Μέσα σε όλα αυτά που περνάει το θέατρο το τελευταίο διάστημα, αποφασίσαμε οικογενειακώς να ανεβάσουμε σε οnline προβολές τον «Αμπιγιέρ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου με τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Ελένη Χατζηαργύρη και Νικήτα Τσακίρογλου στις 12, 13 και 14 Μαρτίου αλλά και το «M.Butterfly» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με τους Αλέκο Αλεξανδράκη και Κώστα Αρζόγλου στις 25, 26, 27 και 28 Μαρτίου.
Είναι η δική μας απάντηση στο τι είναι θέατρο, είναι ΦΩΣ, είναι δημιουργία, είναι εμπνευσμένες στιγμές Θεατρανθρώπων, κανονικών, ουσιαστικών, αληθινών, που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην θεατρική ιστορία αυτού του τόπου.
Ψάχνοντας να βρω τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ θεατρικά στο διαδίκτυο, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός σε τίποτα θεατρικό. Αν είναι δυνατόν.
Γιατί εγώ ως παιδί όλων αυτών, τους έχω θαυμάσει, τους έχω δει, είχα την τύχη να τους έχω απολαύσει. Και εδώ μιλάμε για μεγάλο ηθοποιό.
Εάν ο Δημήτρης ζούσε και ήταν γερός θα είχε παίξει ρολάρες. Δε λέω για τον Νικήτα γιατί ο Νικήτας ζει και είναι γερός και μας χαρίζει κάθε χρόνο κι από ένα ρεσιτάλ. Δεν είναι κρίμα όμως να μην υπάρχει τίποτα για τον Δημήτρη; Για να τον δουν οι επόμενες γενιές;
Κάπως έτσι είπαμε να ανεβάσουμε τον «Αμπιγιέρ» ανοίγοντας τον δρόμο στο τεράστιο αρχείο του Γιώργου Λεμπέση.
Στον «Αμπιγιέρ» κάηκε το θέατρο, η παραγωγή έγινε από την αρχή και το θέατρο άνοιξε ξανά μέσα σε δύο εβδομάδες, υπόσχεση που έδωσε ο πατέρας μου στη Τζένη Καρέζη. Όλο το ελληνικό θέατρο βοήθησε στο να ανοίξει ξανά το θέατρο. ΟΛΟ. Η Αλίκη, η Ζωή, ο Αλέκος, η Νόνικα, ο Κούρκουλος, ο Τσιβιλίκας, τεχνικοί, μηχανικοί σκηνής, ταξιθέτριες, όλοι εκεί κάναμε το αδύνατο δυνατό και τα καταφέραμε.
Μήνυμα βροντερό πως στα δύσκολα είμαστε όλοι μαζί μια γροθιά.
Και από την άλλη το «M.Butterfly» με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον σεμνότερο όλων και τον Κώστα Αρζόγλου σε ρεσιτάλ ερμηνείας. Ο Αλέκος παλιότερα είχε τσακωθεί με τον Κούρκουλο για το ποιος θα μπει δεύτερος στην ταμπέλα, κατάλαβες κόσμε; Για το ποιος θα μπει δεύτερος!!! Αυτός ήταν ο Αλέκος και αυτός ήταν ο Κούρκουλος.
Και αυτές είναι οι δικές μου αναμνήσεις και οι δικές μου ιστορίες. Με δύο παραστάσεις που άφησαν εποχή. Μου στέλνουν μήνυμα άνθρωποι που δεν γνωρίζω και μου γράφουν ευχαριστώ, μου γράφουν ότι αναμένουν να τις δουν. Νέοι άνθρωποι μου έγραψαν ότι αγόρασαν εισιτήρια.
Και εγώ αναρωτιέμαι μπαμπά αν τα βλέπεις όλα αυτά από κάπου, αν ακούς τι λένε για εσένα γνωστοί και μη γνωστοί. Αναρωτιέμαι αν σου είπα πόσο περήφανη είμαι για εσένα, που γύρισες με τρικάμερο το 1990 τις παραστάσεις, χωρίς να έχεις ιδέα ότι το 2021 θα τις προβάλουμε διαδικτυακά. Πόσο πολύ αγάπησες το θέατρο και τους ανθρώπους του. Πόσο μπροστά ήσουν. Τι παραστασάρες ανέβασες.
Επειδή το άθλημα είναι σαφώς ομαδικό, σας δείχνω άκαυτες φωτογραφίες.
.
Από τον Αμπιγιέρ, οι Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Νικήτας Τσακίρογλου παρακολουθούν τον σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου να τους δίνει οδηγίες υπό το άγρυπνο βλέμμα του σπουδαίου Διονύση Φωτόπουλου.
Και στο M.Butterfly ο σκηνοθέτης της παράστασης Ανδρέας Βουτσινάς δείχνει στην Μαρία Τζομπανάκη πως να “σταθεί” υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αλέκου Αλεξανδράκη. Οι φωτογραφίες είναι του Κλεισθένη βεβαίως βεβαίως.
Ελπίζω να τις δείτε γιατί αν και το θέατρο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα, εδώ δίνουμε ραντεβού με την ιστορία. Αυλαία και πάμε παιδιά.
Πληροφορίες για τις οn demand προβολές, παρακάτω:
«Ο Αμπιγιέρ»
«Madame Βutterfly»
Φωτογραφικό υλικό
