Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
….με αποσπάσματα από το Σονέτο του Γλυκού Παραπόνου του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα.
“Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία…”
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία…”
– Χαμένοι κάπου στο διάστημα. Περιφερόμαστε σε γιορτές υποκρινόμενοι πως περνάμε διασκεδαστικά. Εγώ ο Άνθρωπος-Νυχτερίδα κι εσύ η Γυναίκα-Θαύμα. Εγώ εργάζομαι νυχθημερόν να σώσω τον κόσμο. Κι εσύ ποθείς έναν ήρωα, να σου “αλλάξει τα φώτα”. Αμ δε! Δύσκολο ο Batman να δώσει φως στην καημένη πλην τίμια Wonder Woman. Όσο ωραία κι αν είσαι, όσο ποθητή κι αν υποτίθεται πως είσαι -δεν αμφισβητώ, απλά είμαστε χρόνια παντρεμένοι- δε θα καταφέρεις το ακατόρθωτο: να με σηκώσεις από το κρεβάτι. Τρίβω τα μάτια μου. Οι αναπνοές μου βαθαίνουν, προσπαθώντας να δώσουν οξυγόνο στο φορτωμένο μου μυαλό. Νυχθημερόν βρίσκομαι σε μόχθο: δε θα σου λείψει ποτέ τίποτε. Σου έχω εξασφαλίσει άλλωστε ένα υπέροχο σπιτικό, υπέροχα έπιπλα, υπέροχο χαλί. Κι αν εσύ δεν εκτιμάς, πάλι χαλάλι σου! Τα μασκέ πάρτυ μάς ταιριάζουν γάντι. Ειλικρινά, δεν έχεις το θράσος να μπεις μες στο μυαλό μου και να δεις τι έχω φυλαγμένο εκεί για εσένα. Με κατηγορείς ότι δε σ’ αγαπάω. Συνηθισμένο μοτίβο, θα πρόσθετα εγώ.
“…που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου”.
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου”.
– Καταπίνω άφθονο αλκοόλ, προτού κλείσω τα μάτια μου, κι αφουγκράζομαι το επόμενό μου όνειρο. Ξυπνώ όμως και δε θυμάμαι τίποτε. Μια πικρίλα κρύβεται έντεχνα μες στο στόμα μου. Όλα μού φαίνονται ίδια σαν χθες, σαν προχθές, σαν πέρυσι, σαν από πάντα. Δεν μπορώ να επαναφέρω τις μνήμες του παρελθόντος που με κρατούσαν ερωτευμένο δίπλα σου. Δεν μπορώ πλέον να δημιουργήσω άλλες. Μια δίνη με ρουφάει μέσα στο συζυγικό μας κρεβάτι. Άλλοτε βρίσκω την ευτυχία μου και στον καναπέ. Ενίοτε περιφέρομαι σαν φάντασμα μέσα από τους τοίχους του σαλονιού μας. Κοκκινοσκουφίτσες, μοναχοί-καπουτσίνοι και μπαμπάδες με άνοια μπαινοβγαίνουν στη φωλιά μας κι ελέγχουν το πώς πιάνουμε ο ένας το χέρι του άλλου. Αυτό το χέρι είναι κρύο. Μοιάζει σφυγμό να μην έχει. Θέλω να αφουγκραζόμαστε τους παλμούς των κορμιών μας, να μας αλώσω, να μας διαφεντεύσω, να ενώσω τις ανάσες μας, να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί. Κάτι ωστόσο είναι λειψό, είναι απολύτως λάθος. Η συνταγή δεν πετυχαίνει, κι ας επενδύουμε ώρες σε αυτή. Κάτι με ενοχλεί στη μυρωδιά σου. Κάτι σε ενοχλεί στον τόνο της φωνής μου. Κάποτε σε μύριζα ώρες. Κάποτε τα λόγια μου ήταν για σένα τραγούδι. Υπόκωφες κραυγές τώρα ταράζουν τα όνειρά μου. Έχω χάσει τον εαυτό μου δουλεύοντας και προσπαθώντας για την ύλη, πίνοντας και κλαίγοντας, μυρίζοντας τον ιδρώτα μου εκστασιασμένος κι αναρωτώμενος τι σε ενοχλεί στους ψιθύρους μου. Η γυναίκα δεν ευχαριστιέται, φίλε μου, δίχως μουσική, χορό, γιορτές, φαντασία, παραμύθια, ασφάλεια, θόρυβο, φώτα δυνατά και θαυμασμό. Και τα λοιπά. Και τα λοιπά. Μου τα έλεγες, αλλά δεν τα πίστευα τα λοιπά αυτά.
“Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου…”
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου…”
– Ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου και θέλω να σου ουρλιάξω δυνατά. Να με ακούσεις θέλω! Γιατί δεν ικανοποιείσαι με το χαλί που μας αγόρασα; Όλη σου η στάση απέναντι στη ζωή, την οποία παρεπιπτόντως μόχθησα με ιδρώτα να κατασκευάσω για την πάρτη σου, αποδεικνύεται ευνουχιστικά αδιάφορη. Αχάριστη τύπισσα, Γυναίκα Θαύμα ντεμέκ. Τολμάς και χαϊδεύεις το στέρνο μου, προσδοκώντας …τι άραγε; Μου έχεις κόψει σε χίλια κομμάτια το κάθε μου γούστο. Την αισθητική μου τη ρήμαξες. Το χαλί μας δε σου αρέσει, ε; Η πικρίλα ακόμη μαυρίζει με την μπόχα της το στεγνό μου στόμα. Απορώ με την αναισθησία σου να μου ξεφουρνίσεις κάτι τόσο σοβαρό την ημέρα της επετείου μας. Ας χωρίσουμε λοιπόν… Συνειδητοποιώ ότι ο ιδρώτας μου εκκρίνεται από παντού, αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω. Η γλώσσα μου έχει κολλήσει πάνω στα δόντια μου. Ούτε να ουρλιάξω, ούτε να ψιθυρίσω μπορώ. Μόνο με τα μάτια μου τα δακρυσμένα μπορώ πλέον να σε παρακαλέσω.
“…μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο”.
– Μόνο το σεξ πλέον σε ενδιαφέρει.
.

