Είναι κάποια πράγματα που λέω να τα προσπεράσω, να μην αναφερθώ, να μη τα σχολιάσω… Και με τα περισσότερα τα έχω καταφέρει. Τα αφήνω να περάσουν ή περιορίζομαι στο να τα σχολιάσω ή να τα συζητήσω με τους φίλους μου. Όχι επειδή φοβάμαι να πω την άποψή μου, το αντίθετο, εδώ και καιρό έχω πάρει απόφαση πως αυτού του είδους η έκθεση καθόλου δε με πειράζει και πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποτυπώσω τη γνώμη μου. Είναι και φορές όπως η σημερινή όμως, που ακόμα κι αν έκανα τις υπομονές μου για καιρό θα εκθέσω την άποψή μου. Κι όποιος τη διαβάσει και σ’ όποιον αρέσει…
Διαβάζω πολλά πράγματα για τις ακροάσεις στη δουλειά μου. Και ακούω και βλέπω. Και απορώ πραγματικά. Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν νοήμονα άνθρωπο να θεωρεί πως οι ακροάσεις είναι του σατανά; Τι μπορεί να κάνει κάποιον να πιστεύει πως δε θα έπρεπε να γίνονται; Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει πως θα βρει δουλειά αλλιώς;
Είμαι από αυτούς που αντιλαμβάνονται πως ακόμα και μία ή δύο καλές και επιτυχημένες δουλειές δεν είναι αρκετές να σε βγάλουν στην επιφάνεια. Δεν είναι εύκολο να μπορέσεις να γίνεις γνωστός, όχι μόνο στο κοινό αλλά και στον κόσμο της δουλειάς μας. Κι ακόμα κι αν παίξεις σε μια-δυο παραστάσεις και σε δει αυτός ο κόσμος, αυτό που θα έχεις κάνει στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι να έχεις παίξει καλά έναν ρόλο. Αν η γκάμα σου είναι κάτι περισσότερο από αυτόν τον ένα ρόλο, χρειάζεσαι κι άλλες καλές δουλειές που να τύχουν προβολής κι επιτυχίας για να σε ξαναδούν σε κάτι άλλο και να αρχίσεις σιγά-σιγά να «χτίζεις όνομα». Να γίνεσαι αξιοπρόσεκτος και αξιομνημόνευτος και όταν κάποιος από τη δουλειά ψάχνει ή ακούει να ψάχνουν κάτι που θα σου ταιριάζει να έρθεις στο νου του. Αυτό όμως δε γίνεται σε μία σεζόν. Θέλει κόπο, δουλειά και χρόνο. Και τύχη. Για κάποιον λόγο όμως που δεν μπορώ να αντιληφθώ, αυτό δεν είναι κάτι που καταλαβαίνουν ή δέχονται όλοι οι συνάδελφοί μου.
Έχω φίλους στη δουλειά που δε διανοούνται να στείλουν βιογραφικό για να περάσουν από ακρόαση. Φυσικό επακόλουθο είναι να μη δουλεύουν καθόλου ή να τυχαίνει να δουλέψουν μόνο με κάποιους που είχαν δουλέψει στο παρελθόν. Κι αυτό είναι λογικό. Πώς κι από πού και γιατί να βρεις δουλειά αλλιώς; Ποιος θα ξυπνήσει το πρωί και θα σε σκεφτεί με έναν μαγικό τρόπο για τη δουλειά του χωρίς να σε ξέρει και χωρίς να ξέρει τι μπορεί να κάνεις;
Η ακρόαση δεν είναι κακό πράγμα. Είναι η ευκαιρία του ηθοποιού να βρεθεί μπροστά σε έναν σκηνοθέτη και να διεκδικήσει με το ταλέντο του ή τις ικανότητές του, πες το όπως θέλεις, τη δουλειά που θέλει. Είναι ο τρόπος να αποδείξει πως μπορεί να είναι και πως μπορεί να γίνει. Είναι μια ευκαιρία. Είναι πολλά πράγματα που για πολύ κόσμο δεν είναι κατανοητά. Και είναι αστείο.
