Από τη στήλη «Στον Παλμό των φουαγιέ» της Πίτσας Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Θα σου απευθυνθώ σε δεύτερο πρόσωπο αμεσότητας, καθώς η ανελλιπής σου παρουσία στο σαλόνι του σπιτιού μου επί σειρά ατέλειωτων ετών – ήμουνα νια και γέρασα- σε κατέστησε εκ των πραγμάτων πιο «οικείο» πρόσωπο κι από τον… άντρα ή τα παιδιά μου! Παίζει δηλαδή, να έχω συνευρεθεί με εκείνους στο σπίτι λιγότερο από ότι μαζί σου, διότι δεν θυμάμαι σεζόν να έλειψες από την οθόνη μου,χωρίς να υπολογίσω τις επαναλήψεις με διπλή «εισβολή», έχοντας πάρει εργολαβία τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σήριαλ αδιακρίτως…Κάτι σαν τάμα ένα πράγμα, να μη νοείται κωμωδία χωρίς την αφεντιά σου, να μη περάσει τηλεοπτική χρονιά χωρίς να δώσεις παρόν, να μην αφήσεις ρόλο πρωταγωνιστή σε άλλον κωμικό, διότι, όπως αλαζονικά και προκλητικά διακήρυσσες, σαν το δικό σου ταλέντο, κανείς! Ακόμα θυμόμαστε την επίθεση στον Μπουσουλόπουλο, επειδή τόλμησε να μη περιλάβει εσένα και τον Μπέζο στους μεγάλους ηθοποιούς που θαυμάζει και εν συνεχεία τον έφαγε το σκοτάδι… Μετά τόσα χρόνια λοιπόν αρμένικης βίζιτας στο δέκτη μου, έγινες μοιραία «του σπιτιού» κι εμείς στο σπίτι δεν είμαστε της γαλλικής σχολής να μιλάμε μεταξύ μας με το «σας» και με το «σεις» κι όταν χρειαστεί τα χώνουμε ελληνικότατα…
Για να προλάβω δε τυχόν αντιδράσεις, διευκρινίζω ότι σιχαίνομαι όσο τίποτα το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» που θεωρώ άκρως ανήθικο και βλέπω ως συνήθως να συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση απόπρώην φίλους και συνεργάτες του ηθοποιού, που όσο η «δρυς» ήταν όρθια και δυνατή ουδείς τολμούσε- κι ας ήξερε ή υποψιαζόταν- να πάρει το τσεκούρι και μόλις αυτή κατέρρευσε όρμησαν οι ξυλοκόποι εκ του ασφαλούς να προμηθευτούν ξυλεία από τα τσακισμένα κλαδιά… Ό,τι πιο άνανδρο για «μάγκες» μεανύπαρκτο ήθος κι ανύπαρκτα παντελόνια! Μακριά από μένα παρασάγγας Πέτρο Φιλιππίδη παρόμοια νοοτροπία και σου θυμίζω ότι στο απόγειο της δύναμής σου όταν η «αυλή» σε αποθέωνε, δεν φοβήθηκα να κρίνω αρνητικά – μέχρι… μηδενισμού- κάποιες θεατρικές ή τηλεοπτικές δουλειές σου, με το ανάλογο τίμημα βεβαίως, αν ενθυμείσαι… Κι επίσης δηλώνω απερίφραστα και με πλήρη ειλικρίνεια ότι σε ανθρώπινο επίπεδο σε συμπονώ άνευ όρων, συμμερίζομαι το δράμα της οικογένειάς σου, κατανοώ την παταγώδη συντριβή οποιουδήποτε που από την κορυφή καταρρέει απότομα στην άβυσσο, κατανοώ την αδυναμία να διαχειριστεί την ολική ανατροπή της ζωής του, ωστόσο την έκπληξη του «δεν το περίμενα» δεν την κατανοώ…
Τί ακριβώς ΔΕΝ περίμενες Πέτρο Φιλιππίδη;;; Ότι τα αίσχη που διέπραξες κατ’ εξακολούθηση δεν θα έφταναν ποτέ στο φως και θα έμεναν αιωνίως εν κρυπτώ; Ότι η εξουσία που κατείχες στο χώρο και χειριζόσουν καταχρηστικά δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να σε αγγίξει; ‘Ότι ο μύθος του «ιερού τέρατος» που ο ίδιος αλαζονικά καλλιέργησες ή κάποιοι κόλακες σου απέδωσαν, δεν θα προστάτευε ως άλλοθι τη θεοσκότεινη πλευρά σου; Ότι το όποιο ταλέντο κάποιου δεν λειτουργεί ως συγχωροχάρτι των διαστροφών του; Ότι τα ανίσχυρα θύματά σου με την απειλή του αποκλεισμού από τη δουλειά, τον εκφοβισμό, το κυνηγητό δεν θα άνοιγαν ποτέ το στόμα; Ότι ο δυνατός με την τρανταχτή επωνυμία μπορεί να αλωνίζει ελεύθερα, να παρανομεί και να βιάζει ατιμώρητος χωρίς τίμημα για τις ανίερες πράξεις του; Ότι οι ισχυρισμοί σου περί ψεμάτων από τα θύματα δεν θα γινόταν πιστευτοί ενώ επιστράτευσες όλη σου την υποκριτική τέχνη; Ότι αυτοί που σε ανέκριναν θα αναγνώριζαν το ταλέντο και τη μακρόχρονη προσφορά σου στην κωμωδία και δεν θα σε προφυλάκιζαν από σεβασμό; Τί από όλα αυτά ΔΕΝ περίμενες και εξεπλάγης, μου λες;;;
