.
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
«ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ»
Όχι φυσικά, δεν θα ισχυριστώ ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα μιλώντας για τα αυτονόητα… είναι δεδομένο ότι όταν οποιοσδήποτε ηθοποιός εμφανιστεί στο γυαλί, λόγω ευρείας αναγνωρισιμότητας οι θεατρικές του εμφανίσεις – όσο τουλάχιστον διαρκεί η παραμονή του στο προσκήνιο- συνοδεύονται από αυξημένη προσέλευση κι άρα αυξημένες εισπράξεις… Δεν έχει σημασία ούτε το μέγεθος του ταλέντου του, ούτε η προ σήριαλπορεία του που πιθανόν να ήταν αξιοθαύμαστη, ωστόσο το μεγάλο κοινό αγνοούσε και αυτήν και τον ίδιο… μόνο όταν μπήκε στο σπίτι του τηλεθεατή απέκτησε καλλιτεχνική «οντότητα» ευρέως και ανάλογα με την απήχηση που τηλεοπτικού προϊόντος και όχι απαραίτητα της δικής του υποκριτικής ικανότητας, θα ακολουθήσουν τα σχετικά θεατρικά και όχι μόνο οφέλη, λόγω δημοφιλίας…
Πράγματα πασίγνωστα ανέκαθεν που αφορούν στην κοινή λογική και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης ένα άρθρο περί των αυτονόητων, αν δεν συναντούσαμε φέτος το καλοκαίρι θεαματική (έως προκλητική) έξαρση του φαινομένου με τους ηθοποιούς του σήριαλ «Άγριες μέλισσες»… του οποίου η επιτυχία για πολλούς λόγους και συγκυρίες, κατέστησε μια πλειάδα ηθοποιών -άγνωστων σε μαζική κλίμακα- δημοφιλέστατους, αγαπητούς, οικείους με καθημερινή παρουσία επί τρία χρόνια μέσα σε κάθε σπίτι, γεγονός που άνοιξε γι αυτούς, και ειδικότερα τους νεώτερους, διάπλατα την θεατρική πόρτα για να περπατήσουν στο σανίδι με εξασφαλισμένη εμπορική επιτυχία, λόγω μαζικής προσέλευσης των θαυμαστών του σήριαλ.. Καμιά έκπληξη, ως κάτι απολύτως αναμενόμενο και τί πιο φυσικό για κάποιον να αξιοποιήσει όσο μπορεί μια ευκαιρία ή ευνοϊκή συγκυρία όσο αυτή διαρκεί, αρκεί να ΜΗΝ χάσει την πολύτιμη αίσθηση του μέτρου και περάσει μια αθέατη «κόκκινη γραμμή», πέραν της οποίας «καίγεται»…
Τί εννοώ;
Ότι το να αναδειχθεί ένας ηθοποιός μέσα από μια τηλεοπτική σειρά με μεγάλη απήχηση χάρη στο σενάριο, τον σκηνοθέτη, το θέμα, την παραγωγή, το συνολικό καστ των συναδέλφων του κλπ. ίσως δεν είναι το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου όταν συμπέσουν οι ιδανικές συνθήκες γι αυτό… το να διατηρήσει όμως την όποια θέση κατέκτησε από μια εξαιρετική ευκαιρία που του προσφέρθηκε γενναιόδωρα, σαφώς είναι πολύ δυσκολότερο στοίχημα και πλέον εξαρτάται από τις δικές του μελλοντικές επιλογές, την ποιότητα του ταλέντου του, τον μόχθο που θα καταβάλλει, το ήθος που θα επιδείξει… πρόκειται για απαιτητικό συνδυασμό παραγόντων που οφείλει να μελετήσει προσεκτικά και ενσυνείδητα αν στοχεύει σε ουσιαστική καταξίωση και όχι ευκαιριακή προβολή του ενός σήριαλ, καθώς πολλοί διάττοντες αστέρες έκαναν εν μία νυκτί το θεαματικό «μπαμ» λόγω τηλεοπτικής επιτυχίας και την επόμενη σεζόν τους κατάπιε το σκοτάδι… όσοι παρέμειναν διαρκώς βελτιούμενοι ήταν οι αυθεντικά ταλαντούχοι, που δούλεψαν πολύ, πρόσεξαν τις συμμετοχές τους και είπαν βεβαίως τα απαραίτητα όχι…
