«Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Για την παράσταση «Μονόλογοι αλλιώς». Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
“Τικ Τακ Τικ Τακ Τικ Τακ: Θέλω να κάνω ένα παιδί!”. Ομολογουμένως, δεν υπάρχει τρυφερότερη ολοκλήρωση και ιδανικότερος στόχος ζωής από μια μήτρα κι ένα στήθος που μεγαλώνουν κι ομορφαίνουν, που λαμβάνουν μεγαλύτερες διαστάσεις και από τα ασυνείδητα θέλω μου. Θέλω να κάνω ένα παιδί που να μου μοιάζει, να ενσαρκώσει ό,τι πόθησα και δεν κατέκτησα. Θέλω να κάνω ένα παιδί που να μοιάζει με τον άνδρα που ερωτεύτηκα κι αγάπησα, αλλά δεν κατάφερα να ελέγξω, ούτε να με ελέγξει, ως το απόλυτο άλλο μου μισό. Κι εγώ μισή -άλλωστε- παραμένω περιμένοντας σε ποικίλες αίθουσες αναμονής. Αισθάνομαι άχρηστη, άδεια και αναξιοπρεπής, όταν ο κόσμος με ρωτάει πόσο χρονών είμαι και κρυφοκοιτάζει την κοιλιά μου με απορία. Συναισθηματικά εξασθενημένη, παρακολουθώ γύρω μου τη λέξη παιδί. Τα παιδικά χάχανα και τα παιδικά παιχνίδια έχουν τόσο πολλά χρώματα που με ζαλίζουν. Τα αυτιά μου βουίζουν και αισθάνομαι σαν χαμένη περνώντας βιαστικά δίπλα από τις παιδικές χαρές. Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται και λαχανιάζω. Οι παιδικές φωνούλες αναμειγνύονται με τον θόρυβο του κόσμου και των παιδικών πάρτυ με τους περήφανους γονείς. Μέσα στις παιδικές χαρές ανιχνεύω φαντασιωτικά κρεβάτια γυναικολόγων και γαμήλιες κλίνες. Αισθάνομαι χέρια να θωπεύουν με μια περίεργη ένταση ανυπομονησίας και κερδοσκοπίας το σώμα μου ως σώμα μέλλουσας μητέρας. Τα αντέχω επάνω μου, καθώς σκέφτομαι ότι η κοινωνική μου καταξίωση κι αναγνώριση είναι σύμφυτη και ταυτόχρονη με τον τοκετό. Τα μπαλόνια του μαιευτηρίου με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στα μπαλόνια των γενεθλίων. Οι άνθρωποι με γελαστά πρόσωπα θαυμασμού -που επιτέλους μια γυναίκα τα κατάφερε!- συνοδεύουν τη γυνή ελεγκτικά στην ανατροφή των παιδιών της. Δεν καταφέρνω να διαχωρίσω την ανάγκη μου από τα θέλω μου, τα πρέπει των άλλων από τους καθρέπτες μου. Θέλω άραγε να κάνω παιδί; Θέλω άραγε να μου κάνεις παιδί; Εάν δεν κάνω… θα με αγαπάς ακόμη; Θα είμαι αρκετά γυναίκα στα μάτια σου; Και, αν τελικά είμαι τυχερή και “πιάσω”… Θα με αγαπάς ακόμη; Θα είμαι αρκετά γυναίκα στα μάτια σου; Θα είμαι ακόμη για σένα “η δε γυνή που φοβήται τον άνδρα“;
“Τικ Τακ Τικ Τακ Τικ Τακ: Δεν μπαίνω στα καλούπια κανενός!”. Ανένταχτη, επιβλητική, αμετακίνητη, καλομαθημένη, ασυμβίβαστη και επίκεντρο της προσοχής όλων κατήντησα. Ήμουν άλλοτε μαθημένη να παίζω με τις κούκλες μου, με τα ρούχα μου, με τους ανθρώπους. Ευάλωτη με θεωρούσαν. Εύθραυστη. Η οικογένειά μου ήταν κι αυτή μαθημένη να παίζει με εμένα, την κούκλα της. Με έντυνε, με φρόντιζε, με αγαπούσε. Ζούσα μια ζωή ανιαρή και ευθύγραμμη, σχεδόν νεκροζώντανη, μια βαρετή απώλεια ενέργειας. Αρνιόμουν πεισματικά να μεγαλώσω και έμαθα να γεμίζω με το μυαλό μου τον χώρο της φυλακής μου, τις γωνίες του. Ήμουν τετράγωνη κι ήθελα να γίνω κύκλος. Κι έπειτα, έτσι απλά κι αθέλητα ίσως, ερωτεύτηκα. Ήθελα διακαώς να αποδείξω την ευθύνη της ύπαρξής μου, να επιβεβαιώσω την ωριμότητα της περασμένης μου νιότης, να επικυρώσω και να ενισχύσω το δικαίωμά μου στον έρωτα και τη ζωή, να κλονίσω την ευθεία γραμμή που ένωνε εμένα και τους γονείς μου, τον ομφάλιό μου λώρο, να κόψω τον γόρδιο δεσμό. Εμπιστεύτηκα τυφλά την ανάγκη μου να μοιραστώ, να διασκορπιστώ, να αφεθώ εξ ολοκλήρου στα χέρια ενός Έρωτα που να φαίνεται ότι είναι του χεριού μου, κατώτερός μου, ανεπαρκής… μέχρι τουλάχιστον να αποδειχτεί το αντίθετο. Η ανεπάρκεια αυτή υφαρπάζει την αγνότητά μου, την καθαρότητα της ψυχής μου, την αθωότητα και την τρυφερότητά μου. Ο Έρωτας είναι τυφλός, ένας χειριστικός και κτητικός θεός που σκοτώνει ένα καναρίνι στο κλουβί, απελευθερώνοντάς το από τη σιδερένια του φωλιά. Ο Έρωτας είναι εκείνος που με αποδεσμεύει από την μήτρα, την πατρική μου εστία, τις συμβατικές μου σχέσεις με ανθρώπους-ενεργούμενα της ζωής. Ο Έρωτας με απελευθερώνει, με απομακρύνει από κάθε ασφάλεια και σιγουριά. Και η απέραντη θλίψη και μοναξιά από τον τραγικό θάνατο του καναρινιού μου σφραγίζει με μια βαθιά κραυγή την αλλαγή της ζωής μου. Γεννιέμαι ξανά από τις στάχτες μου. Έχω ξυπνήσει πλέον εγώ, η δε γυνή που φοβήται τον άνδρα.
