.
Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου
Κι αν έτυχε να έχω φτερά, λευκά και μεγάλα, πίσω στην πλάτη μου, μη νομίζετε ότι μπορώ και να πετάξω. Μου γαργαλούν την πλάτη και τον σβέρκο, ακόμη και στον ύπνο μου, εκβιάζοντάς με κάπως να τα χρησιμοποιήσω. Μόνο που το “πώς!” διασκορπίζει τον άλλοτε τρυφερό μου, και πλέον σπάνιο, ύπνο. Κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου μια ζωή. Το ομολογώ. Έχω την εντύπωση πως δεν χαμπαριάζω, πως διαθέτω εκ των άνω μια σπάνια δύναμη, πως με θαυμάζουν όλοι. Όλοι μιλούν για εμένα και την ικανότητα να χτίζω δρόμους και γέφυρες, μέσα από τις οποίες περνώ, σαν να παίζω το “περνά-περνά-η-μέλισσα”! “Το έχεις”, παραδέχονται οι άνθρωποι του σύμπαντός μου. Αλλά και πάλι, το να φουσκώνω σαν παγόνι ενώπιον της δύναμής μου να εκφράζομαι και να βοηθώ και τους άλλους που με περιβάλλουν, δεν με κάνει και τον Άνθρωπο που λαχταρώ. Ατυχία τρανή να διαθέτω φτερά, μεγάλα και λευκά, και να μην γνωρίζω πώς να τα κάνω να σχίσουν τον αέρα.
“Το έχω, πράγματι”, σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι όμως τι. Τα κενά του αέρος τα αποφεύγω, φοβούμενη μήπως αντιληφθώ ότι ταιριάζω απόλυτα μαζί τους. Αυτός ο αέρας -φοβάμαι- θα μου πάρει τα μυαλά. Ίσως χάσω το πιο όμορφο και υγιές κομμάτι του μυαλού μου. Ίσως τα φτερά, παρότι πλεονέκτημα κατά κοινή ομολογία, μού αποκαλύψουν τις πιο αδύναμές μου πτυχές. Πώς γίνεται όλα αυτά τα πούπουλα να αποτελούν τη δύναμή μου; Από πού την αντλούν; Για ποιο λόγο ένα σακί με πούπουλα -τόσα τα μέτρησα- να με κάνουν να αναληφθώ στους ουρανούς; Σίγουρα μια ανώτερη δύναμη μού κάνει πλάκα. Περπατώ στις γνωστές γέφυρες και δρόμους, κι αντιλαμβάνομαι να με κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη μου. Με κοροϊδεύουν όσοι κάποτε θαύμαζαν έναν σούπερ ήρωα, που τα προλαβαίνει όλα.
.
“Και τώρα οι τρεις μας…” Ανοίγω τα φτερά μου, σχεδόν αναπνέοντας πιο βαθιά από ποτέ, και τα χτυπώ στον αέρα του σπιτιού μου, προσπαθώντας να κάνω παιχνίδι με τους τοίχους. Δροσίζομαι λίγο, μ΄αρέσει. Ξεμουδιάζω. Το σώμα μου ξυπνάει. Τα πόδια μου θέλουν να αποκολληθούν. “Δε θέλω να΄μαι πια γη. Θέλω να΄μαι αέρας”, μονολογώ. Αυτό το ξεμούδιασμα μού δείχνει ένα μονοπάτι, άλλοτε σκοτεινό άλλοτε φωτεινό, που ποτέ δεν είχα τολμήσει να διαβώ. Ήταν κάπου βαθιά κρυμμένο στο μυαλό μιας γυναίκας που τα προλαβαίνει όλα. Κάνω βήματα γρήγορα και ατενίζω τον ουρανό με γουρλωμένα μάτια. Δεν με τρομάζει το ύψος. Εφόσον θέλω να ακολουθήσω το μονοπάτι αυτό, γκρεμίζοντας τους δρόμους και τις γέφυρες που έχω εξ απαλών ονύχων φτιάξει, σκύβω με σεβασμό το κεφάλι μου στη δυνατότητά μου να αλλάξω Εμένα. Χτυπώ με λύσσα τα φτερά μου. Τρέχω με τεράστιες δρασκελιές στο μικρό αυτό δρομάκι. Τα χέρια μου κινούνται με την ίδια δυναμική, ανοίγουν και χτυπούν τον αέρα. Αισθάνομαι σαν να διαμελίζομαι, σαν να μη με υπακούν όλα τα κομμάτια του εαυτού μου. Ωστόσο, τα κομμάτια μου αυτά συνεργάζονται σαν τρελά με τα όνειρά μου, τις φαντασιώσεις μου και τις κρυφές μου επιθυμίες, τα ένστικτα και τα απωθημένα που είχα θάψει. Τα αφήνω όλα ελεύθερα. Αυτά είμαι Εγώ. Κλείνω τα μάτια και τρέχω, δεν οριοθετώ πλέον την κατεύθυνσή μου, στο πουθενά θέλω να φτάσω, αφήστε με… Δεν είναι το Πουθενά ο προορισμός μου, μη γελιέστε. Αυτά τα πούπουλα ποθούν να με κάνουν να αγγίξω τον αέρα, να αφεθώ, να αναληφθώ, να χάσω τη βαρύτητα της ύπαρξής μου, να είμαι.
Ανοίγω τα βλέφαρά μου σε μια δροσιά που εισχωρεί εκκωφαντικά στις αμυχές του δέρματός μου. Τα κομμάτια μου δεν τα αισθάνομαι. “Υπάρχω ή όχι;” Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι μου με προσκαλεί σε ένα αιώνιο πάρτυ. Αιωρούμαι. Και με βλέπω να χορεύω με τα σύννεφα, γεμίζοντάς τα με πούπουλα, εκστασιασμένη. Κλαίω σαν μικρό παιδί από ευτυχία. Έχω ωριμάσει πια για τραμπάλες. Αιωρούμαι απλά, ακολουθήστε με.
Η παράσταση “Η Ιστορία του Γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει”, έργο του Λούις Σεπούλβεδα σε σκηνοθεσία του Βασίλη Ισσόπουλου στο Θέατρο Αθήναιον αποδεικνύει με τον πιο τρυφερό και παιχνιδιάρικο τρόπο σε μικρούς και μεγάλους ότι “Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει”.
/
.
Περιγράφει το ταξίδι ενός γάτου κι ενός γλάρου προς την ελευθερία μέσα από τον δρόμο της αγάπης, της αλληλεγγύης και της αποδοχής της διαφορετικότητας του Άλλου. Το ταξίδι αυτό βέβαια είναι πολύ επίπονο και εμπεριέχει και μια υπαρξιακή μοναξιά, που όμως αμβλύνεται μέσω του σχετίζεσθαι με τον Άλλον σε αυθεντικό επίπεδο, κι όχι ψυχαναγκαστικά. Ο Γάτος υπερβαίνει τα όρια της κοινωνίας του για ένα γλαρόνι. Υπόσχεται και πραγματοποιεί ό,τι υπόσχεται, να το μεγαλώσει και να του μάθει να πετάει, παρόλο που δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι είναι φτερά. Παρόλα αυτά, γίνεται ένας εξαιρετικός δάσκαλος και φίλος, και συνοδεύει τον Γλάρο στο κατώφλι της πραγματικής του ζωής.
«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ»
.
Μουσική Πρόταση:
Ludovico Einaudi – Fly
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
