Από την εβδομαδιαία (κάθε Δευτέρα) στήλη «Η Ιδέα μου είναι», του σκηνοθέτη ηθοποιού, συγγραφέα, Κρίτωνα Ζαχαριάδη.
.
Εμπρός στα χνάρια του Νικόλα… ακούτε;;;
.
Καρέκλες αναπαυτικές, καρέκλες για επαγγελματίες, για ερασιτέχνες, για κριτές, για διαγωνιζόμενους, περιστρεφόμενες, προσωρινές, ειδικές για αναμμένα κάρβουνα… έλα πάρε πάρε…. Από όλες έχει ο φετινός τηλεοπτικός μπαχτσές…. Αρκεί να μη σβήσει η ελπίδα κα να μην αλλάξεις κανάλι…
Εγώ πάντως προτιμώ τον αναπαυτικό καναπέ μου ώστε τις ώρες που γυρνάω από τη δουλειά να κερδίσω το καλό μου μεσημεράκι….
Η περσινή σπορά απέδωσε, ώστε να απολαμβάνουμε τους φετινούς καρπούς διασκεδάζοντας απροβλημάτιστα τη σιέστα της τηλεοπτικής μας ραστώνης…
Και ναι… ο Νικόλας κατάφερε φέτος να βρει τη μυστική συνταγή της επιτυχίας! Πέραν από το ταλέντο του, την οξυδέρκεια του πνεύματος και την αμεσότητα με το κοινό, αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα της εμπιστοσύνης αλλά και της ομαδικότητας. Το να μπορείς να μοιράζεσαι την επιτυχία δίνοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά χώρο στους συνεργάτες σου αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι αυτό νομίζω ότι είναι η απόλυτη συνειδητοποίηση του ‘’μυστικού‘’… Έδωσε προσωπικό χώρο και χρόνο στη ταλαντούχα συνάδερφο και συνεργάτη του Ματίνα Νικολάου, την οποία γνωρίσαμε ευρέως τηλεοπτικά, από την περσινή συμμετοχή της στο Για την παρέα, αλλά και στην νεανική μπάντα τους Alcatrash, έχοντας εξίσου το δικό τους stage με τεράστια γράμματα το όνομά τους, στο ευφάνταστο και λειτουργικό σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου.
Θα έλεγα λοιπόν χωρίς καμία επιφύλαξη πως κυρίως εδώ οφείλεται η επιτυχία, στην ομαδικότητα. Αν έχεις καλούς συνεργάτες και ξέρεις πώς να μοιράζεσαι, να ακούς, να δέχεσαι, να δίνεις πάτημα για συνδημιουργία, τότε το αποτέλεσμα θα έχει την καλύτερη έκβαση.
.
Μακάρι αυτό το αυταπόδειχτο γεγονός να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους επαγγελματίες ηθοποιούς οι οποίοι έχουν συνήθως και το ρόλο του σκηνοθέτη, μιας και η πολυετή εμπειρία τους, τους επιτρέπει το διττό ρόλο. Ένας κούκος όμως ποτέ δεν έφερε την άνοιξη…. Και την έπαρση όσο αδούλευτο και να είναι το κοινό, έχοντας έντονα την ικανότητα της ενσυναίσθησης, είτε αποπειράσαι κάτι στην κάμερα είτε στο σανίδι, την καταλαβαίνει…
Και μόνο συνεντεύξεις τους να παρακολουθήσεις εισπράττεις απαξία, έντονη προβολή του εγώ τεχνηέντως κρυμμένη στην κουλτούρα των χρόνων της αυλαίας που πέφτει… Καλλιτέχνες οι οποίοι ξεχνάν πως ξεκίνησαν, πιστεύοντας μόνο στον εαυτό τους απαξιώνοντας κοινό και συντελεστές…
Δεν ήταν λίγες οι φορές που βρέθηκα σε παραστάσεις, και έβλεπε ηθοποιούς να παίζουν μόνοι τους, όχι σε μονόλογο, να μην συνεργάζονται, να μην είναι έτοιμοι να προσφέρουν, ξεχνώντας ότι θέατρο δεν μπορείς να κάνεις χωρίς να δώσεις και να πάρεις, χωρίς να ακούς, χωρίς κοινό.
Άδικα τότε ταλαντούχοι συνεργάτες χαντακώνονται, άδικα ατελείωτες ώρες προβών, άδικα τόσα χρήματα παραγωγών οι οποίοι πιστεύουν στο ταλέντο, στον έναν, πληρώνοντάς τον αδρά, ενώ τους υπόλοιπους συντελεστές μόνο με ένα χυμό και ένα σάντουιτς ( πραγματικό γεγονός) ώσπου τελικά να κατέβει άδοξα, πριν την ώρα της μια παράσταση…
Χαίρομαι που δεν έτυχε ποτέ μου να αποτελέσω μέρος παράστασης, που αντί έργου, παρακολουθείς αγώνα στοιχήματος χειροκροτημάτων μεταξύ πχ των δυο μεγάλων ονομάτων, παίζοντας ο καθένας για την πάρτη του…
Καμιά ομαδικότητα, κανένας σεβασμός και μόνο προβολή του αυτονόητου ταλέντου…
Θερμή παράκληση… αλλά και συμβουλή αν θέλεις να γεμίσεις τις Καρέκλες του θεάτρου σου…
Εμπρός στα χνάρια του πάντα πρωτοπόρου και ομαδικού Νικόλα!!!
Φωτογραφικό υλικό
