Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Η Σωφέρ Θεάτρου συνεχίζει τη σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους της σκηνής. Από τη στήλη “Σκηνής Διάλογοι”.
Ουροβόρος. Η σκηνή γεμίζει με προσωπικότητες της που υποδύονται τον Α και τον Β, ή τον Β και τον Α, και γύρω τους το ανθρώπινο πλαίσιο διευρύνεται ακόμη περισσότερο. Ίσως να μην έχει καμία σημασία ποιος είναι ποιος. Σε μια αφηρημένα δοσμένη καταπιεστική και περιορισμένη για την ανθρώπινη ελευθερία κι αξιοπρέπεια κοινωνική πραγματικότητα, δύο άφυλες προσωπικότητες αλληλοεπιδρούν, ανταγωνίζονται η μία την άλλη, συνυπάρχουν, εκμηδενίζονται, γνωρίζονται, αποστασιοποιούνται, διαμορφώνονται, σχηματίζονται, καταρρέουν… και πάλι γεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους.
Καλούνται να γνωρίσουν ξανά τον εαυτό τους, αυτή τη φορά ο Ένας μέσα από τον Άλλον που δε χρειάζεται να αποτελεί πλέον το φόβητρο που διεγείρει τις αισθήσεις του Ενός σαν σε ταινία τρόμου απλά πυροδοτώντας την ανασφάλεια της ύπαρξής του. Αυτή τη φορά, το Εγώ και ο Άλλος ίσως αποδεικνύονται ως το ένα και το αυτό πρόσωπο που διαθέτει μεν διαφορετικά μέλη, στην ουσία δε αποτελεί ένα αδιάρρηκτο σύνολο στο πριν, το τώρα και το αύριό του.
Είμαστε οι άνθρωποι της κάθε στιγμής, σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντός μας, ίδιοι κι απαράλλαχτοι, συνάμα όμως και διαφορετικοί. Γιατί εξελισσόμαστε στον χωρόχρονο τόσο όμορφα, όσο αντέχει ο πυρήνας μας. Δεν το καταλαβαίνουμε ωστόσο. Έχουμε την αίσθηση ότι το σύμπαν μάς υπερβαίνει και είμαστε μικροί, πολύ μικροί, σχεδόν ελάχιστοι. Η παράσταση βασίζεται στην ασάφεια των ανθρώπινων σχέσεων και αποσκοπεί στην ανακάλυψη των βαθύτερων δεσμών ανάμεσα στους ανθρώπους εκτός χωρικών και χρονικών περιορισμών. Σε αόριστο χρόνο λοιπόν δύο άνθρωποι προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της κοινωνίας, της οικογένειας και της θρησκείας, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, έχοντας και τους κατάλληλους υποστηρικτές ή χειραγωγούς τους, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς.
Το ερώτημα είναι αν ο Α και ο Β θα καταφέρουν τελικά να κόψουν αυτόν τον γόρδιο δεσμό και να βρουν τη λύτρωσή τους, γνωρίζοντας βαθύτερα τον εαυτό τους και τον Άλλον, αποδεχόμενοι τόσο την προέλευση και την πορεία τους στον χωρόχρονο όσο και τον τελικό τους προορισμό στη ζωή. Θα είναι πολύ τυχεροί εάν καταφέρουν να αλλάξουν δέρμα. Άλλωστε, κάθε πόνος είναι και μία αλλαγή. Ο Ουροβόρος εξελίσσει αυτή την αέναη διαμάχη ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική και περιμένει.
Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης και η Έλλη Δεσποτίδου είναι οι πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής ανάμεσα στο Εγώ και τον Άλλον, το καλό και το κακό, το φως και το έρεβος, το συνειδητό και το ασυνείδητο, το ένστικτο και την εκλογίκευση. Αγωνίζονται να αποδείξουν την αξία τους, να υπερβούν ο ένας τον άλλον, να βγουν νικητές. Μας περιμένουν σε δωμάτια ενός σκοτεινού μυστικιστικού χώρου, για να μας κάνουν κοινωνούς της αλήθειας τους, που μοιάζει σκοτεινή, αλλά αποκαλύπτεται στο φως. Μας ανοίγουν τις θύρες του παραδείσου ή της κολάσεως, να φάμε, να πιούμε, να συναισθανθούμε, να κατανοήσουμε, να υπερβούμε την ανθρώπινή μας υπόσταση. Πρόκειται για μια τελετουργία όλων των αισθήσεων, που τόσο εύστοχα και λυρικά σκηνοθετείται βάσει ενός ποιητικού και φιλοσοφικού κειμένου σε μια απλή και βαθύτατα ανθρώπινη γλώσσα.
Κι επειδή το έργο έχει στη βάση του την ανθρώπινη επικοινωνία κι επαφή, ο Αλέξανδρος και η Έλλη μάς ανοίγουν τη σκέψη και την καρδιά τους, μιλώντας για το πριν, το τώρα, το αύριό τους. Μας μεταγγίζουν τις αλήθειες τους, τη δική τους οπτική επάνω στο έργο και την ίδια τη ζωή και τους γνωρίζουμε καλύτερα, όχι μόνο ως ηθοποιούς, αλλά ως νέους ανθρώπους που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, για να δομήσουν μια εξαιρετική θεατρική κι όχι μόνο ταυτότητα. Τους το ευχόμαστε ειλικρινά.
Φοβού το κρασί που τόσο απρόσκοπτα κερνιέται σε έναν πρόδομο. Γιατί θα σε οδηγήσει στην αλήθεια σου. Αντέχεις;
Επίλογος: Το θέατρο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ερήμην του ανθρώπου. Αλλά κι ο άνθρωπος δεν έχει την ευκαιρία να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα ερήμην του θεάτρου κι οποιασδήποτε άλλης καλλιτεχνικής ή πνευματικής δραστηριότητας. Βρισκόμαστε ίσως σε μια εποχή “ισχνών αγελάδων” όσον αφορά στον πολιτισμό και την τέχνη. Οι άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούν μέσω του δημιουργικού τους οίστρου να διασκεδάσουν τον τυχόν πνευματικό και δημιουργικό αποχρωματισμό μας. Και μας περιμένουν, με την ενέργεια και την ψυχή τους, να μας προβληματίσουν, να μας συγκινήσουν, να ξυπνήσουν μέσα μας συναισθήματα, να μας ψυχαγωγήσουν.
Γιατί η ψυχή του θεάτρου είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος.
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τους ηθοποιούς Αλέξανδρο Μιχαηλίδη και Έλλη Δεσποτίδου για τη συνέντευξη που παραχώρησαν στη Σωφέρ καθώς και το 11 Grey Studio για τη θερμή φιλοξενία του. Ευχόμαστε η παράσταση αυτή να ταξιδέψει όμορφα στον χρόνο και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων.
.
Δείτε τη συνέντευξη – Βιντεολήψη και μοντάζ: Τάσος Πέππας.
.
Δείτε όλα τα τελευταία άρθρα της Ζωής Ταυλαρίδου με μια ματιά εδώ
Φωτογραφικό υλικό
