Από τον ‘ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ» της Π. Στασινοπούλου
Με τεράστια έκπληξη διαβάσαμε την είδηση ότι ο πρώην Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ Γιάννης Αναστασάκης, που με υπουργική απόφαση παύθηκε από το αξίωμά του και αντικαταστάθηκε, κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικράτειας για να προσβάλλει την εν λόγω απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού ως παράνομη. Ακολουθώντας προφανώς συμβουλές νομικών, οι οποίοι ως γνώστες του αντικειμένου βρήκαν κατάλληλα ερείσματα ώστε να στηρίξουν την προσφυγή με την αιτιολογία της παρανομίας. Εμείς βεβαίως- με την ιδιότητα του πολίτη και του θιασώτη του πολιτισμού στην πόλη μας, δικηγόροι ΔΕΝ είμαστε άπαντες, που σημαίνει ότι αγνοούμε τα νομικά «τερτίπια», τα λογής «παραθυράκια» των νόμων, το περιβόητο «γράμμα του νόμου» και πώς αυτό ερμηνεύεται κατά το δοκούν των εκάστοτε κριτών… Οπότε δεν μπορούμε φυσικά να έχουμε άποψη για το νομικό κομμάτι του θέματος και αν ή κατά πόσο εν προκειμένω υπήρξε παραβίαση- παρανομία.
Έχουμε όμως κάποια άλλα «εφόδια» πολύ σημαντικότερα – που αντικειμενικά υπερβαίνουν τις νομικές γνώσεις και τον ίδιο τον νόμο- που ακούν στα ονόματα «κοινή λογική», «κοινό περί δικαίου αίσθημα», «ηθικά κριτήρια»… Φαντάζομαι κ. Αναστασάκη, κάπου θα έχει πάρει το αυτί σας τη σπουδαία ρήση ότι «κάθε νόμιμο ΔΕΝ είναι απαραίτητα ηθικό», κάτι που δικαίωσε απόλυτα η τραγωδία της Αντιγόνης ως κορυφαίας «παράνομης» προκειμένου να υπερασπιστεί την ηθική και ως καλλιτεχνικός διευθυντής κρατικού θεάτρου οφείλετε να το γνωρίζετε. Που σημαίνει με απλά λόγια ότι νόμος και ηθική συχνότατα συγκρούονται και είναι λογικό καθότι διαφορετική η αποστολή κάθε έννοιας και το ζητούμενο είναι οι προτεραιότητες καθενός στην επιλογή όταν αντιμετωπίζει το δίλημμα… αν θα διαλέξει τη νομική «τάξη» για να νιώσει τυπικά δικαιωμένος ή την ηθική για να δικαιώσει τη συνείδησή του- εφόσον αυτή λειτουργεί- και να μπορεί να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέφτη κατάματα…
Προσφύγατε στο ΣτΕ διεκδικώντας το δίκιο σας – και προφανώς τη θέση σας πίσω- γιατί θεωρείτε παράνομη την απόφαση της απόλυσής σας. Δεν θα μείνω στην «πρωτοπορία» της αντίδρασης, καθώς αρκετοί συνάδελφοί σας στο παρελθόν τοποθετήθηκαν και παύθηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ως κυβερνητικές επιλογές διορισμών και ουδείς κατέφυγε στα δικαστήρια, θεωρώντας την παύση του με την αλλαγή κυβέρνησης δεδομένη ή αναπόφευκτη και δεν εξετάζουμε εδώ το καλώς ή κακώς επί της ουσίας, αλλά το πρωτοφανές της δικής σας αντίδρασης… Δεν θα μείνω επίσης εκ των πραγμάτων, λόγω άγνοιας, στις νομικές λεπτομέρειες που αφορούν την υπόθεσή σας, ούτε στην καθυστέρηση της προσφυγής γιατί λογικά σας πήρε χρόνο το ψάξιμο, ούτε στην αυτονόητη πικρία ενός ανθρώπου που χάνει τέτοια ακριβοθώρητη, χρυσοπληρωμένη, περιζήτητη θέση… Θα δεχθώ ότι το τελευταίο κίνητρο υπήρξε πολύ ισχυρό ώστε να καταργήσει κάθε πιθανή αναστολή.
