10 νέοι Έλληνες ηθοποιοί, στέλνουν το δικό τους μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου μέσω του Kultusupa.gr
Με αφορμή τη σημερινή, Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, απευθυνθήκαμε σε 10 νέα ελπιδοφόρα πρόσωπα να μας απαντήσουν πως συναισθάνονται αυτή την τόσο σημαντική ημέρα που κάθε χρόνο σε όλα τα θέατρα της γης γιορτάζεται με κάθε λαμπρότητα.
Και τους θέσαμε ένα και μόνο ερώτημα: Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου: Τι μένει ακόμα να εκφραστεί; [λειτουργεί ως κοινωνικός φορέας, ως καλλιτεχνική ανάγκη, ως υπαρξιακή αγωνία, ως ανάγκη ζύμωσης, ως στρατευμένη τέχνη, ή ως μία ήδη πολύχρονη τέχνη που δύναται ακόμα να εφαρμόζεται;]
Κάτι έχουμε να μας πουν. Aς τους ακούσουμε…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΖΟΥΔΗΣ:
«Είναι πολύ γοητευτικό ένας καλλιτέχνης ν’ απολαμβάνει την μοναξιά του κοιτάζοντας τη θάλασσα, τον ουρανό, τα σύννεφα, να νιώθει την απέραντη ελευθερία, να εμπνέεται από αυτήν, να βρίσκεται σε χώρους τέχνης, είτε ως θεατής , είτε ως δημιουργός. Το θέατρο μου προσφέρει το βήμα για να εκφραστώ και μέσα από την αμφίδρομη σχέση με τους θεατές με οδηγεί σε μονοπάτια εξερευνήσης. Για μένα είναι ένα μέσο για να προβληματιστώ, να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους, ν’ ανταλλάξω απόψεις. Αυτή η επικοινωνία με τους θεατές είναι πολύ δημιουργική και με προκαλεί να δοκιμάσω καινούρια πράγματα.
.
Σε όλα αυτά που ζούμε θα’ θελα να πω ότι η στρατευμένη τέχνη έβαλε αρκετές φορές τον κόσμο στη διαδικασία σκέψης και προβληματισμού στις εκάστοτε κοινωνικές αλλαγές. Όπως για παράδειγμα “Το μεγάλο μας τσίρκο” που στα δεδομένα της εποχής εκείνης παρουσίασε στον κόσμο τρόπους αντιμετώπισης και διαφυγής. Όσον αφορά το ερώτημα ” τί μένει ακόμη να εκφραστεί ” θεωρώ ότι την απάντηση θα τη δώσει η ίδια η τέχνη. Κάτι το οποίο συνέβαινε πάντοτε. Ειδικά σήμερα σε μια εποχή που η καθημερινότητα ανατρέπει ανά πάσα στιγμή τα δεδομένα, η τέχνη, μέσα από αυτή την ταχύτατη διαδικασία ζύμωσης (ζύμωση ιδεών, καταστάσεων, απόψεων, τεχνολογικών ανακαλύψεων – επιτευγμάτων), μπορεί ν’ ανατρέψει τα πάντα. Ας μη ξεχνάμε ότι σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας, η Τέχνη ήταν ο Φάρος…»
Ο Δημήτης Μπουζούδης, τον ερχόμενο Μάιο θα επαναλάβει τον ρόλο της Φρανσίς, μιας drague queen στο «Κλουβί με τις Τρελές», σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, ενώ αυτή την περίοδο συμμετέχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους, «Όκρα» και «Πρώτος έρωτας». Τον Ιούνιο θα συμμετέχει σε μια θεατρική παράσταση με κύριο θέμα «ο χρόνος που περνά» στο στούντιο Νέμεση.
