Το ΚΘΒΕ αποχαιρετά την Εύα Κοταμανίδου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια μιας σημαντικής μορφής του ελληνικού θέατρου, μιας σπουδαίας κυρίας, της Εύας Κοταμανίδου, που υπηρέτησε την τέχνη και τον πολιτισμό με το ταλέντο, το ήθος και τη σεμνότητά της και διέγραψε μια λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Υπήρξε αγωνίστρια τόσο στην τέχνη της όσο και στον κοινωνικό και πολιτικό βίο της χώρας.
Η Εύα Κοταμανίδου γεννήθηκε το 1936 στην Νέα Φιλαδέλφεια, όπου και μεγάλωσε.Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Συνεργάστηκε με κορυφαίους σκηνοθέτες κατά την μακρά πορεία της στο θεατρικό σανίδι και συμμετείχε σε έργα υψηλής τέχνης. Στον κινηματογράφο έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τις υπέροχες ερμηνείες της στις ταινίες “Ο Θίασος”, “Μεγαλέξαντρος”, “Τοπίο στην ομίχλη” και “Το βλέμμα του Οδυσσέα”.
Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε έξι παραστάσεις:
–«Ο θάνατος του Διγενή» του Άγγελου Σικελιανού.
Σκηνοθεσία: Απόστολος Κανέλλος (1975)
Το έργο βασίζεται στη θρυλική μορφή του Διγενή, στη βυζαντινή λαϊκή μυθολογία και στη θρησκευτικοπολιτική αίρεση των Παυλικιανών (9ος αιώνας), της οποίας ο Διγενής εμφανίζεται ως μαχητικός ηγέτης. Η αίρεση αυτή υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν είναι γιος του Θεού, αλλά του Ανθρώπου και ο σκοπός του είναι να κατευθύνει τους λαούς προς την ‘Ενότητα και την Αλήθεια’. Η τολμηρή σκέψη του Διγενή να φέρει την επαγγελία πάνω στη γη τον φέρνει σε σύγκρουση με την Εκκλησία και τους ηγέτες του Βυζαντινού κράτους. Ο Διγενής θα βγει νικητής αλλά θα θανατωθεί ύπουλα, αφήνοντας το όραμά του στις κατοπινές γενιές. Ο συγγραφέας, χωρίς να κάνει θρησκευτικό κήρυγμα, λαχταρώντας μια επίγεια Εδέμ χωρίς πολέμους, πείνα, εκμετάλλευση και βασανιστήρια, ζωντάνεψε τα θεατρικά σύμβολα με προβλήματα παρμένα από τον σύγχρονο κόσμο. Το έργο του είναι ένα έμμεσο σχόλιο για το δράμα του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού, που υποτάχτηκε στη δουλεία, στην αδικία, και στη βαρβαρότητα.
–«Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας» του Γιώργου Θεοτοκά.
Σκηνοθεσία: Χαρά Κανδρεβιώτου- Μίνως Βολανάκης (1987)
Ο Γιώργος Θεοτοκάς βασίζει την ιστορία του στο βυζαντινό τραγούδι ‘Του Μαυριανού και της αδερφής του’, αλλά μεταπλάθει το μύθο του και τοποθετεί στο κέντρο ένα πρόσωπο ιστορικά υπαρκτό, τον βασιλιά Ανδρόνικο, διάσημο γητευτή γυναικών της εποχής του. Για το ρόλο του χορού εισάγει την παρουσία του ‘δημοτικού πουλιού με την ανθρώπινη λαλιά’, που γνωρίζει και αναγγέλλει τα πάντα. Μεταφέροντας το υλικό της αρχικής έμπνευσης στη σύγχρονη εποχή, οργανώνει έναν πολιτικό καμβά, στον οποίο αντιπαραθέτει δύο αντίμαχες δυνάμεις: το κόμμα της τρέλας, που εκπροσωπείται από τον Ανδρόνικο και το κόμμα της φρονιμάδας, που εκπροσωπείται από τον Μαυριανό.
–«Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος (1987)
.
Ένας θίασος κάνει πρόβα σε κάποιο έργο, όταν ξαφνικά εισβάλλουν επί σκηνής έξι φανταστικά πρόσωπα-ρόλοι που αναζητούν συγγραφέα για να γράψει το δράμα τους. Πίσω από τις μάσκες τους, τα πρόσωπα αυτά αποκαλύπτουν ότι στη φαινομενικότητα της τέχνης μπορεί να υπάρχει περισσότερη αλήθεια απ’ ότι σε φαινόμενα της πραγματικότητας.’
–«Ο λόφος με το συντριβάνι» του Γιάννη Ρίτσου. Σκηνοθεσία: Πέπη Οικονοπούλου (1988)
Το έργο γράφτηκε από τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο το 1959. Κεντρικό πρόσωπο είναι μια μοναχική γυναίκα, πρώην αγωνίστρια, που περνά πλέον τη ζωή της σε μια επαρχιακή πόλη, ζώντας σε ένα αδιέξοδο, καθώς δεν έχει κατορθώσει να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στη ζωή και στο δόσιμο σε ένα ιδανικό. Ρουτίνα, πλήξη, επαρχιακή ζωή, ανεκπλήρωτοι πόθοι. Ένα τρένο που διασχίζει την πόλη της δίνει μια ελπίδα για κάτι απρόοπτο που θα μπορούσε να ταράξει τη ζωή της. Το απρόοπτο έρχεται με τη μορφή ενός εφήμερου έρωτα, που προκαλεί το τραγικό τέλος της γυναίκας. (Δημοσίευμα από την εφημερίδα ‘Θεσσαλονίκη’)
–«Γιάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Χένρικ Ίψεν.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βαφέας (1989)
Ο Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν, πτωχευμένος τραπεζίτης, έμεινε υπόδικος τρία χρόνια, πέρασε άλλα πέντε στη φυλακή και για τα επόμενα οχτώ κλείστηκε στο δωμάτιο του, σε μια εθελούσια φυλακή, αρνούμενος να βγει, ως την τελευταία νύχτα της ζωής του. Με τον ίδιο υπερβολικό τρόπο, θυσίασε την προσωπική του ευτυχία: παραμέρισε την αγάπη του για την Έλα και παντρεύτηκε την αδερφή της, Γούνχιλντ, που θα του εξασφάλιζε τα απαραίτητα χρήματα για να πραγματοποιήσει το όραμα του, την κοινωνική και βιομηχανική του ανάπτυξη. Κι αυτό είναι το μεγάλο του, το ασυγχώρητο έγκλημα.
–«Οράματα και θάματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννης.
Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος (1990)
Η παράσταση επικεντρώνεται γύρω από τον Στρατηγό της Επανάστασης του 1821 Μακρυγιάννη, ο οποίος υπήρξε εμψυχωτής και οδηγητής της. Ηθοποιοί-αναγνώστες διαβάζουν αποσπάσματα από τα ‘Απομνημονεύματα’ και τα ‘Οράματα και Θάματα’ του Στρατηγού Μακρυγιάννη, αλλά και από ποιήματα του Σικελιανού και του Σεφέρη. Παράλληλα, σε ένα απλό θεατρικό δρώμενο παρακολουθούμε το Στρατηγό να απευθύνει τη σπαραχτική του προσευχή προς το θεό. Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη αποτελούν ιστορική πηγή τεράστιας αξίας, καθώς περιλαμβάνουν ιστορικά γεγονότα ως το 1850 και διακρίνονται για το απλό ύφος τους και τη θαυμάσια περιγραφή της μετεπαναστατικής περιόδου.
Φωτογραφικό υλικό
