Συνέντευξη στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
Στις προθέσεις της Κουλτουρόσουπα πάντα ήταν η στήριξη νέων προσώπων και ομάδων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού παρουσιάζοντας μια εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη ώστε το θεατρόφιλο κοινό -και όχι μόνο- να τους γνωρίσει εκτενέστερα.
Όπως είναι και η Δήμητρα Θεοδουλίδου που πρωταγωνιστεί στις «Περιπέτειες ενός μονόκερου», σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή, στο θέατρο Metropolitan Urban Theatre, κάθε Σαββατοκύριακο.
.
- Πες μας δύο λόγια για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, τον τόπο καταγωγής, τις σπουδές σου, τις προηγούμενες ασχολίες και γενικότερα τα ενδιαφέροντα σου.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Κατάγομαι από δυο πολύ όμορφα ορεινά χωριά κοντά στη Θεσσαλονίκη, την Ξυλούπολη και τον Λαχανά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για την οικογένειά μου. Εγώ και η αδερφή μου, στην οποία έχω αδυναμία καθώς είναι 7 χρόνια μικρότερη, μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη και έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Αγαπώ πολύ την παιδική ηλικία γενικότερα. Μου αρέσει να βλέπω παιδιά να βιώνουν την παιδικότητά τους και να ονειρεύονται. Γι’ αυτό και οι σπουδές μου και οι ασχολίες μου σχετίζονται με αυτό. Τελείωσα το παιδαγωγικό προσχολικής στο ΑΠΘ και από τα 18 μου ασχολούμαι με την υποκριτική σε εργαστήρια και στη δραματική σχολή. Το μπαλέτο και το τραγούδι είναι επίσης δύο τέχνες με τις οποίες ήρθα σε επαφή από μικρή και με βοήθησαν πολύ στο θέατρο και στη ζωή μου γενικότερα. Στον ελεύθερο χρόνο μου λατρεύω να καλώ παρέα στο σπίτι για φαγητό και επιτραπέζια.
.
- Ποια ήταν παλιότερα και ποια είναι σήμερα η σχέση σου με το θέατρο; Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;
Το θέατρο υπάρχει στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία, χάρη στη μητέρα μου. Με πήγαινε πολύ συχνά σε παραστάσεις της πόλης και σε εργαστήρια για παιδιά. Με μάγευε λοιπόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι μια εικόνα από την πρώτη παράσταση που είδα: Μια κοπέλα με πολύ όμορφο φόρεμα (μπορεί να ήταν πριγκίπισσα) σε μια κούνια πάνω στη σκηνή να τραγουδά. Αρχικά λοιπόν είχε αυτή τη θέση στη ζωή μου, ήταν κάτι όμορφο και μαγικό που συνέβαινε πάνω σε αυτό που λέμε σκηνή. Μεγαλώνοντας, και πλάι κυρίως σε έναν δάσκαλο που θα ευγνωμονώ για πάντα, κατάλαβα πως θέατρο σημαίνει «λέω ιστορίες». Ανεβαίνω στη σκηνή, τρώω το παραμύθι μου και ζω για μερικά λεπτά στο σώμα κάποιου άλλου, χωρίς να σκέφτομαι τις πράξεις μου. Η σχολή και η επαγγελματική ενασχόληση δεν άλλαξαν αυτές τις απόψεις μου και ελπίζω να μην το κάνουν. Γιατί αν το δω ποτέ καθαρά επαγγελματικά, με την έννοια και μόνο του βιοπορισμού, σίγουρα κάτι θα χάσω. Προτιμώ λοιπόν να σημαίνει για μένα ό,τι σήμανε στα μάτια του τετράχρονου εαυτού μου: Μαγεία, παραμύθι, παιχνίδι. Περνάω πολύ ωραία πάνω στη σκηνή.
.
- Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα; Θεωρείς ότι, στα πλαίσια μιας γενικότερης κρίσης που επικρατεί, παρακολουθεί ο κόσμος θέατρο ή έχει μειωθεί το θεατρόφιλο κοινό;
Θεωρώ το θέατρο μια τέχνη πολύ αναγκαία στη ζωή των ανθρώπων. Είναι μια ευκαιρία για ψυχαγωγία, για επικοινωνία, μια κλήση για παιχνίδι, μια δυνατότητα για να νιώσει το κοινό μια κοινή αλήθεια. Ειδικά μετά την περίοδο της καραντίνας, νομίζω πως ο κόσμος έχει ανάγκη το «μαζί», που δίνει το θέατρο. Σίγουρα η οικονομική κρίση έχει κάνει τον θεατή πιο επιλεκτικό ή και περισσότερο απαιτητικό. Αυτό όμως κατά τη γνώμη μου μπορεί να έχει και καλά αποτελέσματα, αν μας δώσει το έναυσμα να προσπαθούμε περισσότερο για τη δημιουργία ακόμη καλύτερων παραστάσεων, αποφεύγοντας αυτό που λέμε «αρπαχτή». Πιστεύω πως αν μια δουλειά έχει γίνει με μεράκι και σεβασμό απέναντι στον θεατή, που θα αφιερώσει χρήματα και χρόνο για να την παρακολουθήσει, σίγουρα το κοινό θα την αγκαλιάσει.
