|
Γράφει η Σωφέρ Θεάτρου Ζωή Ταυλαρίδου για την Κουλτουρόσουπα
Η προδοσία έχει μπει για τα καλά στο μεδούλι της φυλής μας. Άνθρωποι χωρίζονται άλλοτε σε πλούσιους και φτωχούς, βλέποντες και μη βλέποντες, νεκρούς και ζωντανούς, άλλοτε σε κάτι διαφορετικό, σχεδόν τραγικά επικίνδυνο στην εποχή μας. Η ανάγκη να αισθανόμαστε ανώτεροι μάς κάνει να μην αποδεχόμαστε τις επιλογές των άλλων, χρειάζεται να επιβληθούμε ως ανώτεροι στη ζωή τους, και η σκλαβιά μεταλλάσσεται με το πέρασμα των χρόνων, διαμορφώνεται ανάλογα με το καλούπι που μας συμφέρει. Ελευθερία ή αποκλεισμός υπήρχε και υπάρχει παντού. Πού βρίσκεται λίγο δίκαιο, να μας αναπαύσει από τον αιώνιο θυμό που διαχωρίζει και υποτιμά τις ανθρώπινες ψυχές… Μέσα σε αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, της δήθεν αγάπης, αυταπάρνησης και προδοσίας συνάμα, σε καταδικάζω, σε κατηγορώ, θέλω ό,τι έχεις να είναι δικό μου. Βγάλε τις παντόφλες σου, άφησε τα μαλλιά σου ελεύθερα, δείξε ότι αξίζεις κάτι καλύτερο από τα 600 ή τα 800 που ζητάς. Και πού ξέρεις. Ίσως αγγίξεις κι εσύ κι εγώ και όλοι μας λιγάκι το φως.
Μην παραπονιέσαι λοιπόν για το καράβι, μην εθελοτυφλείς. Εσύ άλλωστε παραδέχτηκες πως ήταν σε άριστη κατάσταση. Εγώ απλά είχα επάνω μου καρφιτσωμένες τις εξαγορές σου. Πόσο πολύ μοιάζουμε, σαν δυο σταγόνες νερό, που δεν μπορεί πια ούτε να παγώσει ούτε να εξατμιστεί, θα μας το θυμίζει πάντοτε ο σταυρός που από πολύ μικρές κουβαλάμε.

