Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Τι είναι αυτό που με κάνει να παρατηρώ τη θάλασσα τόσο απορροφημένος, απολαμβάνοντας παράλληλα τους ήχους των γλάρων, και να διακόπτω τις σκέψεις μου με τα σφυρίγματα ενός τραίνου; Σφυρίζω αμέριμνος… Αλλά τρομάζω με το τώρα μου και κάνω πίσω. Θέλω να την ακούσω να χτυπά δυνατά. Έστω και μετά από 15 χρόνια. Το μπουκάλι είναι η παρηγοριά μου. Το κρατώ γερά στα χέρια μου και ξεχνιέμαι. Δεν μπορώ άλλο να ακούω την καρδιά μου να ψιθυρίζει.
Δεν είναι η μοίρα, κάποιο μάτι κακό.
Μια άγνωστη δύναμη κρυμμένη στο χάρτη.
Ο λάθος χρόνος, οι γραμμές του χεριού.
Ούτε της μάνας που μας έπνιγε η αγάπη.
Λίγο ακόμη και το μυαλό μου θα καταφέρει να συγχρωτίσει τα “κελαηδήματα” του ξύπνιου με αυτά του υποσυνείδητου ύπνου μου. Το δικό μου τραίνο ταξιδεύει βράδυ. Και είναι μόνο του. Του αρέσουν οι σκιές. Του αρέσει το σκοτάδι.Του εμπνέουν ασφάλεια. Κι αισθάνεται γαλήνιο μες στην τόση μοναξιά. Ο ήχος του τραίνου, η μετακίνησή του στις ράγες και τα σφυρίγματά του, είναι βάλσαμο για την ψυχή μου, καθώς “δένει” αρμονικά με τη νυχτερινή σιγαλιά του δάσους, του κάμπου, της θάλασσάς μου, των φώτων μιας έρημης πολιτείας. Εκεί σε συνάντησα, καρδιά μου. Έρημη και μόνη, να περιμένεις ένα τραίνο να σε μεταφέρει κάπου. Τα βήματά σου σχίζουν τα κλαδιά. Σαν να θέλεις να αποφύγεις το τραίνο. Σαν να το κυνηγάς. Δεν ξέρω τι θες. Αλλά ήδη πέρασαν 15 χρόνια. Ήταν λίγη της καρδιάς μας η τρέλα;
Δε φταίει η μοίρα, δε φταίει κανείς.
Δεν ήταν το όνειρο ένα ύπουλο ψέμα.
Να το θυμάσαι κι ας μη το δεχτείς…
Ήτανε λίγη της καρδιάς μας η τρέλα.
.
.
Θέλω να σε ζήσω, να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Καταφύγιό μου είναι μια βιβλιοθήκη γεμάτη παρελθόν. Μυρίζει χαρτί και τσιγάρο παντού. Νοσταλγώ τα χρόνια μου τα παιδικά, εκείνα της ανάγνωσης, της ποίησης, του ρομάντσου. Οι μνήμες έγιναν μπουκάλι. Τα τραίνα έγιναν απογεύματα μοναξιάς στη θάλασσα και στους γλάρους. Ο γλάρος είναι ελευθερία. Άλλοτε ψηλά πετάει, άλλοτε χαμηλά, βρίσκεται ανάμεσα στον αέρα και το νερό. Μόνο ένας καπετάνιος μπορεί να το νιώσει. Έχει -βλέπετε- αγαπήσει το νερό μέσα του. Αλλιώς, πώς θα μπορούσε να αισθάνεται οικεία μες στη θάλασσά του; Ο Καπετάνιος μού μιλά, προσπαθώ να τον ακούσω. Με μπερδεύει, δεν τον καταλαβαίνω. Η αμηχανία της στιγμής, ίσως μιας ολόκληρης ζωής, με ταξιδεύει στο παρελθόν… ή στο μέλλον. Πάλι βλέπω εμένα μέσα σε ένα view master παιχνίδι, που πολύ αγάπησα μικρός. Οι εικόνες αλλάζουν. Όμως επαναλαμβάνονται, τίθενται σε διαρκή κύκλο, από τον οποίο ελάχιστα μπορώ να ξεφύγω. Σε αυτόν τον κύκλο, καρδιά μου, δεν μπορώ να σε συναντήσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θυμάμαι πώς χτυπάς. Προσπαθώ κι εγώ να αγγίξω την ουτοπία μου, αλλά χάνω συνεχώς το τραίνο. Ο καθένας για λίγο έχει υπάρξει ένας ανήσυχος εξερευνητής, άλλωστε.
