.
Προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου προσκαλούνται και καλούνται να εξομολογηθούν στην Κουλτουρόσουπα πως αντιμετωπίζουν το #Μένουμε_σπίτι δίνοντας το δικό τους οδηγό επιβίωσης στην εποχή ενός αόρατου εχθρού…
#Ημερολόγια_καραντίνας 8 – Καρίνα Ιωαννίδου.
Κάποτε είχα την τύχη να παρακολουθήσω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μία ιστορική παράσταση, τους «Αριθμημένους» του Ελίας Κανέττι, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη. Σε αυτό το έργο παρακολουθούμε τις ζωές των ηρώων σε μια φανταστική κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι «αριθμημένοι», σε μια κοινωνία όπου επικρατεί ο φόβος κι η ανασφάλεια… Ζωές μετρημένες, «αριθμημένες». Ο 40, ο 12, η 50 η 60… Κουβαλάνε την ημερομηνία λήξης τους ή αλλιώς τον κλήρο τους στη ζωή… Όμως, για τον καθένα και την καθεμία υπάρχει ένα φυλακτό… Η παράσταση αυτή μου είχε εντυπωθεί στο μυαλό και παρέμεινε ζωντανή στη μνήμη μου όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα είναι εντυπωσιακό πόσο προσομοιάζει η θεματολογία του με την παρούσα κατάσταση.
Βιώνω τη δραματική και παράξενη αυτή συγκυρία όπως όλοι μας. Αισθάνομαι σοκ και δέος μπροστά στον αόρατο εχθρό, έναν «ήρωα» αρνητικό και απρόβλεπτο που άλλαξε όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, τάραξε την κανονικότητα, την καθημερινότητά μας και στέκεται απειλητικός από πάνω μας με καταστροφικές συνέπειες παγκοσμίως. Επιβιώνω αντιμετωπίζοντας την κατάσταση θεατρικά. Παρομοιάζω την παρούσα συνθήκη με αυτήν του θεάτρου. Σήμερα στην πραγματική μας ζωή χρησιμοποιούμε την προστατευτική μάσκα και παραμένουμε σε σωματική απομάκρυνση. Όπως στο θέατρο η μάσκα χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει την απαραίτητη απόσταση τόσο ανάμεσα στον ηθοποιό και τον ρόλο που παίζει όσο και ανάμεσα στο δράμα και στον θεατή, έτσι και στην πραγματική ζωή φοράμε τη μάσκα, κρατάμε αποστάσεις αλλά παραμένουμε ψυχικά και κοινωνικά μαζί… θεατές στο ίδιο έργο…
.
.
Εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου βλέπουμε αυτή τη δοκιμασία σαν το σκοτάδι ανάμεσα σε δύο σκηνές γεμάτες φως – σαν ένα καμπιαμέντο. Περιμένουμε την επόμενη σκηνή και με ποιο τρόπο η δράση θα εξελιχθεί ή θα αιτιολογηθεί. Το τέλος είναι ανοικτό… Αυτή τη δεδομένη στιγμή αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ακριβώς στη στιγμή που τα φώτα στο θέατρο σβήνουν για την απαραίτητη αλλαγή σκηνικού που προσδιορίζει τον άλλο τόπο και χρόνο. Μια εκκωφαντική σιωπή, μια αναμονή, μια περιέργεια για το τι θα επακολουθήσει. Φαινομενικά αυτός είναι χρόνος νεκρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι χρόνος προετοιμασίας, backstage δουλειάς όπου κανείς δεν μένει αδρανής. Οι ηθοποιοί «δουλεύουν» τις ανάσες τους, προετοιμάζονται για τη σκηνή που θα επακολουθήσει, οι τεχνικοί εργάζονται πυρετωδώς για να στήσουν το νέο σκηνικό, ο οδηγός σκηνής δίνει τις εντολές και ο αόρατος σκηνοθέτης κουνάει την μπαγκέτα του και συντονίζει τα πάντα. Ο θεατής στην πλατεία κρατάει την αναπνοή του και περιμένει… Είναι μια δημιουργική παύση που κάτι θα γεννήσει…
.
.
Η προτεραιότητά μου αυτές τις ημέρες είναι να παραμείνω σωματικά και ψυχικά υγιής, δημιουργική και αισιόδοξη, εγώ και οι άλλοι γύρω μου. Σκέφτομαι ότι μπορεί να βγούμε λαβωμένοι από αυτή την αναμέτρηση, να μετρηθούμε λιγότεροι, αλλά αν παραμείνουμε ενωμένοι και δυνατοί, μπορούμε πραγματικά να ελπίζουμε…
Ο Μπομπ Ντίλαν τα είπε όλα μέσα από τους στίχους του: How many roads must a man walk down / Before you call him a man? Τώρα που βαδίσουμε μαζί στον ίδιο δύσβατο δρόμο, ίσως αυτό να είναι μια πρόκληση, μια ευκαιρία μέσα από αυτή την πορεία, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
.
.
Παραφράζοντας τον στίχο του συγγραφέα-ποιητή Αλέξανδρου Ίσαρη εύχομαι κι ελπίζω ότι: «Θα επιστρέψουμε φωτεινοί»…
Καρίνα Ιωαννίδου, θεατρική συγγραφέας
Με νέες εξομολογήσεις τα #Ημερολόγια καραντίνας θα συνεχίζονται όσο θα #Μένουμε_σπίτι…
.
Ενώ έχουν δημοσιευτεί:
Φωτογραφικό υλικό