Για να έρθουμε λοιπόν στους νέους ηθοποιούς που μας συστήθηκαν μέσα από τις «Άγριες μέλισσες», παρατηρούμε ότι φέτος το καλοκαίρι που συνέπεσε με το πολυσυζητημένο φινάλε της σειράς και ταυτόχρονα με το πλήρες άνοιγμα των θεάτρων μετά από δυο χρόνια παλινωδίας και «πανδημικής στέρησης», οι περισσότεροι επιδόθηκαν στο αρχαίο δράμα και μάλιστα αναμετρώμενοι με ρόλους εμβληματικούς που απαιτούν εκ των πραγμάτων μεγάλη σπουδή, βαθιά παιδεία, θεατρική εμπειρία, δοκιμασμένο ταλέντο κλπ. ώστε να μην εκτεθούν ούτε να προδώσουν το πνεύμα κλασικών κορυφαίων έργων, ερμηνευμένων από την εγχώρια θεατρική αφρόκρεμα… Η οποία αφρόκρεμα πριν φτάσει στον πρωταγωνιστικό ρόλο έδωσε ισχυρά διαπιστευτήρια στο απαιτητικό είδος ώστε να τον κερδίσει επάξια, ερμηνεύοντας Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Κρέοντα, Εκάβη, Ιφιγένεια, Οιδίποδα, Αγαμέμνονα, Ορέστη, Λυσιστράτη κλπ. Για τους «παλιάς κοπής» τραγωδούς, αυτοί οι ρόλοι αποτελούσαν τρόπαιο μιας μακριάς επίπονης θεατρικής διαδρομής, ΔΕΝ τους «χαρίστηκαν» επουδενίως αναγνώριση μιας ευκαιριακής επιτυχίας με τη λογική του «κράχτη» για προσέλκυση κοινού!
Δεν γνωρίζω την θεατρική παιδεία στην κατηγορία του αρχαίου δράματος πχ. της Τρίγγου, της Μιχαλάκη, της Πετεβή, του Ροϊλού, του Γκοτσόπουλου, του Μπισμπίκη και άλλων του δημοφιλούς σήριαλ και επίσης αποφεύγω γενικώς από άποψη ανάλογες σύγχρονες παραστάσεις, καθώς διαπιστώνω στις 9 από τις 10 απαράδεκτη κακοποίηση που δεν αντέχω… Γνωρίζω όμως τις υποκριτικές επιδόσεις τους τηλεοπτικά επί τρία χρόνια και για τους συγκεκριμένους θα περιοριζόμουν στους χαρακτηρισμούς «υπερβολικοί» ή απλά «επαρκείς» έως «καλοί» στην περίπτωση των δοκιμασμένων, ενώ οι νεότεροι είναι φυσικό λόγω ηλικίας να υστερούν σε εμπειρία και θεατρικά βιώματα… Θεωρώ λοιπόν επιεικώς ριψοκίνδυνο έως αλαζονικό να αναλαμβάνουν ρόλους «μεγαλύτερους από το ανάστημά τους», ανταποκρινόμενοι στην εμπορική λογική του παραγωγού που βεβαίως εκμεταλλεύεται την πρόσκαιρη δημοφιλία τους και οι ίδιοι εξαργυρώνουν άμεσα, βουτώντας σε νερά πιθανόν αχαρτογράφητα γι αυτούς με άγνοια κινδύνου… παρασυρμένοι προφανώς (ή μήπως επηρμένοι;) από τους επαίνους για την ποιότητα του σήριαλ που μετείχαν και θεώρησαν ότι κατόπιν αυτού το μόνο που τους αρμόζει θεατρικά είναι… η αρχαία τραγωδία!