=
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΕΞΗΣ:
«Όσο υπάρχουν άνθρωποι που κάτι θέλουν να πουν, τόσο θα υπάρχει το θέατρο! Είναι κάτι παραπάνω απο ανάγκη για προβολή και επιβεβαίωση. Είναι μια ματιά μέσα στη ρουτίνα της ζωής, που αποδίδεται με ποιητικό τρόπο… Μια κατηγορηματική γροθιά στο στομάχι που δόθηκε στο καθιστάμενο…Μια κραυγή απόγνωσης για αλλαγή ή απλά ένα παραμύθι… Στο θεατρο παρουσιάζεται μια πραγματικότητα όπως είναι ή όπως την φαντάστηκε ο αφηγητής, δεν βρίσκεται σαν συστατικό εκεί έτοιμο να το χρησιμοποιήσεις αλλά υπάρχει μέσα στην ίδια την ζωή! Μέσα σε μια ανάσα αγανάκτησης που κρατάς και χαμογελάς, σε μια καλημέρα που δεν θες να πεις αλλά δεν έχεις επιλογή, στην αντανάκλαση σου στον καθρέφτη που κανείς οτι καθαρίζεις για να μην σε περάσουν για φιλάρεσκο, όταν καλλωπίζεσαι… Όσο υπάρχει ζωή, και κάποιος να την παρατηρήσει τόσο θα υπάρχει το θεατρο…»
Ο Δημήτρης Μέξης, τη φετινή θεατρική σεζόν συμμετείχε στην τελευταία παράσταση της Ομάδας Εν δυνάμει, «Το άλλο σπίτι», σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου και στο «Το κλουβί με τις Τρελές», σκηνοθεσία Αχχιλέα Ψαλτόπουλου.
=
ΡΑΦΙΚΑ ΣΑΟΥΊΣ:
«Το θέατρο υπήρχε από πάντα και θα παραμείνει για πάντα. Ήταν μια τελετουργία γιατί εγκολπίζει το ιερό και το τέρας της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί στοχαστές έχουν ασχοληθεί με το θέατρο. Ο Φουκώ για παράδειγμα έχει μελετήσει τα έργα του Σαίξπηρ γιατί τον ενδιέφερε η σχέση ανάμεσα στο θέατρο ως αναπαράσταση και στο θέατρο που «ξηλώνει τις κλωστές που φτιάχνουν τον κόσμο». Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ουσία του θεάτρου κατά τη γνώμη μου. Αν δούμε και τη γέννησή του στην Ελλάδα μαζί με το αρχαίο δράμα γεννιέται ταυτόχρονα η φιλοσοφία και η δημοκρατία ως τριπλός πυρήνας του σκέπτεσθαι και του πράττειν με κοινό παρονομαστή τον διάλογο.
.
Το θέατρο είναι εμείς, ο κόσμος μας. Μετουσιώνει αυτό που θεωρούμε λόγω στερεοτύπων, άνομο, νόμιμο, ανήθικο, ηθικό. Μεγαλώνει το θέατρο τους ορίζοντές μας, αλλάζει τους κανόνες. Μας εμφυσεί το αίσθημα της ελευθερίας και της πραγματικής ισοτιμίας. Μιλάμε για τα πάντα ανοιχτά, τα εκθέτουμε όλα μπροστά στα μάτια σας με γενναιότητα. Αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τους φόβους μας. Ζούμε για κάποιες στιγμές στην κόψη του ξυραφιού ως μαχητές μόνο της αλήθειας. Χρειαζόμαστε κάθε είδους θεάτρου. Η κατά πρόσωπο αντιμετώπιση της ζωής μας και των φόβων μας, η ενσυναίσθηση και η γυμνή συνύπαρξη όλων μας την ώρα της θεατρικής πράξης, είναι η μόνη μας ελπίδα ότι είμαστε όλοι ένα.»
Η Ραφίκα Σαουίς, τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Εθνικό Θέατρο του Όσλο, στο Ibsenfestival, πλατφόρμα Monsters of Reality, σκηνοθέτησε μια πειραματική παράσταση μέσα σ’ ένα club με την συνεργασία των performer Γιάννη Καρούνη και Λάμπρο Πηγούνη, ενώ πρωταγωνιστεί στην ταινία του Αστέρη Κούτουλα, «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη – Dance Fight Love Die» που θα βγει στις αίθουσες τον Μάιο.
