.
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Από τη στήλη «ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ»
Αν πούμε ότι το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα που κατατάσσει καλλιτέχνες – αποφοίτους Παραστατικών Τεχνών στη… δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εξισώνει το πτυχίο τους με απολυτήριο λυκείου, υπήρξε κεραυνός εν αιθρία και μας σόκαρε, μάλλον θα πούμε ψέματα. Ίσως το μόνο που εντυπωσίασε στην υπόθεση είναι που τους το φύλαγαν ως γιορτινό μποναμά παραμονές Χριστουγέννων κι εκεί που άλλοι εργαζόμενοι λάμβαναν το δωράκι τους, ο καλλιτεχνικός κλάδος εισέπραξε αντί δώρου μια ωραιότατη εορταστική υποβάθμιση να την χαίρεται και να την καμαρώνει, ως γενναιόδωρη ανταμοιβή της πολιτιστικής προσφοράς του! Που σημαίνει ότι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, χορευτές, κινηματογραφιστές κλπ. μετά από τριετή φοίτηση σε δραματικές ή ανάλογες σχολές και απόκτηση διπλώματος κατόπιν εξετάσεων, για το κράτος θεωρούνται κάτι σαν… περίεργοι βιτσιόζοι που μετά το κανονικό απολυτήριο λυκείου θέλησαν να το συνεχίσουν για άλλα τρία χρόνια προκειμένου να εμπεδώσουν τη γνώση και να αποκτήσουν ένα ακόμα… απολυτήριο λυκείου! Τη στιγμή που τα κεραμίδια παραμένουν στις στέγες και δεν πέφτουν να πλακώσουν κούφια κεφάλια με καμένα μυαλά!
Μια ευφυέστατη απόφαση που πάρθηκε από το υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το υπουργείο Εσωτερικών και υπογράφηκε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ το κατεξοχήν αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού «ποίησε την νήσσαν» χωρίς να βγάλει τσιμουδιά, παρά μόνο μετά την κατακραυγή ο Γιατρωμανωλάκης δήλωσε χωρίς τσίπα ότι «δεν αλλάζει τίποτα, αυτό ίσχυε από χρόνια»! Όπου πέραν της ανακρίβειας για σπουδές που εδώ και χρόνια και παρά τα συνεχή αιτήματα ΔΕΝ είχαν διαβαθμιστεί και το πτυχίο τους ΔΕΝ μπορούσε να καταταγεί σε συγκεκριμένη βαθμίδα παραμένοντας μετέωρο μεταξύ δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για τον προφανή εξευτελισμό, την προσβολή ολόκληρου κλάδου, την ηθική διάσταση της απόφασης, την προκλητική υποβάθμιση των εκπροσώπων του πολιτισμού, ούτε κουβέντα από το αρμόδιο υπουργείο!Το οποίο με τα νέα δεδομένα καλείται να υπηρετήσει την εξής παλαβή συνθήκη: καθώς εποπτεύει το ίδιο τις σχολές Παραστατικών Τεχνών και ορίζει το ίδιο εξεταστικές επιτροπές για χορήγηση πτυχίων, τώρα οι εν λόγω επιτροπές του υπουργείου Πολιτισμού θα εξετάζουν υποψήφιους πτυχιούχους για να χορηγήσουν… απολυτήρια λυκείου, αρμοδιότητας του υπουργείου Παιδείας! Άψογη σύλληψη και ο ορισμός του κουλουβάχατου!
