5+1 Πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις μέσα στο θέατρο!
Το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο από τα συσσωρευμένα παράπονά μου από τους ανθρώπους που τυχαίνει να κάτσουν δίπλα ή κοντά μου στην πλατεία του θεάτρου. Ήρθε η ώρα να παραπονεθώ και δημοσίως γι’ αυτά που με εκνευρίζουν και για τα οποία εξοργίζομαι ιδιωτικώς. Γιατί νισάφι πια με τους (και καλά) θεατρόφιλους που λες και το έβαλαν στοίχημα με τον εαυτό τους να σου ανεβάσουν την πίεση ρε παιδί μου!
1. Μην μιλάς
Αν ήθελες κουβεντούλα κύριος, ας καθόσουν στον ωραιότατο καναπέ σου! Γιατί πρέπει δηλαδή εγώ να μάθω τα νέα της Τούλας, Κούλας, Μαριγούλας και λοιπής αναφερθείσας ξαδέρφης σου την ώρα που παρακολουθώ μια παράσταση που απαιτεί καλώς ή κακώς την προσοχή μου. Νομίζεις ότι το κάνεις ευκολότερο να παρακολουθήσω διατρυπώντας τα τύμπανά μου με την κελαρυστή και περιρρέουσα φωνούλα σου που σταματημό δεν έχει; Και για όσους νομίζετε ότι το μπουρ μπουρ δίνει και παίρνει μόνο στους σεφερλήδες κλπ, να σας ενημερώσω μετά λύπης και βασάνων ότι μέχρι και το Περιμένοντας τον Γκοντό να πας να δεις, πάντα θα υπάρχει κάπου κάποιος να σου ανεβάσει την θερμοκρασία, πάντα με την κακή έννοια.
2. Μην τρως, μην πίνεις
Αυτό ίσως και να είναι παραξενιά του γράφοντα αλλά απ’ τη στιγμή που βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα των «προκαλούντων εκνευρισμό», δεν μπορεί να παραληφθεί. Δεν είναι λίγα τα θέατρα που επιτρέπουν φαγητό και ποτό (τύπου πατατάκια και αναψυκτικά εννοούμε πάντα) εντός της αιθούσης και χωρίς κανένα περιορισμό. Και εν μέρει το δικαιολογώ, όταν μιλάμε για μεγάλα θέατρα τύπου Ράδιο Σίτυ όπου και το κυλικείο πρέπει κάπως να κάνει έναν σεφτέ. Αλλά δεν ξεχνάω εγώ τον νευρικό κλονισμό τον οποίο με δυσκολία απέφυγα, αφού πέρασαν από το μυαλό μου όλοι οι πιθανοί τρόποι ανθρωποκτονίας. Να σαι τώρα Παπακωνσταντίνου- Αντωνοπούλου, οι άνθρωποι να δίνουν την ψυχή τους στη σκηνή και εκεί που ο Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει το δακρύβρεχτο «Μαμά» να περνάει από δίπλα σου τρένο, καθώς ο από δίπλα μετέτρεψε τα σαγόνια του σε συρμό και τα ποπ κορν σε ράγες. Ε όχι φίλτατε!
3. Μην κοιτάς το κινητό σου μετατρέποντας την πλατεία του θεάτρου σε ντίσκο
Νομίζω έχει συμβεί ακόμα και σε άτομο που πάει θέατρο δύο φορές τον χρόνο. Θύματα της συγκεκριμένης τακτικής πέφτουν συνήθως θεατές που παρακολουθούν παραστάσεις είτε πιο δύσκολες απ’ τον μέσο όρο είτε κουραστικές και βαρετές. Κατανοώ τον θεατή που δεν το πατάει συχνά το πόδι του στο θέατρο και η επιλογή της παράστασης ήταν μάλλον άστοχη. Κατέληξε να παρακολουθεί κάτι που δεν κατανοεί και βαρέθηκε. Δεκτόν. Αλλά πρέπει οπωσδήποτε να βγάλει το κινητό και να στέλνει μηνύματα; Υπάρχει λόγος που κλείνουν τα φώτα της πλατείας και δεν έχουν κρεμασμένες λάμπες πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί; Για να μείνουμε συγκεντρωμένοι σ’ αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Και όταν ο Χρυσικάκος ερμηνεύει Καζαντζάκη, είτε ξέρεις, είτε δεν ξέρεις γιατί πήγες να δεις Καζαντζάκη, θα σεβαστείς ότι εγώ πλήρωσα το εισιτήριό μου για να δω τον Χρυσικάκο να ερμηνεύει Καζαντζάκη, όχι εσένα να μου φωτίζεις το πρόσωπο στέλνοντας μηνύματα!