=
ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΛΟΓΛΟΥ:
“Το θέατρο ως βασική μορφή τέχνης προσφέρει τόσο στους θύτες (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς κτλ.) αλλά και στους θεατές, “έξοδο”. “Έξοδο” όχι μόνο με την έννοια της συμβατικής ψυχαγωγικής βόλτας, αλλά έξοδο με την έννοια της απόδρασης. Το θέατρο αποτελούσε ανέκαθεν απόδραση από την πεζή καθημερινότητα. Ένα ταξίδι μακρινό, ένα ταξίδι στο χώρο, στο χρόνο, σε ιδέες. Ένα ταξίδι που όμοιό του δεν μπορεί να προσφέρει ούτε το πιο υπερσύγχρονο αεροπλάνο. Για τους θεατρικούς “θύτες” το ταξίδι είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ίσως γιατί οι ίδιοι γίνονται το “ταξίδι”. Συνεπώς δεν πιστεύω πως οφελεί ή πως είναι εφικτός ο προσδιορισμός των άθλων -καλλιτεχνικών και μη – που το θέατρο καλείται σήμερα ή μελλοντικά να φέρει σε πέρας. Άλλωστε είναι αναρίθμητοι και προσωπικοί, προσδιοριζόμενοι κάθε φορά από τη μοναδικότητα κάθε θεατρικής στιγμής, κάθε σχέσης που συνάπτει το θέατρο ανάμεσα σε δημιουργούς και αποδέκτες.
/
Αν αποδεχθούμε όμως πως όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπάγονται σε αυτή τη μοναδική απελευθερωτική ιδιότητα του θεάτρου, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πως το θέατρο θα έχει να προσφέρει μέχρι και ο τελευταίος ανάμεσά μας να αισθανθεί ελεύθερος σωματικά και πνευματικά. Και ακόμη και τότε θα επιβιώσει ως ενθύμιο του άθλου που μόνο εκείνο μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ως τότε ο δρόμος είναι μακρύς, οπότε πρέπει να επικεντρωθούμε στο τώρα και στην αξιοποίηση του θεάτρου για τη διάνοιξη δρόμων ακόμη και στο πιο απόμερο κομμάτι της γής και του μυαλού.
,
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, σκηνοθέτησε την θεατρική παράσταση «Δικός Σου» του Γ. Αγγελίδη, η οποία παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής.
=
VANESSA BARRE:
«O Artaud έλεγε πως έχουμε ανάγκη από ένα θέατρο που θα μας ξεκουνήσει νεύρα και καρδιά! Πιστεύω ότι, παρά τον κίνδυνο της παθητικοποίησης και της αποξένωσης που διατρέχουν οι κοινωνίες στην εποχή της τεχνολογίας και των γρήγορων ρυθμών, πάντα θα στρεφόμαστε στο ζωντανό θέατρο για να έρθουμε σε επαφή με τον ενδότερο εαυτό μας. Μέσα από την ένωση του σώματος και του λόγου ως ποιητικά όργανα, το θέατρο θα συνεχίσει να εκφράζει την αιώνια σύγκρουση του ανθρώπου με την κοινωνική του μάσκα και να φωτίζει την περιοχή του υποσυνείδητου, τον μαγικό αυτό χώρο των πιθανοτήτων που πυροδοτούν τη θεατρική δημιουργία, ανασυνθέτοντας την πραγματικότητα.
Φαντάζομαι, λοιπόν, το θέατρο του μέλλοντος να ‘’ανοίγει’’ ακόμα περισσότερο, θέτοντας γενναία ερωτήματα για τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου και των κοινωνικών κρίσεων που βιώνουμε, διευρύνοντας τον διάλογο με όλες τις τέχνες και τους πολιτισμούς, εμβαθύνοντας τη σχέση του με τις ανάγκες του κάθε κοινού ώστε να ενισχυθεί η θεατρική εμπειρία. Το θέατρο έχει το προνόμιο να μπορεί όχι μόνο να πει την αλήθεια, αλλά να κάνει τους ανθρώπους να την αισθανθούν στο πετσί τους, έτσι μόνο μπορεί να έρθει και η κατανόησή μας για τους άλλους και κατ’ επέκτασιν η αλλαγή.
