.
H Κουλτουρόσουπα επιχειρεί, παρουσιάζει και στηρίζει νέα πρόσωπα του θεατρικού χώρου σε μια εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη ώστε να τους γνωρίσουμε καλύτερα καθώς –ευχόμαστε- να μας απασχολήσουν καλλιτεχνικά στο μέλλον ως πρωταγωνιστές.
Η νέα ηθοποιός Μελίνα Ταχτσίδου που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Τρελαντώνης» στο Metropolitan: The Urban Theater μιλά για όλα στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
–Πες μας δύο λόγια για τον εαυτό σου, προτερήματα – ελαττώματα, καθημερινές συνήθειες, φίλους, χόμπι, αγαπημένα στέκια, ταξίδια, ελεύθερο χρόνο κλπ;
Είμαι 24 χρονών και αποφοίτησα φέτος από τη Δραματική Σχολή “Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος”. Παράλληλα, φοιτώ στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ. Κατάγομαι και μένω στη Θεσσαλονίκη. Την αγαπώ και δύσκολα θα έφευγα από εδώ εάν δεν ήταν λόγος επαγγελματικός. Στον ελεύθερό μου χρόνο, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να συναντήσω τους φίλους μου και να κάνω πράγματα μαζί τους.
Παράλληλα, μου αρέσει να παρακολουθώ σειρές, να πηγαίνω θέατρο ή σινεμά και να διαβάζω βιβλία που έχουν σχέση με τους ανθρώπους, την ψυχολογία τους και γενικότερα την ύπαρξη τους. Αγαπημένα στέκια είναι αυτά που νιώθουμε άνετα εγώ και οι φίλοι μου όταν πηγαίνουμε. Στη Θεσσαλονίκη ακόμα και μια βόλτα στην παραλία αρκεί για να την νιώσεις οικεία. Λατρεύω τα ταξίδια, μακάρι να έχω χρόνο και χρήματα και να κάνω πολλά στη ζωή μου.Αν έπρεπε να πω ένα προτέρημα και ένα ελάττωμά μου, θα έλεγα νομίζω το ίδιο πράγμα: Έχω πολλή υπομονή με τους ανθρώπους κι αυτόσίγουρα δεν φέρει πάντα θετικά αποτελέσματα γι αυτό και το λέω “ευχή και κατάρα μου”. Αυτό όμως που γενικά με χαρακτηρίζει είναι ότι πάντα θα πω αυτό που σκέφτομαι και αισθάνομαι, χωρίς δεύτερες σκέψεις, είτε αρέσει είτε όχι στους άλλους.

–Πότε και πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο; Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μια συγκεκριμένη παράσταση που είδες;
Η γενικότερη επαφή μου με το θέατρο ξεκίνησε από μικρή, όταν πήγαινα με τη μαμά μου σε θεατρικές παραστάσεις. Παρόλα αυτά, η αφορμή τελικά που με έκανε να πω “Θα γίνω ηθοποιός” ήταν όταν ήμουν 2α λυκείου και πήγα να δω την παράσταση “Ο Πουπουλένιος” του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Τότε θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση περισσότερο ο ηθοποιός Γιώργος Πυρπασόπουλος και κάπως “ζήλεψα” όλο αυτό που έβλεπα κι ήθελα κι εγώ να γίνω μέρος του. Οπότε την επόμενη χρονιά που έδωσα πανελλήνιες, πέρασα στο τμήμα Θεάτρου, πήγα παράλληλα για δυο χρόνια σε ένα θεατρικό εργαστήρι και την τρίτη χρονιά ξεκίνησα και τη Δραματική.
–Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;
… είναι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν. Είναι ο κοινός στόχος που υπάρχει να βγει ένα συλλογικό αποτέλεσμα. Να βγει ένα μήνυμα, να ειπωθούν λέξεις, να γίνουν πράξεις που στη ζωή δεν τολμάμε να πούμε ή να κάνουμε. Το θέατρο για μένα είναι λύτρωση. Τα πάντα επιτρέπονται. Θέατρο ίσον ομάδα. Μόνος σου δε θεωρώ ότι πορεύεσαι. Το ίδιο πιστεύω και για τη ζωή. Δεν υπάρχει δυνατότερο πράγμα από το ΜΑΖΙ.