Η παράσταση “Μονόλογοι Αλλιώς” σε σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου από το Τμήμα Ενηλίκων του Θεάτρου του Άλλοτε στο Θέατρο Σοφούλη αναδεικνύει την πάλη ποικίλων ανθρώπινων τύπων με τις συνθήκες ζωής που τους έχουν επιβληθεί. Άνθρωποι του σπιτιού και του δρόμου, απόκληροι και τραγικοί, βιώνουν έντονες δραματικές και κωμικοτραγικές στιγμές στους ρόλους της ζωής τους, σαν να είναι οι δείκτες ενός τεράστιου ρολογιού. Οι δείκτες του ρολογιού μεταβάλλουν με μουσικότητα τη συνθήκη και τους ρόλους. Η άτεκνη γυναίκα, η αλκοολική πόρνη, ο πουπουλένιος, η δεσποινίς Τζούλια κι ο υπηρέτης της, ο άνδρας που ντύνεται γυναίκα, η θεούσα προς γάμον κόρη με την πανσιέντζα υπό μάλης, η λαϊκή γυναίκα με την σκούπα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να ζουν και να υποφέρουν πίσω από τη διπλανή πόρτα του σπιτιού μας. Είναι τραγικές υπάρξεις, απόλυτα καθημερινές και οικείες σε εμάς. Άλλοτε μας πλησιάζουν, άλλοτε απομακρύνονται σαν γιο-γιό. Θέλουμε να τις αγγίξουμε, να τις αγκαλιάσουμε, να χαρίσουμε τη συμβουλή μας και τη συμπαράστασή μας. Κι ευχόμαστε απαλά και χωρίς καμία ενοχή να μην περιέλθουμε ποτέ στη θέση τους.
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω τo τραγούδι “Ένα ρολόι στο καπηλειό” σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζηδάκη. Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
Από τον δίσκο: “Η Εποχή της Μελισσάνθης”.
Τραγουδούν οι Βασίλης Λέκκας και Γιώργος Μιχαλιολής.
Στίχοι – Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Συ που θα πας …
Σςς μη μιλάς,
Συ που θα πας σε ξένη γη.
Σαν έρθει η αυγή.
Να θυμηθείς.
Τι προσπαθείς;
Να σταματήσω τη στιγμή.
Μας προσπερνά, δεν ωφελεί.
Αν φύγεις, φεύγει.
Δεν μπορώ.
Ο χρόνος φεύγει
Όχι εγώ …
Ανέβα πάνω στο λεπτό,
στον λεπτοδείχτη.
Κράτα γερά.
Οι δείχτες σπρώχνουν το λεπτό,
είναι από σίδερο γερό
δεν τους βαστώ …
Συ κράτα τούτη τη στιγμή.
Του ρολογιού τον χτύπο.
Και φκιάξε επίμονο ρυθμό
που να ’χει μέσα τον καιρό …
Και τον χαμό …
Χρέος πικρό …
Πού είσαι, πες μου;
Εδώ μακριά σου …
Έφυγε κι όλας η στιγμή
οριστικά.
Και γίναν όλα διαφορετικά.
Και η σιωπή …
Που ακολουθά …
Μας παρασέρνει, μας μεθά …
Και μας βυθίζει στην αρχή …
Του χρόνου πριν να γεννηθεί .
Μνήμη πιστή
Πάει να σβηστεί …
====================================
Καλοκαιρινές θεατρικές παραστάσεις 2017 – Περιοδείες – ΚΛΙΚ ΕΔΩ
======================================
Καλοκαιρινές Συναυλίες 2017 – Περιοδείες – ΚΛΙΚ ΕΔΩ
====================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΕΔΩ
================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Φωτογραφικό υλικό