Η Vanessa Barré, εμφανιζόταν στο έργο «Αφροδίτη με Γούνα» του David Ives, (μέχρι τέλη Φεβρουαρίου στο θέατρο Αριστοτέλειον) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αθυρίδη όπου κυριολεκτικά εντυπωσίασε με την ερμηνεία της.
=
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΓΚΑΛΗΣ:
«Τι κακό κι αυτό με τις Παγκόσμιες Ημέρες. Μάλλον έχουμε τις Παγκόσμιες Ημέρες για να κρατάμε λογαριασμό για το πόσα όμορφα πράγματα μπορούμε να κάνουμε, πόσα είναι που δεν έχουμε βρει τρόπο να θεραπεύσουμε και άλλα πόσα κακά που ακόμα δεν έχουμε βαλθεί να ξεστραβώσουμε. Αφού μας τέλειωσαν οι 365 μέρες, και πολλές «παγκόσμιες» τις έχουμε δυο-δυο. 27 Μαρτίου: Θέατρο.
Θέατρο είχε πριν, θέατρο έχει τώρα και θέατρο θα ‘χει πάντα. Αλλά μια που η παγκόσμια ημέρα θεάτρου ήρθε για φέτος, βάζω υπενθύμιση. Να κάνουμε θέατρο, να βλέπουμε θέατρο, να διαβάζουμε θέατρο, ν’ ακούμε θέατρο, να χορεύουμε θέατρο, να συζητάμε θέατρο, να φτιάχνουμε θέατρο, να κεντάμε θέατρο, να γελάμε θέατρο, να κλαίμε θέατρο, να θυμώνουμε θέατρο, να διαφωνούμε θέατρο, να τραγουδάμε θέατρο, να αγαπάμε θέατρο, να μπουχτίζουμε θέατρο, να μην μπορούμε άλλο θέατρο, να θέλουμε κι άλλο θέατρο, να παίζουμε θέατρο.
Αυτά που είναι να εκφραστούν δε θα σωθούν ποτέ. Καθένας που θ’ ανέβει πάνω στη σκηνή και θα παίξει, θα εκφράσει κάτι μοναδικό, όχι όπως πριν και ποτέ όπως ο επόμενος.»
Ο Δημήτρης Δάγκαλης, αυτήν την περίοδο συμμετέχει στις εξής παραστάσεις: «Σολομώντεια λύση», θέατρο Σοφούλη, «Σουγιούλ για ένα βράδυ», French keys, «Ιστορίες για Ντετέκτιβς», café-bar Γαζία. Τον Απρίλιο θα τον δούμε στην κωμωδία «Εκκλησιάζοντες» των Δαρνάκη-Λαφτσίδου, σκηνοθεσία Μ. Λαφτσίδου, θέατρο Αυλαία, και το Μάιο στην χοροθεατρική παράσταση «Nocturne» σε σκηνοθεσία Κ. Γεράρδου στο Studio Vis Motrix.
=
ΠΑΝΟΣ ΜΠΟΡΑΣ:
«Όσο η ζωή έχει ως φυσικό επακόλουθο τον θάνατο, θα υπάρχει και η ανθρώπινη ανάγκη για να τον ξορκίσει. Το θέατρο στην ουσία αυτό κάνει, ξορκίζει τον θάνατο. Οτιδήποτε καινούριο θα εκφραστεί, μέσα από το συνονθύλευμα των καταστάσεων που κάνουν τον κύκλο τους μέσα στην ζωή και αναβιώνουν υπό διαφορετικές συνθήκες. Έτσι και το θέατρο ως καθρέπτης της πραγματικότητας πάντα θα εκφράζει το υποσυνείδητο. Τα συναισθήματα θα παραμένουν κοινά μες την εξέλιξη του πολιτισμού. Το θέατρο αυτό που έχει να δώσει και θα συνεχίζει να δίνει είναι τροφή για σκέψη και επανατοποθέτηση ιδεών ώστε ο άνθρωπος είτε σαν θεατής, είτε σαν τεχνεργάτης να συνεχίσει να εξελίσσεται.»