4. Μην αφήνεις το ρημάδι το κινητό ανοιχτό, ούτε σε δόνηση
Το νούμερο 4 θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κλασικό, διαχρονικό, καθολικό, σχεδόν τελετουργία στα πλαίσια κάθε παράστασης. Από τις 6 παραστάσεις που θα δω τον μήνα, είναι σίγουρο ότι τουλάχιστον στη 1 από αυτές, αν όχι και σε 2, θα χτυπήσει κάποιο κινητό και ο κάτοχός του, με αργόσυρτες κινήσεις που προσιδιάζουν σχεδόν σε κινήσεις χελώνας, θα αποφασίσει να κλείσει το ενοχλητικό ringtone που διαχέεται εν λευκώ στην πλατεία του θεάτρου. Αστάθμητος παράγων στο συγκεκριμένο ενοχλητικό συνήθειο είναι η τύχη. Είναι άλλο πράγμα να ακούσεις τον ήχο ενός κινητού την ώρα που ένας κωμικός λέει ένα αστείο και ο κόσμος γελάει (σιγά, δεν τρέχει τίποτα) και είναι άλλο πράγμα να ακούσεις τον ήχο του κινητού την ώρα που η Σταμούλη παίζει ένα δραματικό ρόλο, η Παπαληγούρα ξεσπά ως Κατερίνα, η Κωνσταντινίδου ερμηνεύει Εκάβη ή η Χαρούλα εξομολογείται τη ζωή της. Χαρούλα, είπα;
5. Μην απευθύνεσαι στον ηθοποιό/τραγουδιστή αν δεν σου απευθυνθεί αυτός
Και μιας και είπα Χαρούλα. Πριν από μερικούς μήνες είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στο «μικρό μέγαρο» που λένε, στην Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης, την παράσταση του Γιώργου Νανούρη και της Χαρούλας Αλεξίου «Χειρόγραφο», μια εξομολόγηση ουσιαστικά της ζωής της τραγουδίστριας και των εμπειριών της. Πηγαίνοντας στο μέγαρο είχα στο μυαλό μου ότι μάλλον θα είμαι απ’ τους νεότερους εκεί μέσα. Φτάνοντας εκεί απλώς επιβεβαιώθηκα. Και το λέω αυτό γιατί οι θεατές μεγαλύτερης ηλικίας έχουν άλλες θεατρικές συνήθειες. Σύνηθες φαινόμενο να πηγαίνεις στο Κρατικό και να βλέπεις την κυρία με την φίλη της και τα ταγέρ τους, να έχουν έρθει να δουν την παράσταση. Είναι πολύ γλυκό, όταν όμως έχει και μέτρο. Τι είναι ενοχλητικό; Ενοχλητικό είναι η Χαρούλα να εξομολογείται, να μιλάει φορτισμένη και εσύ να πετάγεσαι και να ουρλιάζεις «Χαρούλα, σ’ αγαπάμε». Ενοχλητικό είναι να γράφει το κείμενο του Χειρογράφου «Ο φωτιστής έβαλε πολύ καπνό σήμερα για να φτιάξει όνειρα επί σκηνής» και εσύ να πετάγεσαι και να λες «Ναι, πολύ καπνός όμως ρε παιδί μου» και να αναγκάζεις την Χαρούλα να παρεκκλίνει του κειμένου και να απαντάει σχεδόν απολογητικά «Μα είναι ειδικός καπνός, δεν μας πειράζει». Κανόνας revised: Έλα στο θέατρο να δεις την Χαρούλα που αγαπάς αλλά σεβάσου ότι την αγαπάμε και εμείς και θέλουμε να ακούσουμε αυτήν και όχι εσένα να τσιρίζεις.
6. Μην μαλώνεις με την καημένη την ταξιθέτρια επειδή δεν βρήκες εσύ καλές θέσεις
Και κλείνουμε με το πιο σπάνιο (ευτυχώς) αλλά εξίσου ενοχλητικό. Γνώρισμα επίσης κλασικό των εν λόγω θεατρόφιλων είναι το να κλείνουν τα εισιτήρια τελευταία στιγμή ή να φτάνουν στο θέατρο 5 λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, αν όχι και μετά την έναρξή της. Το θέμα μου όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το θέμα είναι ότι τα εισιτήρια είναι περιορισμένα. Μια αίθουσα που έχει 500 θέσεις θα κόψει 500 εισιτήρια. Λογικό είναι οι πρώτοι 499 να έχουν καλύτερες θέσεις γιατί τα πήραν νωρίτερα. Αν εσύ φτάσεις στο θέατρο 5 λεπτά πριν την έναρξη και σου δώσουν θέση δίπλα στην τουαλέτα, δεν σου φταίει ούτε η ταξιθέτρια ούτε ο ιδιοκτήτης του θεάτρου αλλά το ξερό σου το κεφάλι που άργησε να θυμηθεί ότι οι θέσεις πρώτης σειράς δίνονται στα early birds. Γι’ αυτό άκου τι θα κάνεις. Θα αποφύγεις τον τσακωμό με την γλυκιά ταξιθέτρια (η οποία μόνο υπομονή κάνει στις βρισιές που εκσφενδονίζεις με παρρησία και δεν σου φέρνει το κάθισμα καπέλο) και την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πας θέατρο θα μπεις σε μια ωραιότατη πλατφόρμα κράτησης εισιτηρίων να διαλέξεις θέση όπου εσύ θες. Και τελειώνει η ιστορία «γιατί δεν με βάλατε πιο μπροστά».
Οι συγκεκριμένοι 6 κανόνες, όσο υπερβολικά δοσμένοι και αν είναι, δυστυχώς για κάποιους, ευτυχώς για κάποιους άλλους, πρέπει να τηρούνται. Όσο χιουμοριστικά και αν λέγονται, πονάνε ρε παιδιά. Το θέατρο δεν είναι μόνο 10 ευρώ και πάμε σπίτι μας. Ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή πονάει και αν δεν σεβαστείς τον πόνο του διαπράττεις κακούργημα. Και ο θεατής δεν είναι αναγκασμένος να υποστεί το κακούργημα που διαπράττεις και εναντίον του.
Φωτογραφικό υλικό