–Με ποιον/ποια ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς; Θεωρείς κάποιον ίνδαλμά σου;
Με πολλούς ηθοποιούς, όπως και σκηνοθέτες θα ήθελα να συνεργαστώ. Μακάρι να μπορούσα με όλους. Ινδάλματα για μένα έχουν υπάρξει άνθρωποι που μου έμαθαν 5-10 πράγματα για τη ζωή, όσο και για το θέατρο. Και αυτοί ήταν κυρίως καθηγητές μου από τη Δραματική Σχολή.
–Μίλησε μας για κάποιες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;
Καθότι τελείωσα φέτος τη σχολή, οι θεατρικές μου εμπειρίες είναι πολύ λίγες ακόμη. Αν είχα να ξεχωρίσω μία, αυτή θα ήταν η πρώτη παράσταση που συμμετείχα, όταν ήμουν ακόμη στο εργαστήριο, το 2016. Την ξεχωρίζω γιατί πρώτη φορά είχα έρθει σε επαφή με την σκηνή, τα φώτα, τα σκηνικά, τα κουστούμια, τον ήχο και όλα αυτάτα υπέροχα πράγματα. Επίσης γνώρισα απίστευτους ανθρώπους που πάντα θα τους κουβαλάω μέσα μου και για μένα αυτό θα είναι το σημαντικότερο στις δουλειές μου.

–Ποιος από τους ρόλους που ερμήνευσες έως σήμερα σε έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;
Όπως προείπα, δεν έχω ακόμη πολλές επαγγελματικές θεατρικές εμπειρίες. Παρόλα αυτά, αν μπορούσα να αναφέρω κάτι από τη Δραματική Σχολή που έκανα και με άγγιξε, αυτό θα ήταν η Λώρα από τον “Γυάλινο κόσμο” του Τενεσί Ουίλιαμς. Με άγγιξε αυτή η ευαισθησία, η “αφέλεια” του κοριτσιού. Ζει σε ένα δικό της παρόν. Σκέφτεται και πράττει διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υπάρχει μέσω του προβλήματος που έχει.
–Για σένα προσωπικά τα πράγματα ήταν μέχρι σήμερα εύκολα; Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες, που σε έκαναν να πεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις άλλο;
Δεν υπάρχει ευκολία πουθενά. Κι αυτό είναι το κολακευτικό. Πρέπει να πασχίσεις για να κατακτήσεις τα πράγματα στη ζωή. Και τότε η “αίγλη” σου έχει μεγαλύτερη αξία.Εμπόδια ο καθένας θα συναντήσει. Το θέμα είναι να τα αντιμετωπίσει και να πάει παρακάτω. Εξάλλου πιστεύω πολύ στο “όλα γίνονται για κάποιον λόγο” και μάλιστα καλό λόγο. Απλώς το μαθαίνουμε πολύ αργότερα. Ναι έχω υπάρξει με δύσκολους και αγενείς ανθρώπους στο θέατρο, αλλά δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, όχι.
–Υπήρξε κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη στιγμή από κάποια παράσταση σου που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Στην παράσταση που είμαι τώρα, επειδή απευθύνεται σε παιδικό κοινό κυρίως, ξεχώρισα πραγματικά τα παιδάκια, το vibe που παίρνεις από αυτά, η ανησυχία που έχεις ως ηθοποιός να τα κρατήσεις εστιασμένα στο θέαμα, ακριβώς γιατί πρόκειται για παιδάκια. Την χαρά τους, το χειροκρότημά τους, τη διάθεση που έχουν να σε χαιρετήσουν, τα γέλια τους, όλα.
–Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;
Οι κριτικές είναι για να υπάρχουν. Είτε καλές είτε κακές είναι ευπρόσδεκτες, αρκεί να γίνονται με ευγένεια και καλοπροαίρετα.

