Κάποιες επιστροφές είναι πολύτιμες, ειδικά όταν αφορούν καλλιτέχνες που έχουν αφήσει το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα στην πόλη καθώς πρόκειται για μία αναγνωρίσιμη μορφή της θεατρικής Θεσσαλονίκης –τόσο ως σκηνοθέτης με τολμηρές προσεγγίσεις, όσο και ως πρωτεργάτης θεατρικών ομάδων, «Perros» – που ακόμη και σήμερα λησμονιούνται και δεν ξεχνιούνται.
Αντιγράφω το βιογραφικό του για να πάρετε μια ιδέα… Απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης Ροντίδη με άριστα. Εργάστηκε ώς ηθοποιός στο Κ.Θ.Β.Ε από το 2005 έως το 2010 ( ¨Ντόλυ¨,¨Δον Κάρλος¨, ¨Ο Κύκλος με την Κιμωλία στον Καύκασο¨, ¨Ματωμένος Γάμος¨,¨Αντιγόνη¨). Σκηνοθέτησε 5 ταινίες μεσαίου και μικρού μήκους, (¨Στο μέρος της ανάρρωσης μου¨, ¨Μούσα¨κ.α), 10 θεατρικές παραστάσεις (¨Εχθροί εξ Αίματος¨, Άγρια Μοναξιά¨,¨Ο Συγγραφέας και ο Αδερφός του Συγγραφέα¨, ¨Λα Λεσόν¨,¨Κεκλεισμένων των Θυρών¨ Ο Υπολοχαγός του Ινισμορ¨κ.α) ενώ έχει συμμετάσχει και ώς ηθοποιός σε 10 ταινίες μικρού μήκους και θεατρικές παραστάσεις αντίστοιχα (¨Utero Expostο¨, ¨Deadline¨, ¨Οικογενειακά Δεσμά, ¨Carousel¨ κ.α). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Jessica Cerulo, Mario Fratti, Luca Regina, Γιώργο Κιμούλη, Γιάννη Ιορδανίδη, Kim Beom, Α.Μ Αγγελίδη κ.α.
Και φυσικά, ο Σπύρος Αθηναίου έχει λάβει πολλές διακρίσεις, σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ άλλων και σκηνοθεσίας, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Perros, ενός πυρήνα νέων καλλιτεχνών με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Από το 2005 βραβεύτηκε 16 φορές.
Με 5 βραβεία τιμήθηκε η παράσταση «Ο ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΙΝΙΣΜΟΡ» στα 7α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2017
Παρακολούθησε σεμινάρια κουκλοθεάτρου, μάσκας και κούκλας Muppet, παρουσιάζοντας δύο παραστάσεις, καθώς επίσης και σεμινάρια πολεμικών τεχνών σε σχέση με το θέατρο (Wing Chun Kung Fu, Wooden Dummy, Duk Moo Kumbo).Το 2016 συμμετείχε στο video clip του Ευθύμη Ε – ¨Για τη γενιά μου¨,το 2017 έλαβε μέρος στην ταινία ¨Lacta – από την αρχή¨, ενώ το 2018 σκηνοθετεί την ταινία μικρού μήκους BANDOGS.Το 2019 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι, το θεατρικό του έργο ¨Dogo Argentino¨. Διδάσκει το μάθημα της Commedia Dell Arte στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Ροντίδη.
Η επάνοδός του σηματοδοτείται με τη συμμετοχή του ως ηθοποιός στο κλασικό αριστούργημα της γαλλικής κωμωδίας, τον «Ράφτη Κυριών» του Ζορζ Φεντώ. Το έργο ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο Ροντίδη (Θέατρο ΡΟ) σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ροντίδη, και μάλιστα μέσα από μια τολμηρή, σύγχρονη προσαρμογή που φιλοδοξεί να φέρει τη φάρσα στο σήμερα.
Θα μιλήσουμε για τα “χαμένα” χρόνια της απομάκρυνσής του, το αποτύπωμα της ομάδας που είχε δημιουργήσει, την εξέλιξη του θεατρικού τοπίου της Θεσσαλονίκης, για ασχολίες, τα δυο του παιδιά, και φυσικά, για την πρόκληση του να ενσαρκώνει έναν ρόλο στην κλασική φάρσα του Φεντώ. Μία συζήτηση για την επιστροφή, την κωμωδία και το θέατρο ως ανάγκη.
