«Οι Άνθρωποι του Χάσματος και τα σχοινιά τους». Για τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Οι δύο Άνθρωποι του Χάσματος έχουν δεμένο το ένα τους πόδι με ένα μακρύ χονδρό σκοινί στο πόμολο μιας τεράστιας σιδερένιας πόρτας. Ανάμεσά τους βρίσκεται μια τεράστια τάφρος, ένα Χάσμα. Γύρω τους η περιοχή είναι χέρσα κι άγονη. Δεν υπάρχουν χρώματα πουθενά. Διψούν. Δεν μπορούν να φύγουν, να γλιτώσουν από τη δίψα και το σχοινί. Τα δεμένα πόδια τους ματώνουν, προσπαθώντας να ξεγλιστρήσουν. Φαντάζει εύκολη η διαφυγή τους, αλλά δεν είναι αυτός ο προορισμός τους. Τα σχοινιά τρίβονται στις λείες και ψυχρές μαρμάρινες κολόνες των σπιτιών τους. Άδικος και μάταιος ο κόπος. Στις σιδερένιες αυτές πόρτες, οι δύο αυτοί Άνθρωποι μεγάλωσαν κι απόκτησαν τα χαρακτηριστικά του Άνδρα και της Γυναίκας. Το αρσενικό και το θηλυκό κοιτάζονται στα μάτια και εισχωρούν με βία ο ένας στο πετσί του άλλου. Θέλουν να βιώσουν το Ένα και το Αυτό. Ο χρόνος δε διαπερνά το δέρμα τους, δεν έχει πλέον τη δύναμη να εισβάλει στο κορμί τους. Σαν ά-χρονο το βλέμμα τους κατρακυλά στον Χώρο που οι ίδιοι έκτισαν, ένα άρτιο και φλογερό Χάσμα. Τρομοκρατούνται στη σκέψη πως μέσα Του θα εγκλωβιστούν αιώνια, εάν τελικά αφήσουν τα κορμιά τους να χαντακωθούν. Το Χάσμα προ-καλείται να τους πνίξει με τα πρησμένα Του δάχτυλα και να τους μετατρέψει σε άμορφες συμπαγείς μάζες, σαν από πλαστελίνη. Μυρίζουν οι αναπνοές τους από τη δίψα σαν μπαλόνια πολύχρωμα. Τα κορμιά τους σχεδόν εφάπτονται, πλέκονται, σχεδόν αγαπιούνται. Χορεύουν σαρωτικά τα σχοινιά γύρω τους. Τους σφίγγουν με γαργαλιστική δύναμη στον λαιμό και τη μέση, συμπάσχοντας κι αυτά στον θρήνο της αποχής τους από την ολοκληρωτική ένωση.
Οι Άνθρωποι του Χάσματος μαθαίνουν να αγνοούν τον κίνδυνο. Χωρίς φόβο και με περίσσιο πάθος απολαμβάνουν την ερωτική σχέση των σχοινιών τους με την άβυσσο και με τους ίδιους. Αβυσσαλέο αναδεικνύεται και το πείσμα τους να ερωτευτούν ενάντια στη ροή του ποταμού, στην απέραντη ισχύ του ανέμου, τις κοινωνικές συμβάσεις. Σέρνονται κι εκλιπαρούν για ένα βλέμμα, για ένα ξεκάθαρο μαζί ή χώρια. Τίποτε και κανένας δε συμβάλλει στην απόφαση του εντός ή εκτός της ψυχής είναι. Δεν τους διευκολύνει κανένας και τίποτα. Ανάμεσα σε δύο ερμαφρόδιτους κόσμους, η αγάπη αυτή ανθίζει και ξαποσταίνει, ξαποσταίνει κι ανθίζει. Όλα είναι ροή και χάσμα. Τίποτε σταθερό. Το μόνο σταθερό σημείο στο πλαίσιο αυτό είναι το βλέμμα. Σαν μέσα από την καρδιά, μια δύναμη τρανή και απύθμενη αναβλύζει. Έρωτας είναι, θαρρώ. Και προσωποποιείται στο βλέμμα αυτού του άνδρα και αυτής της γυναίκας, τους οποίους ούτε ο θάνατος δεν μπορεί πλέον να χωρίσει. Κι αν ακόμη τα σώματά τους διαμελιστούν από το χαριτωμένο αυτό τράβηγμα των σχοινιών, στον χορό των βλεμμάτων τα χέρια τους θα αγκαλιάσουν την άβυσσο. Η άβυσσος θα ενώσει τις τελείες της ύπαρξής τους με τη γαργαλιστική της ροή. Και τα φαντάσματά τους θα συνεχίζουν να διαφεντεύουν το ένα το άλλο εις το διηνεκές του χρόνου μέσα από το εξοντωτικό τους ταξίδι στα βάθη και τα πλάτη του Χάσματος. Πάντοτε ενάντια στον Χρόνο και την Κοινωνία, σε οτιδήποτε υποστηρίζεται από την ανθρώπινη λογική.