Αυτή που θα βασάνιζε κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο και μάλιστα δημόσιο πρόσωπο σε θέση ευθύνης, που θα ένιωθε ντροπή να «ζητιανεύει», να διεκδικεί δικαστικά, να απαιτεί εκβιαστικά την εν λόγω θέση, από την οποία τον απομάκρυναν ως ακατάλληλο. Μια ετυμηγορία που μπορεί να μεταφράζεται πολυεπίπεδα… από ανεπαρκή άσκηση καθηκόντων, αδυναμία διοίκησης, σοβαρές καταγγελίες, ανάρμοστη συμπεριφορά, ισχυρή διατάραξη σχέσεων με καθοριστικές επιπτώσεις στην παραγωγή έργου κλπ. μέχρι τη μη αποδοχή βάσει κομματικής ταμπέλας ως είθισται, καθώς πρόκειται για τοποθετήσεις (δυστυχώς) «ημετέρων» με καθαρά κομματικά κριτήρια των εκάστοτε κυβερνώντων κι όταν υπάρχει «αλλαγή φρουράς» ακολουθεί μοιραία το σχετικό ξήλωμα ως… πατροπαράδοτο έθιμο. Πολύ δε περισσότερο που στην περίπτωση Αναστασάκη συνέτρεχαν ΟΛΟΙ οι προαναφερθέντες λόγοι ώστε να στηρίξουν πανταχόθεν και πιστοποιημένα τον χαρακτηρισμό «ακατάλληλος» και άρα «προς απομάκρυνση», που σημαίνει όχι μόνο ουδεμία έκπληξη, αλλά απολύτως αναμενόμενο, τόσο για τον φορέα όσο και για τον ίδιο και προφανώς το αν έγινε κομψά ή άκομψα ουδόλως επηρεάζει την ουσία. Όταν λοιπόν υπό παρόμοιες συνθήκες απόλυσης, ψάχνεις εναγωνίως δικαστικούς τρόπους να επανέλθεις, είσαι απλά ένας αναξιοπρεπής ζήτουλας!
Και ας υποθέσουμε- σαν απλό σενάριο εργασίας- ότι το ΣτΕ σας δικαιώνει κ. Αναστασάκη, και κρίνει παράνομη την απόλυσή σας. Εσείς, στ’ αλήθεια, θα… τολμήσετε να επανέλθετε;;; Είναι δυνατόν, μετά τα όσα τρομερά καταγγέλθηκαν σε βάρος σας, μετά το απίστευτα διχαστικό κλίμα που καλλιεργήσατε, μετά τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που επιφέρατε, μετά τη μισαλλοδοξία, τον αυταρχισμό, την υπονόμευση, τον κομματισμό με τα οποία διοικήσατε… να έχετε το θράσος να ζητάτε να συνεχίσετε;;; Αφήσατε άραγε «εκκρεμότητες» που δεν προλάβατε προκειμένου να αποτελειώσετε το έργο σας και μαζί τον οργανισμό;;; Πιστεύετε ότι οι εργαζόμενοι που ανάσαναν επιτέλους με ανακούφιση από το βάρος της αλγεινής σας συμπεριφοράς και διοίκησης, θα… ανοίξουν αγκάλες να σας υποδεχθούν και να συνεργαστούν «εν ομονοία και ειρήνη» μαζί σας για να παράξετε έργο;;; Πιστεύετε ότι θα ξεχάσουν όσα πρωτοφανή έζησαν όταν τους αντιμετωπίζατε δικαστικά ως «αντιπάλους» (!) και θα σπεύσουν για το συγχωροχάρτι κι όλα «περασμένα- ξεχασμένα, πάμε για παραστάσεις να καταπλήξουμε τα πλήθη»;;;
Ή μήπως θαρρείτε ότι εν καιρώ ΝΔ θα ζήσετε τις «ένδοξες» μέρες επί ΣΥΡΙΖΑ που σας χάιδευε σαν καλό «του» και υπάκουο κομματικό παιδί, σας γέμιζε απρόσκοπτα τα ταμεία, σας απάλειφε τα χρέη και μπορούσατε να διαλαλείτε ότι «ξεχρεώσατε» και να καμαρώνετε για δήθεν πλεονάσματα;;; Διότι αν πιστεύετε κάτι τέτοιο ως ορκισμένος Συριζαίος και επιπλέον με πιστοποιημένη αντιπαλότητα εναντίον της νυν υπουργού Πολιτισμού σέρνοντάς την στο ΣτΕ, οφείλετε να παραδεχτείτε ότι πέραν όλων των άλλων που σας καταμαρτυρούν, σας διακρίνει ένα ακόμα «προσόν», η μέγιστη αφέλεια! Η οποία βεβαίως ελάχιστα συνάδει με διευθυντική θέση, όσο κι αν αδυνατείτε να την αποχωριστείτε, ενώ η άλλη εκδοχή αφορά σε μέγιστο μαζοχισμό, καθώς παρότι γνωρίζετε το πόσο αφόρητα δύσκολη- μέχρι εξόντωσης θα γίνει πολιτικά η ζωή σας, εσείς το επιζητάτε με το στανιό και με τις… ευλογίες του νόμου! Είτε πρόκειται για αφέλεια, είτε για μαζοχισμό, θα πούμε εύγε για τα δύο έξτρα «προσόντα» ενός ευφυούς και κυρίως αξιοπρεπούς!
Από τον οποίο βέβαια, βάσει πολλαπλών δειγμάτων γραφής, ΔΕΝ περιμέναμε να διακρίνει το νόμιμο από το ηθικό, στην κατηγορία των ευτελών ταυτίζονται… Κρίμα που παρότι «του θεάτρου», όσες φορές κι αν είδε την παράσταση της Αντιγόνης ΔΕΝ κατάλαβε τίποτα…
Φωτογραφικό υλικό