Διότι αν εκπλήσσεσαι εσύ, πες μου πώς πρέπει να νιώθουν οι πολυπληθείς θεατές σου, που στη διάρκεια τόσων δεκαετιών με συνεχή παρουσία μέσα στα σπίτια τους και χάρη στο αυθεντικό σου ταλέντο- που ουδείς αμφισβητεί- κέρδισες την αγάπη τους, το θαυμασμό τους, την εμπιστοσύνη τους σε έναν «δικό» τους άνθρωπο που χάρισε απλόχερα κάποιες πολύτιμες στιγμές γέλιου… κι αίφνης ένα πρωί, ως κεραυνός εν αιθρία, μαθαίνουν από επώνυμες μαρτυρίες ότι αυτός που θαυμάζουν για το ταλέντο του, ακολουθούν πιστά στα σήριαλ, συρρέουν να δουν στα θέατρα, είναι ένας διεστραμμένος, κατηγορούμενος για απόπειρες βιασμών νεαρών συναδέλφων του χρησιμοποιώντας αισχρά τη δύναμη του διάσημου ονόματός του- τόσο για να πετύχει το χυδαίο στόχο του, όσο και για να εξασφαλίσει τη σιωπή τους… Σου πέρασε άραγε από το μυαλό Πέτρε το μέγεθος της κεραμίδας που δέχτηκαν κατακέφαλα οι θαυμαστές σου, το απίστευτο σοκ και δέος από τη βόμβα που έσκασε απρόσμενα στα χέρια τους κι είδαν να γκρεμοτσακίζεται στα πιο βαθιά σκοτάδια ένας αγαπημένος και για πολλούς χαρισματικός, που φιλοξενούσαν χρόνια στην εστία τους; Εσύ πώς θα ένιωθες στη θέση τους; Απλά έκπληξη;
Και η μεν δική σου ατάκα «δεν το περίμενα», με δεδομένα τον μεγαλοϊδεατισμό περί του ατόμου σου, τον ναρκισσισμό και την αλαζονεία, την αίσθηση του απυρόβλητου για έναν ισχυρό διάσημο, έχει μια (δική σου και των ομοίων σου) λογική, που όντως μάθατε σε μια διεφθαρμένη κοινωνία να ΜΗΝ περιμένετε να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες πράξεων, για τις οποίες ένας «κοινός θνητός» πληρώνει τίμημα αυτονόητα…Το δικό μας όμως σοκ κι όχι έκπληξη, δεν έχει καμιά λογική, μόνο παράνοια…αδυνατεί το μυαλό να αποδεχθεί την κατάντια για ένανηθο-ποιό που υποτίθεται «ποιεί» χαρακτήρες και μέσα από αυτούς διαμορφώνει ήθος, που πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα του ταλέντου κρύβει απίστευτο έρεβος, που για χρόνια με αυτή τη βιτρίνα έχει κατακτήσει χρήμα, εξουσία, την καρδιά του κοινού και υμνητικές κριτικές, αγνοώντας κοινό και κριτικοί ότι αποδίδουν μεγαλειώδη εύσημα σε έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη με απάνθρωπη, εγκληματική προσωπικότητα κι αυτά τα δύο δεν λειτουργούν αυτόνομα ούτε διαχωρίζονται, αλληλεπιδρούν και είναι άρρηκτα δεμένα ως ολότητα- υπόσταση του ατόμου, καθορίζοντας τη βαθύτερη ποιότητα του ταλέντου… η μόνη περίπτωση διαχωρισμού είναι αυτή της σχιζοφρένειας! Ο υγιής ψυχικά και πνευματικά άνθρωπος είναι το «συνεπές» σύνολο των σκέψεων, των συναισθημάτων, των ενεργειών, των χαρισμάτων του και για να αποφανθείς με ασφάλεια οφείλεις να γνωρίσεις το σύνολο… γιατί συνηθέστατα οι αποκομμένα υπερφωτισμένες πτυχές έχουν την «τάση» να κρύβουν βαρύτατες σκιές- κακή ώρα κι αυτό που έχουμε να πούμε με οδύνη Πέτρο Φιλιππίδη, όσοι νιώσαμε προδομένοι για ό,τι πιστέψαμε ή επενδύσαμε και αηδιασμένοι για ό,τι επακολούθησε είναι «Εμείς να δες, πόσο ΔΕΝ το περιμέναμε από σένα και κάποιους ομοίους σου»!
Φωτογραφικό υλικό