Ο Πάνος Μπόρας, αυτή την περίοδο εμφανίζεται στην θεατρική παράσταση «Νίκη» βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Α. Χωμενίδη, σε θεατρική διασκευή Σταμάτη Φασουλή – Γιώργου Λύρα και σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο “ΘΕΑΤΡΟΝ” του κέντρου πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος” όπου ερμηνεύει 25 μικρούς ρόλους πλάι σε καταξιωμένος ηθοποιούς. Η Θεσσαλονίκη τον πρωτογνώρισε και θαύμασε στην παράσταση «Αυτός και το πανταλόνι του» του Ιάκωβου Καμπανέλλη δίπλα στον Κώστα Αρζόγλου, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη.
ΓΛΥΚΑ ΣΤΟΙΟΥ:
«Το θέατρο είναι δρόμος. Διαλέγεις εσύ ποιο δρόμο θες να πάρεις. Και κάνεις θέατρο για τους δικούς σου λόγους. Αν το θέατρο που κάνεις αφορά ή όχι τον κόσμο, θα φανεί στην πορεία και στο χειροκρότημα. Όποιο δρόμο και να ακολουθήσεις, θα είναι ούτως ή άλλως δύσκολος, στην αρχαία ελληνική μυθολογία τον έλεγαν “δρόμο της Αρετής”, σήμερα δεν ξέρω αν έχει όνομα, ξέρω πως είναι δύσκολος, δύσβατος, ανηφορικός και φοβερά μαγευτικός. Η δυσκολία του σε τραβάει σαν μαγνήτης. Κι ενώ τρως τα μούτρα σου όλη την ώρα, ακούς μια γλυκιά κουβέντα από έναν άνθρωπο που εκτιμάς και λες “αξίζει τον κόπο”, ξανασηκώνεσαι και συνεχίζεις μέχρι να ξαναπέσεις και να σηκωθείς πάλι.
.
Το θέατρο είναι ανεξάντλητο, όπως και η δουλειά ενός ηθοποιού με τα εκφραστικά του μέσα, οι λέξεις, η αγάπη, τα ανθρώπινα αισθήματα. Ανεξάντλητα. Το έχουμε στο κύτταρό μας το θέατρο, παρακαταθήκη από την ιστορία μας, θα περάσει και στις επόμενες γενιές. Μπορεί να συγκλονίσει, να εξοργίσει, να προκαλέσει, να μαγέψει. Μπορεί και όχι. Υπήρχε όμως πριν από εμάς, θα υπάρχει και μετά από εμάς. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, το θέατρο από ανθρώπους γίνεται, θα υπάρχει όσο υπάρχει ο άνθρωπος και θα εκφράζει πάντα με διαφορετικούς τρόπους την ανθρώπινη νόηση, την ανθρώπινη καρδιά, τον ανθρώπινο πόνο.
Η Γλύκα Στόιου, πριν από λίγες μέρες ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο παραστάσεων της μαύρης κωμωδίας «Στρίγγλα Γυναίκα» που έγραψε και ερμήνευσε, σκηνοθεσία Δημήτρης Δημόπουλος, ενώ μέσα Μαρτίου ολοκληρώθηκαν και οι παραστάσεις του παιδικού έργου της «Η Ευρώπη με τους 12 Μήνες» για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Αυτό τον καιρό βρίσκεται για επαγγελματικές υποχρεώσεις στη Ρώμη και τον Ιούνιο αναχωρεί για το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αλάσκας, ευελπιστώντας μέσα στο καλοκαίρι να κάνει τις ωραιότερες διακοπές της ζωής της, στη Βόρεια Ελλάδα!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΧΝΗΣ:
«Την είδες την παράσταση; Άραγε τι ήθελε να πει ο σκηνοθέτης σ’ εκείνη τη σκηνή;»
Όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να εξηγούμε και να (περί-)ορίζουμε ένα καλλιτεχνικό έργο, στην πραγματικότητα εγκληματούμε εναντίον της ίδιας της Τέχνης. Η παράσταση είναι σαν το φαγητό. Όταν ευχαριστιέσαι ένα δείπνο με αγαπημένα πρόσωπα, τι σε ενδιαφέρουν τα υλικά που χρησιμοποίησε ο σεφ;
«Ο σκηνοθέτης σίγουρα επηρεάστηκε από τον Χι και λίγο από τον Ψι.»
