.
Προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου προσκαλούνται και καλούνται να εξομολογηθούν στην Κουλτουρόσουπα πως αντιμετωπίζουν το #Μένουμε_σπίτι δίνοντας το δικό τους οδηγό επιβίωσης στην εποχή ενός αόρατου εχθρού…
#Ημερολόγια_καραντίνας 6 – Σοφία Φιλιππιδου.
Μάλλον θα υπάρχει κάποιος μηχανισμός που μας κρατάει σε μια απόσταση από τα δραματικά γεγονότα στη παγκόσμια κοινότητα, αλλιώς δεν εξηγείται πως αντέχουμε να ακούμε κάθε μέρα για χιλιάδες νεκρούς, να βλέπουμε φέρετρα και ομαδικούς τάφους και να μην έχουμε ακόμη αρρωστήσει ψυχικά, να μην έχουμε χάσει τα μυαλά μας… κάτι όμως αργά αλλά σταθερά αλλάζει μέσα μας και όχι προς το καλό..
Σήμερα που πρώτη φορά βγήκα μετά από σαράντα μέρες καραντίνας κατάλαβα πως δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος… προχωρούσα διστακτικά, κοιτούσα λοξά μήπως έρχεται κάποιος από απέναντι, έβλεπα αόρατους εχθρούς….
Φανταστείτε μια ζωή μέσα σ αυτόν τον διαρκή φόβο, εξ αιτίας ενός επικίνδυνου νέου άγνωστου ιού που κολλάει από άνθρωπο σε άνθρωπο και που γι’ αυτό τον λόγο επιβάλλεται να κρατάμε αποστάσεις. Ήταν ότι χειρότερο μπορούσαμε να φανταστούμε και πιστεύω πως πολύ δύσκολα θα ξαναβρούμε τον ρυθμό μιας κάποιας κανονικότητας δεν λέω για πολλά, αλλά για τα απαραίτητα.
Φοβάμαι πως αν δεν βρεθεί σύντομα το εμβόλιο ή η θεραπεία θα αλλάξει εντελώς η ζωή μας και θα πάρει «αξία» η επιβίωση στο σπίτι… θα γίνει το σπίτι μας το κάστρο μας και ο «άλλος» οποιοσδήποτε «άλλος» θα γίνει εχθρός…. και ξένος.
.
.
Ίσως κάποιοι μετακομίσουμε οριστικά -όταν και εφόσον επιτραπεί- έξω από την Αθήνα σε μη πολυκατοικημένες περιοχές και ίσως αναζητηθεί η απλή ζωή κοντά στη φύση με λίγα. Δεν είναι εύκολο αλλά γίνεται. Το άλλο, να ζούμε κλεισμένοι μέσα στα διαμερίσματα μας στην πόλη είναι εφιαλτικό και μοιάζει με το θέατρο του Παραλόγου μια ζωή δηλαδή άνευ νοήματος σαν την Γουννι στις ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ καρφωμένη μέσα στο χώμα μέχρι τον λαιμό στην «έρημο» να κρατιέται από κάποιες λέξεις, κάποιες αναμνήσεις και μερικά μικροαντικείμενα για να περάσει την μέρα της χωρίς καμμιά επικοινωνία με τον Γουίλι τον σύντροφο της στο γνωστό αριστούργημα του Μπέκετ.
Και επειδή αυτός ο εγκλεισμός είναι ένα μάθημα επιβίωσης και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο -σίγουρα βοήθησε και το διαδίκτυο- κάποιοι βρήκαμε τρόπους εκτόνωσης με δημοσιεύσεις και «εκπομπές» μέσα από το Facebook… έτσι και εγώ δουλεύω, γράφω, διαβάζω, μαγειρεύω κάτι σπιτικό κάθε μέρα,- απλά πράγματα- καθαρίζω… (τα απαραίτητα) όχι μετά μανίας και φτιάχνω χειροποίητα φυλαχτά και χειρουργικές μάσκες όχι για χρήση, αλλά σαν έργα τέχνης και τις «εκθέτω» στους φίλους μου … Έμαθα να «γράφω» βίντεο καθώς διαβάζω ποίηση λογοτεχνία κλπ. και να τα στέλνω εκεί που μου τα ζητάνε με drive και κάθε μέρα μαθαίνω και νέες εφαρμογές για να μπορώ να εξυπηρετούμαι από το ίντερνετ….
Λένε πως από αυτόν τον εγκλεισμό θα βγούμε σοφότεροι και καλύτεροι. Δεν το πιστεύω. Την αυτογνωσία του τη κάνει κανείς -αν ενδιαφέρεται να την κάνει- σε περίοδο ειρήνης και ευημερίας, όχι σε περίοδο πολέμου και ανέχειας. Και πιστεύω πως μετά το κακό και εφόσον φύγει θα γίνουμε ακόμη πιο κακοίοι άνθρωποι, ακόμη πιο πλεονέκτες, ακόμη πιο ανάγωγοι και αγενείς. Αν ο άνθρωπος είχε μνήμη θα θυμόταν από τις διηγήσεις των προγόνων, από τα διαβάσματα και από το σχολείο έστω,τι έπαθαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, οι γονείς μας οι πρόσφυγες και θα μάθαιναν από τα παθήματα τους. Αντίθετα υπάρχει μια έννοια προσφιλής κι αυτή λέγεται συμφέρον «αυτό με συμφέρει, εκείνο δεν με συμφέρει» και είναι οι γονείς υπεύθυνοι (όσοι το κάνανε ) που μάθανε στα παιδιά τους να κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον… όχι δεν πάει έτσι, έτσι δεν πάει και δεν θα πάει εις τον αιώνα τον άπαντα.
Όσο για το θέατρο πιστεύω αν με το καλό αρθούν τα μέτρα και επιτραπεί ξανά ο συνωστισμός και συγχνωτισμός πως θα συμβαίνουν με τις δημόσιες σχέσεις του συστήματος τα ίδια και χειρότερα.
Σοφία Φιλιππίδου
Ηθοποιός-σκηνοθέτις -συγγραφέας
.
Με νέες εξομολογήσεις τα #Ημερολόγια καραντίνας θα συνεχίζονται όσο θα #Μένουμε_σπίτι…
..
Ενώ έχουν δημοσιευτεί:
Φωτογραφικό υλικό
