«Σωφέρ θεάτρου» (4η σεζόν)
Οποτεδήποτε 2 φορές το μήνα στις σελίδες της “Κ”.
.
Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Τσιμπήματα στα δαχτυλάκια των λιλιπούτειων ποδιών μου. Μούδιασμα.
Αισθάνομαι ανάπηρη. Λες να μπορώ να ζωγραφίσω τα βήματά μου στη γη;
Αναρωτιέμαι.
Υπάρχω σε ένα σπίτι, όπου ο χορός και το περπάτημα στις μύτες των ποδιών απαγορεύονται. Διάβασμα και μόνο διάβασμα επιτρέπεται. Ανοιχτά βιβλία και πλήρης ησυχία επικρατούν. Η νεκρική αυτή σιγή με εγκλωβίζει σε μια πραγματικότητα που δεν μου ανήκει. Η μητέρα και ο πατέρας με δείχνουν με το δάχτυλό τους. Μου αποδεικνύουν το λάθος μου. Μου απευθύνουν το πρέπει και το δεν πρέπει τους. Και το δικό μου πρέπει τίθεται σε απόλυτη ακινησία. Πράγματι, δεν μπορώ να κουνηθώ ρούπι. Σαν κολλημένη στη μοκέτα του δωματίου μου, κοιτάω έξω από το παράθυρο τον δρόμο.
Δρόμος. Πολλοί περαστικοί τριγυρνούν εδώ κι εκεί, κυνηγώντας τα πρέπει των Άλλων. Αδυνατούν να στρέψουν τα μάτια τους στον ουρανό. Ο ουρανός προβάλλει τα θέλω τους και τους προκαλεί με όλο το γαλανό του χρώμα να τα δουν. Ακόμη και με αυτό το οπλοστάσιο, ο ουρανός δεν τα καταφέρνει. Διώχνει τον ήλιο θυμωμένος και φέρνει το σκοτάδι. Καλά να πάθουν όσοι δεν χρησιμοποιούν τα μάτια τους σωστά. Κι εγώ ακόμη ψάχνω να βρω ποια είμαι.
.
Τότε είναι που συναντώ τον Περαστικό μου. Μου δείχνει τον δρόμο προς τον ουρανό. Τα μάτια μου καίνε από την τόση κλεισούρα. Δεν μπορώ να κοιτάξω ούτε κάτω ούτε επάνω. Με πιάνει από το χέρι. “Έλα, πάμε”, με ενθαρρύνει με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να τον ακολουθήσω. Θέλω να μου μάθει να περπατώ. Ποιο το όφελος να κοιτάω απλά το γαλάζιο, δίχως να έχω τη δυνατότητα να ακολουθήσω τα σύννεφα στο σουλάτσο τους; “Θέλω”… τι πρωτότυπη λέξη! Όταν συνηθίζεις το πρέπει, το θέλω σού προκαλεί την ενοχή. Το μούδιασμα ευτυχώς αρχίζει να υποχωρεί με το πρώτο μου εγχείρημα: “Θέλω και Θέλω και Θέλω”. Το “κακό” τριτώνει… Αρχίζει η ψυχή μου να γεμίζει. Και αρχίζω κι εγώ να ζωγραφίζω τον εαυτό μου στη γη, ώστε να΄ναι ο καθρέπτης του ουρανού.
Ο Δρόμος χρειάζεται την κατάλληλη πυξίδα. Χρειάζεται να γνωρίζω πού στο καλό χρειάζομαι να πάω, να βρω επιτέλους κι εγώ τον προορισμό μου. Αρκεί να γνωρίσω τον Βορρά, εκεί που όλα κάποτε ξεκινούν με τη δύναμή του… κι έφυγα! Ο Περαστικός επιμένει να βρίσκεται δίπλα μου. “Με παραμύθια και κικιρίκου δεν γνωρίζεις τον κόσμο”, έχω μάθει να επαναλαμβάνω στον μικρομέγαλο εαυτό μου. Ωστόσο, αυτά αποτελούν μιαν κάποια παρηγοριά. Έχω την πεποίθηση ότι θα μάθω να περπατάω, με σκοπό να βγω μπροστά. Βαλίτσες, καπαρντίνες, λακούβες, πέτρες και μελανιές μού φράζουν τον Δρόμο. Σκοντάφτω συνέχεια προσπαθώντας να βγω πρώτη. Ανασφάλειες, φόβοι, η γνώμη του κόσμου για εμένα, προσδοκίες κι υποσχέσεις χτίζουν την καλύτερή μου φυλακή. “Μα όχι, πρώτη πρέπει και θέλω να βγω”. Όταν κοιτάζω πίσω με υπερεκτιμώ. Όταν κοιτάζω μπροστά με υποτιμώ. Δεν έχω κέντρο βάρους. Η ισορροπία μου καταντά ζητούμενο στα μαθηματικά. Μόνο στο να παπαγαλίζω είμαι καλή. Το σκοτάδι πρέπει επιτέλους να γίνει ξημέρωμα. Έχω συνειδητοποιήσει ότι μια καινούργια αρχή από το απόλυτο μηδέν θα μου έκανε καλό. Τα βήματά μου αρχικά είναι ασταθή και παραπαίω. Με πείσμα περπατώ, λες και έχω αλυσίδες στους αστραγάλους μου που πρέπει να τις αφήσω να σπάσουν. Αόρατα δεσμά με κρατούν στο παρελθόν και το παρόν. Και χάνω τη στιγμή. Το τώρα μου είναι ανύπαρκτο, εξωφρενικά νοερό. Το τώρα είναι ένα παραμύθι, ένα κύημα της φαντασίας μου, ουραγός στα όνειρά μου.