Το θέατρο όμως, δεν είναι επιστήμη. Για να λύσεις μια εξίσωση πρέπει να γνωρίζεις αριθμητική. Για να “λύσεις” μια παράσταση απλά πρέπει να αφεθείς στη μουσική της. Το θέατρο δεν είναι για τους μορφωμένους. Το θέατρο άνηκε, ανήκει και θα ανήκει σε εκείνους που μπορούν να απελευθερωθούν, που δεν θα κρίνουν σημεία, που θα βγουν από την αίθουσα και θα πουν στον διπλανό τους “αυτοί οι ηθοποιοί ήταν είναι σαν να μην έπαιζαν”, δε θα μπορέσουν να πουν κάτι άλλο.
Εν’ ολίγοις το θέατρο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ταξίδι. Μπορείς ή να κοιμηθείς στο δρόμο ή να αρχίζεις να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, ρουφώντας εικόνες, ήχους, χρώματα. Το θέατρο είναι ζωή. Ξεκινάει, κορυφώνεται και στο τέλος πεθαίνει. Ας χαρούμε λοιπόν τη ζωή μας, ας αφεθούμε στην τέχνη.»
Ο Στέλιος Βραχνής, πρωταγωνίστησε και σάρωνε με την εμφάνιση του στο «Κλουβί με τις Τρελές», σκηνοθεσία Αχιλλέας Ψαλτόπουλος, ενώ μόλις πήραν παράταση οι παραστάσεις της μαύρης μουσικής κωμωδίας «Δεν Υπάρχει Σωτηρία» από την Ομάδα Θεάτρου Άνευ Όρων, όπου και σκηνοθέτησε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΠΡΑΒΟΣ:
«Το ΘΕΑΤΡΟ ήταν, είναι και θα είναι μια αιώνια ανάγκη επικοινωνίας, όχι μόνο από την πλευρά του ηθοποιού, αλλά και του θεατή. Μια έκφραση της αέναης αναζήτησής μας και της ανάγκης μας να (ξανα)ζήσουμε ΣΤΙΓΜΕΣ. Ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ απελευθερωτικό, λυτρωτικό, που εμπνέει, θεραπεύει και εξυψώνει σε ανώτερα επίπεδα την ύπαρξή μας.
Μέσα από τους “άλλους” βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας και προσπαθούμε να αλλάξουμε συνήθειες, σκέψεις, αισθήματα που μας εμποδίζουν από το να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Προσπαθούμε να σταθούμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, να δούμε την αλήθεια μας αντικατοπτρισμένη πάνω στους “άλλους”. Και έτσι, με ΘΑΡΡΟΣ, με σεβασμό και συνειδητή αντιμετώπιση, στο θέατρο μεταλλασσόμαστε σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Αυτό καθιστά το θέατρο ανά τους αιώνες χώρο θέασης, επικοινωνίας, τόλμης, εξομολόγησης – καθρέπτη του μυαλού και της σκέψης μας – χώρο για ψυχική γυμναστική και ΕΚΣΤΑΣΗ!»
.
Ο Νικόλας Μπράβος, τη τρέχουσα θεατρική περίοδο πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες του Leonard Gershe σε Κυπριακές σκηνές και τον βλέπουμε κεντρικό πρωταγωνιστή στο τηλεοπτικό σήριαλ «Δίδυμα Φεγγάρια που προβάλλεται για δεύτερη χρονιά στον ΑΝΤ1.
.
Τους ευχαριστούμε θερμά.
. ==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
