Καραντίνα #season 2 (?)
.
.
Μετράμε δυο εβδομάδες (και κάτι μέρες) όταν από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου η Θεσσαλονίκη και οι πολίτες της τέθηκαν σε αυστηρούς περιορισμούς για την προστασία της δημόσιας υγείας έπειτα από τη ραγδαία αύξηση κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού.
Από εκείνη τη μαύρη μέρα σε πανελλαδικό επίπεδο μετράμε δεκάδες νεκρούς καθημερινά, ενώ τα κρούσματα όλο και πολλαπλασιάζονται. Πλέον δεν ισχύει το «δεν ξέρω κανέναν δικό μου να νοσεί», γιατί οι περισσότεροι έχουν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο που έχει κολλήσει τον ιό.
Παράλληλα ένα άλλο δράμα «παίζεται» για άλλη μια φορά στον χώρο του πολιτισμού καθώς έχει παύσει κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα μετρώντας και εκεί άλλου είδους θύματα. Τα θέατρα ίσα που ξεκίνησαν, έκλεισαν, τινάζοντας στον αέρα τον όποιο –επιφυλακτικό- προγραμματισμό είχαν προγραμματίσει. Ακόμη χειρότερα για τους κινηματογράφους. Τη μέρα που είχαν έναρξη χειμερινής σεζόν, έπαυσαν, αφήστε που καμιά σημαντική ταινία δεν διακινδύνευε να κάνει πρεμιέρα σε χώρους που θύμιζαν φαντάσματα. Στον κυκεώνα της πανδημίας δεν θα έλειπαν οι μουσικές σκηνές, το Βιβλίο ακόμη και οι αίθουσες Τέχνης που είδαν τους επισκέπτες τους να εξαφανίζονται. Δίπλα σε όλα αυτά και τα ΜΜΕ που ασχολούνται κυρίως με τον πολιτισμό. Τόσο οι συνθήκες μετάδοσης όσο και «δουλειάς», εγκλώβισαν και περιόρισαν προσαρμόζοντας σχεδόν όλη την υλη τους στην επικαιρότητα.
Σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση υπάρχουν και τα καλά νέα. Τα εμβόλια είναι σχεδόν έτοιμα και είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελεσματικά.
.
.
Η Κουλτουρόσουπα απευθύνθηκε σε 17 προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού να μας περιγράφουν συνοπτικά πως βλέπουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας και πως βιώνουν την καραντίνα.
Τους ευχαριστούμε.
Τον λόγο έχει η ηθοποιός, σκηνοθέτις, δασκάλα Θεάτρου Δέσποινα Σαρόγλου.
Νοέμβρης 2020
Δεύτερη καραντίνα.
Λοβοτομή
Ξυπνώ στο τέρας της πόλης.
Ο Ουρανός άσπρος, κάτασπρος σαν χαρτί. Ανέκφραστος. Ανελέητος.
Άδεια. Όλα.
Μέσα μου, άδεια, όλα.
H πόλη βυθισμένη.
Οι μέρες κρύβουν ανοιχτές πληγές.
Το μυαλό μου πονάει.
Περπατώ. Δίπλα στην θάλασσα. Μου δίνει μια ελάχιστη χαρά. Δανική.
Περπατώ με δύναμη. Με οργή. Σχεδόν τρέχω .Κλαίω με δύναμη, κλαίω σπαραχτικά. Αδειάζω.
Λίγοι άνθρωποι μόνο με μάτια με προσπερνούν, κουβαλούν κι αυτοί παλιά κρίματα.
Τα χέρια δεμένα, τα πόδια, η ψυχή πολιορκημένη από παντού. Που αγωνίζεσαι να πας; Κακόμοιρη.
Βρέχει φρίκη, στους έρημους δρόμους του κόσμου.
Το μέλλον δεν νοικιάζεται.
Το παρόν μου στάχτη. Δε μ’ αφήνουν να δω. Δε μ’ αφήνουν.
Η παράσταση του παραλόγου συνεχίζεται.
Το μέλλον.
Αριθμοί. Μετρούν νεκρούς. Μετρούν μελοθάνατους… Εικονικοί υπολογισμοί από εικονικούς υπολογιστές συντρίβουν τη στιγμή.
Τη στιγμή μου.
.
.
Λίγοι κερδίζουν πολλά. Πολλοί τα χάνουν όλα.
Πολιτική, συνωμοσίες, φόβος, προδότες, μυστικά, κράτη κρατούν γερά τον κόσμο, φόβος, χρήμα εικονικό, πλασματικό χάρτινο, καθορίζει το όνειρο.
Ο φόβος.
Βρίσκομαι πάλι μέσα.
Το ταβάνι έχει κατέβει στο ένα μέτρο απ’ το πάτωμα. Οι τοίχοι με περικλείουν, με κλείνουν στο ένα μέτρο. Ύστερα εντοιχίζομαι μ’ αυτούς.
Μέσα φυλακή. Έξω περισσότερο φυλακή.
