φιλανθρωπική δράση που έχει το θέατρο επίσης είναι πολύ σημαντική. Εμείς τώρα ετοιμάζουμε με ηθοποιούς από τρεις χώρες παραστάσεις που θα πάνε όλα τα έσοδα στα παιδικά χωριά sos.
Το θέατρο είναι κάτι μοναδικό γιατί κάθε παράσταση είναι μοναδική. Γιατί είναι ζωντανή. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που επηρεάζεται απ’ τον ηθοποιό και απ’ τους θεατές συγχρόνως.
Γι’ αυτό και υπάρχει περίπτωση μιλώντας για την ίδια παράσταση σε άλλους να αρέσει και σε άλλους όχι. Μπορεί κάποιος να έχει φανατικούς θαυμαστές και φανατικούς αντιθαυμαστές.
Επίσης παίζει ρόλο και ποια μέρα είδες μια παράσταση. Συνήθως η πρώτη μέρα δεν είναι τόσο καλή όσο η εικοστή. Δε λέω ότι δεν μπορεί να είναι καλή από μόνη της, λέω σε σύγκριση.
Άλλες φορές μπορούν να συνωμοτήσουν πάρα πολλοί παράγοντες για να μην πάει μια παράσταση καλά. Η συγχωρεμένη η Τζένη Καρέζη στο ηχογραφημένο μήνυμα που προηγείται της παράστασης και τώρα λέει για τα κινητά, έλεγε ότι όποιος βήχει παρακαλείται να περάσει έξω.
Αυτή όμως είναι και η ουσία του θεάτρου. Η τόσο άμεση επαφή του κοινού με αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή. Γιατί δεν αρκεί μόνο η παράσταση να είναι καλή αλλά να υπάρχουν και θεατές που σέβονται αυτό που γίνεται εκεί πάνω.
Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ή όχι μια παράσταση σημασία έχει ότι πήρες μέρος σε κάτι που συμβαίνει μόνο μια φορά και δε θα ξανασυμβεί ποτέ ξανά το ίδιο.
Το δύσκολο κομμάτι ξεκινάει πάντα απ’ την οργάνωση μιας παράστασης. Η παραγωγή που υπάρχει από πίσω, οι δημόσιες σχέσεις, η προβολή της δουλειάς πριν ακόμα αυτή βγει στη σκηνή.
Τα πράγματα είναι απλά. Μπορεί να έχεις ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια σου αλλά να μην το μάθει ποτέ κανείς άλλος. Ή να το μάθουν πολλοί λίγοι. Βέβαια υπάρχει και η διαφήμιση από στόμα σε στόμα αλλά πλέον αργεί πολύ να λειτουργήσει και τις περισσότερες φορές έχει κατέβει η παράσταση.
Για μένα πια το θέμα είναι οι συνεργάτες. Πρέπει να βρεις άτομα γύρω σου που να έχουν τα ίδια θέλω με σένα ή σχεδόν τα ίδια θέλω για να συμβαδίσετε. Αν άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη τότε είσαι καμένος από χέρι.
Φυσικά και ο ένας απ’ τους σκοπούς είναι να βγούνε χρήματα για να ζήσουν όλοι οι συνεργάτες αλλά το χρήμα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός για την τέχνη.
Άλλωστε αυτός που πιστεύει ότι θα βγάλει πολλά λεφτά απ’ την τέχνη είναι απλά ηλίθιος.
Αυτός που πιστεύει ότι όλοι γύρω του είναι άγγελοι και αντικειμενικοί είναι κι αυτός ηλίθιος.
Ο κόσμος δυστυχώς είναι γεμάτος από ανθρώπους με απίστευτα απωθημένα και απίστευτη κακία μέσα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα στη ζωή τους και το μόνο που θέλουν είναι να δηλητηριάσουν οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται. Είναι εκεί για να πουν μόνο άσχημα λόγια. Κάτω του μετρίου άνθρωποι που συνέχεια μειώνουν τους άλλους αντί να κάνουν κάτι να καλυτερεύσουν οι ίδιοι.
Ο καθένας που βγαίνει πάνω σε μια σκηνή είναι εύκολος στόχος. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Αλλά αυτός τουλάχιστον βγαίνει, παλεύει, ματώνει, γελάει, κλαίει, προσπαθεί, επιτυγχάνει, αποτυγχάνει. ΖΕΙ.
Αυτό που με νοιάζει πλέον είναι να μπορώ να προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ. Ξέρω ότι δε θα βγάλω πολλά λεφτά απ’ αυτό το επάγγελμα και δε με νοιάζει. Δε με νοιάζουν τα πολλά λεφτά, με νοιάζουν οι άνθρωποι, με νοιάζει ο πολιτισμός μας.
Προσπαθώ να καλυτερεύω σε κάθε μου προσπάθεια και να γίνομαι όσο πιο δοτικός γίνεται.
Θα συνεχίσω να παλεύω, θα συνεχίσω να υπάρχω, τουλάχιστον όσο μου το επιτρέψει η ζωή και να βάζω λιθαράκια στον κόσμο μας.
Μαζί με όλους εσάς που νοιάζεστε για τους άλλους ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. ΌΛΟΙ εμείς μαζί θα τα καταφέρουμε.
Να πω ότι η παράσταση μου, η μαύρη κωμωδία ‘’Η Τέλεια γυναίκα’’ που γι αυτήν ήθελα να γράψω αλλά δεν πειράζει θα γράψω άλλη φορά συνεχίζεται στο θέατρο Αθήναιον στη Θεσσαλονίκη και σας περιμένω όλους να τα πούμε κι από κοντά!
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να μου στείλει μέιλ ή να αφήσει κάποιο σχόλιο επώνυμα όμως για να μπορώ να απαντήσω. Δυστυχώς τα ανώνυμα σχόλια όπως καταλαβαίνετε είτε καλά είναι είτε κακά είναι σαν να μην υπάρχουν.
Φωτογραφικό υλικό