Η παράσταση “Το Σεξ μετά τα 40!” σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος σκιαγραφεί με ιδιαίτερα κωμικό τρόπο τη σχέση δύο συζύγων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην ερωτική τους ζωή. Άραγε θα καταφέρουν να σώσουν τον γάμο τους; Η ερωτική τους φωλιά είναι συνυφασμένη με την επικοινωνία που έχουν κατορθώσει να αναπτύξουν κατά τη διάρκεια της σχέσης τους ή όχι; Το κρεβάτι ομολογουμένως φέρνει στην επιφάνεια το επικοινωνιακό χάσμα που έχει δημιουργηθεί στο ζευγάρι με το πέρασμα του χρόνου. Η έλευση του καναπέ στην ερωτική ζωή του ζευγαριού πολλές φορές σηματοδοτεί και το τέλος. Έχουν άραγε οι δύο αυτοί άνθρωποι τη δυνατότητα να βρουν μόνοι τους την άκρη; Ή απαιτείται η παρέμβαση τρίτων;
Η παράσταση αυτή ξεκλειδώνει τη συζυγική ζωή του κάθε σπιτιού. Θα ήταν ωραίο να την αφήσετε να μπει.
.
-k-
.
ΑΡΑΤΟΣ
«TO ΣΕΞ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΑ 40» του Βασίλη Τσικάρα.
Κωμωδία.

Λίγο πριν τα 41 γενέθλιά της, η Λόρα αποφασίζει να χωρίσει. Αιτία, η ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά και ο άντρας της ο Τζακ, που πέρα από τη δουλειά δεν έχει άλλα ενδιαφέροντα. Η αιφνίδια απόφασή της θα φέρει τα πάνω κάτω. Ο Τζακ θα αισθανθεί προδομένος και αδικημένος, οι γείτονες θα έρθουν σε δύσκολη θέση, ενώ η άνοια του πατέρα του Τζακ, που ζει μαζί τους, θα επιδεινωθεί. Ξαφνικά θα εισβάλει στη ζωή τους μια barwoman και τότε θα ξεκινήσει ο κύκλος των αποκαλύψεων και των μεγάλων αποφάσεων.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30
.
Μουσική Πρόταση:
SHIRLEY BASSEY.
This is my life.
kkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
Δείτε & αυτά:
Actors Portfolio:
Δημιουργήστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση κοινωνικών δικτύων κ.ά.

,
Φωτογραφικό υλικό