Ωστόσο, πέρα από τα πρακτικά ζητήματα σε προσλήψεις, επιδόματα, ένσημα, συνταξιοδοτικό κλπ, που προκύπτουν με την υποβάθμιση του πτυχίου, το μείζον έγκειται στην πρωτοφανή προσβολή που φτάνει να ακυρώνει τρία χρόνια εξειδικευμένων, επίπονων, ουσιαστικών σπουδών, που ίσως αντιστοιχούν στα διπλά και βάλε του πανεπιστημιακού… χαβαλέ! Καθώς ο σπουδαστής της «ανωτέρας» δραματικής σχολής τρία χρόνια με υποχρεωτική, καθημερινή, πολύωρη παρουσία, θα φτύσει αίμα μέχρι να φτάσει στο πτυχίο, θα ιδρώσει άπειρες φανέλες, θα υποστεί κάθε είδους δοκιμασία σωματική και ψυχική, θα βγάλει τα μάτια του πάνω σε άπειρα κείμενα, θα μελετήσει σε βάθος πληθώρα συγγραφέων κλπ, τη στιγμή που ο φοιτητής της «ανωτάτης» πανεπιστημιακής σχολής στην συντριπτική πλειοψηφία , θα εμφανίζεται ως κομήτης στο αμφιθέατρο στη χάση και στη φέξη, θα τη βγάζει στο κυλικείο πίνοντας καφέδες, θα οργανώνει με τους κολλητούς παραταξιακές εκδηλώσεις ή καταλήψεις, θα κολλάει αφίσες και λοιπά δημιουργικά, παρατείνοντας τη δωρεάν (και ανύπαρκτη) «παιδεία» του καμιά δεκαπενταριά χρονάκια… όμως ΑΝ και ΟΤΑΝ θυμηθεί το στόχο του και δεήσει να φτάσει στο πτυχίο, αυτό θα είναι «πανεπιστημιακής εκπαίδευσης» (ΠΕ) κι όχι μπας κλας πεταμένο «δευτεροβάθμιας» (ΔΕ) σαν του ηθοποιού!
Επανέρχομαι όμως στην αρχική τοποθέτηση ότι το κατάπτυστο διάταγμα, παρά τον εξευτελισμό που επιφύλασσε στους καλλιτέχνες, τελικά μάλλον δεν σόκαρε κανέναν, καθώς μοιάζει με το «χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου», που απλά πρόσθεσε το θεόξινο κερασάκι πάνω στη χαλασμένη τούρτα… Διότι εδώ και πολλές δεκαετίες, ο πολιτισμός στην χώρα που υποτίθεται τον γέννησε – γελάμε πλέον με το καμένο τσιτάτο- όχι μόνο δεν χαίρει της παραμικρής εκτίμησης, όχι μόνο δεν στηρίζεται στοιχειωδώς από την πολιτεία, όχι μόνο φυτοζωεί με ψίχουλα του προϋπολογισμού, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζεται ως «αναγκαίο κακό» και είδος αχρείαστης πολυτέλειας, ενώ οι εκπρόσωποί του ως νωθροί χομπίστες και το έργο τους ως πάρεργο για αργόσχολους!Οπότε ποιος ο λόγος να αναγνωριστούν ως «σπουδές» τα μαθήματα ενός χομπίστα ίσα για να περνά ευχάριστα την ώρα του και να ξύνει την ψώρα του κάθε ψώνιο που γουστάρει χειροκρότημα;; Θα βαφτίζαμε ποτέ «σπουδές» τα σεμινάρια για πλέξιμο ή βελονάκι ή ψηφιδωτό ή για να μάθει κάποιος να φτιάχνει πίτες και τουρσιά;; Μη τρελαθούμε!
