«Κίτρινες Τουλίπες». Για τον Θεό της Σφαγής. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Ο Τζον Γουέιν του παραμυθιού μου με περιμένει στο παλάτι του με ανοιχτές αγκάλες και κόκκινα χαλιά. Εισέρχομαι με βήμα βιαστικής χελώνας στο Ιδαίο Άντρο του, στην κρυψώνα του ανδρικού του εγωισμού, προκειμένου να περιεργαστώ τον χώρο του. Θαυμάζω ειλικρινά τη μεγαλοπρεπή κορμοστασιά του πραγματικού αρσενικού. Ολόγυρα ο καπνός από τα τσιγάρα, ανάμεικτος με χλιμιντρίσματα και ποδοβολητά αλόγων, μου τρυπάει τα αυτιά. Αισθάνομαι – τι άλλο; Εκστασιασμένη. Γεύομαι τη μυρωδιά του στάβλου και το κόκκινο χρώμα στο βελούδο του πατώματος. Τι είναι ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι, βλέποντας επάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού του ένα μπουκέτο κίτρινες τουλίπες μέσα σε φρέσκο νερό. Τι είναι ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι. Πλάθεται, αποκρίνομαι σχεδόν εμφαντικά στον εαυτό μου. Ίσως και σχεδόν απορηματικά. Πλάθεται; Έως ότου παρατηρώ, λιγότερο εκστασιασμένη πλέον, ότι ο Τζον Γουέιν έχει ήδη φορέσει επιδεικτικά και συνάμα προκλητικά τις παρωπίδες, τις ωτοασπίδες και όλα τα σε -ίδες συναφή και γελάει εις βάρος της αφέλειας του θαυμασμού και των προσδοκιών μου για το απόλυτο. Γιατί, ο Τζον Τζον της ρομαντικής μου ηλικίας έχει ήδη φορέσει στον ώμο του την κρεμαστή του τσάντα. Στο χέρι του θωπεύει ερωτικά ένα τελευταίας τεχνολογίας κινητό. Μου γυρνάει την πλάτη και απευθύνεται σε κάτι άγνωστο χρησιμοποιώντας ακατανόητη γλώσσα. Βηματίζει πέρα δώθε στο μεγάλο το δώμα μουρμουρίζοντας κινέζικα αποφθέγματα, ανακατεύοντας τα βελούδινα χαλιά, βήχοντας έντονα από τον περίσσιο καπνό, παρατηρώντας τους ιστούς της αράχνης στις γωνίες των επίπλων. Δεν έχω καμία ελπίδα, σκέφτομαι. Αλλά, τον δικαιολογώ απόλυτα. “Ο άνδρας πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι είναι μόνος του. Ανυπόστατος ο άνδρας που δε μοιάζει μοναχικός“. Ανυπόστατος ο άνδρας δίχως όπλα. Ανυπόστατο το απόλυτο. Ανυπόστατο το ιδανικό. Πώς είναι δυνατόν ωστόσο οι κίτρινες τουλίπες να διατηρούνται υγιείς; Ποια ενέργεια τις διατηρεί ακέραιες μέσα στο δοχείο; Μοσχομυρίζουν ακόμη… Ας αλλάξω εγώ το νερό.
Το Δίκαιο του Ισχυρού φοράει παρωπίδες. Τοποθετεί ευλαβικά τα πόδια του επάνω στο τραπέζι, παραμερίζει τις τουλίπες με ορμή μανιακού και περπατάει με φωσφοριζέ πατερίτσα μετρώντας τα βήματά του επάνω στο κόκκινο βελούδο. Με το σεσουάρ στεγνώνει τα υγρά ίχνη των δακρύων και των αναστεναγμών του, τις ενοχές του για τα δύο σπασμένα δόντια και την παραμόρφωση ενός παιδικού προσώπου. Τι είναι ο άνθρωπος, αναρωτιέται. Πλάθεται, μονολογεί. Τα παιδικά παιχνίδια υποκρύπτουν τη βεβαιότητα μιας μοναξιάς ανείπωτης και μιας θλίψης εγκληματικής. Δεν αποδέχεται την ενοχή του. Προτιμάει να θυματοποιεί την ύπαρξή του, να αρνείται το σφάλμα, να χειραφετεί ένα ανώριμο και επιθετικό παιδί, να εγκληματεί με το μηδέν της επικοινωνίας και της ανθρώπινης κατά τ΄άλλα επαφής του. Ο Θεός της σφαγής είναι μόνος και μοναχικός. Ανταγωνίζεται, παίζει ύπουλο κρυφτό, τρέχει να σωθεί, κραυγάζει για το δίκιο του, στρέφει το σώμα του σαν δίνη γύρω από σχέσεις εξουσίας, επιτάσσει και δεν υποτάσσεται. Ας είναι καλά το μπουκάλι με το ποτό πλάι στις κίτρινες τουλίπες. Χαλαρώνει ο θυμός, γειώνεται και απογειώνεται, σαν τραμπάλα εναέρια κι απατηλή. Η γη παραμένει σιωπηλή και καρτερική στο μαρτύριο της σταθερότητάς της, σε αναμονή της τραμπάλας. Τα πάντα ρει;, αναρωτιέται. Όλα είναι γη, μονολογεί. Η ζωή είναι γη. Ο θάνατος είναι γη. Και αν κάπου στη μέση διαπιστώσεις ότι σου λείπουν τα δύο μπροστινά σου δόντια κι έχει παραμορφωθεί το παιδικό σου πρόσωπο, να αισθανθείς ευγνωμοσύνη για τις κίτρινες τουλίπες. Σου δίδαξαν το κίτρινο. Σου απέδειξαν με τη γήινη μακαριότητά τους ότι άλλοτε έχεις τη δύναμη να διατηρήσεις το ζωντανό τους χρώμα μέσα σε φρέσκο νερό, άλλοτε να τις ξεμαλλιάσεις χωρίς καμία ντροπή επάνω στο κόκκινο βελούδο το οποίο άλλοι έστρωσαν κάποτε για εσένα. Καλύτερα λειψοί παρά με προσωπείο, μονολογεί το απόλυτο ιδανικό.
«Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ» της Γασμίνα Ρεζά στο Θέατρο Αριστοτέλειον τοποθετεί τέσσερις ανθρώπους επί σκηνής σε συνάρτηση με ένα μπουκέτο κίτρινες τουλίπες, ένα μπουκάλι αλκοόλ και τέσσερα ποτήρια, ελάχιστα έπιπλα, μια στοίβα από βιβλία και περιοδικά, τσάντες, πανωφόρια και κινητά. Πρόκειται για ένα κουαρτέτο γονέων δύο παιδιών εμπλεκομένων σε καυγά, από τον οποίον ο ένας καταλήγει με σπασμένα δόντια και παραμορφωμένο πρόσωπο και ο άλλος με θιγμένη αυτοπεποίθηση. Η αρχική συγγνώμη και διάθεση των Τεσσάρων για επικοινωνία, με στόχο τη διευθέτηση του προβλήματος, παραχωρεί τη θέση της σε ένα παιχνίδι εξουσίας, ανταλλαγής ευθυνών και έκλυσης αρνητικής ενέργειας, θυμού και ενοχών. Τα μέλη της Τετράδας προσπαθούν να αποποιηθούν κάθε ευθύνη και να αποδώσουν το περιστατικό σε παιδική αφέλεια κι ανωριμότητα. Δυστυχώς, οι γονείς αποδεικνύονται εγκληματικά αφελείς και προκλητικά ανώριμοι ως πρότυπα αναφοράς και μίμησης των παιδιών τους. Είναι οι κατ΄επίφαση καλλιεργημένοι και επιτυχημένοι άνθρωποι της σύγχρονης τυποποιημένης και μονότονης αστικής ζωής, αυτής που περνά τον χρόνο της σε σαλόνια, καλλωπίζεται σε κάθε ευκαιρία επίσκεψης γνωστών ή φίλων και φλερτάρει διαρκώς με την πλάγια επικοινωνία, μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τα τέσσερα αυτά άτομα αιωρούνται σε μία διαρκή τραμπάλα, μέχρι που κατακρεμνίζονται στη γη, για να αποκτήσουν τη σταθερότητα και την ασφάλεια που έχουν ανάγκη.
Είδαμε – Βαθμολογήσαμε με 7 & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
Αναλυτικές πληροφορίες ΕΔΩ
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω: α) το τραγούδι GALA (Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα) των Magic de spell, που αποτελεί μελοποίηση του ποιήματος του Κώστα Καρυωτάκη “GALA-Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα” από την πρώτη ποιητική του συλλογή “Ο Πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων” (1919) καιβ) το τραγούδι Getting Away With It (All Messed Up) των James. Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
Α) GALA (Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα). Magic de spell.
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ’ έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ’ όλοι.
Τ’ αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέβει ορθός.
Κλαίει παρακάτου η βρύση.
Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ’ ασημοδάχτυλά του.
Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη.
Οι μπάγκοι μας προσμένουν. Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ’ ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ
θα καθρεφτίσει τ’ απαλό της φως.
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί καθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ’ ακούμε
Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ’ έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ’ όλοι.
Β) Getting Away With It (All Messed Up). James.
Are you aching for the blade?
That’s okay, we’re insured
Are you aching for the grave?
That’s okay, we’re insured
Getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
We’re getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s called living
Daniel’s saving Grace
She’s out in deep water
I hope he’s a good swimmer
Daniel plays his ace
Deep inside his temple
He knows how to serve her
Getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
We’re getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta now
Daniel’s saving Grace
She was all but drowning
Now they live like dolphins
Getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
We’re getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
Getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
Getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
Oh, we’re getting away with it, all messed up
Getting away with it, all messed up
That’s the living
Yeah, that’s called living.
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: Προσεχώς
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
