– Νίκο μου,σε θέλω να κάνεις έναν γκεστ σταρ.
– Τί είναι αυτό, Γιώργο μου;
– Γκεστ σταρ λένε οι Αμερικάνοι τον φιλοξενούμενο ηθοποιό σε μια ταινία.
– Περαστικός θα είμαι δηλαδή, Γιώργο μου;
– Ας πούμε.
– Σα να λέμε μια βίζιτα θα κάνω, Γιώργο μου;
– Περίπου.
Το ‘φερνε από ‘δω, το ‘φερνε από ‘κει, χωρίς να λέει αυτό που είχε στο μυαλό τουα λλά εγώ τον είχα καταλάβει.
– Για πολλή ώρα, Γιώργο μου, η βίζιτα;
– Μέχρι να έρθεις, να βαφτείς,να μάθεις και τα λόγια σου,πες τρεις, άντε τέσσερις ώρες.
– Α, θα πω και λόγια, Γιώργο μου;
– Ε, βουβός θα μείνεις;
– Επισκέπτης, Γιώργο μου, εντάξει;
– Το ‘παμε αυτό.
– Δηλαδή χτυπάω, μπαίνω, λέω χρόνια πολλά και φεύγω, Γιώργο μου;
– Όχι έτσι ακριβώς, περίπου.
Είπαμε, φιλοξενούμενος. Γκεστ!
– Και άμα λέμε φιλοξενούμενος, Γιώργο μου,θα πληρώσω και για τη φιλοξενία;
– Όχι! Μην ανησυχείς! Είπαμε, φιλοξενούμενος, δηλαδή επισκέπτης.
– Στάσου, να το ξεχωρίσουμε, Γιώργο μου, γιατί άμα είσαι επισκέπτης,έχεις και το τραταρισματάκι σου…
Θα με κεράσετε και βύσσινο γλυκό, Γιώργο μου;
Αυτή ήταν όλη η ιστορία. Να μάθειαν το γκεσταριλίκι θα είχε και αμοιβή.
Και όταν, βέβαια, του εξήγησα ότι θα έπαιρνε και το ”βύσσινο”, μου απάντησε ενθουσιασμένος:
– Άμα έχεις και άλλες τέτοιες βίζιτες, Γιώργο μου, να με φωνάζεις! Καλύτερη δηλαδή είναι η Γαβριέλλα;*
Απόσπασμα από το βιβλίο: ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ, Γιώργος Λαζαρίδης
*Ο Νίκος Σταυρίδης αναφέρεται στη Γαβριέλλα Ουσάκοβα, ιερόδουλο των Αθηνών.
Το θύμισε ο καλός ηθοποιός Νίκος Νικολάου και δημοσίευσε στο ΦΜ όπου και αλιεύσαμε