Επιπλέον εδώ και χρόνια οι ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές και λοιποί του χώρου, ζητούσαν διαβάθμιση για να ξέρουν πού διάολο ανήκουν τα «ανένταχτα» πτυχία τους και ιδού η επίλυση του προβλήματος και την έλαβαν! Δεν έχει καμιά σημασία που το κράτος τα ενέταξε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση διότι έτσι έκρινε και δεν θα δώσει σε κανέναν λογαριασμό, αλλά ότι πλέον δεν είναι μετέωρα και οι κάτοχοι ξέρουν πού ανήκουν, έστω κι αν ξινίζουν προσωρινά, αλλά θα τους περάσει…Θα βγάλει φυσικά το ΣΕΗ μια θυμωμένη ανακοίνωση όπως οφείλει για την τιμή των όπλων, θα γκρινιάξουν κάποιοι θερμόαιμοι στα σόσιαλ για να εκτονωθούν, θα κάνει μια συμβολική κατάληψη η σχολή του Εθνικού για αλληλεγγύη, ίσως οργανώσουν και καμιά πορεία στο Σύνταγμα μια χούφτα νοματαίοι για να δείξουν αντίδραση κι αυτό είναι όλο… το βράδυ θα πάνε στις παραστάσεις τους, θα εξαντλήσουν το θέμα συζητώντας με συναδέλφους, το πολύ να βγουν και σε κανένα τηλεπαράθυρο εξαπολύοντας μύδρους για την αδικία κι αφού περάσει καμιά βδομάδα μέχρι το επόμενο «talkofthetown», το πράγμα θα ξεχαστεί ως είθισται…
Άλλωστε μέχρι τώρα έχουν καταπιεί απίστευτη υποτίμηση του επαγγέλματός τους σε όλα επίπεδα χωρίς να αντιδράσουν, οπότε σιγά μη κολλήσουν στην υποβάθμιση του πτυχίου!Όπως είπαμε έχουν δεχτεί καταρχάς τη μέγιστη προσβολή να αντιμετωπίζονται όχι ως σοβαροί επαγγελματίες που βιοπορίζονται από τη δουλειά τους, αλλά ως αργόσχολοι χομπίστες που ασκούν το ψώνιο τους… έχουν δεχτεί να δουλεύουν απλήρωτοι επί μήνες για τις πρόβες… έχουν δεχτεί να υπογράφουν συμβόλαια με απαράδεκτους όρους παραβιάζοντας την εργατική νομοθεσία… έχουν δεχτεί να παίζουν σε περιοδείες στην επαρχία χωρίς αμοιβή για εκτός έδρας… έχουν δεχτεί τη στέρηση επιδομάτων επί καραντίνας ακούγοντας την υπουργό να τους κατατάσσει στη μαύρη εργασία… έχουν δεχτεί τον απόλυτο παραγκωνισμό και την προκλητική αγνόηση του κλάδου όταν μετά την καραντίνα άνοιγαν οι δραστηριότητες… έχουν δεχθεί να διδάσκονται σε σχολές από ακατάλληλους, τυχάρπαστους μέχρι διεστραμμένους δασκάλους… έχουν δεχτεί να υφίστανται αδιαμαρτύρητα βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, κακομεταχείριση, μπούλινγκ, εκβιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέχρι βιασμούς….
Καταστάσεις τραγικές, αρρωστημένες και μάλιστα σε χώρους που υποτίθεται υπηρετούν τον πολιτισμό, για τις οποίες τόσο το σωματείο όσο και οι ίδιοι ουδόλως αντέδρασαν, τηρώντας μια σκληρή «ομερτά» από τον φόβο της ανεργίας στο συνάφι… κι αυτό γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να συνασπιστούν μαζικά σαν γροθιά διεκδικώντας τα αυτονόητα κυρίως τον ΣΕΒΑΣΜΌ που αξίζει στο λειτούργημά τους! Άραγε η συγκεκριμένη απόφαση ως υπέρτατη προσβολή σύσσωμου του κλάδου, θα λειτουργήσει σαν μοιραία σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της ανοχής ώστε επιτέλους να αντιδράσουν δυναμικά ή θα πιουν ΚΑΙ αυτό το πικρό σαν κινίνο ποτήρι στην υγεία των διωκτών τους;;; Τα αποθέματα υπομονής που διαθέτουν είναι άραγε ανεξάντλητα;
Ας ελπίσουμε πως όχι…ενώ στο μεταξύ, ακόμα κι αν αποσυρθεί το αίσχος που θωρείται βέβαιο, το μελανό «στίγμα» γι αυτούς που τόλμησαν παρόμοια πρόκληση θα παραμείνει για να θυμίζει το μέγεθος της ευτέλειάς τους!
Φωτογραφικό υλικό
