Ένας ηθοποιός με εκφραστική πυκνότητα και θεατρική ευαισθησία, που ξέρει να κατοικεί στην σκηνή χωρίς στόμφο. Μακριά από την έννοια του «πρωταγωνιστή» εντάσσεται βαθιά σε μια πολυφωνία που απαιτεί εσωτερική ακρίβεια και πειθαρχία. Δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει και αυτό από μόνο του προκαλεί εντύπωση. Ανήκει σ’ εκείνους τους ηθοποιούς που δεν μιλούν δυνατά για να ακουστούν, αλλά σωπαίνουν για να ακουστούν βαθύτερα. Με μια πορεία γεμάτη θέατρο,  ρόλους, μουσική, τηλεόραση, κινηματογράφο και κυρίως σκηνή, έχει κατορθώσει να διατηρήσει μια σταθερή γραμμή: την αφοσίωση στην τέχνη του.

Στην παράσταση «Χορικά Ύδατα», επιστρέφει όχι απλώς ως ηθοποιός, αλλά ως μέλος ενός συλλογικού σώματος: μιας  ομάδας  που  τραγουδά, κινείται, θυμάται και ερμηνεύει χορικά, δηλαδή φωνές που δεν έχουν όνομα αλλά έχουν ψυχή. Εκεί, δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Υπάρχει μόνο συντονισμός, ρυθμός και εσωτερική πειθαρχία. Και σε αυτό το τοπίο, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης  αναπνέει  ελεύθερα.

Συνέντευξη του ταλαντούχου ηθοποιού Αλέξανδρου Μπουρδούμη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.

«Τα Χορικά Ύδατα είναι μια παράσταση της Λίνας Νικολακοπούλου πάνω σε κείμενα και τραγούδια δικά της, άλλωστε όλη η ιδέα είναι δική της….Αφορμή ήταν τα πάμπολα τραγούδια που έχει γράψει η Λίνα για θεατρικές παραστάσεις. Βλέπουμε λοιπόν την πορεία ενός θιάσου που ας πούμε «πηγαίνει σε διαφορετικά σπίτια», όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια η Λίνα, και με τον τρόπο αυτό αφηγούμαστε την πορεία αυτών των ανθρώπων, αυτών των χαρακτήρων. Ξεκινάμε λοιπόν από το αρχαίο δράμα, συνεχίζουμε με τον κόσμο του Αριστοφάνη και μετά αγγίζουμε κάποια πιο σύγχρονα έργα όπως το «Έκτο πάτωμα», το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», το «Σκλαβί» κ.ά. Όλη αυτή η πορεία μαζί με τα τραγούδια, που κάποια από αυτά έχουν πλέον αυτόνομη πορεία από καλλιτέχνες, είναι τα Χορικά Ύδατα.

Όλοι εμείς που συμμετέχουμε είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί βρισκόμαστε στον δικό της κόσμο και ταξιδεύουμε από τον Μάρτιο μαζί της. Προσωπικά είναι μεγάλη μου χαρά που με κάλεσε να βρεθώ στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και να την ακολουθήσω… Είναι ευλογημένη στιγμή για μένα να την γνωρίζω – πάντα την θαύμαζα- και νιώθω πολύ τυχερός που μας σκηνοθετεί . Είναι ένας άνθρωπος πολύπλευρος, χορτασμένος, ακούει και συντάσσεται με τους συνεργάτες της και για μένα αυτό είναι μεγάλο προτέρημα των σπουδαίων καλλιτεχνών». 

Ε.Π.: Πώς ήταν η συνεργασία σας;

Α.Μ.: Η συνεργασία μας από την αρχή φαινόταν ότι θα κυλήσει πάρα πολύ όμορφα. Η Λίνα είναι ένας πάρα πολύ δοτικός άνθρωπος, έστειλε σε όλους μας άπειρα τραγούδια.. Ούτε και η ίδια θυμάται όλα όσα έχει γράψει… Της θύμισα ότι πριν από είκοσι ένα χρόνια είχα παίξει στην παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη με τον Λάκη Λαζόπουλο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και πραγματικά είναι πολύ συγκινητικό που με αφορμή τα Χορικά Ύδατα ακούμπησα εκείνες τις ωραίες στιγμές ως ηθοποιός. Νιώθω ότι με την Λίνα μιλάμε την ίδια γλώσσα και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Ε.Π.: Πώς είδατε τις αντιδράσεις των θεατών;

Α.Μ.: Είναι μια υβριδική παράσταση. Δεν είναι μια παράσταση που συνηθίζεται, ούτε να φτιάχνεται ούτε να παίζεται, ούτε να την βλέπει κανείς… Δεν είναι απλά ένα έργο..  Τα Χορικά περικλείουν τον άνθρωπο, τον λαό, τον κόσμο που βρίσκεται στην σκηνή, εκφράζεται και συνομιλεί με του ήρωες, αντιδράει και επαναστατεί και με αυτή την αφορμή βλέπουμε διαφορετικά είδη θεάτρου.

