.
Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε είδα τελευταία φορά παιδική παράσταση, αλλά δεν τα κατάφερα. Ίσως όταν ήμουν στο δημοτικό, έχουν περάσει και κάποιοι αιώνες δικαιολογήθηκα, και συγχώρησα την μνήμη μου για το κενό της.
Όταν λοιπόν ήρθε μια συγκυρία που με οδήγησε Κυριακή πρωί σε παιδικό θέατρο, αυτό από μόνο του ήταν μια πρωτοτυπία. Θέατρο το πρωί. Σαν να πηγαίνεις νωρίς το απόγευμα σε μπουζούκια ένα πράγμα, ή αλλιώς, δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Από το φουαγιέ ακόμη, μου έκανε εντύπωση ότι ο χώρος μύριζε ποπ κορν. Λέω, βρε λες; Μπα αποκλείεται, δεν είσαι σε σινεμά. Στο θέατρο απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού και ποτού.
Η ζωή όμως κλέβει την παράσταση, και τα εξάχρονα με τα σακουλάκια στα χέρια, δεν είχαν καλό σκοπό. Πεινασμένα, και ξεκούραστα από την αργία του Σαββάτου που είχε προηγηθεί, είχαν έρθει με γεμάτες μπαταρίες και κακές διαθέσεις.
Κοιτώντας γύρω, ένιωσα σχεδόν άσχημα που πήγα με άδεια τα χέρια. Άδεια από παιδικά χεράκια. Που δεν έφερα έτσι πρόχειρα μια Πέμπτη δημοτικού μαζί μου βρε αδερφέ. Μάζεψα όμως την ντροπή μου, και προχώρησα.
Καθισμένη στην θέση μου, δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Η παράσταση άρχισε στην ώρα της. Είχα τον νου μου για τα τρία κουδούνια, αλλά για να είμαι ειλικρινής, μόνο ένα θυμάμαι να άκουσα. Ίσως να μου διέφυγε, ίσως να υπάρχουνάλλα ήθη και έθιμα στο παιδικό θέατρο.
Φώτο 1
Η παράσταση που είδα (Νι.Πι. ο τελευταίος Πειρατής του Αιγαίου) ήταν μια πολύ καλή παράσταση. Και φαντάζομαι για τα μάτια ενός παιδιού, και κάτι παραπάνω. Εντυπωσιακό σκηνικό που παρέπεμπε σε καράβι, όλοι οι ηθοποιοί πολύ καλοί (θυμηθείτε τα ονόματα της Ελένης Μισχοπούλου και του Δημήτρη Δανάμπαση, πιστεύω ότι κάποια στιγμή κάτι καλό θα ακούσουμε για αυτούς), και αν το σενάριο δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός ενηλίκου, με τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, δεν θα πω το ίδιο για τα τραγούδια της παράστασης (Αντώνης Ανέστης), που πραγματικά, αν μη τι άλλο, σε κρατούσαν ξύπνιο.
Και μπορεί τα κοστούμια να ήταν αρκετά εντυπωσιακά ώστε να τραβήξουν το βλέμμα των παιδιών, όμως είναι οποιαδήποτε παράσταση, με οποιοδήποτε περιεχόμενο, ικανή να τα κρατήσει προσηλωμένα και ήσυχα για δύο ώρες; Η εμπειρία μου μου απέδειξε πως όχι.
Και αν μια παιδική παράσταση έχει αρκετά αβαντάζ για τους ηθοποιούς, (φυσικά και ένα παιδάκι δεν θα παρατηρήσει ότι έχασες μια ατάκα, ή δεν έβγαλες αρκετό συναίσθημα), παρόλα αυτά έχει και πολλές δυσκολίες. Αδυνατώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να συγκεντρωθεί στα λόγια του, όταν από κάτω γίνεται ένας χαμός με σακουλάκια από γαριδάκια να κάνουν θόρυβο, και μικρά παιδάκια να μιλάνε συνεχώς.
Ένιωσα τυχερή που δεν είχα να θυμάμαι και ατάκες λοιπόν, γιατί με ένα εξάχρονο να μου κλωτσάει συνέχεια την καρέκλα, όπως αυτό που είχα πίσω μου, η αυτοσυγκέντρωση θα ήταν το πρώτο που θα έχανα, μαζί με την ψυχραιμία μου. Άγιοι οι ηθοποιοί παιδικών παραστάσεων.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η αντιμετώπιση των συνοδών. Πλήρης αδιαφορία στην πλειοψηφία τους. Ναι, πήγαν να διασκεδάσουν, ναι πλήρωσαν χρήματα για να απασχολεί κάποιος άλλος για κάνα δίωρο τα παιδιά τους, όμως αν δεν σε νοιάζει και δεν μπορείς να συμβουλέψεις το παιδί σου να παρακολουθήσει κάτι με ησυχία και να μην κλωτσάει τους διπλανούς, ε τότε κάτι δείχνει αυτό για σένα και για το πρότυπο που του δίνεις.
Κανένας δεν περιμένει παιδιά σαν στρατιωτάκια αμίλητα και ακίνητα, και κανένας δεν θέλει μόνιμα κατσαδιασμένα, άβουλα πλάσματα. Το πόσο μπορούμε να μεταδώσουμε τους κανόνες καλής συμπεριφοράς όμως, στον βαθμό του εφικτού για κάθε ηλικία, είναι δείγμα της δικής μας παιδείας, και του δικού μας πολιτισμού. Δεν κάνουν τίποτα στραβό τα παιδιά. Εμείς κάνουμε.
Φώτο 2
Η κορυφαία απόδειξη του ότι κάτι κάνουμε λάθος στην ανατροφή τους, ήταν όταν είδα μικρούς θεατές, να κρατάνε τάμπλετ και κινητά στο χέρι, και να κοιτάνε βίντεο σε εκείνα, αντί για την παράσταση. Πραγματικά έχασα το νόημα. Ποιος ο λόγος να κρατάς με το ζόρι ένα παιδί σε μία αίθουσα αν δεν θέλει να είναι εκεί; ποιος ο λόγος να ξοδέψεις χρήματα για το εισιτήριο ενός θεάματος που ως συνοδός, βλέπεις ότι το δικό σου παιδί δεν εκτιμά; Για να πεις αύριο σε άλλους γονείς πως ¨ορίστε… είμαι ποιοτικός και πάω το παιδί μου στο θέατρο¨;
Χάρηκα τα μικρά που γελούσαν και έδειχναν συμμετοχή σε ότι συνέβαινε δίπλα τους, και είμαι σίγουρη ότι το χειροκρότημα και το γέλιο τους είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τους συντελεστές. Ένα σιωπηλό ¨τα κατάφερες¨.
Αν θα πάω άμεσα σε αντίστοιχη παράσταση; Όχι.
Αν συστήνω σε φίλους με παιδιά να τα πηγαίνουν; Πάντα. Και τώρα λίγο παραπάνω.
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
.
————————
——————–
—————-
Φωτογραφικό υλικό