“Είμαστε παράξενοι οι άνθρωποι,
από τη μια μας τρομάζουν τα φαντάσματα
κι από την άλλη δεν αντέχουμε να μη μας κυνηγάνε…“
Τα Ανεμοδαρμένα ύψη της Έμιλυ Μπροντέ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών προσπαθεί να γεφυρώσει το Χάσμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται από παιδιά. Ο άνδρας ανήκει στην κατώτερη κοινωνική τάξη. Είναι δυναμικός, χαρισματικός και αγωνιστής της ζωής, γεμάτος πάθος και θέληση για αλλαγή. Η γυναίκα ανήκει στην ανώτερη κοινωνική τάξη. Διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά, μόνο που εγκλωβισμένη στην κοινωνική της θέση αγνοεί τη δυναμική της καρδιάς της και την κρύβει κάτω από μια κακομαθημένη παιχνιδιάρικη διάθεση αποσκοπώντας στη διατήρηση της σύμβασης και της αδράνειας της ύπαρξής της.
.
Η αδράνεια και η δράση ως δυνάμεις της ψυχής αλληλοσυμπληρώνονται, παράλληλα ωστόσο προσπαθούν να αλληλοεξουδετερωθούν στον βωμό της συντήρησης του κατεστημένου. Τα δύο σπίτια-υποστατικά που φιλοξενούν την ερωτική σχέση της ανδρικής και της γυναικείας αυτής φιγούρας φαινομενικά συνεργάζονται. Στην ουσία βρίσκονται πολύ μακριά το ένα από το άλλο, σαν να υπάρχει ανάμεσά τους ένας τεράστιος κενός χώρος που τείνει με απόγνωση προς το γέμισμά του με αγάπη κι αποδοχή. Οι ανθρώπινες σχέσεις βυθίζονται μέσα στην υποκρισία και την απόρριψη. Άνθρωποι τίθενται στο περιθώριο της κοινωνικής ηθικής και δράσης λόγω του κοινωνικού τους επιπέδου, θεωρούνται παρίες, υποβαθμίζονται και βασανίζονται. Αυτή η απόρριψη ωστόσο τίκτει τον θυμό.
.
Ο άνδρας καταφέρνει τελικά να ολοκληρωθεί κοινωνικά μέσω θεμιτών κι αθέμιτων μέσων, που παραμένουν μυστήριο. Γίνεται φαινομενικά αντάξιος της γυναίκας που αγάπησε, αποκτώντας πλούτη και περιουσία. Η καρδιά του ωστόσο έχει σκληρύνει, έχει γίνει τραχιά και αγκαθωτή, γεμάτη κυνισμό και φιληδονία. Δε θα μπορέσει ποτέ να ενωθεί με την καρδιά της γυναίκας που λατρεύει, παρά μόνο μετά τον θάνατό της. Το φάντασμά της τον στοιχειώνει. Το μέλλον σκιαγραφεί έναν ζωντανό και μια νεκρή να κυνηγιούνται στα χωράφια κάτω από τη βροχή, απόλυτα εξιλεωμένους και καθαρμένους από οποιαδήποτε ενοχή ότι δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν. Η λύση των γόρδιων δεσμών γεφυρώνει το Χάσμα.
.
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω: α) το τηλεοπτικό σποτ της παράστασης Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ, β) το ποίημα Οι νύχτες του Αλέξανδρου Τζοβάνη (Ποιητική Συλλογή: Νοσταλγία σε Φα ελάσσονα) και γ) το τραγούδι “Να με θυμάσαι” της Μελίνας Μερκούρη σε διασκευή των Μίκρο (Δίσκος: Πειράζοντας τη Μελίνα). Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
.
α) Ανεμοδαρμένα Ύψη. Έμιλυ Μπροντέ. Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
.
β) Οι νύχτες. Αλέξανδρος Τζοβάνης.
(Ποιητική Συλλογή: Νοσταλγία σε Φα ελάσσονα)
Τις Νύχτες θα΄ρχομαι κρυφά να βλέπω όσα δε μου΄δειξες ποτέ.
να κρυφοκοιτάζω τις σκέψεις σου, ν’ αναπνέω τη μυρωδιά σου.
Οι νύχτες μοιάζουν ατελείωτες, η μία μετά την άλλη διαδέχονται τις
μνήμες.
Θυμάσαι; Γιατί εγώ θυμάμαι.
Από το σκοτάδι τούτο δε γλιτώνει κανείς.
Τις νύχτες θα΄ρχομαι κρυφά να σου ψιθυρίζω το τραγούδι
εκείνο που δεν προκάμαμε να πούμε.
Αν κάποτε μ΄ακούσεις εκείνες τις νύχτες γύρνα να με δεις
πες ένα γεια
ένα κάτι -ανάθεμα- ένα αντίο.
Από το σκοτάδι τούτο δε γλίτωσε ποτέ κανείς.
.
γ) Να με θυμάσαι. Μελίνα Μερκούρη. (Δίσκος: Πειράζοντας τη Μελίνα)
.
Να Με Θυμάσαι – Mikro Remix
Artist: Μελίνα Μερκούρη
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Remixed by Mikro
2014 Minos – EMI SA
Στα μάτια παίζει τ’ άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ’ όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί.
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί.
Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
παραμονεύει η λησμονιά.
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί.
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
