Γράφει ο ηθοποιός Γιάννης Κυφωνίδης.
Το μιούζικαλ είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο εντυπωσιακά και απαιτητικά είδη τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Και τα τελευταία χρόνια ζει μία νέα άνοιξη, καθώς εξελίσσεται σταθερά.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τίθεται το ερώτημα εάν η Θεσσαλονίκη μπορεί να στηρίξει το είδος, όχι σε επίπεδο θεατών, αλλά σε επίπεδο παραγωγής.
Πόσες φορές άραγε ανέβηκαν μιούζικαλ παραστάσεις στην πόλη με συντελεστές που ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη;
Όχι πολλές, ή όχι τόσες όσες θα μπορούσε η πόλη. Το ΚΘΒΕ και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, αλλά και άλλες σκηνές και ομάδες, όπως και ωδεία-σχολές, έχουν κατά καιρούς ανεβάσει μιούζικαλ σε δική τους παραγωγή, αλλά εν τέλει το δυναμικό της πόλης που μπορεί να στηρίξει το είδος είναι πολύ μεγαλύτερο και θα μπορούσε να στήσει περισσότερες παραγωγές και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, σε ένα δηλαδή σταθερό πλαίσιο.
Ωστόσο ο παράγοντας “χρήματα” παίζε, όπως πάντα, έναν καταλυτικό ρόλο. Το μπάτζετ σε ένα μιούζικαλ αυξάνει, γιατί εάν πρόκειται για γνωστό έργο χρειάζονται δικαιώματα και μάλιστα διπλά, δηλαδή για κείμενο και μουσική, γιατί τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα φώτα, ο ήχος είναι ακόμη πιο απαιτητικά και γιατί χρειάζονται μουσικοί επί σκηνής.
Υπάρχουν λύσεις πιο οικονομικές, χωρίς να μειώνεται η ποιότητα και η αισθητική του τελικού αποτελέσματος;
Ίσως, αλλά περιορίζονται τα μιούζικαλ που μπορούν να παρουσιαστούν.
Μήπως τότε η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να δοκιμάσει μία εναλλακτική εκδοχή μιούζικαλ;
Θα μπορούσε. Πχ μία ροκ όπερα θα μπορούσε να παρουσιαστεί σε ένα stage για live performance από ένα ενιαίο συγκρότημα που θα αναλάμβανε και υποκριτικές και μουσικές επί σκηνής υποχρεώσεις.
Oι Madrake με επικεφαλής το Nick Garas με heavy metal κατεύθυνση έχουν όλα τα φόντα να στήσουν μία παράσταση rock opera , ίσως σε πιο metal μουσικούς δρόμους, με την προσθήκη κάποιων μουσικών για έγχορδα, αλλά και ηθοποιών με τραγουδιστικές και κινησιολογικές δυνατότητες.
Και αντί να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα θέατρο, να την αναπτύξουν σε ένα ειδικά διαμορφωμένοlive stage, ένα club, ή μία μουσική σκηνή που θα προσαρμοστεί ανάλογα.
Ένα άλλο συγκρότημα οι View Master, με επικεφαλής τον Τόμυ Βρακά, που προς το παρόν πειραματίζονται με φιλμάκια κλιπάκια κινηματογραφικής αισθητικής, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα μιούζικαλ εμπνευσμένο και βασισμένο στη δική τους μουσική δουλειά, με μία αισθητική βίντεο κλιπ επί σκηνής.
Μία άλλη εκδοχή είναι το πιάνο μιούζικαλ που έχει άποψη, είναι λιτό και απέριττο και μειώνει τα έξοδα παραγωγής. Αλλά χρειάζεται έναν μουσικό-πιανίστα που θα αποτελεί και την ψυχή επί σκηνής της παράστασης.
Ο διαρκώς ανερχόμενος Πέτρος Σατραζάνης έχει την ικανότητα να στηρίξει μία τέτοια προσπάθεια είτε σε δική του πρωτότυπη μουσική είτε διασκευάζοντας γνωστές περιπτώσεις του είδους.
Αλλά και ερμηνευτές της πόλης με υποκριτικό υπόβαθρο και δυνατά εκφραστικά μέσα, όπως ενδεικτικά η Εύη Σιαμαντά, η Κατερίνα Δούκα, η Νόνικα Μαλκουτζή, η Μέλα Γεροφώτη, η Νατάσα Κοψαχείλη, ο Νίκος Χασάπης και ο Πάνος Ζώης μπορούν να αναλάβουν απαιτητικούς ρόλους του είδους.
Χώροι θεατρικοί υπάρχουν στην πόλη, αλλά και χώροι μουσικοί που μπορούν να φιλοξενήσουν αυτές τις παραστάσεις. Ωστόσο οι χορηγοί και οι παραγωγοί είναι απαραίτητοι, ώστε το εισιτήριο να μείνει σε προσιτό επίπεδο, για να είναι μεγάλη και η προσέλευση των θεατών.
Ίσως μάλιστα το εισιτήριο να πρέπει να είναι ακόμη πιο οικονομικό, για να συστήσει η πόλη τα ταλέντα της σε ένα ακόμη πιο ευρύ κοινό και με χρονοδιάγραμμα όχι τόσο στενό, όπως αναγκαστικά συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια.
Φωτογραφικό υλικό