Τρέχεις να ξεφύγεις, η ανάσα σου είναι βαριά, δεν σε κατηγορώ. Κι εγώ πολλές φορές θέλω να μου ξεφύγω με τη βοήθεια των αναστεναγμών μου. Τι γυρεύεις εδώ; Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως κι εγώ είμαι εδώ, επιδιώκοντας να γιορτάσω επιτέλους το πάρτι της ζωής μου, παρέα με ανθρώπους ενός ανέμελου παρελθόντος, πώς μπορώ εγώ να σε γνωρίσω από την αρχή; Είσαι τόσο διαφορετική. Αγγίζεις τα πάντα γύρω σου, οτιδήποτε μπορεί να παρασυρθεί από τον αέρα, αποφεύγεις το ψεύτικο. Κοιτάζεις αυστηρά το φτιαχτό, τις μάσκες, τις ειρωνείες, τα υποτιμητικά βλέμματα. Κάποιος σε προσκάλεσε, δεν ήμουνα εγώ. Όλοι οι άλλοι ίσως. Εγώ ακόμη προσπαθώ να σε εντοπίσω στις εικόνες της ζωής μου μέσα από ένα παλαιό παιχνίδι. Δεν είσαι παιχνίδι. Εγώ αδυνατώ να μεγαλώσω. Κι έχω χάσει πλέον κάθε τραίνο. Ούτε πίσω μπορώ να πάω, ούτε μπρος. Στάσιμος είμαι, στην κοσμάρα μου επιπλέω, πίνω, καπνίζω, χορεύω κι απλά απολαμβάνω έντρομος τη χαμένη μου νιότη.
Έχουμε όλοι κάτι πιει
Και γελάμε σα χαμένοι
«Πώς βρεθήκαμε μαζί; Γιατί ήμασταν φτιαγμένοι»;
Το χαμένο τραίνο της ζωής μου γέμισε προσδοκίες, ανομολόγητα όνειρα, φαντασιώσεις, σκιές, θέλω, μπορώ, αγαπώ, διψώ, παθιάζομαι, εσένα, εμένα, το τελευταίο μας πάρτι. Τα όμορφα πράγματα δύσκολα αγγίζονται. Όλα μοιάζουν ουτοπία. Το μυαλό μου έχει θολώσει από τον ήχο του τραίνου. Το βρίσκω μπροστά μου παντού και πάντοτε το χάνω. Το τελευταίο πάρτι της ζωής μου ίσως να μην έγινε ποτέ. Ίσως να μη γίνει ποτέ. Έχει δίκιο ο καπετάνιος. Μπήκα σε μονοπάτια χαμένα. Δεν είμαι πλέον σίγουρος ούτε και για το τραίνο, αν τελικά υπάρχει. Γιατί τότε δεν μπορώ να ανέβω; Πώς υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να αγγίξω;
Αργήσαμε, καρδιά μου. Και τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Αλλού εσύ κι αλλού εγώ. Δεν είμαστε καμένοι, μωρέ, απλά χαμένοι.
‘Εμεινε όμως ένα πάρτι ακόμα. Όχι, δεν ήτανε λίγη της καρδιάς μου η τρέλα!
Κι ύστερα έγινε χορός.
Μπήκε η άμμος μες το στόμα.
Βγήκαν οι φωνές αλλιώς…
«Έμεινε ένα Πάρτι ακόμα».
.
.
Στην ταινία “Το Προτελευταίο Πάρτι” των View Master, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τόμη Βρακά, τα μέλη μιας παλιάς παρέας ξαναενώνονται 15 χρόνια μετά και οργανώνουν ένα πολλά υποσχόμενο πάρτι, προσπαθώντας να αναβιώσουν λίγη από τη δόξα της άγριας νιότης τους. Ο ενθουσιασμός και οι προσδοκίες τους είναι στα ύψη. Είναι όλοι εκεί… εκτός από έναν ο οποίος αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει.
