Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Από τη στήλη “Σκηνής Διάλογοι”.
Κι ανοίγουν οι πύλες της Κολάσεως. Ανθρωποειδή πίνουν αίμα, για να ξεδιψάσουν. Ο βαμπιρισμός είναι πολύ της μόδας. Στο όνομα των δικών τους Υπερεγώ και για το δικό τους μόνο όφελος, έτσι τρέφονται. Άνθρωποι, που κουβαλάνε ιστορίες, γίνονται θύματα Άλλων που κοστολογούν ελάχιστα την ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια. Χρόνια τώρα. Ίσως και από πάντα. Φορούν μάσκες και βγάζουν λόγους, προσομοιάζοντας ανθρώπινες άναρθρες κραυγές. Και μην πάει ο νους σας σε σπηλιές.
Βαμπίρ παντού μας καταπίνουν, μας πνίγουν, ξεσκίζουν τις σάρκες μας. Πιάνουμε χώρο σε αμαξοστοιχίες που προσανατολίζονται στο κάπου και καταλήγουν στο πουθενά. Έστω και μετά από χιλιετίες ανθρώπινης εξέλιξης και πολύ πρόσφατης για την παγκόσμια ιστορία τεχνολογικής κι επιστημονικής προόδου, εμείς, τα ανθρωποειδή κτήνη, θύματα και θύτες, δε λησμονούμε τα βαθύτερα ζωώδη ένστικτά μας. Και στον βωμό του αχρείου και αθλίου αυτού κέρδους, μετουσιωνόμαστε σε τεχνοκράτες μιας ύπαρξης, η οποία δεν ήταν ποτέ δική μας.
Σερνόμαστε ακόμη στο έδαφος και δεν μπορούμε να αισθανθούμε τη μυρωδιά της γης. Αγγίζουμε το δέντρο και μας γδέρνει το πετσί. Γευόμαστε τη φράουλα κι επικεντρωνόμαστε στο χρώμα της -και σε τίποτε άλλο. Όλα άγευστα, άνοστα κι αφιλότιμα γύρω μας και μας καταπίνουν. Καταραμένοι είμαστε, που δεν έχουμε τα κότσια να συναισθανθούμε ό,τι όμορφο μάς περιβάλλει. Ελλιπέστατα όντα μιας αέναης ενέργειας, δεν κατανοούμε όχι το σύμπαν -αλίμονο!- ούτε καν τον εσώτερό μας εαυτό. Συνένοχοι σε μια τραγική τρέλα, έχουμε καταντήσει τον κόσμο μας ξένο. Άλλοι οδηγούν ανάποδα κι εμείς τούς θεωρούμε τρελούς. Σε μια δεύτερη σκέψη, ίσως να οδεύουμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση ακολουθώντας αντίστροφους και παράλογους δρόμους.
Ο Δράκουλας, ως ένας άλλος Κανένας, απεγνωσμένα γυρεύει την ταυτότητα της ανθρώπινής του ύπαρξης. Ψάχνει παντού. Θαυμάζει το ανθρώπινο περισσότερο από εμάς κι αυτό είναι βέβαιο. Μεταγγίζει εντός του τη θερμή μας ενέργεια και δημιουργεί με αυτόν τον τρόπο τη δική του προσωπική ψυχή και σφραγίδα. Κουβαλώντας το βάρος του κτήνους, μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο όλης της κατάρας της ανθρώπινης φυλής, αυτής της δύστυχης που, από τα σκοτεινά χρόνια της προϊστορίας της έως τα πολύ σκοτεινά χρόνια του σήμερα, κάνει ό,τι ανθρωπίνως δυνατόν, για να αλλοτριωθεί και να εκμηδενιστεί στην ολότητά της, ωστόσο συνεχίζει να διαιωνίζει -απρόσκοπτα κι εντελώς ενάντια στη φυσική νομοτέλεια- την ύπαρξή της.