Ακόμα και γνωστοί ηθοποιοί στο εξωτερικό, περνάνε από ακροάσεις. Ακόμα κι όταν είναι πασίγνωστοι. Ο Russell Crowe, μετά από τρεις υποψηφιότητες κι ένα Oscar (και πολλά άλλα βραβεία) και με δισκογραφία από το 1980 με συγκροτήματα ή solo, πέρασε από ακρόαση το 2012 για το Les Miserables. Και δε θίχτηκε ο εγωϊσμός του. Και έριξα ένα όνομα στη τύχη. Άπειροι ξένοι ηθοποιοί megastars περνάνε από ακροάσεις. Κάποια στιγμή μπορεί να σταματήσει αυτό το ανηλεές μαρτύριο που στιγματίζει την ψυχή και το κορμί τους, που συνταράσει συθέμελα την υποκριτική τους δεινότητα και την ανθρώπινη φύση και υπόσταση τους, αλλά τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν σε εκείνη τη φάση, περνάνε από ακροάσεις. Αλλά και λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί αρχικά, με κάποιες δουλειές στο ενεργητικό τους αλλά όχι ευρέως γνωστοί, περνάνε από ακροάσεις. Δες στο ίντερνετ τις ακροάσεις για το Game Of Thrones. ΟΛΟΙ πήραν τους ρόλους τους κατόπιν ακρόασης. Γνωστοί και μη. Και δεν πέρασαν από ακρόαση μία φορά. Περνάνε κάμποσα τεστ μέχρι να εξασφαλίσουν τον ρόλο. Δείχνουν δεξιότητες, δείχνουν ικανότητες, δείχνουν το ταλέντο τους, δείχνουν υπομονή. Η έκθεση στην κρίση είναι μέσα στις προϋποθέσεις της δουλειάς μας και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Αυτοί… Γιατί αν δεν αντέχεις να σε κρίνουν σε μία ακρόαση, πώς στο καλό θα αντέξεις να σε κρίνουν σε κάθε παράσταση ή σε κάθε επεισόδιο;
Σαφώς και δε θα διαφωνήσω πως υπάρχουν ακροάσεις που πας και στήνεσαι οκτάωρα. Υπάρχουν ακροάσεις που γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Υπάρχουν ακροάσεις και ακροάσεις και μπορείς πολύ εύκολα μετά από κάνα-δυο να μάθεις να τις ξεχωρίζεις ώστε να μη σπαταλάς τον χρόνο και την ενέργειά σου. Επειδή υπάρχουν και ακροάσεις που μπορούν να σε οδηγήσουν στην επόμενή σου δουλειά. Κι αυτός είναι (ή έστω θα έπρεπε να είναι) ο τρόπος να βρεις δουλειά και να ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους.
Το ότι η πλειοψηφία των ακροάσεων θα έπρεπε να γίνονται σε καλύτερες συνθήκες με σεβασμό σε αυτόν που κρίνεται είναι γεγονός. Δε χρειάζεται να έχει βγάλει κανείς πανεπιστήμιο για να οργανώσει μια ακρόαση με ραντεβού. Κι ας μην υπάρξει απόλυτη ακρίβεια. Κάποιος θα αργήσει, κάπου θα χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω, κάτι θα καθυστερήσει τα πράγματα. Αλλά είναι άλλο πράγμα να περιμένει ο ηθοποιός μία ώρα και διαφορετικό να πρέπει να χάσει κυριολεκτικά όλη τη μέρα του ή να πρέπει να μπει όταν θα είναι πια εκνευρισμένος ή/και εξαντλημένος από την αναμονή. Επίσης, όσοι οργανώνουν ακροάσεις πρέπει να ξέρουν και τι θέλουν. Αυτό που ζητάνε να είναι αυτό που καλούν να τους παρουσιαστεί. Κι αν αυτό που ζητούν για κάποιον δεν είναι στα πλαίσια των ικανοτήτων ή των δυνατοτήτων του, τότε απλά δεν πάει στην ακρόαση. Ή δεν τον καλούν. Ακόμα κι αν πας και δεις εκεί πως κάτι δε σου ταιριάζει, δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάτι. Αν θεωρείς πως ο τρόπος τους ή η μέθοδός τους ή αυτά που ζητάνε όπως τα ζητάνε σε θίγουν, σήκω και φύγε. Έτσι κι αλλιώς δε θέλεις να συνεργαστείς μαζί τους.
Έχω πάει σε ακροάσεις όλων των ειδών και έχω δει και τα καλύτερα και τα χειρότερα. Πρόσφατα, με κάλεσαν στις 10 Ιανουαρίου σε ακρόαση που θα γινόταν στις 12 Φεβρουαρίου. Δίνοντάς μου όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την παράσταση, ώστε να επιλέξω αν θέλω να λάβω μέρος. Ένα μήνα πριν. Και είχα ένα μήνα να επεξεργαστώ τις πληροφορίες και να δουλέψω το υλικό που ήθελαν να δουν στην ακρόαση. Αυτό ήταν το καλύτερο που μου έχει τύχει ποτέ και ελπίζω αυτό το απόλυτα επαγγελματικό μοντέλο να το επαναλάβουν στην Stefi & Lynx Productions αλλά και να το κοπιάρουν όλοι οι υπόλοιποι. ΑΠΟΛΥΤΟΣ σεβασμός και στους ηθοποιούς και στη δουλειά τους κι αυτά πρέπει να λέγονται.