Συνέντευξη του σπουδαίου δημιουργού στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα
- Μετά από μια περίοδο σιωπής, η οποία για κάποιους ήταν “χαμένα χρόνια”, ποιες ήταν οι συνθήκες που σας οδήγησαν σε αυτή τη συνειδητή ή μη απομάκρυνση από την ενεργό θεατρική δράση, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη;
Κοίτα, αν το σκεφτείς από την τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησα στην Θεσσαλονίκη, δεν έχω κάτσει και πολύ .. φέτος κυκλοφόρησε το έβδομο βιβλίο μου .. υπήρξε μια περίοδος μέσα στην καραντίνα κυρίως, που σκέφτηκα ότι ίσως μπορώ να εκφράσω «γράφοντας» αυτό που σκέφτομαι και όχι σκηνοθετώντας το.. δεν θα τα έλεγα τόσο χαμένα χρόνια, διότι εκτός από τα βιβλία μου, ήρθαν στον κόσμο και τα δυο παιδιά μου, με τα οποία ασχολούμαι αρκετά και περνάω δημιουργικό χρόνο.. Το 2018 σκηνοθέτησα μια ταινία μικρού μήκους “The Bandogs” η οποία πήρε αρκετά βραβεία και γυρνάει τον κόσμο ακόμα στα φεστιβάλ, σκηνοθέτησα στο θέατρο την ομάδα της Καστοριάς, πέρυσι συμμετείχα στην πρώτη ταινία VR στην Ελλάδα, ιρλανδικής παραγωγής με τίτλο “Living and other afflictions” σε σκηνοθεσία Conan McIvor και σενάριο Michael Daly. Την περασμένη χρονιά ήμουν ο πρωταγωνιστής της διαφημιστικής καμπάνιας της Novibet ενώ φέτος συμπληρώνω 10 χρόνια διδασκαλίας στην δραματική σχολή.
- Τι περιελάμβανε αυτή η περίοδος; Ασχοληθήκατε με κάτι εντελώς διαφορετικό ή συνεχίσατε να μελετάτε και να παρακολουθείτε το θέατρο από απόσταση;
Επί της ουσίας ασχολήθηκα σοβαρά με κάτι εντελώς έξω από μένα αλλά όχι μακριά απ τον χώρο .. έγραψα πάρα πολύ και συνεχίζω να το κάνω, δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό. Όλα ξεκίνησαν το 2019 πριν την καραντίνα όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου θεατρικό έργο με τίτλο «Dogo Argentino».. εκεί η ιστορία περιπλέκεται γύρω από έναν εκπαιδευτή που επισκέπτεται έναν τύπο προκειμένου να εκπαιδεύσει τον σκύλο του και τελικά αναγκάζεται να εκπαιδεύσει τον άνθρωπο. Η ανατροφοδότηση που έπαιρνα σε σχέση με το κείμενο ήταν αντίστοιχη με εκείνη των παραστάσεων που σκηνοθετούσα. Και έτσι σκέφτηκα να το ξανακάνω. Έτσι κ έγινε λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εποχής που ήταν τα πάντα κλειστά έγραψα δυο κείμενα ακόμα, τα οποία υπάρχουν στην ανοιχτή βιβλιοθήκη, για έναν τύπο που γυρνάει στο παρελθόν να συναντήσει τον εαυτό του σε μικρή ηλικία και να τον προειδοποιήσει για μια επικείμενη πανδημία η οποία έρχεται στο μέλλον. Με αυτά τα δυο κείμενα με τίτλο «Μητέρα φύση και ιός» όπως αποδείχτηκε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Έπειτα ακολούθησαν άλλα βιβλία όπως το «5 ακραίες θεατρικές διηγήσεις» και το «Δωμάτια ανάκρισης», έργα θεατρικά κυρίως με μαύρο χιούμορ, ζόρικους ήρωες και ανατροπές. Τα δωμάτια ανάκρισης είναι 3 κωμικά μονόπρακτα σε ένα υποτιθέμενο ολιγαρχικό καθεστώς, με πρωταγωνιστές δυο αστυνομικούς και σε κάθε υπόθεση κάθεται άλλος ανακρινόμενος. Κομμάτι αυτού του θεατρικού έγινε ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα φέτος την άνοιξη. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε ένα βιβλίο μου καθαρά εκπαιδευτικό (για ηθοποιούς) γεμάτο θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς και οδηγίες, σαν ένας φακός για το σκοτεινό τούνελ που θα χρειαστεί να βαδίσει ο καθένας στην πορεία του στην θεατρική εκπαίδευση. Το 2022 κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, με τίτλο «Σκηνοθετώντας τον IRA», μετά από ένα χρόνο από τις εκδόσεις Διάνοια, «Η εκδίκηση των 7» και φέτος το τελευταίο μου μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Agrafina, «Η έννοια της προσαρμογής».