Μια επιλογή ωστόσο με αμφιλεγόμενες συνέπειες, παρά τα πολυπόθητα sold out και τις βαρβάτες εισπράξεις… διότι ναι μεν «μοιάζει» θετικό ότι προσελκύουν στο αρχαίο δράμα ΜΗ θεατρόφιλο κοινό που αν δεν έπαιζαν οι αγαπημένοι τους ήρωες της σειράς δεν θα περνούσαν ούτε απ’ έξω, ωστόσο εδώ κρύβεται μια σημαντική παγίδα πολλάκις διαπιστωμένη… ότι οι θεατές- θαυμαστές του σήριαλ, ενδόμυχα περιμένουν από τα «είδωλά» τους, λίγο-πολύ μια «αναπαραγωγή» των χαρακτήρων που αγάπησαν, της μανιέρας που συνήθισαν, των ρόλων που τους κατέστησαν οικείους, και από την πλευρά τους οι ηθοποιοί – επίσης ενδόμυχα ή υποσυνείδητα- προκειμένου να μην απογοητεύσουν τις προσδοκίες ή να μην στρεβλώσουν την επιτυχημένη περσόνα που έχτισαν ή να μη ρισκάρουν με κάτι διαφορετικό ή απλά επειδή οι δυνατότητές τους είναι περιορισμένες, ηθελημένα ή αθέλητα… υποκύπτουν! Και μεταφέρουν στη σκηνή περίπου τον τηλεοπτικό ήρωα του πλατό με αναπαραγωγή της βολικής μανιέρας, παρότι μεταξύ των δύο συνθηκών (θέατρο- τηλεόραση) μεσολαβεί μια άβυσσος! Που σημαίνει ότι ούτε ο ηθοποιός εξελίσσεται εγκλωβισμένος στο «καλούπι» που του χάρισε επιτυχία (άπειρα παραδείγματα), ούτε το κοινό αναβαθμίζεται από τηλεοπτικό σε θεατρικό, ομοίως εγκλωβισμένο σε τηλεοπτικά πρότυπα… ήτοι φαύλος κύκλος!
Ασφαλώς θα υπάρξουν και περιπτώσεις αυθεντικά ταλαντούχων που με την κατάλληλη καθοδήγηση θα λάμψουν ως αποκάλυψη σε εμβληματικούς ρόλους, έστω κι αν υστερούν σε εμπειρία, ωστόσο παρόμοιες κατακτήσεις για να είναι ουσιαστικές και στέρεες, πέραν του ταλέντου απαιτούν χρόνο, παίδεμα, μελέτη, πνευματικότητα, συγκρότηση, εσωτερική δύναμη, που ΔΕΝ αποκτάς «άμα τη εμφανίσει» στο γυαλί- όσο πετυχημένη κι αν ήταν η (πρώτη) δουλειά που συμμετείχες…Όπως επίσης θα υπάρξει ίσως μια μικρή μειοψηφία θεατών που με αφορμή τον κράχτη θα ανακαλύψει την ποιότητα κάποιων κορυφαίων έργων και σε παρόμοια περίπτωση μακαρίζεις την παντοδύναμη τηλεόραση για τον «προωθητικό» της ρόλο εν προκειμένω…
Όμως, ας μη γελιόμαστε, πρόκειται για μικρό ποσοστό θεατών που μπορούν να διαχωρίσουν τον θαυμασμό για πρόσωπα και να εστιάσουν στο περιεχόμενο… άλλωστε η «οπαδική» συμπεριφορά της πλειοψηφίας στον χώρο μαρτυρά πολλά περί (μη) θεατρικής κουλτούρας, αρκεί να δουν από κοντά πχ, την Ασημίνα αντί της Αντιγόνης, την Δρόσω αντί της Ισμήνης, τον Βόσκαρη αντί του Κρέοντα, την Λενιώ αντί της Ηλέκτρας, τον Λάμπρο αντί του Ορέστη, την Πηνελόπη αντί της Ιφιγένειας κλπ…. Λίγο ενδιαφέρει τί έργο παίζουν και πώς το παίζουν, σημασία έχει να θυμίζουν έστω αδιόρατα «κάτι» από τραγικό Διαφάνι των παθών και καθώς φαίνεται η αρχαία τραγωδία (βρίσκουν ότι)… συνάδει! «Τί Λωζάνη, τί Κοζάνη» που έλεγε το τραγουδάκι ή αλλιώς «όλα ίσιωμα»!
Έμ ΔΕΝ πάει έτσι, όσο να πεις, μεταξύ… «μελισσοκομίας» και αρχαίας τραγωδίας, μια ρημάδα απόσταση υπάρχει διάολε!
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
