Με τον Αναστάση Ροϊλό στον ομώνυμο ρόλο
Με ενθουσιώδες χειροκρότημα υποδέχθηκε το κοινό τον ΑΜΛΕΤ που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης με τον Αναστάση Ροϊλό στον ομώνυμο ρόλο, στον ιδιαίτερο χώρο του Θεάτρου των Αρχαίων Κλεωνών το προηγούμενο Σάββατο, ενώ στη συνέχεια στο ασφυκτικά γεμάτο Κηποθέατρο Παπάγου, αποθέωσε τους συντελεστές στην αθηναϊκή πρεμιέρα του.
Το ταξίδι του ΑΜΛΕΤ ξεκίνησε, έχοντας στις αποσκευές του, ένα σύνολο εξαιρετικών ηθοποιών να αναδεικνύει το μεγαλείο του κορυφαίου έργου, καθώς και τα ευμενέστερα σχόλια του κοινού που ανταποκρίθηκε θερμά στις πρώτες παραστάσεις.
Το κορυφαίο έργο του Σαίξπηρ και του παγκόσμιου θεάτρου, αναδεικνύεται σκοτεινό και αβάσταχτα επίκαιρο, με την κινησιολογική επεξεργασία της Πατρίσιας Απέργη, να τονίζει κρυφές πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης, τα θεατρικά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα να καταργούν τον χρόνο, σε μια μοναδική ατμόσφαιρα που ολοκληρώνουν η σπαρακτική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, οι αιχμηροί φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου και το ευρηματικό video-art του Θωμά Παλυβού, εντός του σκηνικού χώρου – θεατρική μηχανή που σχεδίασε η Μικαέλα Λιακατά.
Ο λόγος του συγγραφέα, όπως μας αποκαλύπτεται από την ποιητική απόδοση του Γιώργου Χειμωνά, ερμηνεύεται από έναν θίασο εξαιρετικών ηθοποιών με επικεφαλής τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ, σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να εγγραφεί στη μνήμη των θεατών.
«Καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή».
Σ’ έναν κόσμο σκοτεινό, αδίστακτο, όπου η φιλία αλλά και οι σχέσεις αίματος δεν σημαίνουν τίποτε, ο Άμλετ στοχάζεται. Η άρνηση για δράση καθρεφτίζει τη σύλληψη της εικόνας ενός κόσμου, πού όσο κι αν αλλάζει, τα ερείπια στέκουν εκεί- απαράλλαχτα. Αποσύνθεση. Η φθορά, η διαφθορά, η παρακμή, η θανάσιμη επανάληψη. Ο Άμλετ στοχάζεται. Όχι τόσο το να ζεις αλλά το πώς μπορείς να ζεις μια ζωή άξια να βιωθεί. Αίτημα πολιτικό και οντολογικό. Ο Άμλετ στοχάζεται για τον χρόνο και τον κόσμο. Και βλέπει την εικόνα ολόκληρη: Καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή.
Ο χρόνος εξαρθρώνεται. Ο Άμλετ ζωγραφίζει το ανθρώπινο. Ιχνογραφεί τις αντιθέσεις: Βάθος και επιφάνεια, Είναι και φαίνεσθαι, αντίσταση και υποταγή, ειλικρίνεια και υποκρισία, λόγια και σιωπή, απόκρυψη και αποκάλυψη παράσταση και άρρητο, Τα όρια της γλώσσας και του κόσμου ή και αντίστροφα. Ο Άμλετ επιθυμεί την επιθυμία ενός καινούργιου κόσμου απαλλαγμένου από ενοχές που θα χτιστεί πάνω στα ερείπια του παλιού.