.jpg)
Το πρώτο αφορά χρονοταξιδιώτες στον IRA, το δεύτερο είναι η ιστορία των 7 επίγονων, των παιδιών εκείνων που απέτυχαν στον πρώτο Αργοθηβαικό πόλεμο και πήγαν να εκδικηθούν 10 χρόνια αργότερα και το τελευταίο αφορά μια επανάσταση στην μεσαιωνική Κίνα του 1667, μέσα από τα μάτια μιας βουδίστριας μοναχής, που ρίχνει πολύ ξύλο. Φυσικά και συνέχισα να μελετάω θέατρο, απλώς πέρασε ένα διάστημα που σκέφτηκα σοβαρά πως «όλα» έγιναν για μπορώ να γράφω με τέτοια διαύγεια .. ότι έπρεπε δηλαδή να περάσω από κείνο το δρόμο, να κάνω κύκλους μέχρι να καταλήξω να μπορώ να γράψω αυτό ακριβώς που έχω στο κέφαλι μου και να με ικανοποιεί το αποτέλεσμα.. Συνειδητοποίησα ότι ίσως υπάρχει ένα καλλιτεχνικό μέσο που μπορώ να εκφραστώ μέσα από αυτό σαν να σκηνοθετώ ή σαν να ερμηνεύω.. μου αρέσει ό,τι κάνω να έχει ταυτότητα και τα τρία μυθιστορήματά μου είναι «εγώ».
- Είχατε μια σημαντική παρουσία με τη δική σας θεατρική ομάδα («Perros») στο παρελθόν. Ποιο ήταν το όραμα αυτής της ομάδας και πώς το αξιολογείτε σήμερα; Παραστάσεις, αποδοχή από το κοινό…
Η τελευταία σύσταση ομάδας που συνέβη είχε ως σκοπό να δημιουργηθεί ένας πυρήνας από καλλιτέχνες που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν ένα κοινό όραμα, μια σκηνοθετική ιδέα. Η πρώτη χάλασε γιατί αρχίσαμε να έχουμε ρίξεις λόγω της κακής διαχείρισης της επιτυχίας. Διαλέγω τους συνεργάτες μου με λεπτομέρεια και σοβαρότητα αξιολογώντας τις μεγαλύτερες ικανότητες τους, με σκοπό να δημιουργήσω έπειτα από πολλή σοβαρή μελέτη ένα υπέροχο θεατρικό περιβάλλον. Όλες οι παραστάσεις είχανε τρομερή αποδοχή από το κοινό, μάλιστα συναντάω ακόμα ανθρώπους που μιλάνε με δέος για εκείνες τις δουλειές. Τι να σου πω, το The «Pillowman» κατέβηκε sold out μετά από 43 παραστάσεις, κάθε φορά διώχναμε και πιο πολλούς.. «Η άγρια μοναξιά» πήγε και δεύτερη χρονιά και το έτρεχα μαζί με το la lecon, του Ιονέσκο για αρκετό διάστημα.. «Ο υπολοχαγός» από την άλλη, λόγω και του μεγαλύτερου πλήθους ηθοποιών αλλά και της διάθεσης του ίδιου του κειμένου, μπορούσε να μην κατέβει ποτέ. Η παράσταση ήταν μια κροτίδα μέσα στη νύχτα.
Σήμερα μετά από όλα αυτά νιώθω ότι έχω προσφέρει θεατρικά. Προσπαθήσαμε σαν ομάδα να εκπαιδεύσουμε το κοινό της πόλης με την ιδέα ότι το ωμό ρεαλιστικό μπορεί να είναι πάντα κωμικό. Αυτό εκτιμήθηκε πάρα πολύ και αγκαλιάστηκε από τον κόσμο.
«ΆΓΡΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ» του Μάρτιν Μακ Ντόνα, 2012, Θέατρο Ορα
- Γιατί σταμάτησε εκείνη η ομάδα; Ήταν μια εξάντληση κύκλου, οικονομικοί λόγοι ή κάτι άλλο;
Το πλήρωμα εκείνο διαλύθηκε, εγώ κουράστηκα, άλλος έφυγε Λατινική Αμερική, άλλος συγχωρέθηκε, άλλος τα παράτησε, άλλος έφυγε Αθήνα, άλλος άλλαξε.. Δούλευαν περίπου 20 άνθρωποι για εκείνο, το Ίνισμορ.. Κούραση, έχει να κάνει ότι από το 2010 μέχρι το 2018 εγώ είχα σκηνοθετήσει 10 παραστάσεις σε Θεσσαλονίκη, Καστοριά & Μουδανιά.. χρειαζόμουν και λίγο χρόνο για μένα. 3 έργα του McDonagh σε 6 χρόνια θέλουν διάλειμμα μια ζωή κανονικά με τόσους δαίμονες που φέρουν. Έφτιαξα την ομάδα του Ίνισμορ με τρομερή προσοχή στη λεπτομέρεια και τα ανάλογα ρίσκα, πέτυχε γιατί ήταν μελετημένο το κάθε τι, όπως πρέπει να είναι σε όλες τις δουλειές με τέτοιες απαιτήσεις. Μπορεί να έκανα και 6-7 μήνες εντατική προετοιμασία για εκείνο το κείμενο, πριν τις πρόβες και να έβρισκα τους συνεργάτες στην πορεία. Έπειτα είναι δύσκολο να κρατήσεις τόσους συνεργάτες συντονισμένους για μεγάλο χρονικό διάστημα, οταν όλες οι παράλληλες και όχι μόνο ευκαιρίες που του προκύπτουν είναι στην Αθήνα. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια δουλειά στην Θεσσαλονίκη, κακά τα ψέματα εκτός από το ότι εγώ έφερα και από την Αθήνα κόσμο, η συγκεκριμένη ομάδα δεν είχε μέσα μόνο καλλιτέχνες, είχε και ηλεκτρολόγους, τεχνικούς άλλου τύπου πχ άλλος ασχολούταν μόνο με τα όπλα, ο άλλος έκανε κατασκευές για τις σπλάτερ σκηνές μας.. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι για να συντονιστούν πρέπει το λιγότερο κάθε φορά οι απαιτήσεις του κειμένου να είναι αντίστοιχες. Και φυσικά τέτοιοι είδους δουλειές ανοίγουν πάντα δρόμους για άλλα πράγματα, αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός.
«Ο ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΙΝΙΣΜΟΡ» του Μάρτιν Μακ Ντόνα, 2017, θέατρο Vis Motrix
- Σκοπεύετε να ανασυστήσετε την ομάδα σας ή να δημιουργήσετε μία νέα, επιστρέφοντας στη σκηνοθετική σας ταυτότητα;
Ναι, φυσικά! Μην σου κάνει εντύπωση αν με δεις να σκηνοθετώ δικό μου έργο του χρόνου..
- Μακάρι… Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη, με μακρά πορεία εκτός Αθηνών, να επιβιώσει και να δημιουργήσει ποιοτικό θέατρο στην Ελλάδα του 2025;
Είναι δύσκολο. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.. Για να γίνει ποιοτικό πρέπει να του δώσεις χρόνο, για μελέτη και δοκιμές. Όταν συμβεί αυτό έρχεται τελικά το αποτέλεσμα και είναι μια φοβερά ποιοτική παράσταση γιατί έπεσε ιδρώτας και αίμα. Όμως καταλήγεις όταν κατέβει να λες, ποιος την είδε τελικά; Κάναμε τόσο κόπο και απευθυνθήκαμε σε ένα περιορισμένο κοινό που θα μας ανοίξει μια πόρτα, ενώ στην Αθήνα θα άνοιγε πέντε. Την είδανε 600 αντί για 2400 άνθρωποι. Όταν αρχίζουν οι επαγωγικοί συλλογισμοί ξεκινάει φθορά. Για να κανείς μια δουλειά εκτός Αθήνας και να ακουστεί πρέπει να μελετάς σε βάθος χρόνου, αυτό είναι κάτι που αρχή έχει, μέση έχει, τέλος όμως δεν έχει.. δεν υπάρχει «ταβάνι» στην έρευνα. Αν είσαι πολύ σωστά προετοιμασμένος μπορείς να χτυπήσεις μέχρι και μεγάλες και ακριβές παραγωγές. Όμως η ίδια η έρευνα πολλές φορές είπα και παγίδα καθώς χρειάζεται χρόνο και κανείς δεν θα σου δώσει χρόνο.