.
Η συγκεκριμένη ταινία κινείται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό και επιδιώκει να προσεγγίσει και να αγγίξει την τρέλα της καρδιάς μας, να δώσει ένα βαθύτερο νόημα στην ύπαρξή μας. Όπως υπογραμμίζει ο κ. Τόμης Βρακάς «Το Προτελευταίο Πάρτι είναι η πρώτη απόπειρα των VIEW MASTER να ντύσουν με εικόνες και ιστορίες τα τραγούδια τους.
.
Με τη συμμετοχή και υποστήριξη των ηθοποιών του Θεάτρου του Άλλοτε, της ομάδας χορού Odetta ke Detta, αλλά και με πλήθος φίλων και συνεργατών, δημιουργήθηκε αυτή η ανεξάρτητη παραγωγή που φιλοδοξεί να αποτελέσει την πρώτη ταινία ενός συνολικού project με τίτλο “THE LOST TRAIN PROJECT”. Πίσω από τη συγκεκριμένη ταινία δεν υπάρχει καμία εταιρεία παραγωγής, κανένας χρηματοδότης και φυσικά κανένα οικονομικό – εμπορικό όφελος.
.
.
Υπάρχει απλώς ένα μουσικό συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που μέσα από την ενασχόληση τους με το βίντεο μπερδεύουν τους στίχους, τις νότες, τις εικόνες και τις ιστορίες, προκαλώντας τον ακροατή – θεατή να τα ξεμπερδέψει ή να μπερδευτεί ακόμη περισσότερο». Καλή σας απόλαυση!
Παίζουν:
ΤΑΚΗΣ ΤΡΙΜΗΣ (ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ)
ΝΙΚΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ (ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ)
ΝΙΚΟΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ (ΝΙΚΟΛΑΣ)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ (ΓΙΑΝΝΗΣ)
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ (ΤΖΙΝΑ)
ΜΑΡΙΑ ΧΟΝΤΗ (ΜΑΡΙΑ)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ (ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ)
ΒΑΡΒΑΡΑ ΔΟΥΜΑΝΙΔΟΥ (ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ)
ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΚΑΛΙΤΣΙΟΥ (ΝΙΚΟΛΕΤΑ)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ (ΚΛΟΟΥΝ)
ΒΑΛΙΑ ΓΚΑΓΚΑΤΣΗ (ΒΑΛΙΑ)
ΕΦΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΧΑΡΤΟΡΙΧΤΡΑ)
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΛΑΤΣΙΟΣ (ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ)
ΖΩΗ ΤΑΥΛΑΡΙΔΟΥ (ΖΩΗ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ Α)
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ Β)
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΓΙΑΝΙΔΗΣ (ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ)
Ομάδα χορού ODETTA & DETTA :
KIRRA KA
ΑΝΝΑ ΝΟΥΑΡΔΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΠΑΤΣΙΑΟΥΡΑ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΝΑΡΙΑ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΘΕΟΧΑΡΗ
ΝΑΤΑΣΑ ΚΟΨΑΧΕΙΛΗ (ΤΡΑΓΟΥΔΙ)
ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ (ΣΑΞΟΦΩΝΟ)
Φωτογραφία: Τόμης και Κώστας Βρακάς
σενάριο, σκηνοθεσία:
ΤΟΜΗΣ ΒΡΑΚΑΣ
VIEW MASTER
ΤΟΜΗΣ ΒΡΑΚΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΘΟΥΝΑΣ
ΝΑΤΑΣΑ ΚΟΨΑΧΕΙΛΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΜΠΟΣ
ΙΑΣΩΝ ΓΕΡΕΜΤΖΕΣ
ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Η Ταινία:
View Master: Το Προτελευταίο Πάρτι
To βιντεοκλίπ:
View Master: Το Προτελευταίο Πάρτι
Φωτογραφικό υλικό
