Θεσσαλονίκη μου ή αλλιώς αγαπητό μου ημερολόγιο είμαι μια εβδομάδα πριν τα γενέθλια.
Γεννήθηκα 20 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη στη Καλαμαριά στο νοσοκομείο Παναγία. Ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε αγκαλιά καθώς άνοιξα τα μάτια μου ήταν η νονά μου Τζένη Καρέζη γιατί ο μπαμπάς έτρεμε και από φόβο μην του σπάσω δεν ήταν σε θέση να με αγγίξει. Οπότε με λες και Θεσσαλονικιά θες δε θες.
Καρμικά το φέρνουν έτσι οι συνθήκες που κοντά στα γενέθλια θα είμαι Θεσσαλονίκη και στα γενέθλια θα είμαι στο Θέατρο Νέος Ακάδημος γιατί έχει επίσημη πρεμιέρα το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ με την ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ (κεφαλαία όλα ) άλλο δικό σου παιδί.
Μετά θα έρθω σε εσένα. Θα δω τζενεράλε στο Φουαγιέ του Θεάτρου ΕΜΣ του ΚΘΒΕ το «Φαίδρας Άτοπος» της Δήμητρας Μήττα σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη με την Ηρώ Μουκίου και τον Μιχάλη Χατζηαναστασίου και αφού δω ξανά την «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή στο Κολοσσαίον θα πάω στην πρόβα της Κατερίνας Μαραγκού για το «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη στο Θέατρο Αμαλία.
Θέλω λίγο να σταθώ στην «Ποντικοπαγίδα» γιατί καρμικά η παράσταση κι εγώ έχουμε δεσμό χρόνων. Είμαι σε άλλο πόστο από την «Ποντικοπαγίδα» του Ράδιο Σίτυ σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, βασικά τα ίδια κάνω αλλά η παραγωγή της τωρινής Ποντικοπαγίδας είναι της Happy Productions και όχι δική μου. Είναι μία παράσταση που έσκισε τρία χρόνια στην Αθήνα στο Νέο Ακάδημο και τώρα είπε να ταξιδέψει και να έρθει σε εσένα και στο Θέατρο Κολοσσαίον.
Δεν είμαι κριτικός ξεκάθαρα είμαι όμως παιδί γεννημένο μέσα στο Θέατρο και κουβαλώντας το επίθετο που κουβαλάω (θέλω να πιστεύω με αξιοπρέπεια ) θέλω να πω το εξής. Όχι, δεν είναι η πεπατημένη βερσιόν της Ποντικοπαγίδας. Βασίζεται αρχή μέση τέλος στη γνωστή πλοκή της Αγκάθα Κρίστι αλλά εστιάζει πολύ στους χαρακτήρες, έχει χιούμορ, μιλάει για κακοποίηση, έχει ανατροπές, είναι γρήγορο, δεν είναι στατικό και σίγουρα είναι δοσμένο με μία πιο μοντέρνα ματιά και πιο κοντά στα Ελληνικά δεδομένα. Σε αυτή τη λογική είναι φτιαγμένο και το σκηνικό της παράστασης, είναι λειτουργικό και αφαιρετικό ακριβώς γιατί η μάτια είναι πιο φρέσκια, πιο πολύ στο τώρα από ότι στο όταν το έγραψε η Αγκάθα Κρίστι. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι που άλλους τους ξέρω χρόνια και άλλους τους γνώρισα πέρσι. Την Πηνελόπη Αναστασοπούλου την γνώρισα πέρσι. Είναι ο άνθρωπος που πρώτος έρχεται στην πρόβα και φεύγει τελευταίος. Στρατιώτης. Προσόν που εμένα με κερδίζει. Δε στάθηκε ποτέ στην ομολογουμένως ωραία της εμφάνιση, ήθελε να τσαλακωθεί. Η Πηνελόπη είναι πολυεργαλείο το έχω ξαναγράψει. Χορεύει, τραγουδάει και ΠΑΙΖΕΙ. Για όσους δεν γνωρίζουν έχει παίξει Επίδαυρο. Εγώ τη θυμάμαι στο Βεάκη στην «Όπερα της Πεντάρας» να δίνει ρεσιτάλ και όλοι να λένε αυτή έχει μέλλον. Και όταν εννοώ όλοι εννοώ τους δικούς μου όλους, το δικό μου Θέατρο. Η Νινέττα (μαμά μου) ακόμα μιλάει για το πόσο καλή ήταν τότε.