- Τι ήταν αυτό που σας έδωσε το ισχυρότερο κίνητρο να επιστρέψετε τώρα, και μάλιστα σε έναν ρόλο ηθοποιού; Ήταν η ανάγκη της σκηνής ή η πρόκληση του συγκεκριμένου έργου;
Θα σου πω πώς έγινε. Ένα απόγευμα πήρα την κόρη μου στο μάθημα. Όταν μπήκε στη σχολή, ήταν σαν να σπούδαζε εκεί και δεν είναι ούτε τεσσάρων ετών.. έπαθα πλάκα βλέποντάς την να κάνει παντομίμα με τους μαθητές μου και να κινείται με ευκολία πάνω κάτω στη σκηνή.. ένας είπε εκείνη τη μέρα, –AI πρέπει να ναι το παιδί, δεν εξηγείται. Το βράδυ έκατσα και σκέφτηκα ότι της άρεσε τόσο πολύ που δεν θα μπορούσα να της το στερήσω. Πριν από 35 χρόνια με είχαν πάει κ μένα να δω μια παράσταση και την θυμάμαι ακόμα, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που σκεφτόμουν και ήταν απλά το όνειρο του σκιάχτρου.. έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση. Σκέφτηκα ότι είναι πολύ εγωιστικό να μην παίζω εγώ επειδή μου αρέσει η σκηνοθεσία .. «και αν ήθελε να δει τον μπαμπά της στο θέατρο ;;; Αα δεν γίνεται, γράφει και σκηνοθετεί..». Στην τηλεόραση όταν με βλέπει τρέχει μπροστά φωνάζει και χαίρεται, «..στο θέατρο πώς να είναι;;;». Πήγα λοιπόν στον δάσκαλο την επόμενη μέρα και του είπα ότι άμα κάνει κάτι τον χειμώνα και ψάχνει ηθοποιούς, είμαι διαθέσιμος! Αμέσως πετάχτηκε από την καρέκλα μου έδωσε το χέρι και μου είπε, -δώσαμε τα χέρια τώρα!! Μου λέει θα κάνω «Ράφτη» και σε θέλω για Μουλινώ και του είπα, vamos! Δεν υπάρχει ισχυρότερο κίνητρο.
- Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις για να τον προσεγγίσετε στη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Γιώργο Ροντίδη;
Πρόκειται για έναν νεαρό γιατρό, σε κάποιο προάστιο του Παρισιού, ο οποίος διατηρεί σχέσεις με νεαρές κοπέλες παρόλο που είναι φρέσκο-παντρεμένος .. είναι ο γιατρός Μουλινώ, ο οποίος αναγκάζεται να νοικιάσει μια γκαρσονιέρα για να πηγαίνει εκεί τις γκόμενες, μόνο που ο χώρος εκείνος παλιά ήταν ραφτάδικο, όλοι το ξέρουν σαν ραφτάδικο.. Άρα οποίος μπαίνει μέσα, προφανώς απαιτεί να τον ράψουν ..
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να υπηρετήσω το σκηνοθετικό όραμα του Γιώργου Ροντίδη χωρίς να μπαίνει μπροστά η δίκη μου οπτική ή σκηνοθετική άποψη. Να μπορώ να μπαίνω «άδειος» στις πρόβες προκειμένου να χτίσω την ιδέα κάποιου άλλου και όχι τη δική μου. Στην αρχή ήταν δύσκολα αλλά με τον καιρό έπαψα να είμαι αυστηρός και να θέλω να «κάνω» επί σκηνής αυτό που θα ήθελα να «βλέπω» από τους άλλους σε δίκη μου παράσταση .. Τέτοια κείμενα ο Ροντίδης τα ξέρει πάρα πολύ καλά, τα παίζει στα δάχτυλα και έπρεπε απλώς να πηγαίνω στις πρόβες με μεγάλα αυτιά! Είναι σημαντικό να ξέρεις να ακούς.
