Και οι μετριότατες παραστάσεις καλά κρατούν. Άρθρο του Βαγγέλη Ραφτόπουλου.
Ενδοσκοπώντας στις παραστάσεις του δίμηνου Οκτωβρίου-Νοεμβρίου, που παίχτηκαν στη Θεσσαλονίκη, ο σοβαρός θεατής θα υφίστατο ένα πνευματικό θεατρικό καταποντισμό, ένα σοκ που όμοιό του δεν είχε τη δυστυχία να υποστεί.
Κακά έργα, ανιαρές και πολυπαιγμένες παραστάσεις με ένα ηθοποιό, πλήρης ανομοιογένεια σε παραστάσεις με περισσότερους ηθοποιούς, παραστάσεις χωρίς νόημα, με οργανικές αδυναμίες, ανερμάτιστες, φλύαρες, πολύ μεγάλης διάρκειας.
Πρέπει να είναι κάποιος πολύ επιεικής για να ξεχωρίσει μερικές αξιόλογες παραστάσεις, παραστάσεις όπου αρμονικά έδεναν το σενάριο, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία.
Αντιλαμβανόμαστε την αγωνία και τη βιασύνη των ηθοποιών να διακριθούν, να ξεχωρίσουν, να γίνουν θιασάρχες, όμως από την έντιμη φιλοδοξία τους μέχρι την στιγμή που θα εκτιμηθούν υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Η στήλη, με ενδιαφέρον και αγάπη για αυτούς που μοχθούν και προσπαθούν τα μέγιστα, δίνοντας και τη ψυχή τους στο θεατρικό σανίδι, θα συνιστούσε υπομονή, μελέτη και μετριοφροσύνη.
Ένα επίσης κομβικό σημείο στη καριέρα του ηθοποιού είναι η στιγμή που πρέπει να εγκαταλείψει το θέατρο, μια στιγμή αυτογνωσίας , παρατήρησης και εμπειρίας.
Είναι αντιληπτό ότι για τον ηθοποιό είναι εξαιρετικά δύσκολη αυτή η στιγμή, αλλά δυστυχώς ελλοχεύει η γελοιοποίησή του, που ακυρώνει παλαιότερους θριάμβους, επιτυχίες, αποθεώσεις.
Ένα άλλο βασικό λάθος που εισπράττουμε από το θέατρο σαν θεατές είναι η σύμπτωση τριών ιδιοτήτων σε ένα πρόσωπο-ηθοποιό.
Ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός, όταν συνυπάρχουν σε ένα πρόσωπο, η κατάδυση της παράστασης είναι δεδομένη.
Οι οικονομικές συνθήκες ασφαλώς δεν ευνοούν πολυπρόσωπα έργα, με θαυμάσια σκηνικά, πολυδάπανες σκηνοθεσίες, ακριβούς ηθοποιούς, αλλά το μέτρο πρέπει να κρατείται, η ισορροπία να διατηρείται, η ποιότητα να είναι προϋπόθεση.
Πολλά θεατρικά σχήματα στη πόλη μας είναι αξιόλογα, ποιοτικά και παρέχουν διασκέδαση στο κοινό, άλλα πάλι προσφέρουν παραστάσεις με ψυχαγωγία και εκπαίδευση, άλλα πάλι είτε εγχώρια, είτε αθηναϊκά δεν προσφέρουν τίποτε.
Τελειώνοντας, θα μπορούσαμε άφοβα να ξεχωρίσουμε δύο παραστάσεις της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, την «Αναφορά στο Γκρέκο» του Καζαντζάκη σε εξαιρετική ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου και το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου με τον υπέροχο Κώστα Μακρή.
Οι υπόλοιπες κυμάνθηκαν στη μετριότητα, είτε λόγω της ελαφρότητας του θέματος, είτε λόγω της προχειρότητας με την οποία αντιμετώπισαν το έργο οι συντελεστές του.
Φωτογραφικό υλικό