Νομίζω ότι αυτό που έχω εισπράξει μέχρι στιγμής είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι μπαίνει σε όλα αυτά τα διαφορετικά ταξίδια και τους σταθμούς και ακουμπάει έτσι και την ψυχή της ίδιας της Λίνας γιατί κατορθώνει με τον στίχο της να αναβαθμίσει αυτό το είδος. Ακούγονται επίσης σπουδαίοι μουσικοί δρόμοι, συνθέτες οι οποίοι έχουνε γράψει τραγούδια για όλες αυτές τις παραστάσεις και νομίζω ότι ο κόσμος νιώθει σαν να κάνει λίγο τον γύρω του θεατρικού κόσμου με αυτή την παράσταση. Θα δει αποσπάσματα από σημαντικά έργα, θα ακούσει κείμενα δικά της τα οποία είναι συνδετικά μεταξύ των έργων και των εποχών και βέβαια όλα αυτά τα τραγούδια με μια υπέροχη ζωντανή ορχήστρα μαζί με τον θίασο που παίζει, τραγουδάει, χορεύει … Είμαστε μια πολύ ωραία παρέα ηθοποιών από διαφορετικές γενιές και η Λίνα κατόρθωσε να μας ενώσει χωρίς πολύ κόπο γιατί έχει αυτό το χάρισμα..

Ε.Π.: Ο δικός σας ρόλος;

Α.Μ.: Ακριβώς αυτό είναι το ωραίο… Δεν κάνω ένα ρόλο, όπως όλοι μας, κάνω διάφορα πράγματα και βέβαια συμμετέχω και εγώ και στα χορικά. Είναι πολυποίκιλο το θέμα, σαν μια παρέα εφήβων, όπως είπε ένας φίλος οι οποίοι με αυτή την νεανική ορμή ανεβαίνουμε στην σκηνή και λέμε ιστορίες είτε φανταστικές είτε πραγματικές. Σαν μια παρέα φίλων που αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες ο καθένας, που περικλείονται σε αυτά τα σπουδαία έργα αλλά και με ένα τρόπο και στην ίδια μας τη ζωή.

Ε.Π.: Υπάρχει κάποιο χορικό της παράστασης, κάποιο σημείο που να σας αγγίζει προσωπικά;

Α.Μ.: Ένα σημείο που με αγγίζει πάρα πολύ είναι και η σπουδαία ερμηνεία της Στέλας Φυρογένη στην Κλυταιμνήστρα της Γιουρσενάρ. Είναι ένας σπουδαίος μονόλογος, όπου ακούμε την Κλυταιμνήστρα να μιλάει ίσως για πρώτη φορά για όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή της και πώς εκείνη τα έχει αντιληφθεί και γιατί αντέδρασε όπως αντέδρασε.. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή με ένα συγκλονιστικό τραγούδι. Είναι ένας ανθρώπινος μονόλογος, μια ανθρώπινη ιστορία και αυτή είναι που με συγκλονίζει κάθε φορά.

Ε.Π.: Λένε ότι οι καριέρες χτίζονται πάνω στα «όχι»… Έχετε πει πολλά μέχρι τώρα;

Α.Μ.: Έχω πει αρκετά….

Ε.Π.: Υπήρξε κάποιο που το μετανιώσατε;

Α.Μ.: Στα «όχι» που είπα, καλώς τα είπα σε πράγματα που μπορεί και οικονομικά να ήταν πάρα πολύ καλά, και ειδικά στο κομμάτι της τηλεόρασης. Αλλά ήθελα να διαφυλάξω πράγματα που αργότερα δε θα με παρεκκλίνανε από τον δρόμο μου. Αυτό βέβαια έχει ένα κόστος, όπως και οποιαδήποτε απόφασή μας.. Βέβαια, έχω κάνει και τα λάθη μου γιατί έχω κάνει και πράγματα που τελικά αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικά αλλά και από αυτά μαθαίνεις. Κυρίως μαθαίνεις από αποτυχίες… και μαθαίνεις για σένα αλλά και για τους άλλους και το πώς να διαχειρίζεσαι το κομμάτι της αποτυχίας για να μπορέσεις να προχωρήσεις.