Εκεί που άλλοτε λάτρευα, τώρα η απουσία χτυπάει σαν μαχαίρι.
Πιάνομαι από έναν ήχο. Από λέξεις. Από ίσκιους.
Γαντζώνομαι απ΄ τις φωνές των ποιητών.
Λοβοτομήστε τους, ακούω μια προσταγή. Λοβοτομήστε τους.
Τα χέρια μου ματώνουν. Δεν αντέχω άλλο το βάρος της χαμένης Άνοιξης.
Γλιστράω γρήγορα. Πέφτω με φόρα στην άβυσσο.
Σπάω σε χιλιάδες μικρά κομμάτια.
Ανυπαρξία.
Μένει ένα τραγούδι σε άνω τελεία.
Δέσποινα Σαρόγλου
Στο δια ταύτα της ζημιάς που προκάλεσε μέχρι στιγμής η δεύτερη καραντίνα…
Τους τελευταίους μήνες η «Εταιρεία Θεάτρου «ΤheatrAction» έχει ακυρώσει τρεις δουλειές και έχει ματαιώσει πολλές άλλες σκέψεις, σχέδια και ιδέες για το άμεσο μέλλον. Κατά συνέπεια, πολλοί συνεργάτες έμειναν άνεργοι.
Παράλληλα έχουν μείνει ματαιωμένες έξι ολοκληρωμένες, έτοιμες παραστάσεις-παραγωγές που για να τελειοποιηθούν δούλεψαν 100 άνθρωποι σκληρά για έναν ολόκληρο χρόνο, με τις ομάδες από τα εργαστήρια του Ανδρέα Βουτσινά.
Από τις αρχές του Οκτώβρη ξεκίνησαν οι νέες ομάδες 11 στον αριθμό με τις οποίες συνεχίζουμε να δουλεύουμε διαδικτυακά, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, καθώς το Θέατρο απαιτεί οπτική, συναισθηματική, ψυχική, πνευματική και σωματική επαφή.
Εκτός από τα διαδικτυακά μαθήματα, διαβάζω πολύ, κυρίως ποίηση, κάνω σχέδια για το μέλλον κι ύστερα τα γκρεμίζω, άλλοτε πάλι ετοιμάζω ολόκληρες παραστάσεις για το άμεσο μέλλον, γαντζώνομαι από τα βλέμματα των μαθητών και των παιδιών μου, δε βλέπω καθόλου τηλεόραση και προσπαθώ να διατηρήσω το μυαλό μου καθαρό. Δε με φοβίζει ο ιός. Με φοβίζει ο φόβος και ο άνθρωπος από δω και μπρος.
/
Δημοσιεύτηκαν:
–Βάσω Γουλιελμάκη: «Απαγορευτικό… Όταν το έχεις ξαναζήσει φοβάσαι περισσότερο!
–Γιάννης Ζαφειρίου : «Η αισιοδοξία έχει αρχίσει να χάνεται δυστυχώς».
–Γιώργος Λυκιαρδόπουλος : «Η δουλειά μας προϋποθέτει ψυχικές δεξιότητες και αντοχές τζόγου με τον ιό να κερδίζει μέχρι τώρα».
–Δέσποινα Σαρόγλου: «Νοέμβρης 2020. Δεύτερη καραντίνα. Λοβοτομή…»
–Έλενα Λεμονίδου: «Lockdown2 – the sequel – Ρόμπα γίναμε..»
–Ιφιγένεια Μανώλα: «Με υπομονή και αισιοδοξία… θα περάσει κι αυτό!»
–Καλλιόπη Ευαγγελίδου: «Απ’ τα μπουλούκια άντλησα δύναμη για την καραντίνα».
–Κωνσταντίνος Καβακιώτης: «Post Covid Theatre».
–Κώστας Κιμούλης: «Καραντίνα Νο2 – Φόβος ή επιβίωση;»
–Κώστας Παρχαρίδης-Chalkos Gallery: «Κοιτάζουμε το μέλλον με αισιοδοξία παρά και τη 2η καραντίνα».
–Λένα Πετροπούλου: «Στόχος δεν είναι η δημιουργία, αλλά η δημιουργική επιβίωση»
–Μαίρη Ανδρέου: Δεν είναι εδώ.. Αλλά ΕΙΝΑΙ… ΕΔΩ… Σ΄ αυτό το “join the meeting”…
–Μηνάς Βιντιάδης: «Οι «Αφανείς Ήρωες» της Καραντίνας»…
–Ναυσικά Γκράτζιου: «Ραδιοφωνικά χαμόγελα, το εννοώ και το μεταδίδω, θα περάσει κι αυτό»
–Νίκος Ψαρράς: «Aς γίνει ο εγκλεισμός ευκαιρία να αναλογιστούμε πως θέλουμε να είμαστε στη ζωή.
–Σταύρος Παρχαρίδης: «Δεν έμαθα τίποτα, γι’ αυτό μπορώ και επιβιώνω στους αιώνες».
–Τάσος Ρέτζιος: «Χαμένοι στη μετάφραση».
..
Ακολουθήστε μας στα social media
..