.
Το να αποδεικνύουμε λοιπόν πως μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας και να τη διεκδικούμε δεν είναι εξευτελισμός, είναι η δουλειά μας. Ακόμα και για ένα ρολάκι. Επειδή η δουλειά μας ΕΙΝΑΙ ανταγωνιστική και κανείς δεν οφείλει να μας χαρίσει πρωταγωνιστικούς ή μη ρόλους για τα ωραία μας τα μάτια. Όλα χτίζονται. Με χρόνο και δουλειά και ιδρώτα.
Αν έχεις κάτι να δείξεις ως επαγγελματίας, μπορείς να το κάνεις σε μία ακρόαση. Το άγχος που πολλοί επικαλούνται είναι -αν όχι δικαιολογία- αστείο. Κι αυτό, επειδή αυτό που θα κάνεις για να σε κρίνουν οι πέντε που θα σε δουν στην ακρόαση, πιθανόν να πρέπει να το κάνεις μετά και σε πολύ μεγαλύτερο κοινό που θα πληρώσει για να σε δει. Δε περιμένει κανείς στην ακρόαση να δει τον ρόλο όπως θα παρουσιαστεί στο τελικό έργο. Η ακρόαση είναι το πρώτο μέρος που μπορείς να αποδείξεις ποιος είσαι και πως το ταλέντο σου είναι μεγαλύτερο από την υπεροψία και τον ναρκισσισμό σου. Αν ισχύει…
Κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει κάποια στάνταρντ για το πώς θέλει να κινείται στον χώρο, το τι δουλειές θέλει να κάνει και με ποιούς θέλει ή δε θέλει να συνεργαστεί. Αυτό δεν τον κάνει ψώνιο, τον κάνει συνειδητοποιημένο και μπράβο του. Το να είναι ψώνιο δεν είναι κάτι που θα τον βοηθήσει στην καριέρα που θέλει να κάνει. Το να είναι ψωνισμένος με τη δουλειά του όμως, είναι εύλογο και θεμιτό. Αν δεν αγαπάς μέχρι εκεί που δεν πάει αυτό που προσπαθείς και θέλεις να κάνεις, γιατί να το κάνεις; Και ως προς το λεγόμενο «καλάμι»… Όποιος ηθοποιός δεν έχει καλάμι, κατά τη γνώμη μου, είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Το θέμα είναι να ξέρει να το χρησιμοποιεί προς όφελός του, έτσι ώστε να μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στα στραβά της δουλειάς και να το παρκάρει όταν χρειάζεται, όχι να το κουβαλάει παντού ή να το καβαλάει. Όλοι σε τεντωμένα σκοινιά περπατάμε. Και το κενό από κάτω μας είναι αδυσώπητο. Κι αυτά τα γράφω, επειδή η πλειοψηφία αυτών που δε θέλουν να πηγαίνουν σε ακροάσεις θεωρούν πως ο κόσμος της δουλειάς οφείλει να γνωρίζει το ποιοι είναι και το τι μπορούν να κάνουν. Ακόμα κι αν δεν έχουν αποδείξει το ποιοι είναι και το τι μπορούν να κάνουν. Απλά και μόνο επειδή πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα και καρμικοσυμπαντικά τα δικαιούνται κιόλας. Αλλά όχι… Η ακρόαση είναι το μόνο μας όπλο κόντρα σε απρόσωπες σελίδες χαρτιών με βιογραφικά που κανείς δε διαβάζει και δεν έχουν καμία σημασία. Ας μάθουμε να οπλίζουμε γιατί αυτός είναι ο μόνος «πόλεμος» που έχουμε λόγο να κάνουμε.
Υ.Γ. Επειδή αυτή την εβδομάδα έτυχε να με ρωτήσουν πολλοί, ναι, τις φωτογραφίες τις φτιάχνω μόνος μου. Είμαι μουλτιτάσκερ.
Το άρθρο γράφτηκε ακούγοντας: Από μπούχου-γκούχου σε ακροάσεις άλλου τύπου ως viral video που θα προτιμούσα να μην είχα ακούσει…
Φωτογραφικό υλικό