Ε.Π.: Τηλεόραση ή θέατρο;

Α.Μ.: Παλαιότερα θα σας έλεγα κυρίως το θέατρο.. Άλλωστε ο Έλληνας ηθοποιός για αυτό εκπαιδεύεται. Όμως έχω κάνει πολύ τηλεόραση και κινηματογράφο, έχω κάνει διαφορετικά πράγματα – δραματικές και κωμικές σειρές και βιογραφικές- οπότε θα έλεγα ότι αγαπάω το καλό κείμενο, τους ωραίους συνεργάτες. Γιατί δεν έχει σημασία εάν θα παίξεις τον Άμλετ αλλά με ποιους θα συνεργαστείς και κάτω από ποιες συνθήκες.

Ε.Π.: Ποια κείμενα προτιμάτε περισσότερο, κωμικά ή δραματικά και ποιο έχει τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας;

Α.Μ.: Κοιτάξτε μου αρέσει να εναλλάσσομαι και δόξα τον Θεό, μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες και στο θέατρο να παίξω τραγωδίες, να παίξω δράμα, μιούζικαλ, κωμωδίες, σύγχρονα έργα, ελληνικό ρεπερτόριο… Πραγματικά δεν έχω παράπονο. Εάν πάλι μου το έλεγε κάποιος πριν τριάντα χρόνια όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά δε περίμενα σε καμιά περίπτωση ότι θα έχω ερμηνεύσει τόσο σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Επίσης μεγάλη χαρά μου δίνουν και οι σπουδαίοι άνθρωποι, οι σπουδαίοι καλλιτέχνες που συνάντησα αυτά τα χρόνια και είναι φάροι γενικά για το πως να συμπεριφέρομαι στη δουλειά αλλά και γενικότερα στη ζωή μου.

Οπότε νιώθω πολύ γεμάτος σε αυτό το κομμάτι ότι μπορώ να ελίσσομαι και να εξελίσσομαι. Στο κομμάτι της τηλεόρασης βέβαια οι άνθρωποι σε ταυτίζουν με κάποια πράγματα αλλά και σε αυτό τον χώρο πράγματα διαφορετικά που έχω κάνει μου άρεσαν. Σίγουρα η κωμωδία – και αυτό δεν το αντιλαμβανόμουν στην αρχή της πορείας μου- είναι πολύ πιο δύσκολο είδος και ερμηνευτικά αλλά και σωματικά. Απαιτεί πολύ υψηλό δείκτη υποκριτικής ευφυίας, φοβερούς ρυθμούς, μεγάλο συντονισμό και το έχω διαπιστώσει πολλές φορές όταν έχει χρειαστεί να παίξω σε τέτοια έργα. Μπορεί να φαίνεται αλλά πιστέψτε με δεν είναι καθόλου απλό. Είχα την τύχη να παίξω με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς – ήταν μεγάλο σχολείο να βρίσκομαι στην σκηνή με τον Θανάση Βέγγο, τον Καρακατσάνη και άλλους πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες και έμαθα φοβερά πράγματα δίπλα τους.. Όλα τα είδη έχουν δυσκολίες, και το μιούζικαλ είναι πάρα πολύ δύσκολο και με πολλές απαιτήσεις. Για μένα αυτά τα είδη που φαίνονται καμιά φορά πιο λαμπερά, πιο «ευκολοφάγωτα», έχουν από πίσω πάρα πολύ κόπο, πολύ δουλειά και φοβερή ακρίβεια για να είμαστε πιο σαφείς..

