Ζζζζζζ ….Ησυχία!
Πώς να κοιμηθώ;
7 προβατάκια, 8 προβατάκια, 10 προβατάκια.
Καιρό έχω να με πετύχω έτσι. Πάντοτε κοιμάμαι. Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά ξύπνιος, που είχα μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα, χέρια και φως. Φαίνεται προς το παρόν πως αυτά είναι ξεχαρβαλωμένα κομμάτια του εαυτού μου. Και δε με απασχολεί καθόλου το γεγονός. Προτιμώ άλλωστε την οριζόντια θέση, να βρίσκομαι σε καταστολή, να αναπνέω απλά και ασυνείδητα, να υπάρχω και να μην υπάρχω. Το ανοιχτό παράθυρο κλειστό και η πόρτα κλειδωμένη. Καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο.
Αν υπάρχει. Ζζζζζζ.
Καρφάκι δε μου καίγεται! Εφόσον είμαι καθησυχασμένος, είμαι ευτυχισμένος. Τι με νοιάζει για τον έξω κόσμο, εφόσον έχω τον εαυτό μου, εφόσον είμαι εγώ καλά. Ούτε γεια, ούτε αντίο. Μοναξιά, πλήξη, αδρανής μονοτονία, μου έχουν τελειώσει οι πολύχρωμες μάσκες. Όλες οι ημέρες φαντάζουν ίδιες, έχουν μπήξει τα κεφάλια τους μέσα σε έναν λήθαργο. Και η πιο γλυκιά λέξη τρέχει να γλιτώσει από το μυαλό μου. Ένα χάος ζωγραφίζεται μες στο κεφάλι μου. Και τα πινέλα τα κρατά σφιχτά ένας εισβολέας. Αέρας χάνεται από κάπου. Μια τρύπα υπάρχει στο δωμάτιο, δε φαίνεται, και είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Ανοίγει τον δρόμο στα τέρατα, στους δικτάτορες, θα με ρουφήξει ολόκληρο. Αυτό το συνεχές Ζζζζζζ δεν είναι ένα απλό φάντασμα. Είναι ο ήχος του θανάτου του πεπερασμένου αλλά ευγενικού μυαλού μου.
.
Τα τέρατα, τα φαντάσματα, να ξέρεις, δεν έχουν μπέσα. Τιμωρούν την αδράνεια, την υποκρισία, την περισσή ευγένεια, τον συνεχή ύπνο. Αμέτρητα λάθη και ψέματα έχω διαπράξει, το ομολογώ. Ένας Κανένας είμαι κι εγώ, οφείλω να τιμωρηθώ, να επανορθώσω έναντι αυτού του Ζζζζζ που με τρελαίνει, σφυροκοπώντας τα ανοιχτά μου πλέον βλέφαρα. Ταμπουρωμένος στο πιο μικροσκοπικό δωμάτιο, εκλιπαρώ το πλάσμα που δε με λυπάται, ούτε καν στο άνθος της υπνηλίας μου. Μια σπίθα, μια φλόγα, μια φωτιά ίσως βοηθήσει να γνωρίσω τον δήμιο μου. Σπίρτα βρίσκονται στα χέρια μου, δόντι μουχλιασμένο, ψάχνω ένα μικρό κερί, το βλέπω σβηστό στο δικό σου χέρι. Και εγένετο το φως. Σε είδα και πριν, σε βλέπω και τώρα. Παρακολουθώ τις σκιές στον τοίχο, μια συρρικνώνονται, μια μεγαλώνουν, γίνονται τεράστιες και δε θέλω να βλέπω. Θυμάσαι που κάποτε συναντούσες τα φύκια, τα ψάρια, τα κύματα της θάλασσας; Θυμάσαι που έκανες κάποτε παρέα με ανθρώπους; Θυμάσαι το φεγγάρι; Τραγουδούσες εσύ κι εγώ απλά σε θαύμαζα.
Ένα Κουνούπι λοιπόν είναι. Ούτε τέρας, ούτε φάντασμα, ούτε τύραννος. Το άτιμο… μα πώς με εξαπάτησε έτσι, πώς σε κορόιδεψε κι εσένα πως τάχα είναι κάτι τόσο μεγάλο, ενώ είναι τόσο αντιστρόφως ανάλογο του θορύβου του. Ένα απολειφάδι ζωής κατόρθωσε να με κάνει να ανακαλύψω τα σπίρτα του χεριού μου, το κερί του δικού σου χεριού και να γίνει φως το απόλυτο σκοτάδι. Ένα μηδαμινό ζωύφιο βρίσκεται στο στόχαστρο ενός ανθρώπου, που αυξάνεται ή μειώνεται κατά βούληση, που εν δυνάμει αγαπά, εν δυνάμει και καταστρέφει, άλλοτε μαζί, άλλοτε χώρια, σε αέναο σκοτάδι και λήθαργο. Το μυαλό δε χρειάζεται ούτε να μπερδεύεται, ούτε να σκέφτεται, ούτε να αντιδρά, δήθεν επικοινωνώντας με μια ακατανόητη ύπαρξη ή έστω με τον διπλανό του στο κρεβάτι. Καμία λοιπόν επιείκεια στο Κουνούπι. Και σε οποιαδήποτε άλλη εμβολή.
.
Ωστόσο σταματώ. Αποφασίζω να καλοδεχτώ μια παρέα, έναν φιλοξενούμενο, ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα που ίσως νοιάζεται…για εμένα, εσένα, -γιατί όχι- αγκαλιαζόμαστε τελικά. Θα είναι το μωρό μου. Δίνω ό,τι έχω και μπορώ σε αυτό το ταπεινό αιμοβόρικο πλασματάκι που λιμοκτονεί. Καταντώ εντελώς ανυπεράσπιστος στις δαγκωματιές του. Η μύτη μου, τα μάτια μου, τα αυτιά μου, το μυαλό μου τρώγεται. Το κεφάλι μου εκρήγνυται ανήσυχο και μπερδεμένο, πώς με λένε άραγε; Η αδράνεια με απορροφά, το δωμάτιο με καταπίνει. Αναπνέω ελάχιστα. Ανοίγω το παράθυρο, να πάρω λίγο αέρα. Λίγη ελευθερία, φίλε μου.
Πόσο φως υπάρχει εκεί έξω! Μα, πού πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού πήγαν τόσα σπίτια; Όλοι κοιμούνται, φαίνεται. Ο λήθαργος τούς καταπίνει. Ποιος θυμάται ποιος είναι άνθρωπος τώρα πια. Μόνος περπατώ. Κάνω βήματα μόνος μου, στέκομαι στα πόδια μου, θυμάμαι την πιο γλυκιά λέξη, σαν βρέφος που μαθαίνει ακόμη τη διαφορά ανάμεσα στο σέρνομαι και στο βαδίζω. Η Ζζζζζζωή με περιμένει. Με έχει ήδη ξυπνήσει. Με έχει ήδη αναγκάσει να ζω. Και δεν είναι καθόλου δική μου ευθύνη τα κουνούπια των Άλλων.
.
Διάρκεια Παραστάσεων: έως 26 Ιουνίου
Παραστάσεις: Διαθέσιμη όλο το 24ωρο
Πληροφορίες για την παράσταση .
Δείτε & αυτά:
.
Όλες οι θεατρικές παραστάσεις του καλοκαιριού 2021 – Πρόγραμμα – Περιοδείες, κλικ εδώ
.
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..