Δε μου είναι εύκολο να γράφω για παράσταση που συμμετέχω το θεωρώ ανήθικο και εγώ με την ηθική έχω μάλλον κολληματάκι. Ήθελα όμως να μιλήσω για την Πηνελόπη, ήθελα δημόσια να εκφράσω τη γνώμη μου, ήθελα να πω πως είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα που έχει να δώσει πολλά περισσότερα από την εξωτερική της εμφάνιση. Είναι η δική μου ταπεινή άποψη και επειδή μεγαλώνω και πάω, έ παιδιά θέλω να λέω αλήθειες και νομίζω ότι στην ηλικία που είμαι δε θα αμφισβητήσει κάνεις το αν ξέρω Θέατρο. Και να το κάνει δηλαδή κάποιος θα είναι σίγουρα κάποιος που έχει λιγότερες εμπειρίες από τις δικές μου ή δε θα είναι αντικειμενικός θα είναι άλλοι οι λόγοι που το κάνει.
Στην επιστροφή από Θεσσαλονίκη έχω εγκαίνια στον καινούργιο χώρο που εγκαινιάζουν οι Δημήτρης Καρατζιάς και Μάνος Αντωνιάδης, στο Εν Αθήναις. Η Ράνια Σχίζα μεταφέρεται στο Εν Αθήναις με την παράσταση «Η μάνα αυτουνού … Έλλη Ζάχου Ταχτσή» της Κικής Μαυρίδου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη ακριβώς γιατί λόγω sold out (από Οκτώβριο έως τέλη Νοεμβρίου πάντα γεμάτο) κρίθηκε αναγκαίο να βρεθεί μεγαλύτερος χώρος.
Μαζί της μεταφέρεται και η «Τουρκομερίτισσα» του Δημήτρη Καρατζιά με τη Λένα Ουζουνίδου, που σάρωσε πέρσι. Και λες τι ωραίο πράγμα που είναι το να πάνε καλά τα Θέατρα σετ όσο δύσκολες συνθήκες γιατί ψέματα δε θα σου πω είναι δύσκολη χρονιά για τα θέατρα.
Λίγο πριν τα γενέθλια η Πέμη Ζούνη ανεβαίνει ξανά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το «Ο αδερφός μου ο Αμαντέους» του Μηνά Βιντιάδη σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, πάλι sold out θα είναι όπως και πέρσι και όπως και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης που δεν έβρισκες να κάτσεις.
Και για να μην λέω μόνο για δικές μου παραστάσεις, η Ράνια Σχίζα σε διπλό ρόλο φέτος πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Αποθήκη στο καινούργιο έργο του Γιάννη Τσίρου «Αράφ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη μαζί με τον Ιωσήφ Πολυζωίδη και τον Φώτη Λαζάρου και εύχομαι να είναι και διπλά τα sold out της.
Μεγαλώνω και το μόνο που θέλω είναι να είμαι καλά. Να είμαι εντάξει άνθρωπος. Να λέω αλήθειες. Να έχω υγεία και να μην αλλάξει η ψυχή μου για κανέναν και για τίποτε. Και να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάω. Και να σκίζουν όλα τα Θέατρα. Αυτό θέλω. Να χαμογελάμε παιδιά και να λέμε ευχαριστώ για όσα έχουμε γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε τα μισά από όσα έχουμε.