–Αν κάποιος σκηνοθέτης σου ζητούσε κάτι «ακραίο» επί σκηνής, για παράδειγμα να εμφανιστείς γυμνός θα το ακολουθούσες; Γενικά πόσο «ανοιχτός» είσαι στην πρόκληση;
Είμαι “ανοιχτή” στο μέτρο που θεωρώ ότι έχει ουσία και βάθος αυτό που μου ζητείται να κάνω. Οι προκλήσεις γενικά στη ζωή μου αρέσουν και τις κυνηγάω κιόλας.
–Πόσο σε απασχολεί η δημοφιλία;
Η δημοφιλία όταν ήμουν μικρότερη, ήταν αυτοσκοπός μου μπορώ να πω. Πλέον είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Θέλω να κάνω όμορφα πράγματα που να έχουν αντίκτυπο στον κόσμο, είτε με οδηγήσουν στη δημοφιλία είτε όχι.
–Ποια πρόσωπα και σχήματα της πόλης (Θεσσαλονίκης) εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;
Ένα σχήμα της πόλης που εκτιμάω για το καλλιτεχνικό της έργο είναι η ομάδα “Εν δυνάμει”. Είναι μια ομάδα καλλιτεχνών με ή χωρίς αναπηρία, που έχουν ως στόχο την ισότιμη μεταχείριση των μελών της ομάδας τους και το να εμπνεύσουν κι άλλους ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία να ασχοληθούν με την τέχνη και να αποβάλουν τα όποια στερεότυπα ή προκαταλήψεις υπάρχουν. Θέλουν ίσες ευκαιρίες για όλους και την αξιοποίηση των χαρισμάτων του κάθε ανθρώπου. Κι αυτή η προσπάθεια είναι παραπάνω από συγκινητική.

–Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;
Δυστυχώς είναι λίγα αυτά που ανεβαίνουν και “ακούγονται”. Παρόλα αυτά γίνεται σημαντική προσπάθεια να “ανέβει” θεατρικά η πόλη μας. Η Θεσσαλονίκη έχει πολύ άξιους ηθοποιούς, αλλά η βιομηχανία της δε φτάνει για όλους. Η Αθήνα είναι μια διέξοδος, αλλά και πάλι θεωρώ πως αν υπήρχαν περισσότεροι πόροι, θα γίνονταν και περισσότερα θαυματάκια και στο θέατρο και στον κινηματογράφο στην Ελλάδα.
–Πιστεύεις πώς ένας νέος ηθοποιός μπορεί να εξασφαλιστεί βιοποριστικά ασχολούμενος μόνο με το θέατρο;
Θεωρώ πως όχι. Και είναι κάτι που μας έλεγαν ήδη από την σχολή. Μακάρι να φτάσει η ώρα που θα βιοποριζόμαστε μόνο από αυτό, όπως γίνεται με τόσα άλλα επαγγέλματα.
–Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική -πραγματικότητα;
Ο ρόλος του θεάτρου, εκτός από την ψυχαγωγία που προσφέρει σε πολλές περιπτώσεις, είναι ένα μέσο να ειπωθούν οι αλήθειες της ζωής πιο ωμά. Είναι η κραυγή του κοινού. Όταν δεν μπορεί να ξεσπάσει ο ίδιος, ξεσπάει το θέατρο γι’ αυτόν. Όλα όσα σκεφτόμαστε και δεν τολμάμε να πούμε. Είναι η ζωή και ο θάνατος μαζί.
–Πως διαχειρίστηκες την πανδημία και τι σου έμαθε;
Είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος. Έχω μάθει να σκέφτομαι το θετικό σε κάθε κατάσταση. Οπότε και την πανδημία έτσι την αντιμετώπισα. Κράτησα την ψυχραιμία μου σε όλο αυτό το κακό που μας βρήκε, για να μπορέσω να “κρατηθώ”. Το πιο σημαντικό που μου έμαθε η πανδημία είναι ότι πραγματικά είμαστε περαστικοί και τα πάντα μπορούν να ανατραπούν σε μια στιγμή. Η καραντίνα, από την άλλη μού έμαθε ότι μπορώ να συνυπάρξω με τον εαυτό μου πολύ όμορφα και εποικοδομητικά, χωρίς να έχω ανάγκη κάποιον άλλον για να νιώθω πλήρης. Να αγαπάμε τον εαυτό μας με το ίδιο πάθος που αγαπάμε και τους άλλους.