- Η παράσταση υπόσχεται μια τολμηρή, σύγχρονη προσαρμογή. Πώς διατηρείται ο ρυθμός της φάρσας του Φεντώ όταν η δράση μεταφέρεται στο σήμερα;
Το έργο το έγραψε ο Φεντώ όταν ήταν 20 ετών και μάλιστα σε μια κοινωνία που ήταν πολλή συντηρητική. Είχαμε χειροφίλημα και όχι yo ma men, είχαμε χαρτορίχτρα και όχι chatGPT, οπότε όλα αυτά που κάνει ο γιατρός προπερασμένο αιώνα είναι εντελώς ακραία. Είναι παράνομα και παράλογα. Στη δίκη μας εποχή ο γιατρός κριντζάρει. Ο Ράφτης δεν είναι αναπαράσταση της τότε εποχής αλλά ούτε και έχει καμία διάθεση για σύγχρονη εκδοχή απεικόνισης της πραγματικότητας. Ίσα ίσα, ακροβατεί.. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μπουλβάρ γκροτέσκα φάρσα. Μπορείς να την πεις και βγαλμένη από όνειρο αλλά μπορείς να την πεις και αποδόμηση της πραγματικότητας. Όταν μεταφέρεις στο σήμερα την φάρσα πρέπει να την κάνεις με ταχύτητα, σε άτακτο τέμπο, χωρίς καθόλου φωνές έτσι ώστε όταν υπάρχουν όντως σκηνές με φωνές να γράφουν περισσότερο και με σημερινό χιούμορ. Αλλάζεις το διαμέρισμα που νοικιάζεται σε airbNb, κανείς τις συνταγές του γιατρού AYLY και εμφανίζεις συσκευές.
Ο γιατρός Μουλινώ σίγουρα θα είχε την έξυπνη σκούπα σήμερα και όχι υπηρέτη για να ξεσκονίζει. Όταν γράφτηκε το έργο δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν καν τηλέφωνα. Αν υπήρχαν θα χτυπούσαν μόνιμα στου γιατρού την τσέπη τα μηνύματα από τις ερωμένες ή θα το έψαχνε η γυναίκα του για αποδείξεις. Ο Μουλινώ περίμενε μέχρι τις 3.00 το πρωί μια κοπέλα κάτω από ένα δέντρο σε ραντεβουδάκι και εκείνη δεν ήρθε ποτέ. Αν είχανε κινητά θα έπρεπε να μπει η συνθήκη ότι το δικό του είχε μείνει από μπαταρία, άρα η σύγχρονη εκδοχή αρχίζει και αλλοιώνει τις αρχικές αξίες του ήρωα καθώς, ποιος μου λέει εμένα ότι αυτός ο γιατρός, με τέτοια προσωπικότητα και ατζέντα, θα έμενε χωρίς μπαταρία στο κινητό βραδιάτικα ενώ έχει ξεμυτίσει κρυφά και υποτίθεται κοιμάται. Κάτι τέτοιο θα τον έριχνε σε στάτους, θα τον μηδένιζε, όσο πιο σοβαρός τόσο πιο αστείο να την πατάει.
- Η φάρσα απαιτεί ακρίβεια και τεχνική. Τι θεωρείτε πιο δύσκολο στην εκτέλεση της κωμωδίας;
Θέλει χειρουργική ακρίβεια η σωστή κωμωδία. Και αυτό το προσφέρει τις περισσότερες φορές η φυσικότητα. Σαν σκηνοθέτης και σαν θεατής προτιμώ την μαύρη κωμωδία η οποία συνδυάζει και το «τραγικό» με τα συστατικά «ακρίβεια» και «φυσικότητα».
- Πώς βλέπετε την εξέλιξη του θεατρικού τοπίου της πόλης, αλλά και της ίδιας της Θεσσαλονίκης, σε σύγκριση με την εποχή που ήσασταν πιο ενεργός;
Τότε είχε κάποιους στάνταρ χώρους ένας εδώ και ένας εκεί, συγκεκριμένες επιλογές και τις περισσότερες φορές χωρίς ημερομηνίες. Τώρα βλέπω τα πράγματα έχουν αλλάξει, έχει ανοίξει η ψαλίδα και δυτικά προς Εύοσμο, αλλά και από την άλλη προς Τούμπα. Έχει παντού μικρές σκηνές και ομάδες και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Πάρκαρα προχτές κάπου και έκπληκτος συνειδητοποίησα ότι ήμουν έξω από ένα θέατρο στην Άνω πόλη που δεν ήξερα ότι υπήρχε.