Ε.Π.: Από την αρχή θέλατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Α.Μ.: Κάποια στιγμή άρχισα να το σκέφτομαι στη Δευτέρα – Τρίτη Λυκείου.. Κυρίως η μητέρα μου πήγαινε πάρα πολύ συχνά στο θέατρο και με έπαιρνε μαζί της. Και αυτό με επηρέασε πάρα πολύ… Σκεπτόμενος ότι έχω δει πολλά πράγματα –έχω δει τον Μινωτή σε ηλικία εννέα χρονών- έργα, κείμενα πολύ μακριά από την ηλικία μου αλλά όπως μου είπε και η μητέρα μου πάντοτε ήμουν προσηλωμένος  σε αυτό που έβλεπα. Έτσι και στα δεκαοχτώ μου είχα την τύχη να μπω στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Αυτό ήταν επίφοβο αλλά εμένα με άνδρωσε πολύ γιατί ήταν μια δύσκολη σχολή.. Όταν μπήκα ο θάνατος του Κουν ήταν αρκετά κοντά και γενικά υπήρχε μια μεγάλη αυστηρότητα. Σε μένα τότε, στα δεκαοχτώ, όλο αυτό μου φανταζόταν τεράστιο… Και δούλεψα πολύ αλλά είχα και τύχη.. Και αυτό λέω και στους μαθητές μου όταν τυγχάνει να βρίσκομαι σε δραματικές σχολές ότι κανείς δεν σε περιμένει με ένα κόκκινο χαλί στρωμένο.. θέλει πολύ χρόνο και πολύ δουλειά..

Ε.Π.: Τι τους συμβουλεύετε;

Α.Μ.: Δεν συνηθίζω να δίνω συμβουλές… Το μόνο που μπορώ να πω είναι σπουδάστε το τώρα να μην σας μείνει απωθημένο αλλά να ξέρετε ότι δεν έχει καμία σχέση το κομμάτι της δραματικής σχολής με την δουλειά, είναι η μέρα με τη νύχτα. Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που επίσης μετράνε εκτός από το «Άριστα» της δραματικής σχολής.

Ε.Π.: Η προβολή, η δημοσιότητα σας επηρέασε καθόλου;

Α.Μ.: Είναι πολύ λογικό να σε επηρεάζει κάποια στιγμή. Για παράδειγμα, εκεί που πήγαινες απλά στη δουλειά σου, ξαφνικά αρχίζεις να νιώθεις τα μάτια των άλλων πάνω σου. Βέβαια, δεν εμφανίστηκε αμέσως, περίπου στην δεκαετία θα  έλεγα. Εννοείται ότι σε κάνει να νιώθεις δυνατός, σπουδαίος, όλοι σου λένε μπράβο, το πόσο καλός και ωραίος είσαι.. Με τα χρόνια όμως, κρατάς τα ωραία στοιχεία, την αγάπη του κόσμου.. Κάτι πολύ γλυκό που είχα ακούσει είναι ότι «ερχόμαστε να σας δούμε γιατί παίζεται σε ωραίες παραστάσεις» και αυτό για μένα είναι θετικό πρόσημο ως προς τις επαγγελματικές μου επιλογές. Η δουλειά μας ακουμπάει στην ψυχή του άλλου και αυτό θέλει σεβασμό. Και βέβαια υπήρχαν περίοδοι που ήταν έντονη η δραστηριότητα γύρω από το όνομά μου αλλά όπως μου έλεγε και η Κάτια Δανδουλάκη «Μικρέ, αυτό είναι μια σεζόν, μετά θα τελειώσει.. πάμε παρακάτω.. έχουμε μαραθώνιο, έχουμε μπροστά μας και άλλα πράγματα, οπότε προχώρα..»

Ε.Π.: Τι μένει τελικά μετά το πέρας της παράστασης, όταν κλείσουν τα φώτα;

Α.Μ.: Οι παραστάσεις φτιάχνονται για να μείνουν στη μνήμη του θεατή.. Σε μας μένει μια ωραία στιγμή με ένα συνάδελφο, μια αστεία ή μάλλον πολλές αστείες στιγμές όπως και αρκετές απρόβλεπτες. Προσωπικά δεν απαγκιστρώθηκα σε αυτές τις συνθήκες, να πω ή να σκεφτώ ότι η ζωή μου είναι το θέατρο και τίποτε άλλο… Η ζωή μου είναι άλλα πράγματα, ο γιός μου, οι φίλοι μου, η καθημερινότητά μου…

Ε.Π.: Τι θα λέγατε στο ξεκίνημά του τον έφηβο Αλέξανδρο σήμερα;

Α.Μ.: Νομίζω να πρόσεχε λίγο καλύτερα τις κακοτοπιές, τους ανθρώπους που εμπιστευόταν γιατί στην ανάγκη να αρέσουμε σε όλους – με τα χρόνια συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αρέσεις σε όλους- κάνουμε και λάθος εκτιμήσεις.. Ναι αυτό θα του έλεγα όπως και να διακρίνει πίσω από την εικόνα τις προθέσεις των ανθρώπων γιατί χάνεις χρόνος και είναι πολύτιμος…

Ευχαριστώ πολύ!