Μα καλά, πού μπορούμε να βρούμε έναν Θεό;
Πώς μας έχει δοθεί απλόχερα μια τέτοια άφεση αμαρτιών; Τυχεροί κι άτυχοι, ρημαγμένοι και μοιραίοι συνάμα, συνεχίζουμε να έχουμε βαθιά μέσα μας αυτό που ο κάθε Δράκουλας ρουφάει με πείσμα. Ένα μεδούλι γεμάτο σκέψεις, συναισθήματα, απορίες κι ανασφάλειες είμαστε.
Η αδυναμία του ανθρώπινου. Η υπέρβαση του Ζαρατούστρα. Δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Ας αφήσουμε τον Δράκουλα ήσυχο.
Στον αγαπημένο χώρο του Θεάτρου Αθήναιον, 15 ηθοποιοί μάς ανοίγουν τις πύλες της Κολάσεως με το «DRACULA» του Bram Stoker, σε σκηνοθεσία του Άγγελου Κουρέπη και διασκευή του Λευτέρη Κωνσταντίνου, ένα απαιτητικό και δυνατό θρίλερ χαρακτήρων με φόντο το έντονο μεταφυσικό στοιχείο και τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Ο Δράκουλας φαντάζει υπερφυσικός και κακός δαίμονας. Ίσως όμως θα πρέπει να αποδαιμονοποιήσουμε τους τράγους της κοινωνίας μας και να παρατηρήσουμε το πρόσωπό μας στον καθρέπτη, απενοχοποιώντας το πεπρωμένο μας.
Επίλογος: Το θέατρο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ερήμην του ανθρώπου. Αλλά κι ο άνθρωπος δεν έχει την ευκαιρία να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα ερήμην του θεάτρου κι οποιασδήποτε άλλης καλλιτεχνικής ή πνευματικής δραστηριότητας. Βρισκόμαστε ίσως σε μια εποχή “ισχνών αγελάδων” όσον αφορά στον πολιτισμό και την τέχνη. Οι άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούν μέσω του δημιουργικού τους οίστρου να διασκεδάσουν τον πνευματικό και δημιουργικό αποχρωματισμό της γενιάς αυτής…
Οι άνθρωποι του θεάτρου έχουν ήδη επιστρέψει στο «σανίδι», μετά από πολύ καιρό, και μας περιμένουν, με την ενέργεια και την ψυχή τους, να μας προβληματίσουν, να μας συγκινήσουν, να ξυπνήσουν μέσα μας συναισθήματα και να μας ψυχαγωγήσουν.
Γιατί η ψυχή του θεάτρου είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος.
Βιντεολήψη και μοντάζ: Τάσος Πέππας.
Δείτε όλα τα τελευταία άρθρα της Ζωής Ταυλαρίδου με μια ματιά εδώ .
-k-
.
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ.
Η εφιαλτική εμπειρία του Τζόναθαν Χάρκερ ξεκινά με την επίσκεψη του στο Κάστρο του Κόμη Δράκουλα, στα Καρπάθια Όρη. Η άφιξή του στην Τρανσυλβανία αποτελεί την αρχή μιας αλυσίδας μακάβριων γεγονότων και τρομακτικών συμβάντων, καθώς ο μοχθηρός Δράκουλας τον φυλακίζει….
Σκηνοθεσία: Άγγελος Κουρέπης.
Ερμηνεύουν: Βασίλης Βασιλείου, Άγγελος Γουγούσης, Ασπασία Δήμου, Δημήτρης Ελιάς, Λευτέρης Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουζούδης, Παυλίνα Παπαδοπούλου, Στέφανος Τσαβές.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 11,12,18,19 Μαρτίου. Σάββατο 21.00, Κυριακή 20:00
.
-k-
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Βιντεοσκόπηση και μοντάζ: Τάσος Πέππας
Όλη η συνέντευξη στον σύνδεσμο:
Φωτογραφικό υλικό