.jpg)
- Ποια είναι η άποψή σας για τα άλλα θέατρα της πόλης, συμπεριλαμβανομένου και των νέων χώρων, ειδικά αυτά που στεγάζουν ανεξάρτητες παραγωγές; Υπάρχει επαρκής ανταγωνισμός ή αλληλοστήριξη;
Τρομερή εξέλιξη στην πόλη.. κάτι αντίστοιχο πήγε να ξαναγίνει όμως δεν είχε διάρκεια. Τώρα βλέπω έχουν ξεφυτρώσει παντού χώροι διαμαντάκια και κόσμος που έχει μεράκι για να τους στηρίξει καλλιτεχνικά. Πραγματικά υπάρχουν και κάτι σημεία που δεν είναι καν δηλωμένα και ψάχνοντας στον κυβερνοχώρο έβλεπα ότι έχουν κάνει πολλά πράγματα.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σας για το καλλιτεχνικό μέλλον της Θεσσαλονίκης και τι θα θέλατε να δείτε να αλλάζει άμεσα στον πολιτιστικό τομέα;
Να αλλάξει; Έχει ήδη αρχίζει να αλλάζει. Το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν ότι έχει εκπαιδευτεί το κοινό της πόλης. Η τέχνη ακολουθεί τις εξελίξεις και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ακολουθεί τις ανάγκες του κόσμου της. Πρόσφατα κρίθηκε αντισυνταγματικό το διάταγμα 85. Ίσως θα ήθελα στο μέλλον περισσότερη επιείκεια στην διαχείριση των συγγραφικών δικαιωμάτων. Αντιλαμβάνομαι και σαν συγγραφέας πόσο σπουδαίο είναι να προστατεύεται το έργο σου και να τρως ψωμί από αυτό, όμως σε βάθος χρόνου φαίνεται ότι το 70% των κειμένων δεν μπορούν να παιχτούν από το 70% των θιάσων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μικροί θίασοι που ξεκινάνε να αλλάξουν τον κόσμο να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση σε κείμενα «εργαλεία» με τα οποία θα μπορούσαν να ρίξουν φως, προκειμένου να έρθει η αλλαγή. Οπότε παιδιά δυστυχώς δεν θα ανεβάσουμε Σάρα Κέιν για παράδειγμα, θα ανεβάσουμε Γκολτόνι ή δεν έχουμε Μπέκετ τελικά, αλλά την προσαρμογή σε μια κωμωδία που έγραψε ο αδερφός της ενδυματολόγας μας. Από αφαίρεση σε αφαίρεση και από έκπτωση σε «έλα μωρέ δεν πειράζει», το κοινό είναι το πρώτο που θα μείνει πίσω, είναι εκείνο που θα την πληρώσει στο τέλος. Οπότε θα ήθελα να δω μια αλλαγή στην διαχείριση, κάποιος να σκεφτεί κάτι, ίσως να γίνουν τα 100 χρόνια από το θάνατο του συγγραφέα 70, είναι ένα βήμα.
- Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα ένας ανεξάρτητος δημιουργός (ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός) στην Ελλάδα;
Να βρει ένα έργο που να του φέρει χρήματα. Έχει παραγωγούς που θα πούνε, άσε ρε το έργο, σκηνοθέτη έχεις; Ή φίρμα έχουμε για βιτρίνα; Αν δεν το δούμε ρομαντικά, στην ουσία ο άνθρωπος αυτός έχει μια επιχείρηση, είναι μπίζνα. Εσύ μπορεί να θέλεις να κάνεις τεχνάρα όμως ο παραγωγός έχει να διευθύνει ένα μαγαζί. Να βρει ένα έργο λοιπόν που θα γεμίζει το μαγαζί και η πρόκληση είναι να το κάνει χωρίς να εκφυλιστεί. Τι επιλέγεις, να έχεις ένα γεμάτο πρόγραμμα από χοροεσπερίδες μέχρι Τσέχωφ να βγαίνουν τα έξοδα, όμως να χάσεις την ταυτότητά σου; Ή ομάδες που ρίχνουν δυο κιλά ιδρώτα σε κάθε παράσταση, αλλά να μην υπάρξει διάρκεια επειδή δεν υπάρχει κάποιος γνωστός ηθοποιός στη διανομή; Εκεί είναι όλο το ζήτημα.