.
- Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;
Η Θεσσαλονίκη ήταν ανέκαθεν μια καλλιτεχνική πόλη. Αυτό που με λυπεί και βλέπω όσο περισσότερο μπαίνω στη δουλειά, είναι ότι λείπουν οι ευκαιρίες για να δημιουργήσουν οι νέοι καλλιτέχνες. Θα ήταν καλό να δίνεται περισσότερη στήριξη στις νέες ομάδες που προσπαθούν να υπάρξουν στον θεατρικό χώρο και που όπως έχουν αποδείξει, ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν πολύ άξιο υλικό να προσφέρουν. Μοιάζει σαν η ίδια η πόλη να «διώχνει» το καλλιτεχνικό υλικό της στην Αθήνα. Αντί λοιπόν να θεωρούμαστε υποκατάστημα, ας πατήσουμε στα πόδια μας και ας δείξουμε τη δύναμή μας. Ας δοθεί η ευκαιρία στην πόλη μας να γεννήσει δικές τις παραγωγές, χωρίς να στηρίζεται στις παραστάσεις της Αθήνας.
. Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή και κατά πολλούς σε μια εποχή κρίσης των αξιών. Θεωρείς πώς υπάρχουν επιπτώσεις στην δουλειά σου και ιδιαίτερα στις συνεργασίες με παλαιότερους αλλά και νέους συναδέλφους σου;
Πιστεύω πως σε οποιαδήποτε δουλειά μπορούν να υπάρξουν προβλήματα που ξεκινούν από την έλλειψη ηθικής, την έλλειψη σεβασμού ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ενταχθεί σε αυτό που λέμε κρίση αξιών. Έχουμε ακούσει και ακούμε περιπτώσεις εκμετάλλευσης, αδικιών, διακρίσεων και δυστυχώς και βίας, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο. Απλά ίσως στον χώρο της τέχνης είναι πιο εύκολο να δημοσιοποιηθεί, καθότι ας πούμε πιο λαμπερός. Αυτό που έχει σημασία για εμένα είναι να υπάρχουν φορείς υποστήριξης. Να μη νιώθει ο εργαζόμενος, και στην προκειμένη ο ηθοποιός, απροστάτευτος. Φαίνεται να έχουν γίνει κάποια βήματα γι αυτό και ελπίζω πραγματικά να έρθουν μέρες που δε θα χρειάζεται καν να το συζητάμε. Θα είναι δεδομένο.
.
- Μίλησε μας για κάποιες δουλειές/παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;
Σίγουρα ξεχωρίζω την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, που ήταν ο «Τρελαντώνης», της Πηνελόπης Δέλτα. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα της πρώτης φοράς σε όλα, στις πρόβες, στη στιγμή πριν βγω στη σκηνή, στις περιοδείες. Αγάπησα πολύ και το έργο και τον ρόλο μου και θα το θυμάμαι πάντα με μια παιδική μελαγχολία. Η δεύτερη παράσταση που ξεχωρίζω είναι «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο» των Ρέππα- Παπαθανασίου, και αυτό γιατί ήταν από μια νέα παραγωγή, μια ομάδα με πολύ ισχυρή θέληση και όραμα. Ήμασταν τριανταμελής θίασος, ηθοποιοί, χορευτές, τραγουδιστές, και το πιο μαγικό ήταν πως όλη η παράσταση στήθηκε σε μια ταράτσα, καθώς ήταν η περίοδος της καραντίνας. Περισσότερες πρόβες έγιναν δηλαδή στην ταράτσα παρά στη σκηνή του θεάτρου. Το «κλάμα» ήταν η ανάσα μου στην καραντίνα και μου έφερε μόνο όμορφες εμπειρίες και ανθρώπους που αγαπώ πολύ.
. Ποιος από τους ρόλους που ερμήνευσες έως σήμερα σε έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;
Οι περισσότεροι ρόλοι με έχουν επηρεάσει είτε πολύ είτε λίγο. Σε όλους βρίσκω κάτι από εμένα. Σε όλους είμαι εγώ στις συνθήκες που ζει ο ήρωας. Ο ρόλος της Πηνελόπης Δέλτα με επηρέασε αρκετά, από την άποψη ότι την έκανα πολύ δική μου. Ίσως επειδή ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο και είχα τεράστιο υλικό μελέτης. Επίσης τη θαύμαζα έτσι κι αλλιώς οπότε μου προκαλούσε ένα δέος και ήμουν σε επαφή μαζί της περισσότερο από ολους. Τρία χρόνια φιλίας μετράω μαζί της. Άλλος ένα που με επηρέασε, ήταν η Έμμα στο «Constructions», γιατί ήρθα σε επαφή με τα σκοτάδια μου.