“Είναι κανείς εδώ;”. Φοβάμαι τη μοναξιά του Περιπατητή Ονείρων. Περπατώντας συναντώ τους Άλλους. Και πάλι μοναξιά. Εάν βασιστώ σε αυτούς, θα περπατώ όπως θέλουν. Οι προσδοκίες τους ρίχνουν πετραδάκια στον Δρόμο μου. Τούς τοποθετώ αριστερά λοιπόν. Στρέφω το κεφάλι μου δεξιά. Εκεί βρίσκονται όσοι εμπιστεύονται τα βήματά μου. Ο χορός δεν είναι για τους αργόσχολους. Μόνο οι έξυπνοι χορεύουν, γιατί έχουν ήδη κατακτήσει το περπάτημα. Ανακουφίζομαι στη σκέψη αυτή. Δεν πήγαν χαμένες οι παιδικές μου ατασθαλίες, να τολμώ να χορεύω, ενώ ο χρόνος μου ήταν πολύτιμος. Πότε τα βήματά μου μπήκανε σε σχήματα, ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Κι άρχισα να κλοτσάω τις καρέκλες. Σταμάτησα να βιάζομαι. Η στιγμή πλέον με απολαμβάνει. Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου, αφαιρώντας από τους Άλλους τη δυνατότητα να ελέγχουν την κίνησή μου στον Χώρο και τον Χρόνο. Δέχομαι τη διαδρομή μου. Δεν δίνω αλλού τα κλειδιά μου. Το να βγω πρώτη είναι επιθυμία. Το να περπατώ είναι ανάγκη. Στροβιλίζομαι λοιπόν αφήνοντας το βλέμμα μου επάνω στον ουρανό.
“Δεν είμαι μόνη μου. Έχω εμένα”, φωνάζω!
Στο πάρτυ μου της ζωής μου είμαι πλέον η πρωταγωνίστρια.
Έχω μάθει να χορεύω! Κι ύστερα έγινε χορός.
.
Η παράσταση «Ένα Βήμα τη Φορά The Musical» αποτελεί μία μουσικοχορευτική δημιουργία της Μαρίας Στεφάνου, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της ίδιας και σε πρωτότυπη μουσική και στίχους.Η μικρή Ερμιόνη θα ακολουθεί τον δρόμο της ενηλικίωσης στο Θέατρο Αθήναιον από το Σάββατο 2 Νοεμβρίου έως και το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019.
To μουσικό αυτό παραμύθι είναι το “οδοιπορικό” ενός κοριτσιού προς την ενηλικίωση, την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση. Η Ερμιόνη, προσπαθώντας αρχικά να βγει πρώτη, σκοντάφτει και γίνεται έρμαιο των αναγκών των σημαντικών κι ασήμαντων Άλλων. Ένας Περαστικός τη βοηθάει να σταθεί στα πόδια της, να ξεχωρίσει τις ανάγκες της από τις προσδοκίες των Άλλων, να εμβαθύνει στα θέλω της και να μάθει να τα εκφράζει. Η μικρή Ερμιόνη ενηλικιώνεται, μαθαίνοντας να βαδίζει σταθερά και να χορεύει αυτοσχεδιάζοντας με πλήρη ελευθερία. Κι όταν κατακτά πλέον την αγάπη για τον εαυτό της, αρχίζει να αγαπά πραγματικά τους Άλλους και να τούς τοποθετεί εκεί που ανήκουν, δεξιά ή αριστερά. Η παράσταση αυτή διδάσκει σε παιδιά, εφήβους κι ενήλικες -γιατί όχι;- πώς να περπατούν με σταθερό και γεμάτο αυτοπεποίθηση βηματισμό και πώς να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο… χορεύοντας.
.
-k-
.
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«ΈΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ THE MUSICAL» της Μαρίας Στεφάνου.
Μία αυθεντική Ελληνική all family musical, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της δημιουργού, σε πρωτότυπη μουσική και στίχους της ίδιας.
Σκηνοθεσία: Μαρία Στεφάνου .
Ερμηνεύουν: –
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Σάββατα 2, 9, 16, 23 & 30 Νοεμβρίου στις 17:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ (εν αναμονή Δελτίου Τύπου).
.
Μουσική Πρόταση:
View Master. To Προτελευταίο Πάρτυ.
111111111111 111111111111
.
-Κ-
Αρθρογραφικός προγραμματισμός Kulturosupa.gr
– Συντάκτες & Στήλες 2019/20
ΤΑΥΛΑΡΙΔΟΥ ΖΩΗ:
(4η χρονιά παρουσίας στην «Κ»).
.
Τίτλος: «Σωφέρ θεάτρου».
Είδος: Θεατρική στήλη.
Κατηγορία: Θεατρομανία.
Συχνότητα: Οποτεδήποτε 2 φορές το μήνα.
Σημ. αρθρογράφου/στήλης: «Ως λάτρης του θεάτρου και θεατρική ανταποκρίτρια επιδιώκω να εντοπίσω στη σκηνή μιαν αλήθεια. Η αλήθεια μού ξεγλιστρά κι εγώ απλά την κυνηγώ. Το ταξίδι ωστόσο είναι η δική μου Ιθάκη. Και μπορώ πλέον με την ιδιότητα του Σωφέρ να απολαύσω όσα αναδύονται μέσα από το θέατρο. Ο Σωφέρ εδώ και τρία χρόνια παρατηρεί, αφουγκράζεται και καταγράφει εικόνες, βιώματα, συναισθήματα από θεατρικές παραστάσεις. Μια περιπλάνηση είναι κι αυτή, δύο φορές μηνιαίως τουλάχιστον.»
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