- Διδάσκετε στη σχολή του κ Ροντίδη. Πως βλέπετε τους νέους σπουδαστές, ποια τα κίνητρά τους και ποια η σχέση με τον Γιώργο Ροντίδη που μετρά χρόνια πολλά;
Έχω διδάξει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό παλαιότερα στη σχολή, τα τελευταία χρόνια κάνω το μάθημα της commedia dell arte και συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά έρχονται κάθε χρόνο και πιο ενημερωμένα. Ξέρουν τι θέλουν, παλαιότερα συναντούσα πολλούς σπουδαστές που στην πορεία αποφάσιζαν ότι τους αρέσει κάτι άλλο ή ότι δεν μπορούν. Τώρα πια αυτοί που μπαίνουν στη δραματική ξέρουν τι ζητάνε και τι θα συναντήσουν όταν βγουν από την ασφάλεια της σχολής.
- Τι είναι για εσάς το Θέατρο, με μία μόνο φράση;
Το θέατρο είναι έξοδος κινδύνου
- Αν σας ζητούσαμε τρεις έννοιες που κατά τη γνώμη σας καθορίζουν την νεοελληνική πραγματικότητα σήμερα, ποιες θα ήταν αυτές;
Νομίζω η μεγαλύτερη μάστιγα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, είναι ότι βρίσκονται οι λάθος άνθρωποι στις λάθος θέσεις σε όλους τους τομείς. Η «κακή διανομή» δηλαδή, είναι μια έννοια που καθορίζει την ελληνική πραγματικότητα. Κάτι άλλο που με ζορίζει θα έλεγα, αν και έχει χρόνια που γίνεται εισαγωγή, είναι αυτός ο «ψηφιακός μετασχηματισμός» που γίνεται υπόκωφα και θανατηφόρα. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ωστόσο αφορά άμεσα την κοινότητα. Έχω καταλήξει να παίρνω τηλέφωνο σε εταιρία και να μιλάω με ρομπότ.. Στο σχολείο μας λέγανε ότι τον καφετζή που είχαμε θα τον αντικαταστήσει η μηχανή του καφέ σε κάποια χρόνια, όμως αυτό είναι κάτι πολύ χειρότερο. Με στόχο την διευκόλυνση έχουν γίνει κάποιες κινήσεις που τα κάνουν χειρότερα.. κάτι άλλο που έχει καθορίσει ξεκάθαρα το ποιοι είμαστε είναι η τάση των Ελλήνων για «εύκολο χρήμα». Πώς μπορώ να δουλέψω λίγο, ίσως και καθόλου και να βγάλω τα τριπλά απ τα προβλεπόμενα..
- Σε αντίθεση με το καλλιτεχνικό, σε προσωπικό επίπεδο σας γνωρίζουμε ελάχιστα… θα θέλατε να μας δώσετε το «στίγμα» σας για στοιχεία του χαρακτήρα, προτιμήσεις, χόμπι, σχέση με τη δημοσιότητα, την κριτική κλπ;
Φέτος έγινα 40 ετών. Αυτό που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος είναι ότι είμαι λάτρης των πολεμικών τεχνών.. το 2009 ξεκίνησα με το wing chun, έπειτα το 2013 γνώρισα το κορεατικό σπαθί kumdo, ενώ λίγα χρόνια αργότερα μπήκα και στα Φιλιππινέζικα συστήματα. Πριν από μια πενταετία ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα πυγμαχίας με τον προπονητή του ΠΑΟΚ αλλά το wing chun είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου, είναι η φωνή της γεωμετρίας μέσα στις υπόλοιπες πολεμικές τέχνες..
Από κάθε φιλοσοφία έπαιρνα κάτι άλλο πχ από το μποξ τα πόδια, από το escrima την οπλασκία κτλ από το κουνγκ φου την πρώτη επαφή.. Ίσως σε κάποια χρόνια ανοίξω κάποιο δικό μου dojo.. σαν χαρακτήρας είμαι δύσκολος άνθρωπος και ακραία παρατηρητικός. Έχω κόλλημα με τη γλώσσα του σώματος, λατρεύω τα σκυλιά και βλέπω μπάλα. Διατηρούσα πρακτορείο ΟΠΑΠ πίσω από τη Μονή Λαζαριστών για 12 χρόνια και έχω δυο υπέροχα παιδάκια που κάποτε, όταν μεγαλώσουν και διαβάσουν την συνέντευξη θα μου πούνε, καλά ρε μπαμπά ήταν στη μόδα το μουστάκι;
Ο Γιώργος Ροντίδης σκηνοθετεί τον Σπύρο Αθηναίου στον κλασικό «Ράφτη Κυριών» στο Θέατρο ΡΟ.