–Τι σε φοβίζει περισσότερο σε όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε;
Σε αυτήν την κατάσταση με φοβίζει περισσότερο η μη συλλογική σκέψη και δράση, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι ώρα να σκεφτούμε και να πράξουμε καθολικά και το “εγώ” μας να περιμένει λίγο στην άκρη.
–Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας;
Το παρόν θα έλεγα πως είναι δύσκολο, απαιτητικό αλλά ελπιδοφόρο. Το μέλλον αβέβαιο, παρόλα αυτά ανατρεπτικό κι εξίσου απαιτητικό.

–Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή;
Αυτόν τον καιρό συμμετέχω στην Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης,στο θέατρο Metropolitan, στην παράσταση “Τρελαντώνης” της Πηνελόπης Δέλτα, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Μαλακόζη, διασκευή Αλεξάνδρας Γιαννοπούλου, μουσική Χάρη Γκατζόφλια και χορογραφίες Χρήστου Μυλωνά.
Πρόκειται για μια πολύ ωραία συνεργασία. Υπάρχει όμορφο κλίμα και περνάμε πολύ καλά και με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ σε κάθε μου δουλειά. Να αναφέρω εδώ ότι μαζί μου στη σκηνή είναι η Δέσποινα Βλάχου, η Ελβίρα Θεμελή, η Δήμητρα Θεοδουλίδου, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Χρήστος Μυλωνάς και ο Βλάσσης Παπακωνσταντίνου.
Είναι μια παράσταση τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους, με τραγούδι, χορό και γέλιο. Είναι ένα πολύ αγαπημένο έργο της κλασικής λογοτεχνίας που θυμίζει σε όλουςτην παιδική μας ηλικία και την παιδικότητα που όλοι έχουμε μέσα μας. Παίζουμε κάθε Κυριακή στις 11:30 το πρωί. Περιμένουμε φυσικά να επιτραπεί και στα σχολεία να έρθουν στο θέατρο, λόγω της κατάστασης με τον κόβιντ.

–Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση αυτή;
Στην παράσταση υποδύομαι τρεις ρόλους. Αυτόν της θείας Μαριέττας, που είναι η θεία των τεσσάρων αδελφών, αυστηρή γυναίκα, τη φοβούνται τα παιδιά αλλά τα αγαπάει σαν δικά της. Επίσης, της δασκάλας αγγλικών τους. Ακόμα πιο αυστηρή και δύστροπη και τέλος υποδύομαι κι ένα κοριτσάκι, την Αλίς, που είναι γειτόνισσα των παιδιών που έχει μια μεγαλύτερη συμπάθεια στον Τρελαντώνη.
–Τί σκέφτεσαι για το μέλλον; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα όνειρά σου;
Για το μέλλον σκέφτομαι αρκετά πράγματα, παρόλο που η ζωή πολλές φορές έρχεται και μας ανατρέπει τα σχέδια. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω πάντα την Αθήνα και το εξωτερικό. Είναι μια σκέψη πιο μακροπρόθεσμη. Προς το παρόν, θέλω να το παλέψω στη Θεσσαλονίκη όσο μπορώ κι όσο τα καταφέρνω, γιατί είναι η πόλη που αγαπώ πιο πολύ και εύχομαι και τα επόμενα χρόνια να ανέβει καλλιτεχνικά περισσότερο. Παράλληλα, θα με ενδιέφερε και η διδασκαλία μελλοντικά όπως και το να έχω το δικό μου θεατρικό εργαστήρι.
Ευχαριστούμε
—
—
Δείτε & αυτά:
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media