. Πες μας μια αστεία ή άβολη στιγμή που είχες σε κάποια παράσταση;
Από τέτοιες άλλο τίποτα. Μου χει τύχει να σκιστεί το παντελόνι συναδέλφου την ώρα που παίζουμε και να τρέχουμε στον ελάχιστο χρόνο που μπαίνουμε στα παρασκήνια να βρούμε παραμάνες, και τελικά να δίνει το δικό της παντελόνι η σκηνοθέτης, έχει τύχει να παίζουμε σε ανοιχτό θέατρο και να πιάνει δυνατός αέρας και να πέφτουν τα σκηνικά κι εμείς να προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, έχει τύχει άνθρωπος να βάλει λάθος κοστούμι και να λέει τα λόγια από μέσα ενώ εμείς προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Είναι δύσκολο όταν συμβαίνουν ευτράπελα αλλά μετά, όταν φεύγει ο πανικός, είναι στιγμές που δε θες να ξεχάσεις.
. Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;
Η κακή στιγμή μπορεί να έρθει. Δεν τη σκέφτομαι πολύ. Την αφήνω να φύγει για να μπορώ να συνεχίσω. Οι κακές κριτικές είναι και αυτές θεμιτές καθώς σε βοηθούν να εξελίσσεσαι. Ειδικά από ανθρώπους που εμπιστεύομαι θέλω πάντα να μου πουν τι δεν τους άρεσε σε εμένα ή στην παράσταση.
. Πες μας τη γνώμη σου για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον θεατρικό κόσμο και κυρίως για τις συνθήκες εργασίας που υπάρχουν; Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι προς το καλύτερο, τι θα ήταν αυτό;
Μου κάνετε αυτή την ερώτηση δυστυχώς σε μια περίοδο πολύ ευέξαπτη για τους καλλιτέχνες, μετά την απόφαση της υποβάθμισης των πτυχίων μας.. Είμαι σίγουρα πάρα πολύ απογοητευμένη. Δεν κατανοώ τον λόγο όλου αυτού του πολέμου απέναντι στο θέατρο και στην τέχνη. Δεν κατανοώ γιατί σπουδές χρόνων και υψηλού κόστους αναιρούνται με αυτό τον τρόπο, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει καθιερωθεί πως οι ηθοποιοί θα δουλεύουν με απλήρωτες πρόβες και όχι μόνο, δεν καταλαβαίνω γιατί λεγόμαστε «χομπίστες» και ανειδίκευτοι. Το ότι οι ηθοποιοί έχουν την τύχη να κάνουν επάγγελμα αυτό που αγαπούν δεν συνεπάγεται ότι είναι το χόμπι τους, οπότε ας κάνουν και μια «κανονική» δουλειά. Είναι η δουλειά μας. Δεν ανεβαίνει κανείς στη σκηνή έτσι μια μέρα και απλά λέει μερικά λόγια. Αν αυτό οι αρμόδιοι δεν το ξέρουν , ας κάνουν πρώτα μια έρευνα.
. Πιστεύεις ότι το επάγγελμα που διάλεξες θα σου προσφέρει ηθική ικανοποίηση;
Αυτό εύχομαι. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να μπορώ να ανεβάζω δικές μου παραστάσεις για παιδιά, με τον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι και πιστεύω πως θα έπρεπε. Αν καταφέρω να προσφέρω, μέσα από την τέχνη μου, ελπίδα, όνειρα, πίστη και δύναμη στα παιδικά ματάκια, τότε θα είμαι ευτυχισμένη, και ηθικά ικανοποιημένη.
. Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή;
Αυτή την εποχή παίζω στις «Περιπέτειες ενός μονόκερου», σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή, στο θέατρο Metropolitan Urban Theatre, κάθε Σαββατοκύριακο. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή την παράσταση και λόγω του αποτελέσματος και λόγω των συνεργατών και της υπέροχης ποπ μουσικής μας που ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους. Τις καθημερινές παίζουμε τον «Τρελαντώνη» για τα σχολεία, ενώ τα Σάββατα βρίσκομαι στο παιδικό εργαστήρι του Metropolitan, παρέα με τον Πασχάλη Αραμπατζή και τις ομάδες μας. Τέλος βρισκομαι σε περίοδο προβών για νέα παράσταση που θα έρθει τον Απρίλιο στην πόλη.
. Τι θα συμβούλευες σε άλλα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα;
Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κάποιον νεότερο, γιατί ο καθένας βιώνει διαφορετικά αυτή την τέχνη. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι να βρει τον εαυτό του, να έχει πίστη στο όνειρό του και να παλεύει γι αυτό χωρίς να αποσπάται από τίποτα και από κανέναν. Όπως είπε και ο Disney “If you can dream it, you can do it”.
